Zo 6-9 10.15 Three Little Pigs (Palace Theatre) ***1/2

De reden om nu naar Londen te gaan is deze laatste kans om deze kindermusical van Styles en Drewe te zien. Hun Honk! blijft een fantastisch stuk, en een paar maanden geleden genoot ik nog van het volwassen Soho Cinders in Brugge en Gent. Het betekent wel een vroege start van de dag. De voorstelling speelt in het Palace Theatre, waar ook The Commitments speelt. Deze heeft vandaag matinee, dus vandaar een vroege aanvangstijd. Een buggystalling in de hal, jankende kinderen, even vraag ik me af waar ik aan ben begonnen. Maar dan spot ik Anthony Drewe himself, en als ‘oude bekende’ (we hebben elkaar ontmoet bij Soho Cinders) kletsen we nog even tot de aanvang van de voorstelling. Ik heb er weer zin in.
Een cast van vijf. Naast de drie biggen en de wolf is er nog de moeder van de biggen, die eveneens een paar grappige bijrolletjes speelt als de leveranciers van de bouwmaterialen. Het verhaal mag bekend zijn. Drie biggen bouwen ieder hun huis, de een van stro, de tweede van hout en de derde van steen. De eerste twee bouwsels worden omvergeblazen, maar in de stevige derde weten de drie biggen uiteindelijk de longen van de wolf te weerstaan. Of er in de oorspronkelijke versie ook nog een einde voor de wolf is bedacht weet ik eigenlijk niet. Deze voorstelling begint met de drie biggen als succesvolle popgroep, waarna moeder terugblikt naar wat er aan vooraf ging.
Ik heb ‘no worries’ over de cast. Nou ja, eigenlijk begint maar 1 cast lid juist wat minder sterk. Simon Webbe als boze wolf lijkt er even in te moeten komen. Maar er wordt enthousiast gespeeld, en de goede en flauwe (maar daardoor ook wel weer leuke) grappen worden vol plezier uitgespeeld. Een leuk moment is als het drietal trommelt met de stokken, die allen een apart geluid opleveren. Werd meteen verklaard waarom ze allemaal verschillende kleurtjes aan de zijkant hadden.
De songs zijn heerlijk aanstekelijk en het hoogtepunt van de show. De voorstelling mag dan wel wat minder sterk zijn dan het prachtige Honk!, de soundtrack komt er wel dicht bij in de buurt.
Wie deze voorstelling nog wil zien. Helaas, dit was de laatste… Nou ja, met deze cast. De voorstelling speelt eind dit jaar in Australië. Het decor gaat er overigens al sneller heen. Vanwege de strenge invoer controle op een of andere houtworm die wel in Europa en niet in Australië voorkomt.

https://www.youtube.com/watch?v=TX8F48aGjCc

Zo 6-9 15.00 Thoroughly Modern Millie (Landor Theatre) ****
Ik heb alle tijd na de vorige voorstelling, en dat is maar goed ook, want er staat een flinke wandeling op het programma. Het Landor ligt niet bepaald in het centrum, maar het is lekker weer, dus geniet ik van de tocht, ondanks het lage toeristische gehalte van de route.

Het is ook weer een terugkeer naar de jaren 20 van de vorige eeuw. Na het Berlijn van Grand Hotel is het nu het New York van Thoroughly Modern Millie. Millie is van het platteland naar de stad verhuisd om daar succes te krijgen, maar is al snel beroofd van haar spullen. Een man die ze aanspreekt verwijst haar naar een hotel dat haar wel kan opvangen. Dat dit hotel een eigenaresse heeft die een bijzondere wijze van wat bijverdienen heeft weet hij niet. Millie heeft nogal een nogal vreemd idee van emancipatie. Haar idee van de touwtjes in handen nemen is haar baas, een rijke man, aan de haak slaan en zorgen dat hij met haar trouwt. Liefde kan later wel. Die man moet ze nog wel vinden.
Maar het lijkt te lukken als ze een baan krijgt als typiste/stenografe, en haar baas wel geschikt lijkt. Maar of deze man, die haar steevast John noemt, dat ook vindt…. Ondertussen is ze ook de behulpzame mand weer tegen het lijf gelopen. Hij ziet haar wel zitten, maar is maar een arme luis met een twaalf ambachten dertien ongelukken verleden. Een nieuwe buur in het hotel wordt een goede vriendin.
Het verhaal van de voorstelling is nogal bizar. Het kent nogal wat bizarre karakters. De hoteleigenaresse die zich als Chinese vrouw voordoet. De twee Chinese hulpjes die geen Engels spreken en ook in het chinees zingen (wat dan weer boventiteld wordt). De grootse en strenge cheffin op het werk van Millie, en de rare flierefluiter Jimmy zijn er maar een paar van. Er zijn wat momenten dan de voorstelling ernstig wordt, maar grotendeels is het een feestje. En naar het einde toe wordt het, mede dankzij de nogal bizarre plot, alleen maar nog gekker.
De voorstelling kent ook behoorlijk wat dans, waaronder ook flink wat tapwerk. De vloer heeft er wel wat onder te leiden (in de pauze worden wat losse verfstukjes opgeruimd), maar het oogt prachtig. Soms zijn de bewegingen wat druk, maar kennelijk hoort dat bij de dansen uit die tijd (aangezien we het ook al bij Grand Hotel zagen). Het oogt in ieder geval retestrak.
De voorstelling is het professionele regiedebuut van regisseur Matthew Illife, maar dat zie je er niet aan af. Een zeer sterke voorstelling, duidelijk in beeld gebracht, en een genot van begin tot einde.

Mooie reviews van Grand Hotel en Thoroughly Modern Millie. Ook bij jou toch weer een opmerking over het geluid en een wat ongelukkige/drukke podiumbezetting in relatie tot de zaalopstelling bij GH. Jammer dat ze dat niet hebben kunnen verbeteren. Op een enkele positieve review na heb ik dit veelvuldig teruggelezen. Onbegrijpelijk vind ik het matige geluid, want alle voorstellingen die ik in het Southwark zag (oa Parade/Titanic/Carrie/A to Z of mrs P/Bat Boy) was het geluid zeer goed. Maar goed, genoeg daarover.

Jouw kijk op TMM sluit volledig aan mij die van mij. Wat een sterke voorstelling in het Landor en wat had ik die graag nog eens gezien. Helaas net te laat want ik zit as maandag pas weer in Londen en zondag is de laatste voorstelling. Maar je kunt niet alles hebben…..

De gemiddelde review van Thoroughly Modern Millie waren veel minder positief, 2 en 3 sterren vooral, maar ik heb me wel erg bij deze voorstelling vermaakt. Het geluid in Southwark is volgens mij niet echt het probleem, de overall sound was fantastisch, maar soms heb je zicht op de lippen nodig om iemand te verstaan, zeker als er meer ‘geluid’ is en dan is juist deze opstelling het probleem.

Ma 8-9 19.30 Kinky Boots (Adelphi Theatre) ****
Nog in de try-out fase, maar aangezien de show natuurlijk op Broadway al een groot succes is, kijk ik er niet met een try-out blik naar. Het blijkt terecht, want de show loopt al als een trein. Toch is opvallend dat deze musical het bepaald niet moet hebben van een sterk verhaal. Sterker, het gaat grotendeels helemaal nergens over. (Charlie wil niet in schoenenfabriek van pa werken, pa gaat dood, zoon gaat toch in schoenenfabriek werken, zaken gaan slecht, zoon ontmoet travestiet, hij ziet in zijn schoeisel de mogelijkheid de fabriek er weer bovenop te helpen) En als het dan eindelijk los gaat, zit er een bijzonder rare karakterwijziging in, die eigenlijk niet te begrijpen is. Uiteindelijk eindigt het met een feestje, en is iedereen blij. Het publiek gaat uit z’n dak, en ik moet zeggen, ik ben er ook blij van geworden. Ooit kwam het gesprek met een Nederlandse regisseur op de kunst op Broadway om van niets iets te maken. Als voorbeeld kwam toen een koffie-nummer in ‘How to succeed in business without really trying’. Eigenlijk kan bijna de hele musical als voorbeeld dienen. De opening in de schoenenfabriek oogt prachtig, en de travestie-acts mogen er zijn. Toch is dat uiteindelijk niet wat me het meest bekoort aan de voorstelling
Ik raak enorm onder de indruk van een aantal van de spelers. Killian Donnelly speelt na Memphis opnieuw een sterke rol (tot de ongeloofwaardige draai in zijn karakter), en Matt Henry is fantastisch als Lola. Zijn sterke en kwetsbare kanten komen zeer goed over, en hij zingt fenomenaal. Een andere oude bekende steelt ook de show als ze haar momentjes heeft. Ooit al allercharmantst als Velchro in Soho Cinders, nu is Amy Lennox wederom vertederend in de rol van een beetje vreemd meisje. Jamie Baughan is als botte pestkop Don eveneens sterk, al zijn zijn zangkunsten beduidend minder. Verder gebeurt er bij het slotapplaus nog iets wat me niet vaak voorkomt. Ik raak zowaar vertederd door het enthousiasme van het knulletje dat de jonge Charlie speelt.
Als musical valt er heel veel aan te merken op Kinky Boots, maar het goede gevoel bij het verlaten van de voorstelling, daar gaat het uiteindelijk om.

https://www.youtube.com/watch?v=WsLbFqWYUOg

Dinsdag is de dag van de herkansingen. Natuurlijk heb ik een onderwijsverleden, en weet dat herkansingen vaker niet dan wel goed gaan. Maar goed, wie weet.

De eerste herkansing is overdag: een bezoek aan Thorpe Park. Tot nog toe heb ik het altijd het meest sfeerloze pretpark van Engeland (voor zover bezocht) gevonden, en de attracties waren ook niet echt om naar huis te schrijven. Maar dit bezoek, na een jaar of acht?, stemt me milder. Het is nog steeds niet heel erg sfeervol, maar ze hebben wel hun best gedaan. Hoogtepunt is de attractie Saw, een achtbaan in thema van de horrorfilms, die ik overigens te smakeloos vind om te bekijken.

De tweede herkansing is in thema van dit forum:

Di 8-9 20.00 American Idiot (Arts Theatre) ***
Ik zag deze musical ooit eerder in een afschuwelijke hal van een theater, de Hammersmith Odeon, en dat was geen onverdeeld genoegen. Eigenlijk meer een gevalletje: het is leuke muziek die goed wordt vertolkt, maar de show zelf was beroerd. Het contrast qua theater kan niet groter zijn; het Arts theater is aan de kleine kant. Ik zit op de vierde rij dus volop op de actie.
Een van de grote euvels blijft: hoewel de karakters bij aanvang iets sympathieker zijn dan in de eerdere versie, blijven het drie jongens die mijlenver van me af staan, en waarmee ik geen enkele verbondenheid voel. Eigenlijk voel ik alleen apathie voor de drie die na de aanslagen van 9/11 verward de wijde wereld in willen trekken. Maar vlak voor vertrek hoort eentje dat zijn vriendin zwanger is, en deze blijft dus achter. Vriend twee kiest na propaganda uiteindelijk om in het leger te gaan, terwijl de hoofdpersoon een alter ego creëert en zich in de drugs stort. En dan barst de ellende (voor alle drie) pas echt los.
Ik kan hier dus helemaal niets mee, maar tegelijkertijd hou ik van de punkrock-muziek, die ook nu weer geweldig wordt vertolkt. Er is genoeg te zien op het podium, en al snel is zowel podium en zaal een grotere puinhoop dan Waardenberg en de Jong ooit in Nederland aanrichtten. Prachtig is de scene met de bus, gedaan met rekken die eerder nog de een winkeltje vormden en die knap synchroon wordt rondgedraaid. Maar ook het ongeluk dat de soldaat treft wordt bijvoorbeeld knap gevisualiseerd.
Zoals gezegd hou ik van de muziek (hoewel Dookie bij mij populairder is dan American Idot), dus dat zit wel goed. Hoogtepunten zijn de titelsong, “Boulevard of Broken Dreams”, “21 guns” en “Good Riddance (Time of Your Life)” dat als curtain call wordt gebruikt, en waarbij, op de drummer van de band na, iedereen van een gitaar is voorzien.

https://www.youtube.com/watch?v=9Ux05XxreA8

De laatste theaterdag in Londen staan twee favorieten op het programma. De middag begint met de openluchtvoorstelling op basis van één van mijn lievelingsboeken, William Goulding’s Lord of the Flies.

Wo 9-9 14.15 Lord of the Flies (Regent Park Open Air Theatre) ****

Vorig jaar zag ik de balletbewerking van het verhaal die qua setting totaal anders was dan het boek, deze toneelvoorstelling blijft gelukkig dichter bij het boek. Een vliegtuig stort neer op een onbewoond eiland, en de enige overlevenden zijn een aantal kinderen. In eerste instantie is er een redelijke harmonie, onder leiding van Ralph, een van de oudere kinderen. Maar Jack, leider van een koor, is jaloers en vindt zichzelf een betere leider. Er ontstaat een scheiding tussen de jagers onder leiding van Jack, en degenen die met een vuur proberen de aandacht te trekken van eventuele redders. De onderlinge spanning loopt nog verder op als het lijk van een parachutist wordt aangezien voor een monster. Met een kernrol voor de pispaal Piggy, en de nogal aparte Simon.
Het openluchttheater biedt nogal wat ruimte voor decor, maar heeft natuurlijk nauwelijks de mogelijkheden tot een decorwissel. Het bestaat uit een gedeelte van het neergestorte vliegtuig, en de bagage eruit. Dat betekent ook dat sommige plaatsen van handeling in je fantasie moeten worden ingevuld. Zo is de staartvleugel de top van een berg, iets wat toch wat raar overkomt.
Belangrijkste is dat er sterk wordt gespeeld door de jonge/jong ogende cast. De tegenpolen Ralph en Jack, die later min of meer het goed en het kwaad worden, maar zeker in eerste instantie beiden te begrijpen zijn. Zelfs voor het pesten van Piggy, want hoewel je medelijden met hem krijgt, wil je ook dat hij af en toe zijn kop dicht houdt. Zeer sterk gespeeld. En dan is er nog een sterk acterende tweeling, en Roger, de volger van Jack die eigenlijk nog enger wordt. Voor Simon niets dan respect, voor zijn spel en zijn uithoudingsvermogen tijdens het wel erg lang in de rook van een rookmachine moeten liggen.
Er zitten gave effecten in de voorstelling, die knap in elkaar zit. Mooi gechoreografeerde vechtscènes, die overtuigend ogen, al is het naar het einde toe ietwat eentonig aan het worden. Met muziek en geluid wordt je als publiek nog een paar keer aan het schrikken gebracht. Geluid is trouwens ook een minpunt. Tot twee keer aan toe viel de microfoon van Ralph nagenoeg weg, maar werd er toch doorgespeeld. Hij moet voor de achterste rijen echt niet te verstaan zijn geweest.
Een intrigerende voorstelling in een theater dat deze matinee vol zat met schoolkinderen. Van hu aanwezigheid merkte je niets storends, een teken dat het ook hen moet hebben geboeid.

https://www.youtube.com/watch?v=Xy_u7g46gkY

Wo 9-9 19.30 Our House (Union Theatre) ****

Een musical met muziek van Madness, dat past wel in mijn straatje. Vooral als deze ook nog eens een goed script heeft, gespeeld wordt door een geweldige cast, en als Peter Darling (van Billy Elliot) de choreografie doet. Maar dat is inmiddels jaren geleden, toen ik in Wimbledon voor het eerst kennis maakte met deze voorstelling, en ik na afloop direct naar de kassa liep om een kaartje voor één van de volgende voorstellingen van Our House te kopen.
Inmiddels zag ik in Velsen ook een hele leuke amateurvoorstelling van Our House, en toen bekend werd dat het Union deze show zou gaan spelen was ik vooral huiverig. Bang dat de herinnering aan die prachtshow bezoedeld zou worden door een inferieur product. Want in het theatertje met zo’n 50 stoelen kun je natuurlijk niet echt uitpakken. Maar je wordt toch nieuwsgierig, dus uiteindelijk besluit ik toch maar naar deze voorstelling te gaan kijken.
De veronderstelling dat deze show het niet haalt bij de eerdere ervaringen blijkt uit te komen, al blijft het gewoon een erg leuke show. De zang valt bij vlagen wel wat tegen, zeker bij de hoofdrol Joe Casey. Aan de andere kant wordt er leuk gespeeld, en zeker de loservriendjes van Joe zijn vertederend onnozel. Ook de wat valse vriendinnen van de love interest van Joe worden erg leuk neergezet.
Het verhaal is redelijk simpel. Om indruk te maken op zijn vriendin op zijn 16e verjaardag breekt Joe met haar in om vanaf het balkon naar de omgeving te kijken. Met name naar zijn ouderlijk huis. Maar ze worden betrapt, en het is aan Joe om te kiezen of hij vlucht, of de consequenties accepteert en zich laat arresteren. Het gevolg van deze keuze loopt verder in de voorstelling, als de witte en de zwarte keuze verder worden uitgewerkt. Gaat hij zijn inmiddels gestorven vader achterna, die ook in de criminaliteit belandde door het maken van verkeerde keuzes. Een vader, die als een geest ook commentaar levert op wat er gebeurt.
Energie heeft de voorstelling volop, en ondanks het af en toe wel erg rommelige podiumbeeld weet de voorstelling je aandacht goed vast te houden. Natuurlijk speelt het grappige script daarin ook een rol. Een hoogtepunt in deze versie is als er vlak voor de climax in The Sun and the Rain ineens allerlei musicals in parodie voorbijkomen. Ik herken in ieder geval My Fair Lady, Oliver, Singing in the Rain en Viva Forever, maar er zijn er vast meer.

Eerste voorstelling van een paar dagen Londen.

Na een zeer vroege vlucht (vertrek en geplande aankomst 7 uur ’s ochtends) vanaf Rotterdam Airport, in een stevige wind, en dus met een half uur vertraging, heb ik desondanks nog een lange dag te gaan in Londen. Zoals ik gewend ben gaat het op London City Airport heel snel, en ben ik ook (relatief) snel in het hotel in Knightsbridge. Zo vroeg, dat het gratis koekje nog in de oven zit, en dus op een later moment kan worden opgehaald.

Wo 27-1-2016 15.00 Close to you — Bacherach Reimagined (Criterion) **
Op het programma vandaag een afscheid, en een ik-wil-m-toch-zien-hoewel-de-recensies-niet-geweldig-zijn. In de middag de eerste van de twee. In het Criterion speelt Close to you, een transfer vanuit de Menier van een Amerikaanse voorstelling die toen nog ‘What’s it all about?’heette. Ondertitel ‘Bacherach reimagined’ en dat dekt de lading. Meer dan de categorie-indeling Musical in het tweewekelijkse overzicht, want het is niet meer dan een groepje jongeren die 30 songs van Burt Bacherach in een ander sausje hebben gegoten, en dat een beetje creatief gestaged. Geen toelichtende teksten, of een rode draad. Ik kan Bacherach’s muziek wel waarderen, en de Deacon Blue versie van “I’ll never fall in love again”is een all time favorite. Maar helaas.
De voorstelling kan me niet bekoren. Dat komt niet door het meest afgrijselijke decor dat ik in jaren heb gezien; wat een puinhoop. Waarschijnlijk komt het ook niet door de man die ergens achter me steeds een paar regeltjes meezingt, luid zijn keel schraapt en dan meestal weer even stil is. Bij nagenoeg elk nummer. De ergernis houdt me juist wakker, waar de neiging bij deze matinee is om in slaap te vallen. Te weinig onderscheidend, en ik voel geen echte beleving in verreweg de meeste van de songs. In de tweede akte schiet het dan naar boven en naar onderen. Alfie is wonderschoon, maar de ritmische versie van That’s what friends are for, met een Nieuw-Zeelandse rugbyers dansje, is beduidend minder. Waarna ook nog eens mijn favoriete song een dodelijke aanslag met reggae-ritme te verduren krijgt. Een toegift was voor mij dan ook niet nodig; uiteraard kwam deze wel, en “What’s new pussycat’in een soort spookachtige draaimolen variant, en de ukelele-versie van Raindrops keep falling on my head, dat mocht worden meegezongen, waren dan wel weer hoogtepunten. Slim om aan het eind te doen, maar de mindere ervaring ervoor ben ik evengoed niet vergeten.

https://www.youtube.com/watch?v=2SLAL-4GQrM

Vaarwel War Horse…
Bij het plannen van een tripje heb je natuurlijk te maken met de beschikbaarheid van plekken die goed genoeg zijn en kaarten tegen het juiste tarief. Daarnaast probeer ik bij voorstellingen waar ik over twijfel een combinatie te maken met iets wat me wel goed lijkt, of wat ik goed vind. Deze reis maak ik nu omdat het de laatste gelegenheid is om ‘Peter Pan goes wrong’ te zien, een voorstelling die ik na het geweldige ‘The play that goes wrong’ bezocht wil hebben. Er veel nieuwe voorstellingen zijn er niet, die openen later, of zijn vol (Funny Girl), of komen op de lijst ‘wil ik dat echt echt echt zien (wonder.land) om vervolgens tot de conclusie ‘nee’ te komen.
Wel zijn twee van de vier echte Londense toppers aan hun laatste maanden bezig. Eentje bezoek ik vrijwel elke trip en staat morgen op het programma, de andere heb ik 2 maal in de Engelse hoofdstad gezien. Tijd dus om afscheid te nemen van de verbijsterend mooie productie War Horse, die niet teleur kan stellen. Nou ja, bijna niet. Ik zag die morgen iemand lopen met een prachtige war horse paraplu, die wilde ik ook wel. En bij aankomst bij de shop stond er ook een mooi t-shirt op de counter. Tot nog toe had ik alleen maar een lelijke gezien. Het mag duidelijk zijn gezien de inleiding, de paraplu is niet te koop, en het t-shirt was alleen nog maar in kindermaten beschikbaar. En daar ga ik nooit meer in passen.

wo 27-1-2016 19.30 War Horse (New London Theatre)
Maar de voorstelling zelf is weer een genot. Ondanks zwakkere optredens van de moeder, en oom van de hoofdrolspeler blijft het een indrukwekkend schouwspel. Hoe wonderlijk en hoe knap is het dat ik, niet bepaald een dierenliefhebber, geëmotioneerd raakt door wat er met een paard gebeurt. De Nederlends/Vlaamse versie was het zien zeker waard, maar in de oorspronkelijke taal valt alles toch nog wat meer op z’n plaats. Humor en verdriet, goed gedoseerd en net draaglijk, waar de film daar in mijn beleving dat laatste net overschrijdt met de jonge deserteurs.
Poppen die tot leven komen: de paarden, zeker als volwassenen zijn prachtig, maar ook de gans krijgt een eigen karakter, snellend naar de openstaande huisdeur om de warmte op te zoeken, of om zijn baas met de snavel een tik te geven. De kraaien die de dood extra sinister maken. Ze maken van het verhaal van paard Joey en de jongen Albert een meeslepend avontuur. Zeker het begin is allesbehalve snel, maar ze nemende tijd die nodig is om je als publiek aan mens en dier te hechten. Je zou Joey’s vader wel willen wurgen als hij het bestaan van zijn familie op het spel zet, door een paard te kopen van het hypotheekgeld om zijn broer af te troeven. Als hij opnieuw het paard op het spel zet met een schijnbaar onhaalbare weddenschap., of als hij Joey aan het leger verkoopt aan het begin van de Eerste Wereldoorlog. Het optimisme van de Engelse soldaten, voor Kerstmis is der Kaiser wel verslagen, is authentiek, en met de kennis van nu wrang. Net als de inzet van cavalerie tegen machinegeweren. De menselijkheid en onmenselijkheid bij beide strijdende partijen. De hoop en wanhoop, en het zeer ongeloofwaardige, maar o zo ontroerende einde. War Horse moet gewoon blijven. De voorstelling gaat weer op tour, maar of we daarna weer op West End kunnen genieten is vooralsnog een raadsel. Het meest afzichtelijke theater van Londen is van binnen namelijk perfect voor deze show, en die zullen ze vast niet heel lang leeg willen laten staan. Met pijn in het hart zeg ik in ieder geval ‘Vaarwel’.

https://www.youtube.com/watch?v=lYs3j6JvXUw

Do 28 januari 14.30 Shrek, the Musical (New Wimbledon Theatre) ***
Dag twee begint met een tripje naar Wimbledon. Daar speelt de tourversie van Shrek. Ik zag de voorstelling eerst op het West End, en met name de beroerde acteerprestaties van Amanda Holden als Fiona zijn me daarvan bijgebleven. En natuurlijk de humor van Farquaad, ook in de Nederlandse versie de reden om de voorstelling te gaan zien. Een sterk optreden van Kim-Lian van der Meij als Fiona kon niet helemaal verhullen dat de voorstelling soms wel erg traag wordt, maar zorgde er wel voor dat Shrek mij is bijgebleven als één van de weinige voorstellingen die in Nederland echt een stuk beter was. En dat voor een voorstelling in het Rai-theater, een van de beroerdste zalen van Nederland.

Tijd dus voor een herkansing voor Engeland. Shrek is nog steeds dezelfde als zo’n vijf jaar geleden. Dean Chisnal heeft zijn karakter inmiddels vast in zijn genen, en speelt overtuigend. Eén van de mindere karakters in de musicalversie blijft Donkey, die on-stage voor mij maar niet grappig kan worden. Niet grappig irritant, maar gewoon irritant. Het wonder is ook ditmaal niet gebeurd, ik kan niet om hem lachen, ondanks dat Idriss Kargbo zijn best doet. Gerard Carey heeft geen onuitwisbare indruk achtergelaten in de overigens heerlijke voorstelling Soho Cinders als de manipulatieve en ambitieuze PR-man, maar als Farquaad straalt, schmiert, en schittert hij. Subtiel spelend met het feit dat hij op z’n knieën zit om zijn voeten de grond te laten raken, en natuurlijk zijn arrogantie en frustraties goed uitbuitend. Ook tijdens deze matinee, volop gevuld met kinderen, zijn de ondeugende grappen gelukkig niet geschrapt. Want foute humor is wel heel vaak ook gewoon leuk. En dan de grote vraag: zou Bronté Barbé (finale tv-programma Over the rainbow, maar ik kan me haar niet herinneren) het beter doen dan haar voorgangster. Een overtuigend ja is het antwoord. Ze speelt intens, heeft een enorme power in haar stem, wat goed past bij deze powervrouw. Op een wel erg vals zingende jonge Fiona na valt er eigenlijk ook niets op de cast aan te merken.

Al met al is dit dus een uitstekende uitvoering van een middelmatige musical. De decors zijn niet zo mooi, maar de decorwissels weer uitstekend. Op dir momenten blijft de vaart er wel in, waar de liedjes soms wel heel erg ophouden. De draak is dan wel weer prachtig en ondanks de duidelijk zichtbare (be)spelers, zijn de bewegingen en oogopslagen zodanig, dat je je ogen daar niet vanaf kunt houden. Een sterke cast, en natuurlijk de rol van Farquaad. Noemt Fiona het Fiona, the musical, misschien was een poging tot Farquaad the musical wel het beste geweest.

https://www.youtube.com/watch?v=Qi_oi-Lfh-U

Do 29-1 19.30 Billy Elliot (Victoria Palace)
Still the best show in London. Al zal dat niet zo heel lang meer duren. In april valt het doek, als is hier net als bij War Horse wel de hoop dat de voorstelling na de nationale tour weer een plekje op West End kan worden gevonden.
Bijna iedereen zal inmiddels wel weten dat ik deze Londense versie van de show de beste vind die ik ooit zag. Nou ja, ooit, dat klinkt alsof het eenmalig was, maar het aantal keer zal hard richting de 20 gaan, of misschien is het nog wel meer. Ik hou de tel niet bij. De Nederlandse uitvoering mag dan het beste zijn wat in Nederland ooit te zien was, het geforceerde accent, en aanpassingen om de rol van Billy wat lichter te maken zijn daarin wat minder. En natuurlijk heb ik in Londen een aantal echt onwaarschijnlijk goede kinderen zien spelen. Ryan Collinson, die ik wel een keer of vier gezien heb (toeval, maar wat was hij sterk). Oer-Billy Liam Mower, die de cd inzong en zelf uitvoerde wat Billy uiteindelijk wil, die toen al wel wat oud was. En recent nog Bradley Peret, wiens the Letter mij ongeëvenaard veel kippenvel (en traantjes) heeft opgeleverd. Hij speelt niet meer, dus het is weer spannend. Billy van vandaag is Thomas Hazelby, die ook op het oog nog gemakkelijk voor 12 jaar oud kan doorgaan; dat maakt sommige reacties van de jongen een stuk geloofwaardiger. Hij is een goede danser (al springt hij niet van de piano, probleem met tijd en het aantrekken van schoenen, of gewoon nog te link?), een zuiver kinderzangstemmetje dat prima past bij de liedjes, en een redelijk acteur, met af en toe uitschieters naar boven. Met name in de interactie met Michael gaat het allemaal heel natuurlijk, zijn scènes met mrs. Wilkinson overtuigen me iets minder. Na al die jaren zie ik nog steeds nieuwe dingetjes, improvisaties waarschijnlijk, zoals het moment dat Billy bier voert aan Michael’s poppetje Cindy. Ben Robinson is als Michael een publiekslieveling. Een enorme flair weet hij het publiek tot een gigantische ovatie te verleiden, en ook de Nutcracker-grap krijgt meer reactie dan ooit, zo lijkt het. Bij deze twee valt Connie Fischer met een degelijke maar weinig opvallende vertolking van Debbie wat in het niet. Ruthie Henshall als mrs. Wilkinson blijft een fenomeen, en wederom speelt David Bardsley George. Al vele malen gezien als vader, en om hem George te zien spelen was de eerste keer wel even wennen (‘wat doet vader daar, owh wacht, het is George’). Maar daar had ik deze keer geen last van.
De eerste massale staande ovatie is een feit, en juist dat maakt het weer extra cru dat deze voorstelling er over drie maanden niet meer is. Is dit echt de laatste keer dat ik ‘m zie? Of zal ik eind maart weer net als nu op het laatste moment toch besluiten een paar dagen naar Londen te gaan. De tijd zal het leren.

https://www.youtube.com/watch?v=Hedf8e7AZgY

De tijd dat je op vrijdag met een beetje haastwerk twee shows kon zien is helaas voorbij. Geen late matinees helaas, dus het is maar één voorstelling vandaag. Dus ruim de tijd om dat te doen wat ik tot twee jaar geleden niet kon doen. Winkel in, winkel uit om te zien wat de laatste sale-dagen te bieden hebben.

Voor vandaag had ik oorspronkelijk The Picture of Dorian Gray op het oog, maar opnieuw blijkt een mij lang gekoesterde wens tot upgrade van het automatische reserveringssysteem hier nog niet doorgevoerd. Nog maar twee plaatsen vrij, dus één plaats valt niet te reserveren, want dan blijft er een single seat over. Bij de poging om Guys and Dolls te boeken via de Get Into London Theatre was me dat ook al overkomen. Dan maar wachten, en kijken of er op de dag zelf bij het theater nog plek te krijgen is. Maar bij het rondsnuffelen in de GILT-actie krijg ik ineens de kans op een plek op rij 1 bij Charlie & the Chocolate Factory: een show die goed loopt, doorgaans geen acties heeft, en die me de eerste keer dat ik de show zag wat teleurstelde. Misschien is dat toch anders als je vlak op de actie zit. En dus is het exit Gray, en welkom Wonka.

vr 29-1 19.30 Charlie & the Chocolate Factory (Theatre Royal Drury Lane)

De klucht voor aanvang is een aardige opwarmer. Het theater heeft (in het midden) een rij met rijcode AA, alvorens met A verder te gaan. Natuurlijk gaan mensen dan verkeerd zitten, en is het een vermakelijke stoelendans. Hoogtepunt is mensen die naar de rijletter kijken, zien dat ze met B de goede rij hebben, vervolgens van de buren te horen krijgen dat ze verkeerd zitten, over de stoelen klimmen, om niet veel later toch weer de rij moeten verlaten, terug naar de oude plek. En de behulpzame buren gaan ook dan meteen maar goed zitten, dus een rij naar achteren.

Het begin is veelbelovend: het staat me namelijk bij dat ik de start nogal saai en langdradig vond; hier is duidelijk ingegrepen. De beelden over het maken van chocolade zijn verdwenen. De hoekplek op de eerste rij blijkt prachtig, al is de orkestbak nog een behoorlijke tankgreppel, en spelen ze dus een stuk minder dichtbij dan bij bijvoorbeeld Billy Elliot. Op een paar speciale entrees na dan, als de gelukkige kinderen en hun ouders vlak langs je lopen, en Willy Wonka zelf door de rij heen loopt.
De boeken over Sjakie heb ik vroeger verslonden, en het verhaal spreekt me nog steeds aan. De manier waarop hier met irritante kinderen wordt omgesprongen is toch een beetje een droom die werkelijkheid wordt.

Probleem bij de voorstelling blijft met name de score, en de soms wat overdreven decors. De soundtrack blijft grotendeels aanvoelen als tweederangs-Oliver materiaal, met her en der dan een wat meer actueel klinkend nummer, zoals een vervelend soulnummer dat ook in de boevencategorie van Sister Act had kunnen zitten. Dat ik op weg terug naar het hotel met een nummer uit Jason Robert Brown’s 13 in mijn hoofd zit zegt denk ik genoeg. Nu is een minder boeiende score alleen echt vervelend als het ook nog eens het verhaal ophoudt, zoals bij het totaal overbodige If your mother were here. Mijn eerste bezoek kon ik het hebben, want toen werd het uitgevoerd door Jack Shalloo, een acteur waarvoor ik sinds zijn optreden in Our House een zwak heb, maar nu is het echt een gevalletje ‘diepe zucht’.
Veel aandacht is besteed aan het uiterlijk van de voorstelling; het oogt dan ook allemaal even fraai. Enorme decorstukken, projecties, illusies, niets lijkt te gek. Het maakt van deze musical dan vooral een bewegend plaatjesboek, meer dan een meeslepend verhaal. Op de eerste rij valt de mimiek op van de Charlie van vanavond, Joe Butler-Smith, op het ene moment het zonnetje in huis wiens optimisme onbegrensd lijkt, terwijl je niet veel later hem naar de dokter zou sturen, zo ziek oogt hij, als hij het gouden ticket niet heeft gewonnen. Respect voor hem. Ook Harry Valance als Mike Teavee is een topper, wat een eng gastje. Bij de ouders van de kinderen zijn het vooral Ross Dawes als mr Salt, die de businessman pur sang speelt, en vooral Josefina Gabrielle als mrs. Teavee die in positieve zin opvallen. Jonathan Slinger als Willy Wonka speelt verdienstelijk, maar lijkt toch wat minder gek dan Douglas Hodge, die ik oorspronkelijk zag in deze rol. Ondanks de kritische noten was het toch zeker een vermakelijke avond, al zal een volgend bezoek voorlopig niet op de planning worden gezet.
En zo is de helft van de trip alweer voorbij. Nog drie nieuwe theaterbelevingen te gaan, met Guys and Dolls, In the Heights (allebei zaterdag, dus dat wordt een flinke wandeling), en de reden om nu te gaan, te weten Peter Pan goes Wrong.

https://www.youtube.com/watch?v=csfJrcVwP3E

Za 30-1 14.30 Guys and Dolls (Savoy Theatre) ****

Na een eerder bezoek aan het lelijkste theater van buiten, is het nu het moment om het theater te bezoeken met het lelijkste auditorium. De verschillende kleuren stoelen vind ik afgrijselijk, maar ik heb wel goede herinneringen aan dit theater. Een geweldige Gypsy tijdens mijn vorige trip, maar eerder ook heerlijke voorstellingen van Legally Blonde en Never Forget bijvoorbeeld. Nu is het Guys and Dolls, en de grote vraag: wordt het wederom een fijne ervaring, of is de voorstelling met een belangrijke rol voor the crap game ook crap. Gelukkig blijkt het eerste.

Na de overdaad in decors van gisteren bij Charlie, is het een verademing om het allemaal wat soberder te zien. Een beetje beroep op je fantasie kan geen kwaad. Vanaf de energieke opening weet de show te boeien. Het verhaal over de gokkers en hun perikelen in het spel en de liefde is boeiend, ondanks dat de karakters ver van me af staan. Sarah, het meisje van de missie lijkt waarschijnlijk nog het meeste op mijzelf. Guys and Dolls is een grappige vertelling, die me tegen het einde ook nog daadwerkelijk weet te ontroeren.
Ondanks dat het een klassieker is, zag ik nooit eerder een uitvoering van deze musical. De muziek, met veel blazers, klinkt tijdloos, en de dans is een mix van eigentijdse invloeden, met een duidelijk klassieke uitstraling. De opening is acrobatisch en flitsend, en op een beetje lullig ogend stukje tijdens het bezoek in Havana na blijven de dansscenes een lust voor het oog. Dat geldt op een andere manier ook voor de dansen van miss Adelaide en haar dansgroepje in de derderangs nachtclub. Bewust een zooitje, wat het zeer vermakelijk maakt. Het spel is uitstekend. Siobhan Harrison zet de truttigheid van Sarah flink aan, maar ontwikkelt zich tot een sterke vrouw. Jamie Parker is verleidelijk charmant als Sky Masterson, die haar moet verleiden tot een bezoek aan Cuba om een weddenschap te winnen. Een weddenschap die niet zijn idee is, maar van Nathan Detroit, die geld nodig heeft om een locatie te huren voor een illegale craps-avond. Deze Nathan, die leeft van een percentage van de opbrengst van deze avonden, wordt gespeeld door David Haig. Deze acteur zal voor mij altijd de inspecteur uit de Rowan Atkinson serie the Thin Blue Line blijven (hij deed veel meer, volgens mij ook de minder geslaagde remake van Yes Minister), en deze rol past goed in dat straatje. Veel praatjes, maar waarmaken is een probleem. Een probleem voor hem is ook dat hij zijn verloofde heeft beloofd zich niet meer met gokken in te laten. En dat zij na 14 jaar verloving wil trouwen. En dat zij haar moeder, die hij nooit ontmoette, dat ze al zijn getrouwd, en inmiddels ook een hoop kinderen hebben. Deze niet zo heel snuggere, en niet zo heel talentvolle Miss Adelaide, wordt vertederend gespeeld door Sophie Thompson . Haar strijd tussen de liefde voor Nathan, en het niet kunnen accepteren van zijn leugentjes, wordt prachtig gespeeld. Natuurlijk flink aangezet, zonder dat het kluchtig wordt.

Met Luck be a lady (tonight) en Sit down, you’re rocking the boat zitten de klassieke songs een behoorlijk eind in de tweede akte, zodat je ook nog eens lekker lang op deze hoogtepunten kunt verheugen. Guys and Dolls is een feestje, dat het West End nog wel even mag blijven verrijken.

Za 30-1 20.30 In the Heights (King’s Cross Theatre) ***

House Full. Het bord verrast me, want wat ik me nog van the Railway Children kan herinneren is het een behoorlijk groot theater. Maar In the Heights blijkt niet de volledige breedte te gebruiken, dus de capaciteit is een nu stuk kleiner. Publiek aan weerszijden, podium in het midden. Soms werkt het goed, soms ook niet. In dit geval wordt er voldoende naar beide kanten gespeeld, of eigenlijk moet ik zeggen, naar mijn kant, want misschien heeft perron 1 er wel een andere mening over. Maar als er even naar hun kant wordt gespeeld, is er niet veel later een moment dat zich op ‘ons’ richt.

Net als velen was ik niet onmiddellijk enthousiast toen deze hiphop/latin musical het licht zag, maar de score bleek toch wel erg aangenaam. Terwijl New York inmiddels in de ban is van Hamilton van dezelfde schrijfster, mag Londen het doen met dit (7 jaar) oudje, een (spaarzame) tranfer vanuit het Soutwark Playhouse. Het publiek is zoals verwacht beduidend jonger dan deze middag bij Guys and Dolls, en zij beleven een geweldige avond. De muziek klinkt continu alsof je het al eerder hebt gehoord, maar goed in het gehoor. Misschien komt het door de genres, die een hoog BZN-gehalte hebben (als je 1 nummer hebt gehoord, ken je ze allemaal). Zeker als het om de latin tracks gaat. En de rap heeft nogal een Eminem’s Stan gehalte. Nu is dat wel een favoriet in het genre, waar ik doorgaans een hekel aan heb. Ik zie liever echte rijm, dan dat ik woordjes hoor die een beetje op elkaar lijken, en inhoudelijk rijzen de haren mij vaak te berge.

Het verhaal kan me helaas niet boeien. Een flink aantal karakters met wie ik, ondanks een uitgebreide introductie, geen enkele binding krijg helpt daarbij ook niet, en erg veel spannends gebeurt er eigenlijk ook niet. Misschien dat het komt omdat er vier understudy’s op zijn deze avond (en die voor de rol van Bennie vind ik uitermate zwak), of misschien komt het omdat een klein deel van de teksten in het Spaans is, en dus op dat moment nauwelijks te volgen, maar ik denk eigenlijk dat het gewoon aan het script ligt, dat me niet erg aanspreekt. Ik merk dat ik het op een gegeven moment ook opgeef, en me concentreer op de dingen die me wel echt bekoren. Want qua dans en energie is dit wel een enorm feestje, en dan blijken mijn ogen toch vooral één hen speciaal te volgen. Wat een lenigheid. Vocaal is er ook niets op aan te merken; het klinkt prima. Als in de tweede akte precies dat gebeurt wat je verwacht (bij het sympathiekste groepje), is er bij me toch nog even een momentje van emotie. Beter laat dan nooit natuurlijk.

Het is leuk om “In the heights"gezien te hebben, maar het maakt me nog niet heel nieuwsgierig naar Hamilton. Misschien verandert dat dan