Dinsdag 9 augustus 19.30 Funny Girl — Savoy Theatre ***

Nieuwsgierigheid is vaak een grotere drijfveer om nieuwe versies van klassieke musicals te bekijken, dan dat ik er van tevoren al wild enthousiast over ben. Dat was zo bij Gypsy, dat me ontzettend in positieve zin heeft verrast, en dus ook voor deze Funny Girl. Er zijn meer overeenkomsten tussen Gypsy en Funny Girl: het theater waar het speelt, de muziek van Jule Stein, en fantastische kritieken voor de hoofdrolspeelster. Maar waar ikzelf ook wild enthousiast werd van Imelda Staunton in Gypsy, ben ik dat bij Sheridan Smith eigenlijk niet.
Funny Girl is, wederom net als Gypsy, gebaseerd op een bestaand levensverhaal, zich afspelend aan het begin van de twintigste eeuw.  Fanny Brice is gek van theater, maar is niet het model-achtige meisje dat normaal in de theaters te zien is, Met haar humor weet ze echter de harten te breken van haar publiek, en belandt ze bij Florenz (met vet aangezette z) Ziegfield, in zijn beroemde Ziegfried Follies. Ze ontmoet de charmante Nicky Arnstein, een gokker en zakenman, waar ze uiteindelijk mee trouwt. Maar als het hem minder gaat in zaken en zij hem wil hebben, ontstaan er spanningen.
Erg spannend is het verhaal van Funny Girl dus niet te noemen. Het is vooral een show die het moet hebben van een aantal sterke en/of bekende songs. De of slaat voor mij dan vooral op het overbekend People, wat ik, zeker in de Streisand-uitvoering, een draak van een nummer vind, dat Memory naar de kroon steekt. En natuurlijk is het een kapstok voor een geweldige titelrolvertolking.
Die titelrol is voor Sheridan Smith, die lovende kritieken kreeg, enige tijd geleden instortte, maar nu weer het overgrote deel van de optredens speelt. Ik heb dus bewust gekozen voor een voorstelling dat zij speelt. Ze speelt de rol dan ook wel heel goed. Ze is charmant in haar onzekerheid, vertederend en grappig. Minder te spreken ben ik over haar zang. Het klinkt iel, soms lijkt het of elke noot de laatste kan zijn die we te horen krijgen, en de verstaanbaarheid laat regelmatig te wensen over. Als het slotapplaus losbarst voel ik me dan ook een alien in Londen als ik niet begrijp waar de staande ovatie vandaan komt.
Ik heb overigens geen vervelende avond: “Don’t rain on my parade” is een geweldige song, er zitten lekkere dansnummers in, en zonder dat het overdadig is kent het podium genoeg beweging om de aandacht vast te houden. De ondersteunende mannenrollen worden goed gespeeld:  de wel erg gladde charmeur Arnstein (Darius Campbell) en de sympathieke Eddie Ryan (Joel Montague), die haar vriend is, maar meer had willen zijn. En ook Fanny’s moeder en haarentourage van twee andere oudere vrouwen weten regelmatig een lach op je gezicht te toveren.
Funny Girl is dus vooral een leuke avond uit, maar ook niet meer dan dat. Dat was gisteren wel anders; had ik niet in die dag willen blijven hangen????

https://www.youtube.com/watch?v=V340oaJH0wY

Fijn verslag Jeroen! Ik zag destijds de eerste of tweede voorstelling van Natasha en zij had me echt compleet te pakken! Ik wil Sheridan ergens wel zien omdat ik alleen maar hallelujah geluiden hoor, maar ergens denk ik dat ze voor mij minder sterk is dan Natasha.

Wo 10 aug11.30 Horrible Histories: The Best of Barmy Britain (Apollo Theatre) ****

Een kindervoorstelling gebaseerd op de in Engeland nogal bekende televisiereeks Horrible Histories. Een serie die wat overeenkomsten heeft met series als Welkom bij de Romeinen en Welkom bij de Gouden eeuw, al is Horrible Histories elke aflevering een mix van verschillende tijdperiodes. Zoals de titel zegt gaat het om de zwarte bladzijden uit de geschiedenis, verteld met sketches en liedjes, en overgoten met heel veel humor. Twee acteurs, en twee kapstokken met kledingstukken, en een serie kastjes. Alles gebeurt live on stage. Kenmerkend is het gebruik van eigentijdse bekende liedjes en stijlen, maar ook bijvoorbeeld televisieprogramma’s die nu populair zijn. Zo wordt de the Great Britisch Bakeoff gebruikt voor het sketch over the Great Fire of London (ontstaan door onachtzaamheid van de bakker van de koning), en is Who wants to blow up Parliament met Guy Fawkes gebaseerd op Who wants to be a millionaire. Zo komen onder andere Bouddica, die de Romeinen bevocht (en verloor), de Magna Charta, Henry VIII (en zijn vrouwen) voorbij

Ik zag al eens een eerdere show in dit concept, en ook die was erg grappig. Ook deze is weer heel geslaagd, vooral ook omdat de show naast veel humor voor de hele familie er niet voor terugdeinst wat meer volwassen grappen in de show te stoppen. Een referendum om te bepalen wie het beste was. Oh, nee, dat geeft toch maar het verkeerde resultaat. Ook Jeremy Corbyn en de Labour Party komen voorbij in rappe opmerkingen, en in het slotlied, als wordt gesuggereerd dat het Barmy wel verleden tijd is,wordt de Brexit aangehaald om het tegendeel te bewijzen. En zou worden schetengrappen afgewisseld met hele scherpe humor, en educatie met entertainment. Want wat is dit een ongelofelijk entertainende voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=BL2hEXVgszc

Wo 10 augustus 14.30 The Go-Between (Apollo Theatre) ****

Een kleine twee uur na Horrible Histories zit ik weer in hetzelfde auditorium. Ditmaal voor een totaal andere voorstelling: The Go-Between met Michael Crawford. Nou ja, dit keer zonder Michael Crawford, en ook de vrouwelijke hoofdrol blijkt door een understudy te worden gespeeld. En dit was al de voorstelling waarvan ik verwachtte dat het waarschijnlijk niet mijn ding zou zijn. Traag en muzikaal oninteressant. Maar zoals wel vaker, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

The Go-between is weer zo’n gevalletje: naar het bekende boek en de bekende film, en mij zegt het helemaal niets… Het verhaal draait om Leo, een oudere man die worstelt met demonen uit het verleden. Zij dwingen hem zich de vervelende dingen van toen te herineren, wat we vervolgens op het podium zien gebeuren. Het is ca. 1900 als de jonge Leo, 12 jaar de zomervakantie doorbrengt bij zijn schoolvriendje Marcus. Leo is een arme jongen, Marcus woont in een landhuis vol personeel. Leo voelt zich wat onwennig, maar heeft het wel naar zijn zin. Als Marcus echter de mazelen krijgt en dus niet meer met Leo kan spelen, wordt dat anders. Marcus’ zus Marian laat hem postbode zijn, en briefjes bezorgen aan Ted, die op een boerderij werkt. Zo heeft hij wat te doen. Wat dit voor briefjes zijn realiseert Leo zich natuurlijk niet. Marian zal spoedig trouwen met (viscount) Hugh Trimingham (een voornaam die door zijn klank verboden zou moeten worden in musicals, maar dit terzijde). In dit coming-of-age verhaal. De nieuwsgierigheid wat spooning betekent, het moment dat Leo ongeveer begrijpt wat hij aan het doen is, het onbegrip van klassenverschil versus echte liefde, het leidt tot een verschrikkelijke ontknoping, die Leo zo graag had willen vergeten. En tot nog een laatste keer de rol van boodschapper vertolken.

De rol van de oude Leo is weliswaar aanzienlijk, maar ook weer niet zo cruciaal dat ik Michael Crawford heb gemist (anders dan dat het idee natuurlijk wel leuk was geweest). Vervanger Julian Forsyth speelt de rol uitstekend, maar het is vooral de jonge Leo waarom het draait, en natuurlijk al die mensen van toen.  William Thompson is de jonge Leo van deze dag, en straat prachtig de naïviteit en nederigheid uit van de arme jonge jongen in de rijke wereld. Zoals nagenoeg altijd zijn de kinderrollen dik in orde, zo ook de veel zelfverzekerder Marcus).

Ik had eigenlijk verwacht dat ik de voorstelling saai en traag zou vinden, en de muziek totaal mijn ding niet zou zijn. Het eerste blijkt niet waar: het zich langzaam ontspinnende verhaal is buitengewoon boeiend, en de muziek, verzorgd door één man achter de vleugel, is niet zo erg als verwacht. Bij vlagen is het me te veel gepingel en begint het te storen, maar over het geheel genomen is het goed te doen. Uiteindelijk dus een verrassend leuke middag, deze Go-Between, die overigens een tamelijk dramatische zaalbezetting had.

https://www.youtube.com/watch?v=5zz3teBPfVw

Donderdag 10 augustus 19.30 Show Boat (New London Theatre) ***

Een voorstelling, waarvan het einde al was aangekondigd en die ik wel erg graag wilde zien. Het is dus vooral deze voorstelling, die ervoor zorgt dat ik nu in Londen ben. En net als bij de aanleiding van mijn vorige Londen- bezoek, zal het uiteindelijk niet mijn beste ervaring zijn.

Ik durf te stellen dat ik veel moderne musicals heb gezien, maar de antieke voorstellingen veelal niet. De wil om van alles te zien is er niet altijd geweest, en zeker als je niet zo vaak in het theater zit kies je voor die voorstellingen die je echt leuk lijken. Maar zoals met voedsel: Je moet soms iets leren eten, en die instelling heeft me soms prachtige theaterervaringen opgeleverd. De reacties op Show boat waren veelbelovend, dus wie weet, ga ik deze klassieker ook waarderen.

Het oude Cats-theater (ok, ik geef toe, voor mij is het eigenlijk het War Horse theater) heeft een opstelling waarbij het publiek deels rondom het podium zit. Een gigantische constructie die een radarboot voorstelt komt soms naar voren, en levert zo een prachtig plaatje op. Enkele andere scenes worden vooral met filmbeelden neergezet, en zijn beduidend minder indrukwekkend.

Show boat is een musical uit de twintiger jaren, en derhalve al hard op weg naar de ‘een eeuw oud’ beschrijving. Het speelt zich in eerste instantie af aan het einde van de negentiende eeuw,  op de boot, waar kapitein Andy Hawks het lokale publiek op voorstellingen trakteert. Raciaal onderscheid is nog volop aanwezig in Mississippi, maar de (halfbloed) hoofdrolspeelster Julie gaat door voor blank, Maar als haar (blanke) man Steve het aan de stok krijgt met boottechnicus Pete, die ook een oogje op haar heeft, gaat het mis. Ze worden overvallen door de sheriff, een hij wordt aangeklaagd vanwege het (wettelijk verboden) getrouwd zijn met een zwarte. Met een trucje (het snijden van zijn vrouw en het likken aan haar bloed) kan hij oprecht zeggen dat hij ook zwart bloed in zich heeft, maar het tweetal verdwijnt wel van het schip. Dochter Magnolia kent alle teksten, is is in de ogen van haar vader de meest logische vervanger, dit tot ongenoegen van haar moeder, die niet wil dat haar dochter actrice wordt. Het wordt nog gekker als een vreemde wordt binnengehaald als haar tegenspeler. Deze Gaylord was Julie al eerder tegengekomen, en het vonkje was al overgeslagen. En ook op het podium klikt het tussen de twee. Magnolia’s moeder ziet het met lede ogen aan. Maar Pete’s kwalijke rol blijkt nog niet uitgespeeld. Hij is erachter gekomen dat Gaylord ooit is aangeklaagd voor moord (maar vrijgesproken, zelfverdediging). Desondanks wordt het geplande huwelijk tussen de twee doorgezet. Maar als het tweetal naar Chicago verhuist, en Gaylord als gokker voor het inkomen zorgt, ligt onheil natuurlijk op de loer.

Het is nu moeilijk voor te stellen dat Show boat destijds een doorbraak was qua verhaal. Het is et de ogen van nu flinterdun, en enig medeleven met welk karakter dan ooit wordt niet opgewekt. Het is een schouwspel waarbij je continu op afstand blijft. Het blijft vooral het schouwspel en se songs waar de voorstelling het mee moet doen. Geen echt grote hits (sommige songs klinken vaag bekend, een enkele doet aan de musical Chicago denken, maar kennelijk ken ik mijn klassiekers niet), al klinkt het allemaal niet onaardig. Maar het is wel de minste van de drie voorstellingen van vandaag.

https://www.youtube.com/watch?v=IyMpQ2lq9EI

Donderdag 11 augustus 14.30 Aladdin (Prince Edward Theatre) ***

Schreef ik gisteren nog dat je een ster niet hoeft te missen als de rol verder goed wordt gespeeld, vandaag merk ik dat het ook anders kan. Ik had me al helemaal verheugd op Dean John-Wilson in de titelrol, na hem in Miss Atomic Bomb in actie te hebben gezien, maar helaas blijkt juist hij niet aanwezig vandaag. Ik troost me met de gedachte dat de belangrijkere rol van Genie wel origineel is, maar zodra de voorstelling begint. Dat Agrabah zich kennelijk in Vietnam bevindt kan ik nog overheen komen, maar deze understudy mist charisma, en vooral, een sterke zangstem. Van enige chemie met Jasmine is ook totaal geen sprake, wat zich vooral uit in een klinische A Whole New World.

Aladdin is mijn favoriete Disney-film, en ik had me heel erg verheugd op deze musical, maar helaas stelt deze toch wel teleur. Een middenmoter op z’n hoogst, een voorstelling die heel erg draait om visueel vertoon, en met het thema van het verhaal, is dat ook wel een beetje cru. Geen hart, maar wel veel visueel spektakel. Want de decors zien er prachtig uit, de kostuums zijn kleurrijk (al vind ik de dikke-kontvormen zeker niet altijd even mooi) De dans- en massa scènes zijn energiek en er zit lekker veel humor in, zowel bij het slechte tweetal Jafar en Iago (ditmaal een mens), bij de geest en bij het drietal vrienden dat het aapje uit de film vervangt. Er is dus ook genoeg positiefs te zeggen over deze productie, die niet heel slecht is, maar gevoelsmatig veel beter had kunnen zijn.

Dat ligt misschien ook al aan het basismateriaal. De songs uit de film zijn fantastisch, maar de toegevoegde nummers zijn weinig bijzonder of aansprekend. Natuurlijk, Proud of Your Boy, dat uit de film is geschrapt (en dus niet echt nieuw)  is het mooiste nummer uit de show, maar verder valt het vooral tegen. Alleen ‘High Adventure’ kan me nog wel bekoren. En zo gaat dit een dilemma-show worden; eigenlijk wil ik Dean John-Wilson nog wel in actie zien, maar de volle mep betalen voor deze show zie ik niet zo zitten.

Later zal blijken dat deze Aladdin zijn eerste voorstelling in deze rol had, vanwege een blessure van de eerste cast mocht hij op. Hij krijgt dus de tijd om te groeien. Dat dit in vertrouwen, uitstraling en chemie met medespelers zal helpen geloof ik wel, maar het ontbreken aan vocale kracht zal niet makkelijk op te lossen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=B2jmDT64nJ0

Donderdag 11 augustus 19.45 Jesus Christ Superstar (Regent Park Open Air Theatre) ****

Voel ik nu voor het eerst tijdens deze trip een druppeltje. De lucht is grijs, maar echt regenen gaat het gelukkig niet. Als ik ongeveer een kwartier naar de voorstelling zit te kijken vraag ik me af of ik gewoon een zure bui of kritische bui heb, of dat gewoon aan Jesus Christ Superstar ligt dat steeds in concepten wordt uitgevoerd die mij niet zo aanspreken. Ik vind de soundtrack echt super, maar de beelden die het bij mij oproept zie ik echter nooit.

In dit geval wordt het opgevoerd als een opgeleukt concert. Er is een flink ensemble, maar het gebruik van handmicrofoons en het richting publiek zingen, een scene met achtergrondzangeressen en microfoonstandaard, het zorgt er niet voor dat ik het er warm van krijg. De stemmen van Jezus en Judas zijn zuiver, maar missen de rock-emotie, en I don’t know how to love him wordt keurig gezongen, wederom zonder een gevoelige snaar te raken. Erg sterk in de eerste akte is het optreden van de Farizeeërs, waar het showplaatje mooi klopt. Met in mijn gedachte nog de prachtige voorstellingen van The Sound of Music of Ragtime in mijn achterhoofd, ben ik in de pauze (voor de tweede keer deze dag) teleurgesteld. Het is wonderlijk hoe snel de avond valt, want was de eerste akte nog dag, de tweede akte is het donker. Maar niet alleen letterlijk zijn akte 1 en 2 dag en nacht, er is ook figuurlijk een verschil van dag en nacht tussen de twee. De uitbeelding van het laatste avondmaal als het schilderij van Da Vinci, de emoties die in de stemmen lijken te zijn gekropen, een bizarre Herodes-act en een slot dat je naar de keel grijpt, ook al wordt het soms nogal artistiekerig (verf, gltters) opgelost. Het maakt mijn hele dag weer goed.

https://www.youtube.com/watch?v=Ojzg3CapLIc

Vrijdag 12 augustus 12.00 The Secret Garden (Ambassador’s Theatre) ****

Het is 10 jaar geleden, en ik heb sindsdien misschien wel 1000 voorstellingen gezien, waarvan ik er een hoop ben vergeten, toch zal een van de amateurvoorstellingen die me altijd zal bijblijven The Secret Garden zijn. In Zoetermeer zette de huidige Jane in de Duitse Tarzan haar eerste stappen in het musicalvak, als Mary, er werd goed in gespeeld (sommige spelers uit die voorstelling mis ik nog we eens), maar vooral, wat een prachtige musical, De soundtrack van Lucy Simon is geweldig, en het verhaal, gebaseerd op een inmiddels meer dan 100 jaar oud kinderboek (door Frances Hodgson Burnett) is prachtig. Ik was dus aangenaam verrast dat deze titel in de zomerprogrammering op West End was opgenomen.  Gezien de castlijst, die bij elke rol wel een stuk of acht vertolkers aangeeft, op de twee belangrijke mannenrollen na, valt dit onder amateurvoorstelling en dat merk je wel een beetje, maar de uitvoering is zeker nog goed te noemen. Een ander probleem lijkt er wel te zijn: dit is een ingekorte uitvoering, en in het programma staat Lily’s Eyes niet tussen de nummers. En laat dat nu net mijn favoriete nummer zijn, De productie legt, zoals je van een voorstelling op kindertijd mag verwachten, vooral de nadruk op de kinderavonturen, en wat minder op de beleving van de volwassenen, dus dat dit duet tussen twee heren die hun liefde voor dezelfde vrouw uiten,geschrapt zou zijn is logisch. Maar het licht blijkt toch te zijn ingezien, en het nummer zit gewoon in de show. En tranen

biggelen weer over mijn wangen, als is dat bij deze score zeker niet het enige moment dat dat gebeurt.

Het verhaal draait om Mary Lennox, een verwend meisje dat dankzij cholera haar familie verliest, en moet verhuizen van India naar haar oom Archibald in een nat en druilerig gedeelte van Engeland. Deze oom is een wrak sinds zijn vrouw is gestorven, is het liefst ver van huis en heeft geen enkele trek in een kind om zich heen, maar hij voelt zich moreel verplicht. Als haar oom haar eindelijk ziet, herinnert zij hem ook meteen aan zijn vrouw Lily (de zus van Mary’s moeder). Als Mary zich wat vrijer gaat voelen komt ze in aanraking met een afgesloten stuk tuin, een deel dat vroeger van Lily was. De vrolijke flierefluiter Dickin (en zijn zus Martha, die in het huis werkt), zorgen er verder voor dat Mary ontdooit, en op zoek gaat naar de toegang. Ondertussen lijkt het in het huis te spoken. Op een avond ontdekt Mary Colin, de zoon van Archibald, die bedlegerig en ziek is, en voor wie Archibald’s broer Dr. Neville permanent in het huis is. Maar is hij wel werkelijk zo ziek?

De voorstelling heeft een sober decor, van meubelstukken die soms met doeken zijn bedekt, en met planten overgroeid, al pakken ze het bij de climax van her verhaal wel overdadig uit. De geesten, met Lily in een schilderijlijst zijn mooi in het verhaal verweven. Enige voor het verhaal wat vreemde is dat er zich ook kinderen in de huishouding bevinden. Dat is wel gek voor een huis, dat geen plaats is voor kinderen. Al snap ik dat het gezien de theateropleiding-opzet wel logisch is,

En hoe symbolisch is het als ik het theater weer verlaat: was het nog grauw toen ik richting het theater ging, nu schijnt volop de zon.

Vrijdag 12 augustus 17.00 The Stripper (St. James Theatre) ***

De tweede musical in deze trip waar strippen een belangrijke rol lijkt te spelen is deze Richard Hartley and Richard O’Brien musical. Van de makers van de Rocky Horror Show dus. Nu is dat voor mij niet echt een aanbeveling (waar ik het zaalgedrag bij panto’s leuk vind voelt het meedoen inclusief gooi- en smijtwerk bij Rocky Horror juist kinderachtig en stom). Maar het thema staat me wel aan. Nee, niet de stripper natuurlijk, die heb ik liever in het genre van de voorstelling van vorige week, maar de het is een Who dunnit, gebaseerd op een (bekend?) pulp fiction verhaal. En er zit wel een miss Marple in me.

De voorstelling wordt in het Studio-gedeelte gespeeld, waar ik tot nog toe alleen enkele concerten heb bijgewoond. Een kleine intieme ruimte. Voor de veiligheid heb ik een plaats op de laatste rij, wat qua zicht bij een volle zaal niet aan te bevelen valt, want alle stoelen staan gelijkvloers.  De angst om erbij betrokken te worden blijkt niet volledig onterecht, al zijn het vooral de dames die de hoofdrol bij een van de songs wel heel dicht bij zich krijgen. Dan kun je beter maar een kapstok zijn, zoals een ander overkomt.

Nu is dit niet direct de omgeving waar miss Marple zich thuis zou voelen. Het ademt de sfeer uit van de film noir; de films met Humphrey Bogart die als detective hardop praat en zo zijn gedachten, met de nodige humor, met het publiek deelt. Detective Wheeler moet ingrijpen als een jonge vrouw op het punt staat zelfmoord te plegen. Eenmaal aangekomen bij de actrice weet hij haar om te praten, maar het gaat alsnog mis als ze haar evenwicht verliest. Maar Wheeler vertrouwt de zaak niet ( al heeft hij vreemd genoeg vrij weinig aandacht aan haar

nieuwsgierigheid naar hoe laat het is) en gaat op onderzoek uit. En belandt zo in de louche wereld van stripper Dolores. 

Net als in de film noir barst het van de nogal bizarre karakters. Meest typisch is het echtpaar dat een contactclub voor oudere mannen leidt, en er nogal carnavalesk uitziet alsof Velma uit Scooby Doo deel was van een drieling. Andere rollen zijn veelal erg clichématig, maar is dat niet precies wat je verwacht.

De voorstelling komt echter maar traag op gang. De eerste akte moet het vooral hebben van de wel heel lekker klinkende nachtclub-muziek. Eigenlijk begint het pas echt amusant te worden aan het einde van de eerste akte (met het plastische liedje: Baby you give me a hard-on) en dat blijft zo in de tweede akte, als de plot zich langzaam ontrafelt.

De cast bestaat uit vijf personen, dus behalve voor de hoofdrolspeler is dat veel omkleden. Omdat het zaaltje geen coulissen heeft hollen ze dus regelmatig achter de achterste rij heen en weer. De stereotypen worden prachtig uitvergroot, de femme fatale, de louche maffiabaas, de detective die geen waardering krijgt, en die als het uitkomt zijn libido volgt. Dat, en natuurlijk de ontknoping van dit deels nogal onwaarschijnlijke verhaal maakt dat het toch een leuke voorstelling is.

https://www.youtube.com/watch?v=BnHyimkIYtk

Vrijdag 12 augustus 20.00 Into the woods (Menier Chocolate Factory) ****1/2

Als een ware topsporter heb ik dit moment in mijn trip voorbereid. Volgens planning is The Stripper om 19.30 afgelopen. Deze voorstelling begint om 20.00, laatkomers worden niet toegelaten, en ze bezweren dat ze ook nooit te laat beginnen. Dat betekent een half uur om van St. James naar de Menier te komen. Dus eerst over de bouwput bij Victoria Station, dan twee metro’s (op 2 manieren te doen) en vervolgens bij London Bridge de juiste uitgang nemen, en weer een stukje lopen. Ik oefen twee keer, en kom, weliswaar met enig zoekwerk op net iets meer dan een half uur uit. Dat moet dus te doen zijn, al zal er wel gerend moeten worden. Gelukkig loopt The Stripper niet uit, is zelfs een paar minuten voor half klaar, en met enig renwerk, en dankzij de uitgestippelde route ben ik ruim op tijd bij het theater. De zaal is nog niet eens open.

Into the woods is natuurlijk de bekende musical van Stephen Sondheim, Een mix van sprookjes en sprookjesfiguren, met in de hoofdrol de zoektocht van een bakker en zijn vrouw naar een aantal voorwerpen, die samen ervoor moeten zorgen dat de vloek op hun leven (kinderloos blijven) wordt opgeheven. Een voorstelling die als een sprookje afloopt…. Of toch niet. Een musical met een lichte eerste helft en een donkere tweede. Een musical ook die ik al regelmatig zag. Een voorstelling ook waar ik de eerste akte doorgaans wel, en de tweede niet zo leuk vind.

Als je een titel zo vaak hebt gezien, komt er ook een soort sleur in. Het verhaal ken je wel, de momenten waarop de tekst geestig wordt voel je aankomen. Dan is het erg leuk als een versie ineens totaal anders wordt. Want deze keer is het Into the Woods meets Once. Eigenlijk had ik natuurlijk een Nederlandse voorstelling moeten kiezen waarbij acteurs ook musiceren, maar de adoratie die deze titel bij sommige mensen oproept is het meest passend bij het eindresultaat. Want wat ben ik blij met wat ik zie. Er is maar een muzikant (pianist), die een heel klein aandeel heeft in het spel, de overige muziek komt van mensen die toch vooral acteren. Die rollen worden

prachtig licht gespeeld, wat de vele grappige situaties en teksten de juiste lading geeft. Ik heb het gevoel dat ik nog nooit zo erg heb gelachen bij een eerdere versie. Er wordt ingespeeld met dubbelrollen (ene stiefzus boos tegen de andere: “Jij koe.” “Ik ben geen koe”, terwijl deze acteur nog geen 10 seconden ervoor de rol van Melkwitje (ja, een koe) speelde.). Het oogt allemaal erg creatief (schaduwspel bij Roodkapje’s grootmoeder, Rapunzels haar als een gebreide muts), als een soort Theater Terra voor volwassen. Een enkele keer is zelfs ondeugend (als de prinsen stilstaan met de stokpaarden tussen hun benen),  paarden die bij hun songs in het publiek worden gestald. Het zorgt ervoor dat alle rollen volledig tot leven komen

Bekenden zullen weten dat ik de Sondheim-adoratie, die je als musicalliefhebber zou moeten hebben, mis. Maar als alle uitvoeringen van zijn stukken als deze zouden zijn als deze Into the woods, komt deze misschien alsnog. Vocaal heb ik het allemaal wel eens beter gehoord, maar beter als dit heb ik het nog niet gezien. Wat ben ik blij dat deze off-Broadway versie naar Londen is gehaald.

https://www.youtube.com/watch?v=8PBT9qcbPwg

Zaterdag 13 augustus 14.30 Children of Eden (Union Theatre) ***

De laatste theaterdag in Londen begint op dezelfde plek als deze trip begon: het Union Theatre. Na de geweldig werkende airco in de Menier gisteren valt het op dat ze dat hier niet hebben. Het is behoorlijk warm binnen. Als ik de theaterzaal nog eens goed bekijk valt me nu ook op dat er in het oplopen van de zaal ook een enorme sprong omhoog zit, zodat ik nu wat verder naar achteren plaatsneem en een geweldig zicht heb.

Children of Eden is een musical van Stephen Schwarz, die we natuurlijk kennen van Wicked, en Pippin. Ik zag er ooit een amateurversie van in Nederland, maar de herinnering aan die voorstelling is nogal vervaagd. Children of Eden gaat over de eerste Bijbelverhalen, en het verbaast me dat de hele cast jong is. God, of eigenlijk Father, zou de broer van Adam kunnen zijn, een aparte keuze.  Een andere verrassing is als Adam gaat zingen: bij het zien van iemand heb je al snel een plaatje van hoe het zal klinken, maar, net als bijvoorbeeld eerder dit jaar bij Sweeney Todd, word ik verrast door een zwaar klassiek stemgeluid

We zien een aantal bekende episodes uit de Bijbel, met als terugkomend thema het loslaten van kinderen door hun ouders, het beste met ze voor hebben, en loslaten als ze andere keuzes maken. Als Adam moet kiezen tussen Father en Eva omdat zijn vader hem die keuz laat maken,  de keuze tussen weggaan met zijn broer, of bij zijn vader blijven van Abel, de keuze om zijn geliefde mee te nemen tegen de wil van zijn vader en God of te laten verdrinken omdat ze uit het verkeerde geslacht komt. De theatrale vertaling van de Bijbelvertellingen is goed geslaagd, want het weet wel te raken. Natuurlijk is de loop van de verhalen bekend, maar ook het spel is goed: uit haar acteren blijkt bijvoorbeeld al heel snel dat Eva ‘foute boel’ is, en niet gehoorzaam zal zijn. De jonge cast werkt zich in het zweet, en het loont. Ze doen het prima over het geheel genomen prima, al valt een van de kleine rollen in minder positieve zin op. Zwakke zang, matig acteerwerk. De groepschoreografie oogt af en toe nog wel wat rommelig. Vocaal is het uitstekend, helemaal waar de muzikale begeleiding stopt en het puur op zang aankomt.

Net als de vorige keer is er weinig decor: een typisch vormgegeven boom, die de stamboom voorstelt, en extra takken krijgt in de loop van de voorstelling. Opvallend is het hoge Lion King gehalte van de opening in de tweede akte. Qua sound is het nogal Afrikaans, en als dan een giraf-constructie langs de zaal opkomt is het plaatje wel compleet. De aanloop naar de ark van Noach is gezet. Qua muziek valt ook op dat het tot laat in de tweede akte duurt voordat de muziek naar Gospel gaat ruiken: die valkuil lijkt me nogal groot als je een verhaal uit de Bijbel

gaat bewerken. Toch is het vooral de muziek wat het zwakke punt is in deze voorstelling. Op z’n best klinkt het mooi, op z’n slechtst nogal saai, maar het is allemaal niet erg memorabel. Al met al is dit dus een best goede uitvoering van een matig stuk. Ik vraag me intussen af of Schickaneder, Schwarz nieuwste werk, dat binnenkort in Wenen in première gaat, een nieuwe Wicked zal zijn, of een nieuwe Children of Eden, of iets als Pippin, wat ertussenin ligt.

Vrijdag 13 augustus 19.30 Allegro (Southwark Playhouse) ***

De programmering van het Southward Playhouse is vaak erg interessant, en soms een reden om te betreuren niet in Londen te wonen. Naar Xanadu was ik bijvoorbeeld heel benieuwd. Titanic is zeker niet mijn favoriete musical, maar de uitvoering in dit theater was geweldig. Af en toe kiezen ze voor voorstellingen die ooit als flop de boeken zijn ingegaan. Bijvoorbeeld Carrie, overigens een geweldige voorstelling die vervolgens wel een cultstatus kreeg, en een musical die ik zelf ook erg goed vind, en zoals nu, Allegro. Deze musical van het beroemde duo Rodgers en Hammerstein hoort chronologisch tussen Oklahoma!, Carousel, South Pacific en The King and I, en toch zal bijna niemand deze voorstelling noemen als er om een Rodgers en Hammerstein-musical wordt gevraagd. Dan toch eerder Cinderella, of natuurlijk The Sound of Music. En bij het zien van de musical wordt wel duidelijk waarom dat is.

Allegro gaat over het leven van Joseph Taylor jr, (Joe) vanaf zijn geboorte totdat hij een jaar of 35 is. Het opgroeien, het sterven van oma, het jeugdvriendinnetje, de schooltijd, de liefde, de roeping om dokter te worden net als zijn vader, en hoe dit mogelijk botst met zijn huwelijksplannen. Een musical met een hoog “en toen… en toen…” gehalte met een totaal gebrek aan spanning. In de pauze hoor ik achter me mijn mening hardop terug. En dan vooral: “gebeurt er eindelijk wat als de moeder van Joe en Joe’s vriendinnetje keihard botsen en elkaar de oorlog verklaren, gaat de moeder vervolgens dood”. “Ja, maar dit is Rodgers en Hammerstein, die werken wel vaker met geesten.” Daar had ik nog niet aan gedacht, en er is weer enige hoop op spanning in deze tot nog toe nogal saaie vertoning.

Hoewel de voorspelling uitkomt duurt het tot halverwege de tweede akte voordat het verhaal echt loskomt, en het leuk wordt om naar te kijken, al is de afwikkeling van het verhaal wel weer heel erg moralistisch.

Ik zit aan een Olympische Spelen parabel te denken, omdat het nu eenmaal die tijd van het jaar is, en het bijwonen van deze voorstelling is ongeveer hetzelfde als het bekijken van en perfect gelopen marathon, (nou ja, bijna perfect). Het is niet voor iedereen weggelegd, maar de liefhebbers genieten. Want al is deze musical zelf doodsaai, de uitvoering is fantastisch, Met het podium in het midden tussen de twee tribunes is er altijd wel wat te zien, er is volop beweging, maar vooral, het klinkt echt prachtig. Alsof de cast (11 personen) dubbel zo groot is, wordt je bij de koorpartijen van je stoel geblazen, en ook de solo’s klinken prachtig. Nou ja, bijna allemaal. Als oma begint te zingen, had je gewild dat de voorstelling met haar overlijden was begonnen: een aanslag op de trommelvliezen. Maar gelukkig laat haar overlijden niet al te lang op zich wachten. Althans, met die gedachte ga ik de pauze in. Want moeder is niet de enige geest die na de pauze nog geluid maakt….

De eerste rij aan de overkant blijft na de pauze leeg; erg pijnlijk en vervelend voor de spelers lijkt me. Qua vertelling snap ik die beslissing wel, maar muzikaal is het zo’n genot dat ik die beslissing geen moment heb overwogen. Het enige dat ik denk is dat het zo verdomd jammer is dat ze zo’n zwakke vertelling als basis hebben genomen voor deze prachtige score. Toch maar eens op zoek gaan naar de 2009 studio-opname van deze voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=QpMbxeeRJME

7-12 15.00 Lazarus — King’s Cross Theatre *1/2

Ik was een beetje verrast door de locatie, zeker omdat the Railway Children kennelijk ook nog speelt, maar bij aankomst werd het duidelijk. Er is een compleet nieuw theater (met twee zalen, ook eentje voor Shakespeare-voorstellingen) min of meer naast het oude neergezet, zodat ook In the Heights, en de leuke familievoorstelling met de live-stoomtrein nog te zien zijn.
Soms denk je van tevoren dat een show geweldig zou kunnen worden, en soms ben je alleen maar erg nieuwsgierig. Lazarus valt in de laatste categorie, en mede daarom begin ik deze trip met die voorstelling. Ik heb namelijk een sterke voorkeur voor een sterk en duidelijk verhaal, en wat ik over Lazarus heb gehoord is allesbehalve dat. Het vermoeden blijkt juist. Ik zit 110 minuten verwonderd in de zaal en probeer chocola te maken van de karakters. Het lukt niet, en dus geen samenvatting deze keer, anders dan dat het gaat over iemand die een aliën denkt te zijn, zelf een raket maakt, een vrouw ziet die er niet is, en ook nog een link heeft met een psychopaat. En dat alles rond een aantal bekende en (voor mij) onbekende Bowie-songs.
Wel wat andere dingen die opvallen. De heren slagen er allemaal in een beetje als David Bowie te klinken, zonder dat het meteen slappe aftreksels worden, wat de songs wel ten goede komt. Verder is de voorstelling visueel wel een beleving. Spel en projecties worden regelmatig één,  wat een wonderlijk en mooi effect geeft. Fraai zijn ook de beelden als Newton op de grond licht, op een met tape gecreëerde raket, die dan ook weer worden geprojecteerd. Daar staan wel wat vage andere effecten tegenover, zoals een lading zwarte ballonnen die plots op het podium wordt losgelaten, en het slot met een vloer vol custard (wat het waarschijnlijk niet is, want dunner). De zichtbare afvoerputjes op het podium hadden al een troep voorspeld, en die kwam er dan dus ook. Verder was het leuk om de televisie-Dexter (Michael C Hall) live op het podium te zien, en voormalig Velchro (wie niet weet wie dat is, daar komen we later in de week op terug) Amy Lennox.
Zoals verwacht is Lazarus niet mijn voorstelling, leuk om gezien te hebben, maar daar houdt het ook meteen mee op. En dan rest de vraag of die mensen die een staande ovatie gaven dat deden ter ere van David Bowie (wiens foto werd geprojecteerd), of omdat ze een prachtige voorstelling hebben gezien.

https://www.youtube.com/watch?v=QAlrkViZjzU

Woensdag 7-12 19.30 Ragtime — Charing Cross Theatre ****

Van het ene station gaat het naar het andere, waar een totaal andere voorstelling op het programma staat, Ragtime. Ik zag al twee verschillende versies van deze grootse Amerikaanse musical, waar (zeker met de score) velen musicalliefhebbers mee weglopen. Ik zag eerder de buitenproductie in Regent’s Park, en een minuscule in het (helaas verdwenen) Landor Theatre. Qua schaal zal deze avond denk ik op de tweede lijken, want, hoewel niet zo klein als het Landor, is Charing Cross niet bepaald een groot theater. Bij binnenkomst lijkt het podium dan weer verrassend groot, maar met de cast van zo’n 20 personen is het ook wel weer vol.
Deze Ragtime doet een beetje denken aan de recente Into the woods, maar je kunt ook aan denken aan Once, of Nederlandse voorstellingen als Brief voor de koning of Op reis met de gouden boekjes. Inderdaad, het gezelschap bestaat deels uit musicerende acteurs.  Of het door de krapte van het podium komt, door de grote hoeveelheid uitleg, of omdat gewoon heel veel recht naar het publiek wordt gezongen, maar deze Ragtime lijkt toch vooral een geënsceneerd concert. Nu ligt de kracht toch vooral in de muziek, dus is het geen verkeerde keuze. Natuurlijk zitten er wat mooie visuele effecten is, zoals de balustrades die gedraaid kunnen worden, en zo een schip voorstellen. Ragtime speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw, toen racisme nog een automatisme was. Een blank gezin, een zwarte vrouw die haar kind te vondeling heeft gelegd, de trotse zwarte vader, de Joodse immigrant en alleenstaande vader, en bekende figuren als Booker T. Washington, Houdini J.P Morgan en Henry Ford. Het zijn de figuren in een familiekroniek en —drama.
De rollen worden goed gespeeld, en vooral prachtig gezongen. Vocale hoogstandjes worden met een luid applaus ontvangen. Eigenlijk is er maar één uitzondering. De voorstelling is verlengd, en kennelijk kon de bekende naam, Earl Carpenter, er niet meer bij zijn. De vervanger voor de rol van vader maakt geen sterke indruk, zowel op spel- als op zanggebied. Dat is jammer, maar wordt wel gecompenseerd door de kracht van de anderen. Ik kan dan ook terug kijken op een heel geslaagde voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=rsopQbMBaTI

En dan is er nog een bijzondere verklaring voor het moeilijke lopen van het jonge knulletje:
https://www.youtube.com/watch?v=qw0uqqXS2HI

Donderdag 8 december 13.00 Peter Pan NT — Olivier Theatre ***1/2

Peter Pan is één van de bekende pantomimes, maar deze voorstelling van het National Theatre heeft er weinig mee van doen. Of het moet misschien de drag zijn die van toepassing is op Tinkerbell. Peter Pan is natuurlijk ook nog eens Brits cultuurgoed, waar niemand pretendeert ineens het echte verhaal te vertellen (om er vervolgens een rommeltje van te maken). Iedere versie maakt eigen keuzes, die je soms wel en dan weer niet bevallen. In deze voorstelling zijn de meest opvallende: een vrouwelijke kapitein Haak, Tiger Lily die leider is van een groep wolven, waardoor er ook geen indiaan in het stuk zit en Tinkerbell die gespeeld wordt door een man. Het gezin Darling blijkt met een donkere Michael ook een gemengd gezin, hoewel daar geen woord aan wordt verspeeld.
Verder wordt in grote lijnen het bekende verhaal gespeeld. De scenes in huize Darling, met een wel heel onvolwassen vader, die zorgt voor de nodige komische momenten. De Nanny-hond Nana, die door een man wordt gespeeld die soms volwassen op twee benen staat, en dan weer los gaat als hond (koekje…). De sobere podiumvulling bestaat uit een bed, en een enorme stellage die verraadt dat er echt zal worden gevlogen. Qua decor blijft het vrij sober, ook als het blauwe achterdoek verdwijnt, al wordt tegen het slot wel van alles uit de kast getrokken, maar doorgaans is gekozen voor een Theater Terra-achtige vormgeving. Stukken karton die daken voorstellen, en waarmee de vlucht richting Neverland start, om vervolgens met wolken en planeten (aan stokken en draadjes) de reis verder voort te zetten.

De cast wisselt regelmatig van rol, maar speelt vrijwel continu in pyjama. Enige uitzondering is de scene met de zeemeerminnen, waarbij het meespelen van enkele mannen voor de nodige hilariteit zorgt. Er wordt inderdaad behoorlijk veel gevlogen in het stuk, en het is mooi te zien hoe andere spelers aan de zijkant in de stellage zorgen voor tegengewicht en zo ook voor het op en neer gaan. De keus voor een vrouwelijke Haak werkt voor mij niet echt. Ik zie geen enkel voordeel, en ze komt toch minder eng over, zelfs als ze een van haar bemanningsleden met haar haak doodt omdat hij van een pluche pop houdt. We zien in Peter Pan regelmatig een dubbel van de ouder-rollen met die van onder andere Haak. Soms praktisch, omdat de echte wereld meestal pas aan het eind van de voorstelling weer terugkomt, soms ook bewust, om Neverland toch een fantasiewereld te laten zijn waarin er dus ook dingen en personen gebaseerd zijn op wat de kinderen kennen. In dit geval zijn de ouders ook Smee en Haak, al lijkt dat vooral een keuze van de eerste soort; de piraten hebben geen karaktertrekjes overgenomen van de ouders, wat in dit geval dus ook betekent dat Smee niet echt een schertsfiguur is.
De voorstelling is voor een familieshow met een speelduur van 2 uur en 45 minuten (officieel 2,5 uur) aan de lange kant, en soms voelt de show ook wat traag aan. Daar staat tegenover dat het einde wel weer erg mooi is. Peter Pan speelt mooi in op de schoolklas in het zaalgedeelte waarbij hij staat, als hij vraagt of als hij blijft, hij ook naar school moet. En het afscheid doet me toch een traantje plengen.
Peter Pan is sterker dan Treasure Island van vorig jaar, dat veel visueel spektakel bracht, maar het gevoel miste. Deze voorstelling heeft meer hart, maar had nog wat schrapwerk moeten toestaan. Een leuke voorstelling dus, maar geen absolute topper.
https://www.youtube.com/watch?v=NttzrXFTW90