Ben ik het zeker mee eens. Vroeger toen je per jaar een musical of zes, zeven per seizoen had was het nog echt bijzonder. Toen het aan populariteit steeg bleef de kwaliteit even behouden, maar toen werden veel producenten toch vooral makkelijk. Dat ging ten koste van de kwaliteit. Tegelijkertijd werden de kaarten juist duurder. De meeste musicals die ik de afgelopen jaren heb gezien kan ik me niet meer precies herinneren, terwijl een musical als Miss Saigon (14 jaar geleden gezien) nog erg vers in mijn geheugen ligt. Ook Rent, Chicago, Elisabeth etc. Allemaal meer dan tien jaar geleden, maar zo voelt het niet. Musicals als Mary Poppins en Tarzan voelen voor mij al veer verder weg.
Tuurlijk raar je verwend en ben je minder makkelijk geraakt, maar ik merk wel dat wanneer ik in London voorstellingen zie ik wel nog op dezelfde manier geraakt wordt als tien jaar geleden in Nederland. De passie is er hier gewoon vanaf. Pas nog een interview met Patti LuPone gezien over Sweeney Todd en hoe zij vertelde over de spanning tussen acteurs en publiek… die spanning is bijna niet meer terug te vinden in de Nederlandse theaters. Gelukkig hebben we ook nog toneel in Nederland. Daar vind ik nog wel passie voor het vak terug. Daar word ik nog echt geraakt. Daar heb ik het gevoel serieus genomen te worden als toeschouwer. Zij willen mij iets vertellen, bij een musical in Nederland loop ik steeds vaker de zaal uit met een gevoel van: ze hebben weer geld aan me verdiend, maar veel heb ik er niet voor teruggekregen.
Al die talentenjachten rondom musicals hebben ook niet positief bijgedragen. Handtekeningensessies in het theater. Acteurs worden niet meer beoordeeld op hun prestaties, maar om hun uiterlijk of hoe ze met fans omgaan. Waar zijn de making-ofs die vroeger van veel musicals uitgezonden werden? Waarin mensen nog inhoudelijk vertelden over een voorstelling.
Ik vind ook dat je verandering merkt bij musicalacteurs tegenwoordig. Nog maar weinig mensen lijken echt voor theater te willen gaan. Steeds vaker zie je musicalacteurs terug bij programma’s als The Voice. Dat vind ik zo jammer. Persoonlijke roem lijkt dus belangrijker dan bij de magie van theater te willen horen.
Hopelijk zien de producenten in dat het zo niet verder kan en leidt het uitstellen/terugtrekken van voorstellingen niet tot het uitsterven van de musical in Nederland, maar tot een hervorming van de musical in Nederland.