Inmiddels deze voorstelling bezocht. Ondanks de meedogenloze kritieken heb ik een uitermate vermakelijke avond gehad, vol met hilarisch pretentieloos musicaltheater, uitgevoerd door een topcast.
Het verhaal speelt zich af in Las Vegas, USA. Begin jaren ‘50 is Amerika (waargebeurd!) begonnen met het testen van nucleaire wapens in de Nevada woestijn, als antwoord op de Koude Oorlog en in een poging het eigen volk een gevoel van veiligheid en superioriteit te geven.
Iedere 3 weken vindt er een ontploffing plaats, en vanuit het hele land komen toeristen kijken naar de nucleaire wolken die bij de ontploffing ontstaan. Want zoiets heeft men nog niet eerder gezien. Een hele amusementsindustrie wordt er omheen gebouwd. Bedrijven nodigen hun klanten uit vanaf het dak van hun gebouw naar de testen te komen kijken. Hotels doen goede zaken door de groeiende stroom toeristen. Casino’s verdienen veel geld door soldaten en toeristen die bakken geld uitgeven. De overheid doet er nog een schepje bovenop door soldaten rond het testen te laten opdraven en hen oorlogssituaties te laten simuleren. Hen wordt wijsgemaakt dat met een brilletje op en een snelle douche na een ontploffing er geen enkel gevaar in schuilt. Maar het meest idiote is misschien nog wel het organiseren van schoonheidswedstrijden, waarbij de winnares gekroond kan worden tot Miss Atomic Bomb. De nucleaire testen worden een hype, dat kan natuurlijk alleen maar in Vegas.
Met de kennis van nu is het werkelijk een absurde situatie te noemen.
En tegen deze achtergrond speelt Miss Atomic Bomb. We zien een hoteleigenaar die onder druk van de maffia op zoek moet naar meer inkomsten, zijn broer die gevlucht is uit het leger en hem daarbij wil helpen. We maken een schoonheidswedstrijd mee, die twee totaal verschillende vrouwen, een Wannabee designer en een boerin, de kans geven op hun road to fame en een geldprijs, waarmee de schulden van de boerin afgelost kan worden en die de deurwaarder uit de buurt moet houden. Een musical met weinig diepgang, maar met een grappig verhaal en kolderieke ontwikkelingen. En waarbij de draak wordt gestoken met het Amerikaanse sprookje van het onschuldige karakter van de levensgevaarlijke testen. Zelfs wetenschappers worden ingezet het volk hiervan te overtuigen, hetgeen oa leidt tot een pakkende uptempo song met de quote ‘radiation is naturel and fall-out is your friend”.
De score is opmerkelijk aanstekelijk, het zijn pakkende songs die niet direct blijven hangen maar lekker in het gehoor liggen.
De cast is fantastisch. Er is in de pers veel kritiek geweest op de performance van Catherine Tate, maar met het overige publiek vind ik het werkelijk hilarisch. Tate hoeft niet veel moeite te doen om grappig te zijn, ze gebruikt een heerlijk overdreven accent, en heeft een uitstekend gevoel voor timing. Simon Lipkin, de hoteleigenaar, heeft ook een enorm komisch talent. De chemie tussen beiden is werkelijk aanstekelijk en slaat over op het publiek.
Daniel Boys speelt ook een fijne rol als inner van schulden. Als altijd een mooie stem, sterk natuurlijk spel en ook hij kan een grappige rol goed aan.
Dan Dean John-Wilson, in de voorstelling broer van de hotelegenaar en deserteur uit het leger, achterna gezeten door de overheid. Wat is dit een waanzinnig talent. Liet vorig jaar tijdens Songs for a new world al zien zangtechnisch een acrobaat te zijn, en dat herhaalt hij in Miss Atomic Bomb. FANTASTISCHE stem en spel is dik in orde. Mark my words, John-Wilson wordt een sensationele Aladdin.
De verrassing van de avond is voor mij Florence Andrews; Frisse, pure actrice met een mooie krachtige stem. Ik had haar nog niet gezien maar de kwaliteit spat van het podium af. Hier gaan we nog veel van horen.
Al met al een avond waar je als toeschouwer regelmatig van je stoel valt van het lachen, en dat is af en toe best fijn!
