THE FULL MONTY
In The New Players Theatre stond een semi professionele productie van The Full Monty, een voorstelling die ik nog nooit live zag. Maar deze versie heeft mijn zin in de Nederlandse versie bepaald niet doen toennemen. Het niveau van de spelers was niet hoog genoeg en dan vallen de zwaktes in het script (en vooral de score!) extra op. Ik heb me niet verveeld, maar de lat ligt hoog als je op West End een musical bezoekt. Ik betaalde een tientje en buiten was het koud, dus ach… Maar toen ik om de hoek langs het theater van La Cage aux Folles liep (die ik vorig jaar zag) had ik een ernstige aanval van spijt….
Bedankt voor je verslagen, super is dat! Ook ik was voor kerstmis enkele dagen in London en heb ook wat van de feelgoodshows meegepikt. Grappig is dat ik van ‘nieuwe’ musicals alleen shows gezien heb die gebaseerd waren op een film (sister act, the full monty, la cage aux folles, legally blonde)... En ik ben het eens met je verslagen over Sister act en The Full Monty. Wat The Full Monty betreft is de conclusie bij mij gek genoeg wel omgekeerd: door het toch wel vrij zwakke niveau van de acteurs (de enige uitzondering is de actrice die Jerry’s ex-vrouw speelde, zij stond wel met een naturel op het podium) wil ik juist zien hoe het wel moet. Misschien dat de Nederlandse kwaliteit de West-End hier overtreft? Misschien toch het kijken waard. Het stoorde me trouwens vreselijk in het New Players Theatre dat de pub ernaast het geluid op het podium dikwijls overstemde… En ze leken meer plezier te hebben dan de twintig man die in de zal zat… Voor de rest inderdaad niet bijster sterk, maar “you rule my world” is een heerlijk nummer. Semi-professioneel is inderdaad de beste omschrijving!
Sister Act: kort gezegd: Alan Menken Rules! Heerlijke score, en wat is die Patina Miller goed zeg! Alle woorden van lof voor de zang van de vrouwelijke solisten, maar ‘Shank’s acteerwerk’ kwam bij mij toch ook maar stuntelig over… Script en verhaal was wat ervan te verwachten was. Niets bijzonders dus. Maar een fijne avond gehad, zonder meer.
De grootste verrassing heb ik gehad bij ‘La Cage aux Folles’. Dank aan eastwick voor de tip. Dank, echt! Hemelse vertolkingen van Douglas Hodge en Dennis Lawson. Ik had een tijdje geleden gehoord/gelezen dat Philip Quast en Roger Allam de hoofdrollen speelden in La Cage, en toendertijd wilde ik absoluut naar London. Het kon toen echter niet, en dat was dat. Ik was het bestaan van deze musical dan ook al compleet vergeten. Toen ik net voor mijn vertrek enkele verslagen op musicalworld doorlas brandde er opnieuw een lichtje. En ik had toevallig nog tijd op zaterdagmiddag… En wat een zaterdagmiddag! Vonken, vuur, prachtige, goed in het oor liggende muziek, en topkwaliteit op het podium. De heren Quast en Allam zijn dan bekende namen (en uitstekende Javerts btw!), maar Lawson en Hodge zijn fenomenaal. Het gebrek aan acteerkwaliteit van bovengenoemde producties werd hier eensklaps goedgemaakt. Hoewel deze rollen gemakkelijk kunnen leiden tot overacting was dit hier absoluut niet het geval. Misschien een ideetje voor een masterclass voor de cast van The Full Monty. Ver moeten ze inderdaad niet gaan… En hoewel het nieuws van een Nederlandse productie van La Cage eigenlijk leuk is, zal ik dat allicht laten aan me voorbijgaan. Het is maar zeer de vraag of het beter kan dan deze Menier-transfer.
Voorts zag ik Les Mis (voor de 13de keer in London) maar deze cast is eigenlijk bij de zwakste die ik zag. Muv HPJ als Javert en David Thaxton als Enjolras. Simon Bowman kon er ook mee door, maar ik heb al beter gezien (en ja, René van Kooten is daarbij 😊). Fantine, Marius en Madame Thenardier werden zwak neergezet en de rollen werden zwak gezongen. Naar mijn mening. Maar misschien heb ik teveel eisen voor deze musical, waarmee voor mij het bestaan van ‘musical’ werd geopenbaard. Iemand die de show onbevangen ziet zal er wel van genieten, daar ben ik zeker van, maar voor mij was het net niet.
Hetzelfde ‘net niet’ had ik bij Oliver. Grootse decors, dat zeker. Kostumering, enscenering, dik in orde. Tamsin Carrol als Nancy: gewoon goed. Maar Oliver kwam niet bij me binnen. Ik vroeg me bij momenten zelfs af wat ik er deed, en mijn gedwongen verlengd verblijf in London door de niet rijdende eurostar was het enige antwoord. Nee, hoewel groots opgezet en er duidelijk goed over nagedacht was, klopte er iets niet.
Legally blonde was de laatste show die ik zag. Ook door het gedwongen verlengde verblijf. Sheridan Smith was de enige reden waarom ik dit uitkoos (ook de zondagmatinee, maar dit geheel terzijde 😉) en ze heeft me gebracht wat ik ervan verwacht had: topkwaliteit. Heb indertijd zo genoten van haar Audrey in Little Shop of Horrors. Kippenvel als ik eraan terugdenk. De show kent fraaie muziek, loopt lekker door en verveelt niet. Maar het is niet geheel mijn genre….
Als ik het teruglees denk ik dat ik het begrip ‘musical’ een beetje beu aan het worden ben. Waarom niet gewoon terug naar de basis: zonder grootse decors, zonder teveel kostuums en franjes: een (origineel) verhaal vertellen waarbij emotie ondersteund wordt door muziek. En laat de fantasie de rest doen. Meer hoeft niet voor mij. M-lab? Laat maar komen!
