Al lange tijd loop ik met het idee om eens een stukje te schrijven over hoe ik de musical tegenwoordig beleef. Ik ben benieuwd hoe jullie tegen sommige zaken aankijken.
Vooropgesteld: ik geniet nog steeds van musical & theater, maar de beleving is anders, minder….
Sinds 1995 (The Phantom of the Opera) bezoek ik met enige regelmaat musicals in ons land. Ik vind “fan” en vreselijk woord en ben dan ook zeker niet te vinden bij artiesten in- en uitgangen, maar ben zeker wel een liefhebber. Naast het bezoeken van de musical, verzamel ik ook de boeken en cd’s.
Ik vond dat we in Nederland een bloeiende, levendige musicalcultuur hadden. Oké, de coronapandemie heeft niet veel goed gedaan, maar er zijn nog andere dingen die in mijn beleving meespelen.
De producenten
Voor producenten is het produceren best een risicovol iets, dat snap ik. Maar tegenwoordig mogen we al blij zijn dat er nog geproduceerd wordt.
Wie zijn de producenten? Vroeger had je Joop van den Ende & Erwin van Lambaart, Albert Verlinde en Roel Vente, Hans Cornelissen & Ruud de Graaf en nog wat kleine producenten. De genoemde mensen waren zo zichtbaar en stonden voor hun producten. Wie is tegenwoordig het gezicht van de musical? Iris van den Ende doet mooie pogingen (maar is snap nog steeds niet waarom Hello Dolly niet doorging na de pandemie; decor, vertaling…alles hadden ze). Albert komt weer zelfstandig terug en vooral Hans Cornelissen is zeer zichtbaar. Maar wie is het gezicht van het eens zo grote Stage Entertainment???
De artiesten
Iedereen moet kansen krijgen. Maar om nou een show te draaien op stagiairs…dat gaat me te ver. Uitgedunde ensembles en al blij mogen zijn wanneer je een aantal eerste -cast bezettingen hebt…. Het is tegenwoordig anders dan vroeger.
Sommige artiesten zie je gelukkig nog vaak, maar vele grote namen zie je zelden meer.
De merchandise
Ik luister nog zo vaak naar de muziek van de shows die ik gezien heb. Wat enorm zonde dat dat tegenwoordig bijna niet meer kan. De enige uitzondering momenteel is Diana en Zonen waarvan een paar nummers online terug te luisteren zijn.
Ik mis het uitbrengen van de cd’s.
Maar ook het uitbrengen van programmaboeken is tegenwoordig een unicum. Aladdin en Tina hebben nog mooie boeken. The Sound of Music en Hij Gelooft in Mij moeten het doen met een online iets…. De show van De Graaf & Cornelissen hebben nog een dun blaadje en Diana en Zonen heeft een gratis promotieboekje. Maar allemaal geen mooie naslagboeken meer voor de liefhebbers.
De theaters
Ik kan het niet uitstaan dat er tijdens de voorstelling volop gegeten en gedronken wordt. Belachelijk! Je kunt voor en na de show en in de pauze toch eten drinken?! Als toeschouwer, maar ik denk ook voor de spelers, is dat gekraak en gerinkel toch vreselijk irritant?!~En ik vind het ook respectloos!
De shows
Voor de tachtigste keer The Sound of Music, voor de tweede keer Hij gelooft in Mij (en de eerste keer was toch geen eeuwen geleden), .....
Het aanbod is beduidend minder dan voorheen. Hoewel ik wel uitkijk naar Aida, een van mijn lievelingsshows. Al zal deze nooit meer worden zoals het toen was. Dat was met Miss Saigon en Evita ook zo.
De Graaf & Cornelissen, Albert Verlinde en MediaLane steken heus hun nek wel uit. Maar de klasse, de bijzonderheid en het WOW-effect blijven vaak uit.
De kleinere casts, het wegbezuinigde orkest (je mag al blij zijn als er een band met een man of 6 zit)....het helpt niet mee aan de beleving.
Nogmaals: ik geniet nog wel van de musical, maar lang niet meer zo als vroeger. Ik weet dat het financieel lastiger is voor producenten, maar een aantal aanpassingen zouden de beleving toch echt weer kunnen vergoten.
Ik merk ook op een site als deze dat er minder gereageerd en geschreven wordt. Ook hier is de beleving minder. Zijn we musical-moe? Of is er minder te beleven?
Deze zaken hoeven niet zo moeilijk te zijn:
> Geen eten en drinken tijdens de show!
> Programmaboeken en muziek uitbrengen
> Producenten die zichtbaar zijn! (Vooral Stage Entertainment moet hier wat mee doen)
Hoe ervaren jullie de musical tegenwoordig?