Ik ga hier onder heel eerlijk zijn over het fenomeen musicalfans. Mensen die van musicals houden, vaak gaan, meerdere malen gaan, zijn niet per defenitie musicalfans. Ik zou hen eerder bestempelen als musicalliefhebber. Musicalfans zijn de uiterste gevallen, zoals hier onder beschreven. Voor het lezen: iedereen mag doen en laten wat hij/zij wil en hoeft zich absoluut niet aangesproken te voelen.

Af en toe zie je vanuit een ooghoek de artiestenuitgang. Stiekem wil je je hoofd iets extra draaien om te zien of Jamai snuivend binnen loopt, Freek een grote zonnebril draagt of Nurlaila Karim in joggingbroek naar haar werk komt. Echt zicht krijg je er nooit op; een aantal wanhopige, overjarige tieners gekleed in tarzan attributen blokkeren de deur. Ze dragen rozen, cadeautjes, fotocamera’s en handtekeningenblokjes bij zich. Bij ieder persoon dat langs loopt gaan ze met hun pen in de aanslag: IS HIJ HET? MISSCHIEN IS HET DE UNDERSTUDY? HALLO, WERK JIJ HIER? BEN JE VAN DE CATERING?? KUN JE RENE VAN KOTEN EVEN ROEPEN??? Snel loop ik door.

Later zit ik op mijn plek in het theater. In alle rust wil ik mijn programmaboek doorbladeren, kritiek leveren op de cast foto’s en lachen om de foto van Marianne van Wijnkoop. Helaas wordt mijn moment verstoord: voor mij gaan de Artiestenuitgang-types zitten. Ze moeten het iedereen laten horen: ‘Goh, vorige week zaten we beter. Ja, maar nu hebben we Freek tenminste gesproken.’ Je ziet ze genieten als Truus uit Delft jaloers fluistert met haar buurvrouw. Ze besluiten het wat aan te dikken: ‘Freek was gisteren goed bij stem, maar tijdens de matinee show van net klonk hij wat hees. Ja, ik sprak net nog met hem ja.’ Aan hun outfits is duidelijk te zien dat ze geen familie, vrienden, kennissen of wat dan ook van Freek zijn. Tenzij Freeks vriendenclub gekleed gaat in vesten van Dirty Dancing, Tarzan tassen en High Schoolmusical caps.

Tijdens de show neuriën ze opvallend mee, geven bij iedere noot een applaus (soms imiteren ze Tarzan zelfs) en schijnen steeds aangekeken te worden door de spelers. ‘Ja, tijdens Nog één dag keek Celine me aan! Ze herkende me!.’ Niet wetend dat Celine ze echt niet ziet zitten op rij10. En als het wel het geval was, zou het Celine niets kunnen schelen. Zij gaat ‘s avonds gewoon naar huis, ontdoet zich van alle rozen, geschreven brieven, knuffel beertjes en andere gegeven meuk en verwijdert alle fan-herinneringen uit haar systeem. Als Miep de fan de dag erna weer bij de artiestenuitgang staat, lacht Celine vriendelijk mee en doet ze alsof ze beste vriendinnen is met Miep. Natuurlijk ga ik met je op de foto, wat leuk dat je er weer bent, aawh wat een leuk fotoalbum met foto’s van ons twee bij de AU van MammaMia, My fair Lady en Les Mis. Ik ga ze thuis eens bekijken (wat musicalacteurs is voor: Ik ga ze thuis direct weggooien, ik hoef je meuk niet!). Na de show wilt Celine snel naar huis, maar Miep staat er weer. He bah! Celine zegt vriendelijk: heel even, ik moet de taxi/bus/trein halen (haar gebruikelijke smoes), wil je een foto?? leuk, okee, hier is je handtekening. daaaaaag! Snel gaat ze er vandoor. Miep blijft achter met voldoende materiaal om op te kunnen scheppen tegenover de mede musicalfans.Ze heeft namelijk een diepgaand, uitgebreid gesprek gehad met Celine. In haar hoofd selecteert ze mogelijke foto’s om op hyves te zetten: Ik met Celine, ze is zoo lief.

Nee, ik begrijp niets van musical fans. Natuurlijk waardeer je bepaalde musical artiesten, maar is het nodig ze te verwennen met cadeautjes of met ze op de foto te gaan? En als je dat dan toch doet, is het nodig dit het hele theater te laten weten door te vertellen hoe goed je ze wel niet kent. Je bent als AU-typje niet bevriend met musicalacteurs, ze kijken je niet aan tijdens de show, ze herkennen je niet en het maakt ze niets uit als je er een dagje niet staat. Oké, ik zal eerlijk zijn; als Oprah in het land is, ben ik ook bereid voor haar hotel te gaan liggen, haar te overladen met cadeautjes en met haar op de foto te gaan. Maar ik besef dan: Oprah weet over 1 seconde niet meer wie ik ben, want een complimentje, cadeautje of wat vragen hier en daar maakt je niet bevriend met je idool.

Musicalfans:  kleed je niet in dirtydancing truien, denk niet dat acteurs je vrienden zijn en probeer geen jaloezie te wekken bij andere bezoekers door te vertellen wat Freek tegen jou zei, hoe vaak je al niet geweest bent en hoeveel mensen je wel niet kent achter de schermen.Dit komt behoorlijk wanhopig over.

AMEN!

Goed ge/beschreven! Ik noem mezelf musicalliefhebber, geen fan. Fan is te extreem, die doen inderdaad precies wat jij beschrijft.

Maar ook musicalliefhebbers gaan naar een AU, maar die willen een foto en handtekening als herinnering. En eentje is dat genoeg. Even zeggen dat ze genieten van de acteur of voorstelling en gaan weer verder. Die gaan geen 10x omdat die wel beseffen dat dat eigenlijk stalken is… En dat het om het geheel gaat. Ik heb af en toe het idee alsof de fans denken dat het alleen om hun ster draait. maar ik denk dat het erg saai gaat worden zonder de ploeg erom heen!

Haha, een hele leuke… column!  En ik snap je ergernis heel goed.

(Alleen de één na laatste zin volg ik niet helemaal:
     
“(...) probeer absoluut geen jaloezie te wekken door verhalen als Freek zei, gisteren was ik hier ook, ja ik ken wat mensen achter de schermen.”)

Sndr - 03 August 2009 10:23 PM

Haha, een hele leuke… column!  En ik snap je ergernis heel goed.

(Alleen de één na laatste zin volg ik niet helemaal:
     
“(...) probeer absoluut geen jaloezie te wekken door verhalen als Freek zei, gisteren was ik hier ook, ja ik ken wat mensen achter de schermen.”)

Oeps, een ietwat kromme zin inderdaad. Ik heb hem aangepast:

en probeer geen jaloezie te wekken bij andere bezoekers door te vertellen wat Freek tegen jou zei, hoe vaak je al niet geweest bent en hoeveel mensen je wel niet kent achter de schermen.

chitra - 03 August 2009 10:23 PM

Maar ook musicalliefhebbers gaan naar een AU, maar die willen een foto en handtekening als herinnering. En eentje is dat genoeg. Even zeggen dat ze genieten van de acteur of voorstelling en gaan weer verder. Die gaan geen 10x omdat die wel beseffen dat dat eigenlijk stalken is… En dat het om het geheel gaat.

Ik snap dat mensen gaan voor een herinnering, dat kan ik nog best begrijpen. Ik doel voornamelijk op mensen die net een stapje verder gaan.

Heerlijk geschreven. Ik ben het heel erg met je eens (alleen het stukje over Oprah niet. Begin me steeds meer te ergeren aan het feit dat ze gasten nooit laat uitpraten.) De enige reden waarom ik met een acteur zou willen praten is om inhoudelijk over een bepaalde rol te praten, maar de mensen die jij beschrijft interesseerd het volgens mij niet zoveel hoe en waarom iemand iets speeld. Alleen het feit dat hij/zij op het toneel staat is al genoeg. Of hij nou vals zingt of niet, ze vinden het altijd goed. Eigenlijk kan ik er altijd ook wel heel erg om lachen. Zo zag ik laats een filmpje van Chantal Janzen die het liedje Papa van Stef Bos zingt op youtube. Dat nummer zingt ze echt niet goed (nee, dat is geen mening, dat heet luisteren) en dan staat er onder dat ze de beste zangeres ooit is enzo. Dan denk ik ‘ach, je weet niet beter’.

Michiel - 03 August 2009 10:56 PM

Ik snap dat mensen gaan voor een herinnering, dat kan ik nog best begrijpen. Ik doel voornamelijk op mensen die net een stapje verder gaan.

ja, ik snap zeker dat je daar op doelde 😊 Wilde gewoon even duidelijk maken dat er niet alleen fans bij de AUs staan, maar ook liefhebbers.

Ik vind het eigenlijk gewoon jammer dat er zoveel fans zijn van bepaalde mensen. Dit word voornamelijk gecreeerd door die tv shows. Ik ben naar het finale event van Joseph geweest (in het oranje), maar ik ben geen fan. Ik vond het gewoon leuk om die sfeer te proeven.

Toen Freek, nadat hij gewonnen had, even langs kwam, applaudiseerde ik uiteraard hard mee. Niet dat ik wilde laten horen dat ik er stond en dat ik wilde dat hij mij aankeek, maar uit waardering voor zijn talent. Het was toen nog erg grappig om te zien hoeveel mensen in tranen uitbarstten toen hij het podium om kwam en krijsten omdat ze gezien wilden worden door hem. Dit zijn waarschijnlijk ook de fans geweest die hem nu bij elke voorstelling lastig vallen. Erg jammer vind ik dat. Waardering is hartstikke leuk voor een musicalacteur, maar obsessie toch een heel stuk minder…

Leuk geschreven, ik herken me merelf er niet in. Al ga ik wel naar de AU voor een foto en heel soms een handtekening. En om af en toe een praatje te maken. Kado’s neem ik wel soms mee, maar dat was dan voor Ciske. En bij de laatste voorstelling van iemand heb ik wat meegenomen.

Voor Jorge Verkroost neem ik dan wel es snoep mee, die heeft een snoeppot die aangevuld kan worden 😉

Maar ik denk dus niet dat ze m’n vrienden zijn ofzo 😛

Goed geschreven en idd het lijkt een column. Toch denk ik dat het heel gewoon is voor mensen om in een bepaald deel van hun leven idolen te hebben. En het leuke van musicalartiesten is dat je ze voor of na de show gewoon kan ontmoeten bij de AU. Bij popartiesten kan dat (in de regel) niet. Ik vermoed dat voor vele fans van bepaalde spelers dat korte moment bij de AU zeker zo leuk is als de hele musical.

Michiel - 03 August 2009 10:06 PM

Musicalfans:  kleed je niet in dirtydancing truien, denk niet dat acteurs je vrienden zijn en probeer geen jaloezie te wekken bij andere bezoekers door te vertellen wat Freek tegen jou zei, hoe vaak je al niet geweest bent en hoeveel mensen je wel niet kent achter de schermen.Dit komt behoorlijk wanhopig over.

Volgens mij moet iedereen lekker zelf weten wat ie aantrekt. Ik vind iemand in een musical-shirt, -trui of -jas echt niet stommer dan iemand die met Che Guevarra, Frans Bauer of Metallica op zijn borst rondloopt. Wat je mooi of goed vind mag je best tonen. Verder denk ik niet dat de onderlinge verhalen bedoeld zijn om de omgeving jaloers te maken; sommige mensen hebben nu eenmaal niet het fatsoen om op een normaal geluidsniveau te praten. Of dat nu gaat over Freek of over zieke tante Jos, de overspelige ex of buur(t)vrouw Janneke die met haar doos op internet staat. [ja, dit soort verhalen heb ik daadwerkelijk in het theater gehoord].

Ik vind het apart dat bijna iedereen toegeeft wel eens iets bij een AU te doen (maar alleen zus, maar dan zo), maar niemand herkent zichzelf in het verhaal…

Ik persoonlijk krijg juist altijd jeuk wanneer mensen zeggen geen musicafan te zijn, maar zichzelf musicalliefhebber noemen….

Begrijp me goed, ik was vroeger ook zo maar trok bij mijzelf de grens “tot m’n 16e”. Handtekeningen en foto’s vind ik leuk voor kinderen, maar een beetje ontoepasselijk voor volwassenen. Bij mij speelde mijn toekomstige werk ook een rol. Ik werk nu zelf voor musicalproducties en schaam mijzelf als ik zie hoe sommige mensen zich bij de AU gedragen.

Iedereen heeft recht op zijn mening, dus bedankt voor deze leuk geschreven column.
Iedereen heeft ook recht om lekker te doen waar ze zelf zin in hebben zolang ze anderen maar niet tot last zijn. Dus met uitzondering van het meeneurieen tijdens de voorstelling maakt het mij niet uit wat iemand doet, aanheeft of bespreekt;
Ze leven zich maar uit, ik vind het allemaal prima energer me er in ieder geval niet aan.

Ik ben ook niet zo weg van het gedrag van sommige fans, dus ik kan me wel vinden in de strekking van de column. Dat gezegd hebbende, ik vind dat iedereen moet doen wat hij/zij zelf leuk vind. Ik denk dat de ‘gekte’ ook een beetje in de hand gewerkt wordt door de tv- zoektochten.
Ikzelf ben veel te vinden in het theater, maar je zal mij echt nooit of te nimmer aantreffen bij de artiestenuitgang en ik ken ook helemaal niemand achter de schermen. Als puntje bij paaltje komt zijn dat ook allemaal mensen die gewoon hun werk doen. Hun werk is ons een leuke voorstelling bezorgen. Na hun werk hebben ze wat mij betreft alle recht op privacy. En of je mij nu fan noemt of liefhebber dat kan me echt helemaal niks schelen! :-p

Grappige column. Ik kan me er ook zeker in vinden, mij zullen ze nooit met een pak Choco prins bij een AU vinden, terwijl ik vooraf of achteraf ook met een wijntje in een foyer kan staan… Of iemand moet bereid zijn om me voor een pak Choco prins via de AU naar binnen te smokkelen: principes zijn er om over boord te gooien. 😄

Wel vind ik dat iedereen recht heeft op zijn of haar eigen beleving en denk ik dat dit voor veel (met name, maar niet alleen) jonge mensen iets toevoegt aan het geheel. En ik denk dat er heus wel onderscheid zit in fans en hoe mensen uit het vak fans zien. Of je elke week weer met opdringerig je camera en je verhaal hoe fantastisch iemand is klaar staat of dat je afwachtend en ontspannen een praatje wilt doen met mensen waar je bewondering voor hebt en door alle bezoeken heen een band mee op hebt gebouwd zit natuurlijk een wereld van verschil. Ik heb verhalen gehoord over mensen die ze van mijn part een staat verbod mogen geven (al is het vaak eerder jeugddetentie in dat geval), maar ook mensen die naar mijn gevoel een hele gezonde en normale band hebben opgebouwd met artiesten en andere mensen uit het vak. Het zijn ook maar mensen en iedereen houd denk ik wel van een stuk waardering voor en betrokkenheid bij zijn of haar werk, zolang dat maar op een leuke en gezonde manier is.

Ik denk alleen toch niet dat er straks mensen klaar staan met Choco prins voor mij bij de uitgang wanneer Elvis het pand verlaat…  😉

Erg leuk geschreven! Ik denk dat niemand zich in de column wà­l herkennen. En ik denk dat de mensen die zich er wel in herkennen hier niet gaan reageren. Als ik dit zo lees durf ik te zeggen dat ik eerst een musicalfan was (zoals ze hier staan beschreven) en later veranderd ben in een musicalliefhebber. Toegegeven, ik vind het nog steeds leuk om soms naar de artiestenuitgang te gaan. De laatste keer voor mij was in Londen, maar ik had daar een andere gedachte bij dan daarvoor. In Londen wilde ik graag met de spelers van Wicked op de foto, omdat die musical heel voor mij betekende en ik wilde gewoon graag een herinnering hebben aan mijn eerste keer Wicked. Tijdens mijn ‘musicalfan dagen’ ben ik wel 10 keer met Nurlaila Karim op de foto geweest, heb ik haar een keer een cadeautje gegeven en was ik helemaal in de wolken wanneer ze 1 minuut met mij sprak.
Ik weet niet, ik denk dat iedereen zelf moet weten hoe ze laten zien dat hij/zij een musicalfan is. Wanneer ik in het theater zit, laat ik niet overduidelijk merken dat ik al vaker ben geweest en dat ik alle teksten ken, maar wanneer ik bij een verjaardag zit en mensen over het onderwerp ‘musical’ beginnen, meng ik me wel meteen in het gesprek en laat ik zien dat ik er toch best wel veel van weet, misschien niet bewust, maar ik doe het wel.
En als ik vandaag of morgen naar New York of Londen zou gaan, zou ik bij bepaalde producties ook weer een foto met spelers.

goed geschreven ja, ik zie mezelf ook meer als musicalliefhebber en ik denk ook dat de musical fans zoals beschreven hier niet op zullen reageren.