In 2000 zijn twee musicals in NYC in premiere gegaan met als titel The Wild Party. De shows zijn gebaseerd op het gedicht van Joseph Moncure March dat nogal veel stof deed opwaaien bij de eerste publicatie aan het einde van de jaren twintig van de vorige eeuw.
Alleen de Broadway versie (van Michael John LaChiusa) heb ik gezien, en het verschil met de Off-Broadway versie (van Andrew Lippa) is dat de eerstgenoemde zich op veel meer personages focust en op deze manier ook dichter bij het oorspronkelijke gedicht blijft. Bij de Off-Broadway versie staan de verhoudingen tussen de 4 hoofdpersonages veel meer centraal.
Queenie en Burrs zijn vaudeville-artiesten en besluiten een feest te geven waarbij ze een aantal van hun excentrieke vrienden uitnodigen. Onder hen bevind zich Kate (de beste vriendin van Queenie) met haar ‘toy-boy’ Black en Queenie (moe van haar gewelddadige en jaloerszieke man) neemt met de goedkeuring van Kate Black mee naar haar slaapkamer. Ondertussen is het feest enorm aan de gang en vind er op het toneel een heuse orgie en verkrachting plaats. Burrs stormt uiteindelijk de kamer binnen en vind Black in de armen van Queenie. Hij trekt zijn pistool en probeert Black en Queenie te vermoorden, het licht gaat uit tijdens een gevecht en Burrs raakt fataal gewond door een pistoolschot. Daarna komt de politie binnen om Black te arresteren.
Uiteraard is een objectief oordeel over beide versies moeilijk wanneer je er een live hebt gezien en de ander alleen maar van castalbum kent, maar voor mij ademt de Broadway-versie toch veel meer de sfeer van Amerika tijdens de jaren twintig uit. Orkestraties klinken echt ranzig en rauw, terwijl de Lippa versie naar mijn mening veel behoudender overkomt. Ik weet niet of de Lippa versie een pauze had. De Broadway versie had dat iig niet en dat hielp enorm om je het gevoel te geven dat je net een enorme dosis valium had geslikt en alles in een waas aan je voorbij zag flitsen. Heb me niet vaak zo ernstig onprettig in het theater gevoeld, maar dat is naar mijn mening ook de bedoeling van het stuk. Een zelfde soort ervaring had ik ook na het kijken van de film Requiem for a Dream. Het is waanzinnig mooi, maar tegelijkertijd ook gruwelijk lelijk.