Ben eigenlijk nieuw op dit forum, maar dit leek me wel een leuk topic om mee af te trappen. Ik zal een top 5 maken van de beste meest belangrijke shows in mijn leven. Daarna vertellen wat ik persoonlijk echt helemaal niks vind. Bereid jullie wel maar voor op een paar onpopulair opinions (gniffel)
1. Hamilton.
Zonder enige twijfel Hamilton. Nog nooit heeft een show me zo verbaasd als Hamilton. Ik had bij het horen van het concept zoiets van: ach dat zal wel de book of mormon 2.0 worden ofzo. (aangezien men in amerika er een handje aan heeft om deze twee veel te vergelijken met elkaar). Met Amerika heb niet zo veel mee op moet ik zeggen. Voor mij blijft het een gestolen land en ik was dan ook niet zeker of dit verhaal me kon bekoren: Boy what was I wrong, toen ik besloot dat fantastische cast album te beluisteren, en na het zien van het grammy award optreden wist ik het eigenlijk wel zeker: deze kwam hoog op mijn verlanglijstje. De broadway versie was -niet vanwege geld kwesties- onmogelijk om te gaan zien. Dus dan maar hopen dat ie naar Londen kwam. Voor alle corona ellende was dit de laatste musical die ik live heb mogen zien, en een speciale vermelding verdient Karl Queensborough die mij Lin Manuel Miranda heeft doen vergeten.
2. The Phantom of the opera
En eigenlijk nu meer dan ooit, om dat na de corona ellende de originele versie niet meer zal terug keren op west end en broadway de enige plaats is waar je hem dan nog kunt zien zoals oorspronkelijk bedoeld is in plaats van al die miserabele tournee versies. Waarom deze musical zo hoog scoort op dit lijstje hoef ik jullie niet uit te leggen. Maar net zoals vele andere hier heb ik prachtige herinneringen aan de productie op west end zoals het ooit bedoeld was. Spijtig dat Meneer Mackintosh geld redenen belangrijker vind dan het artistieke gehalte van een show. En dat terwijl ik en vele andere heus niet moeilijk hadden gedaan als er hogere kaartprijzen zouden worden gevraagd om The Phantom in stand te houden.
3. Lazarus,
Als ik musical 2.0 denk, denk ik Lazarus. Niet een pretentieuze cast in een ronddraaiend giga decor -kuch SVO kuch- mijn ervaring als niet pursang Bowie fan gaat niet verder dan slechts een enkele keer de nederlandse versie en tientallen keren de live registratie te hebben gezien. En ja die registratie is gedownload. Mag niet maar gezien dit toch wel een van de meest betreurenswaardige slachtoffers is van de corona pandemie -en mogelijk ook de nieuwe directie van stage entertainment vermoed ik- heb ik mijn kans schoon genomen om de voorstelling in combinatie met de film the man who felt to earth, te doorgronden. Ik was al heel groot fan Ivo van Hove en diens team, maar dit is misschien wel het allerbeste dat hij ooit gemaakt heeft. Persoonlijk ben ik een van de personen die voorstelling doorgrond lijkt te hebben. En het lijkt me ergens wel leuk om eens een topic over het plot te openen ala “de diepte in met Lis Miserabeles zoals hier eerder geweest is. Ik verheug me in ieder geval nu al op zijn West side story -al is het alleen maar om de hoogst uit een lopende reacties bezoekers op broadway. In plaats van het redelijke saaie en nuchter acteerwerk in Soldaat van Oranje, is Ivo van Hove niet bang om extreme dialoog scenes te plaatsen in de voorstelling. Vooral enkele scenes tussen Elly en Valentine waar in het veroordelen van iemand, veroordeeld word gaven me de rillingen en zijn om te smullen. Werkelijke fantastisch hoe Pieter Embrechts deze rol vertolkte en ook -gek genoeg drie acteurs uit soldaat van oranje- de rest van de NL cast was echt fantastisch en hebben naar mijn inziens de beste acteerprestaties in een musical geleverd sinds hele lange tijd.
4. Gyspey, West End.
En dan doel ik toch wel op de west end productie met Imelda Staunton in de hoofdrol. Voor mij de beste prestatie die ik ooit gezien heb in een musical. Ik ben zelden zo volgeschoten geweest door een show. Maar Imelda is hier boven zichzelf uitgestegen en heeft zichzelf helaas -ondanks een fijne vertolking in Follies- ook nog niet met een andere rol overtroffen. Voor
5. Billy Elliot (West end).
Weer een titel waarbij ik eigenlijk geen uitleg hoef te geven. Maar een show die film als bronmateriaal ruimschoots overtreft. Redenen dat deze in de top vijf beland zijn mede door een paar meesterlijke in elkaar gezette dans en ensemblenummers die iedereen zich wel zal herinneren en die daardoor op iemands geheugen gebrand zijn om daar nooit meer weg te gaan. Maar dat komt natuurlijke ook door de fantastische liverregistratie. Het laatste wat ik zou willen zeggen over deze prodcutie -en dan gaat weer meneer Mackintosh aan- is dat ik het werkelijk onbegrijpelijk vind dat deze show is gestopt op West end.
En dan nog wat eervolle vermeldingen: The Lion king, Priscilla Queen of the dessert. Kinky Boots. Was getekend Annie MG Schmidt, Anastasia, de Tweeling, de kleine blonde dood Sunset Boulevard in Londen en ook uk tour die in Carre stond.
Dan op naar de 3 slechtste producties die ik ooit gezien heb. Ook onder aan komen nog een paar vermeldingen waarbij ik niet uitgebreid wil stil staan.
1. The book of Mormon
Wat heeft me bezield om hier honderd euro voor neer te leggen in Carre. En wat heeft Carre bezield om deze belachelijke, grove en pretentieuze kul show te brengen. Wat de hype hiervan is snap ik echt niet. Eigenlijk had ik mezelf veel gezucht in een theaterstoeltje kunnen besparen, -tot ergernis van degene die naast mij zat en die het de beste show ooit leek te vinden-, nadat ik dat wanstaltelijke nummer al gezien had bij de Tony’s. En ja ik weet het wel: het is bedoeld als parodie op musical. Maar toch. Wat een wangedrocht en bovenal onsmakelijke humor.
2. (nu word het leuk) Elisabeth.
Nog zo’n enorm overhypte show. Ik vind het oprecht een gedurfde zet om in plaats van die mierzoete sissi films het echte leven van de laatste keizerin op toneel te brengen. Echter wat de componisten van deze show heeft bezield heeft is me een raadsel: toegegeven er zitten mooie momenten in de show, maar vooral de rol van de dood vond ik overkomen als een rare en mislukte poging om een rol als the phantom te immiteren. Vooral het mooie moment vlak voor de de pauze word ruw verstoord als een tenenkrommend inmenging van dat gek personage. Ik vind een personificatie van de dood of de duivel dan in Lazarus veel geraffineerder en beter overkomen dan dit rare gedoe. Andere redenen zijn in mijn ogen een paar compleet geschifte scenes en nummers als bijvoorbeeld dat rare schaakspel, als evengoed bijna ieder nummer van de dood dat compleet detoneert met de rest van de soundtrack die toch al matig geschreven was met als enige echte goede nummer Mijn leven is van mij. -hoewel ik de NL versie om te kotsen vind- Ik heb alleen ervaring met de belgische en enkele duitse producties. Steeds weer geprobeerd om het opnieuw een kans te geven maar wat was telkens weer een tenenkrommende bedoeling. Ondanks het feit dat er telkens een meer dan goede cast op was.
3. Marry Poppins.
Ongeveer het zelfde verhaal als bij dnumero 1. Ik wist ergens al dat de matige verfilming van een reeks fantastische boeken me eigenlijk al moest overhalen om vooral niet te gaan. Maar lieve hemel zeg het kan dus nog een tandje slechter. Waar in de boeken het personage Marry Poppins zonder al dat tover gedoe een heerlijke personage is, is het in zowel de film als musical een truttig tover personage geworden. Vooral de muziek is tenenkrommend en over the top truttig. Jammer eigenlijk want wat ik wel moet toegeven was dat de decors in Londen echt subliem waren. Maar dat was dan ook wel echt het enige goed.
Andere nare en on-plezante herinneringen heb ik aan
De nederlandse Billy Elliot en de nederlandse versie van Next to normal. Your the top. Showponies, en de NL versies van On Your feet, Mamma Mia, en We will rock you en de nederlandse versies van Sunset Boulevard en Evita, en de vertolkingen van Romy Monteiro en April Darby als Rachel Marron in the bodyguard. (en stiekem wel die hele productie).