De van oorsprong Amerikaanse en ook bij amateurtoneelgezelschappen populaire musical Man van La Mancha is voor het eerst sinds 1995 weer in een professionele uitvoering te zien in ons land. Peter Faber en Marjolein Teepen spelen hierin de hoofdrollen.

Voor het verhaal van deze musical zie bijvoorbeeld:
http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Man_van_La_Mancha

Dit verslag zal ook enkele dingen uit het verhaal onthullen, waardoor een leeswaarschuwing op zijn plaats is.

Echter, als je het verhaal niet kent, is het niet onverstandig, je eerst een beetje in te lezen, want je moet er wel je aandacht bijhouden. Dit komt voornamelijk omdat Man van La Mancha eigenlijk een musical is binnen een toneelstuk.

De locatie van het toneelstuk is een kerker ten tijde van de Spaanse Inquisitie, hierbij hoort geen muziek. Hierin bevinden zich een tiental, zowel mannelijke als vrouwelijke gevangenen waaraan de schrijver Cervantes (Peter Faber) en zijn metgezel (Frans Schraven) worden toegevoegd. Door de leiders van de gevangenen, die zich de Gouverneur en de Hertog noemen, worden Cervantes en zijn metgezel gedwongen deel te nemen aan een nepproces, waarbij ze hun eigendommen zouden verliezen als ze schuldig worden bevonden. Cervantes mag zich verdedigen en wil dat doen in de vorm van het opvoeren van de musical over Don Quichot, waarin alle gevangenen ook een rol spelen. Cervantes kiest vervolgens voor elke rol met zorg een gevangene uit, die goed bij de rol zou passen.

Cervantes zelf speelt de rol van Alonso Quiana, een oudere man die denkt dat hij de dolende ridder Don Quichot is en in het hoertje Aldonza (Marjolein Teepen) zijn droomvrouw Dulcinea (= hooggeboren) ziet. Cervantes’ metgezel wordt Quichots schildknaap Sancho Panza (= dikke pens).

In de musical zijn de grootste rollen weggelegd voor Don Quichot en Aldonza. Die van Sancho is een belangrijke bijrol zorgt voor de komische noot. Vervolgens is ook de rol van de pastoor een behoorlijke bijrol, hij zingt (mee met) drie liedjes. De overige rollen zijn klein en het is daarom voor musicalacteurs vaak niet interessant om dergelijke rollen te gaan vertolken. Opus One heeft dit opgelost door vier eindejaarsstudenten muziektheater, via het spelen in deze musical, hun stage te laten vervullen. Dit zijn Debbie Beukers, Fardoe Swaanswijk en Milan van Weelden van het Alkmaarse Conservatorium en John Jacobs van de Tilburgse variant.

Opvallend aan deze musical is dat de vijf leden van het orkest ook op het toneel aanwezig zijn en naast de muzikale begeleiding ook een aantal kleine rollen spelen.  De makers claimen hun versie van deze musical te baseren op die van Jacques Brel uit 1968 en één element wat dit onderschrijft is het gebruik van de accordeon naast acoustische gitaren, fluit en percussie, want de accordeon was natuurlijk vaak vertegenwoordigd in de instrumentaties van Brel. Daarnaast claimen de makers hun productie ook intiem en intens te hebben gemaakt. Het gebruik van acoustische instrumenten alsmede de eenvoudige decors en het spel zorgen inderdaad voor een intieme sfeer. Ook de liedjes worden erg leuk aangekleed: bij het titelnummer dansen Debbie en Fardoe de sterren van de hemel. Dit, terwijl de beste danseres van de club, Marjolein, op dat moment nog onopvallend aanwezig is.

Peter Faber leidt de voorstelling in als het gordijn nog dicht is en vertelt over het leven van de schrijver Cervantes. Zijn zware rol als Quichot die wordt afgewisseld met Cervantes zet hij goed neer. Zijn zangkwaliteit is niet groot maar dat is in deze geen probleem. Zijn spel maakt dat meer dan goed. Frans Schraven zet overtuigend de nuchtere en komische Sancho neer.

Marjolein Teepen zet Aldonza neer als is een, qua leeftijd volwassen vrouw, maar qua geestelijke ontwikkeling nog een kind, dat heen er weer geslingerd wordt tussen haar oude bestaan op de “mesthoop” en het nieuwe betere leven dat Quichot haar in het vooruitzicht stelt als zijn Dulcinea. Met Schraven heeft ze in haar Opus One periode jaren samengespeeld en af en toe waan je je dan ook weer bij Alice in Wonderland (haar laatste OO-productie). Het vertrouwen in Quichot komt haar duur te staan, ze wordt verkracht en ze reageert zich af op Quichot met het nummer Aldonza (dat ze op 2 juni ook ten gehore bracht bij het Musical Awards Gala), perfect gezongen en heel goed verstaanbaar. Dat gold trouwens voor al haar nummers. Nadat Quichot genezen is van zijn dwaasheid ligt hij in coma. Is het dan al te laat of komt het nog goed tussen Aldonza en hem?

De voorstelling is geen samenspel van drie bekende acteurs met verder onbelangrijke bijrollen. Nee, er wordt een productie neergezet waaraan iedereen naar beste kunnen zijn steentje bijdraagt en waar de jonge musicaltalenten laten zien dat zij de sterren van de toekomst zijn. “Ik denk alleen maar aan hem” van de drie Alkmaarse studenten is erg goed en Milan van Weelden alleen is overtuigend als de grootste dommekracht van de muildierdrijvers die zich in een halve minuut weet te transformeren in een Pastoor bij wie ik zo zou willen gaan biechten. Een groter contrast is er niet. Vlak voor het dichtgaan van het gordijn voor de pauze “zegent” hij de hele groep, die dan net heeft uitgehaald met het slotlied van het eerste deel. Schrijf Milan alvast maar op als genomineerde voor de Aanstormend Talent Award.

Er zijn ook enkele minpuntjes, grootste minpunt voor mij is de verkrachtingsscene die lang duurt en, nadat Aldonza van het toneel is verdwenen omdat ze werd weggesleept, is haar geschreeuw en gehuil vanuit de coulissen nog lang hoorbaar. Dat gaat door merg en been. Is zeer dramatisch en ik voel me daar zelf ongemakkelijk bij. Ik hoop dat die scene nog wordt aangepast.

Coot van Doesburgh heeft gezorgd voor een eigentijdse vertaling waarin de oorspronkelijke Engelse taalgrappen ook in de vertaling nu grappig zijn. Zo is het oorspronkelijke:
- How does a squire, squire?
Vroeger vertaald in:
- Maar wat doet dan een schildknaap?
Nu vertaald in:
- Maar hoe schilt dan een knaap?
Marjolein accentueert de grap en krijgt zo de lachers op haar hand.

De instrumentaties zijn vanwege de acoustische instrumenten apart, maar de oorspronkelijke ritmes zijn wel overeind gebleven. Zo blijft ‘The impossible Dream’ een bolero. Leuk is dat Marjolein tijdens het ridderslagslied de snaredrum in de hand neemt en het ritme aangeeft en dat opvallend goed doet!

En het publiek, wat vond men ervan? Allereerst leuk om te vermelden dat zondag Brigitte Heitzer en Roberto de Groot hun understudies naar Antwerpen hadden gestuurd, want dit liefdeskoppel uit Evita zat naast ons. Zij waren enthousiast en volgens mij de meerderheid van het publiek ook. Lang na de voorstelling was het nog erg gezellig in het theater, waar de makers ook graag vernamen wat we er van vonden.

Tussen het geweld van de grote jongens vallen de pareltjes vaak niet op. Dit is er zo één. De komende twee weken, tot de premiere vinden er nog meer try-outs plaats. Daarna nog zo’n 70 voorstellingen door heel het land. Mis het niet!

Mooie recensie. Dit was zo een van die voorstellingen waar ik heel erg naar uitkeek. Blij dat het mooi is uitgevallen. Afspraak op de première.

Dank je leuk verslag! Ik ben erg benieuwd en heb al kaartjes voor 3 januari.
Ik heb er echt zin in!

Mooi verslag!;)

Vanavond staan ze hier in Dongen, dus ik ga vanavond eens m’n kersverse Dongense theater uitproberen en kijken wat ik vind van Man van la Mancha.

Ik heb ooit eerder een schoolproductie gezien van Montesorievoortgezetonderwijs met leerlingen die constant keken met een blik van wat-ben-ik-hier-in-vredesnaam-aan-het-doen. Zelfs toen vond ik het verhaal mooi.

Ben benieuwd wat je ervan vindt! 😉

Nou mijn mening is wat wisselender…

Marjolein was fenomenaal als Aldonza, ‘Wat wil hij toch van me’ was schitterend, maar het nummer ‘Aldonza’ was een wonderlijk hoogtepunt.

Ook ‘Ik denk alleen maar aan hem’ door de drie Stagiaires van het conservatorium in Alkmaar was prachtig. Jongedame Fardoe Swaanswijk heeft een bepaalt soort magie over zich. Als ze op het podium is boeit ze. Ik hoop dat zij een goede toekomst tegemoetgaat in de musicalwereld, want dit is toptalent.

Milan van Weelden is hilarisch als priester, maar schittert met zijn grote solo ‘Elk mens zijn Dulcinea’. Het vocale hoogtepunt naast Marjolein’s ‘Aldonza’.

Maar vooral over Peter Faber heb ik me over verbaasd. Hij maak van Don een gekwelde ijlende malloot met een trekkend been dat zo mompelt dat je blij bent dat je één op de vijf woorden hebt verstaan. Vocaal was het een aanslag op m’n trommelvliezen.

Ik wist niet zo goed wat ik met de akoestische aanpak van de muziek moest. Ik vond het van tijd tot tijd wat mager klinken.

Coot’s vertaling klink prettig al zitten er wel weer veel van die typerende samentrekkingen. Waarom ‘Little bird’ gewoon in het engels wordt gezongen is me echter nog steeds een raadsel en het paste niet voor mijn gevoel.

Nogal een gemengde avond, met schitterende dingen, maar ook zeker mindere dingen.

Ik wil zeker nog een keer kijken, maar dan vanuit de zaal in plaats vanaf het balkon.

Tim, waar je het hebt over Marjolein, Milan en Fardoe ben ik het helemaal met je eens. Peter Faber is idd soms slecht te verstaan, voor mensen die het verhaal niet kennen is dat jammer, want daardoor ontgaat er wel wat. Ik hoop dat Peter dat verbetert.

Tsja, die akoestische instrumenten. Kijk, ik wist dat het maar vijf muzikanten zouden worden, die ook zouden moeten kunnen acteren en dus waren mijn verwachtingen daarop ook gebaseerd. Heel anders dan bij bijv. Evita of Les Mis waar ongeveer 15 muzikanten de sterren van de hemel spelen. Heeft ook met budget te maken en dat is bij Opus One niet zo groot.

Ik ben benieuwd of het gisteren vol was. Ik had zelf al een half jaar kaartjes voor Dongen, maar omdat ik afgelopen weekend al 2x was geweest heb ik ze aan mijn neef gegeven. Ik zag gisteren op de site nog dat er zelfs op de eerste rijen nog plaatsen waren te boeken.

Op zich ben ik het dus met jouw verslag wel eens en ben er ook blij mee. Peter zit 50 jaar in het vak en staat aan het eind van zijn carriere. Marjoleins echte hoofdrol is zeer geslaagd en dat belooft wat voor de toekomst. Vind het erg knap wat ze doet, 11-11 laatste Evita als Evita en nog geen vier weken later Aldonza.

Wees de hemel op je blote knieen dankbaar dat je niet in Dongen was. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo onwelkom heb gevoeld in een theater.

Ze hadden besloten om alle kaarten die niet waren verkocht (zo’n 80% van de capaciteit) weg te geven aan de iwnoners van het zorgcomplex waar het theater is gevestigd en van de bejaardetehuizen in de omgeving. Het was weer rollatortje troef deze avond, met waarschijnlijk meer looprekjes, rollators en rolstoelen in de zaal dan door de brandweer is toegestaan.

Er stonden ook bordjes in de foyer: Door een computerstoring zjn uw stoelnummers niet geldig en mag u gaan zitten waar plaats is. Wat er uiteindelijk op neer kwam dat ik als bezoeker op het balkon werd gekwakt. Een balkon waarbij je niet over de rand kunt kijken als je gewoon op je stoel zit. En dat zo hoog zit en zo ver naar voren dat ik tijdens de eerste akte vooral kruinen heb gezien…

Ik heb geen problemen met dergelijke akties, maar ik verwacht wel dat een theater z’n doelgroep duidelijk stelt. Of je bent als niet zorgbehoevende, maar betalende gast welkom of je verkoopt gewoon geen kaartjes aan gasten buiten de zorginstelling. Ik heb me echt op staan vreten van de frustraties. 😉

En dan nog twee euro SERVICE kosten moeten betalen voor je kaartje… Volgens mij heb ik zowat stan preken.

Gelukkig heb ik wel kunnen genieten van de voorstelling hoor… 😉

Tim - 11 December 2008 06:21 PM

Er stonden ook bordjes in de foyer: Door een computerstoring zijn uw stoelnummers niet geldig en mag u gaan zitten waar plaats is. Wat er uiteindelijk op neer kwam dat ik als bezoeker op het balkon werd gekwakt. Een balkon waarbij je niet over de rand kunt kijken als je gewoon op je stoel zit. En dat zo hoog zit en zo ver naar voren dat ik tijdens de eerste akte vooral kruinen heb gezien…

Zoals ik al had gezegd had ik mijn kaartjes aan mijn neef gegeven. De kaartjes waren voor de eerste rij, in het midden. Betere plaatsen zijn er niet, je kan de spelers bij wijze van spreken aanraken. Inmiddels ook verslag gehad van hem hoe hij het had ervaren. Hij had het idee dat hij één van de weinige jonge mensen was en moest vrij ver naar achteren zitten. Over de voorstelling was hij positief. Ben blij dat ik er niet was. Als ik kaartjes voor rij 1 heb wil ik daar eigenlijk ook wel zitten. Jammer dat het theater niet geprobeerd heeft om de kaartjes voor de halve prijs te slijten, dan krijg je tenminste wel een zaal vol mensen die voor de musical komen.

Belachelijk dat het theater die kaartjes zo heeft weggegeven, waarbij het dus ook nog zo is dat je door een technische storing mag gaan zitten waar je wilt. Hierdoor heb je dus als betalende gast ineens geen goede plek meer :vaag: Slecht hoor, van dat theater!

Ik zit bij de premiere rij 1, en 10 april ook, en ik betaal ervoor, dus dan wil ik daar ook echt zitten :tong:
Laat dan die oude mensen achteraan zitten, want die zitten er toch gratis XD

Gelukkig dat je ondanks deze slechte service van het theater toch hebt kunnen genieten! Misschien slim om nog een keer te gaan, waar je wel rij 1 kan zitten! 😉

Een technische storing? Nee hoor. Dit theater weet niet hoe om te gaan met betalende gasten. Ik had met het theater een overeenkomst van kaartjes voor rij 1 en omdat het theater die overeenkomst niet is nagekomen, zou ik de overeenkomst wegens wanprestatie kunnen ontbinden en het geld terug kunnen vragen. Natuurlijk doe ik dat niet, maar juridisch gezien hebben Tim en ik en misschien vele anderen daar recht op. Ik heb mijn kaartje een half jaar geleden geboekt voor rij 1, en in dat half jaar hadden ze me kunnen mailen dat de plek niet vast stond.

Maar goed, laten we hopen dat het volgende week zondag een waar feest wordt, waar als het goed is ik ook bij ben. Ik heb de toezegging dat ik premiere-kaartjes krijg, maar heb nog niets binnen. Kan dus ook mijn vriendin nog niks vragen, want wie weet gaat het toch niet door :sorry:

Dan heb ik misschien naast je neef gezeten. Na de pauze zaten er twee jongere mensen naast me. Dat ik dacht: Hé, ik ben hier niet de enige zonder rollator.

Gisteravond opnieuw naar een try-out geweest. Volle zaal, er is veel gelachen. Wat vooral opviel was een totaal andere verkrachtingsscene. Vraag me af of de makers daar meer kritiek op hadden gekregen en/of mijn recensie hadden gelezen, of dat het komt omdat Marjolein zichtbaar gewond was aan haar linkerknie (beterschap!). Maar goed dat ze deze voorstelling niet zo veel hoeft te dansen. Ben benieuwd hoe het a.s. zondag op de premiere gaat.

ik ga er ook heen heb er veel zin in!