Hoi allemaal,
Omdat de jeugdzorg alleen maar drukker begint te worden heb ik nu pas tijd om een verslagje te schrijven over mijn laatste theaterbezoeken. Ik schrijf het allemaal even in 1 berichtje omdat het zo wat makkelijker is. het kan misschien soms wat warrig overkomen, maar dat ben ik nu eenmaal haha. Ik wil ook teveel ineens kwijt!
Om te beginnen ben ik met mijn beste vriendin een paar dagen naar New York om wat voorstellingen te bekijken. Voor de eerste avond hadden we al wat discountkaarten gekocht voor Cry Baby. Hairspray had ik een paar jaar eerder geweldig gevonden dus deze show wilden we graag zien. De geluiden die ik over de show had gehoord waren niet erg enthousiast dus ik hield mijn hart al vast. Maar niets was minder waar. De show had wat aanstekelijke muziek, leuke decors en bevatte de geweldige komische talenten van Harriet Harris. Deze vrouw hoeft maar een woord te zeggen en het is al leuk. De musical was voor mij een show met een hoog absurdistisch gehalte. Dansen met zuurstofmaskers en een ballet in een moeras zorgden mede voor deze indruk. Ik kan niet zeggen dat ik Cry Baby een slechte show vond. Zeker niet zelfs! Ik heb veel gelachen en de liedjes waren aanstekelijk. Helaas is me van de melodieën dan weer niets bijgebleven dus dat zegt wel genoeg over deze eendagsvlieg. Helaas heeft de show het, ondanks de talenten die erin zaten, het niet gered. Ik denk wel dat de show het als tour leuk zal doen.
De tweede avond wilde ik erg graag naar Young Frankenstein. We hadden via de loterij twee zeer mooie plaatsen op de eerste rij in het midden. Perfect zicht! Helaas speelde Shuler Hensley deze avond niet. Ik heb hem een paar jaar geleden als Javert gezien in Les Miserables en hier maakte hij veel indruk. Gelukkig was de rest van de cast goed op dreef. De grootste lachers waren toch wel voor het drietal Megan Mullally, Sutton Foster en Andrea Martin. Wat zijn dit toch grote komische talenten. De show moet het dan ook met name van deze namen hebben. De show is mager en de liedteksten zijn op sommige momenten banaal. Toch is het een spektakel om naar te kijken. Qua decors hebben ze flink uitgepakt waardoor er veel te genieten valt. Persoonlijk vind ik Young Frankenstein leuker dan “The Producersâ€.
De derde dag was het tijd voor een matinee en een avondvoorstelling. De matinee werd met een leuke discount de musical “Curtainsâ€. Dit bleek na de avondvoorstelling de topper van onze week. Curtains is een whodunnit die zich backstage bij een theatervoorstelling afspeelt. De muziek is aanstekelijk, heeft een leuke dosis spanning maar is vooral humoristisch. Debra Monk speelt op een geweldige manier de rol van de vuilbekkende Carmen. Ieder woord, iedere blik komt aan in het publiek. Dit geldt tevens voor David Hyde Pierce die met zijn droge blik meer zegt dan met woorden te doen is. Wat me vooral bekoorde was de muziek van Kander en Ebb en de knappe manier hoe de musical in elkaar zat. Ook de dansnummers van Karen Ziemba en de decors waren geweldig om te zien. Het is zonde dat ook deze voorstelling gestopt is op Broadway, maar de show verdient het om meer bekendheid buiten Amerika te krijgen. Ik noem maar eens een leuke Nederlandse toer met Marjolijn Touw als Carmen.
Maar toen de avondvoorstelling. Hier had ik al weken kaarten voor in huis. De musical Gypsy. Ik als Patti LuPone fan had van deze gelegenheid gebruik gemaakt om Patti live te aanschouwen in de rol waar ze voor geboren is (volgens de pers in ieder geval). Gypsy is altijd een van mijn favoriete musicals geweest. Het bevat een paar klappers van nummers die super zijn. Ik noem bijvoorbeeld Some People en Rose’s Turn. Vanaf het moment dat ik het theater binnen kwam zat ik al in spanning. Voor de eerste maal Patti live! Vanaf het moment dat de ouverture start begint het kippenvelmoment voor me. Vanaf het “Sing out Louise†kijk ik gespannen naar de kleine vrouw die op het podium staat. Iedere blik, ieder woord en ieder lied neem ik in me op. Dit is gewoon een topvoorstelling! Ten eerste het grote orkest dat op het podium zit. De score van Sondheim nodigt gewoon uit om door een groot orkest gespeeld te worden. Het mooie van Gypsy is dat de voorstelling gespeeld kan worden in een minimaal decor. Dit paste er perfect bij. Niet al teveel poespas, precies goed. Laura Benanti zet een gevoelige en daarna een geharde Gypsy neer. Vooral haar Little lamb (wat ik normaal vreselijk vind) maakt indruk en maakt wat emotie los. Boyd Gaines als Herbie zet een gevoelige man neer die omvergelopen wordt door Momma Rose. Vooral het moment dat hij voor zichzelf kiest is een toppertje. Maar dan natuurlijk Patti als Rose. Wat een kracht straalt die vrouw toch uit. Ze speelt de rol uit tot in de kleinste finesses. Haar Roses turn is angstaanjagend. Deze vrouw leeft in haar eigen wereld en slaat door. Het publiek ging uit zijn dak. Vooral het einde maakte de avond erg wrang. En dan doel ik op de lach van Gypsy om haar moeder. Een super avond. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb gehad om dit live te zien. Ik wacht nu al op de cd.
De laatste avond was voor Legally Blonde. Hier wil ik zo min mogelijk woorden aan vuil maken. Ik heb spijt dat ik niet een van de vele andere musicals bezocht heb. Ik vond het zonde van mijn tijd. Zonde om 2,5 uur tussen gillende tienermeisjes te zitten. De decors waren wel aardig maar de muziek was bagger. Met name de zang van Laura Bell Bundy liet veel te wensen over. Ik mag hopen dat dit wanproduct snel de theaters verlaat.
Na alle voorstellingen zijn we nog even naar de stagedoors geweest. De enige die helaas niet op de foto wilde was Patti. Maar goed, ze was ziek dus begrijpelijk. Verder wel een paar leuke kiekjes voor het thuisfront!
Na mijn NY trip ben ik met mijn vriend terug gegaan naar Amerika en dan naar Florida/Orlando. Ik vond het wel weer tijd om Disneyworld te bezoeken. Ditmaal inclusief Universal Studio’s. Als je in deze parken loopt (7 in Disney en 2 in Universal) dan merk je maar weer dat de parkshows wel erg mooi uitgevoerd zijn in tegenstelling tot de bagger in Nederland (ik noem een Tika is jarig). Ik wil jullie mijn bezoekje aan Finding Nemo dan ook niet onthouden. Finding Nemo wordt op een zelfde manier gedaan als Avenue Q meets Lion King. De decors die gebruikt worden zouden niet misstaan in een Broadwayproductie. Prachtig uitgevoerd inclusief dito kostuums. De muziek is aanstekelijk. Met name de nummers van Dory waren erg leuk. De show duurt niet al te lang waardoor het leuk was voor de kleinsten in de zaal. Er zaten veel “wouw†momenten in de show als er weer wat vissen in de zaal zwommen of er weer een grot decorstuk het podium opkwam. Ik zou zeggen: Efteling neem eens een voorbeeld. De andere parkshows die er zijn waren ook de moeite waard weer, maar niet het vermelden waard.
Om alles nog af te sluiten zijn we onlangs naar Londen geweest om LOTR te zien en Spamalot. Met name de tentoonstelling van Tutanchamon gaf de doorslag om weer eens naar Londen te gaan. Er is al erg veel over LOTR en Spamalot geschreven dus ik zal er kort over zijn. Ik vond LOTR een beetje tegenvallen. Ze kunnen veel met het podium, maar dat kon Rembrandt ook in Carre. Er zaten mooie plaatjes in en de kostuums waren mooi uitgevoerd. De muziek was voor mij een pluspunt. Ik houd wel van de Keltische muziek die werd gebruikt. Helaas duurde de show me iets te lang en moest je het verhaal echt kennen omdat er wel in een vogelvlucht doorheen gegaan werd. Spamalot daarentegen vloog voorbij. Sanjeev Bhaskar als King Arthur verbaasde me! Ik kende deze man alleen van de Kumars at number 10. Nooit verwacht dat hij vocaal flink wat bij te zetten had. Nina Soderquist had aan een blik genoeg om de achterste rij te bereiken. Vocaal had ze flink wat bij te zetten. Prachtige performance! De show mag misschien soms te flauw voor woorden zijn, maar met een Monty Pyton fan de show te zien is toch wel erg leuk. Met name de Killer Rabbit en de verwijzingen naar Phantom waren hilarisch.
Zo dit heb ik de afgelopen 1,5 maand zo ongeveer gedaan. Voor mij mag de volgende vakantie komen om bij te komen haha.
Greetz Peter!
