Dinsdag 9 augustus 19.30 Funny Girl — Savoy Theatre ***
Nieuwsgierigheid is vaak een grotere drijfveer om nieuwe versies van klassieke musicals te bekijken, dan dat ik er van tevoren al wild enthousiast over ben. Dat was zo bij Gypsy, dat me ontzettend in positieve zin heeft verrast, en dus ook voor deze Funny Girl. Er zijn meer overeenkomsten tussen Gypsy en Funny Girl: het theater waar het speelt, de muziek van Jule Stein, en fantastische kritieken voor de hoofdrolspeelster. Maar waar ikzelf ook wild enthousiast werd van Imelda Staunton in Gypsy, ben ik dat bij Sheridan Smith eigenlijk niet.
Funny Girl is, wederom net als Gypsy, gebaseerd op een bestaand levensverhaal, zich afspelend aan het begin van de twintigste eeuw. Fanny Brice is gek van theater, maar is niet het model-achtige meisje dat normaal in de theaters te zien is, Met haar humor weet ze echter de harten te breken van haar publiek, en belandt ze bij Florenz (met vet aangezette z) Ziegfield, in zijn beroemde Ziegfried Follies. Ze ontmoet de charmante Nicky Arnstein, een gokker en zakenman, waar ze uiteindelijk mee trouwt. Maar als het hem minder gaat in zaken en zij hem wil hebben, ontstaan er spanningen.
Erg spannend is het verhaal van Funny Girl dus niet te noemen. Het is vooral een show die het moet hebben van een aantal sterke en/of bekende songs. De of slaat voor mij dan vooral op het overbekend People, wat ik, zeker in de Streisand-uitvoering, een draak van een nummer vind, dat Memory naar de kroon steekt. En natuurlijk is het een kapstok voor een geweldige titelrolvertolking.
Die titelrol is voor Sheridan Smith, die lovende kritieken kreeg, enige tijd geleden instortte, maar nu weer het overgrote deel van de optredens speelt. Ik heb dus bewust gekozen voor een voorstelling dat zij speelt. Ze speelt de rol dan ook wel heel goed. Ze is charmant in haar onzekerheid, vertederend en grappig. Minder te spreken ben ik over haar zang. Het klinkt iel, soms lijkt het of elke noot de laatste kan zijn die we te horen krijgen, en de verstaanbaarheid laat regelmatig te wensen over. Als het slotapplaus losbarst voel ik me dan ook een alien in Londen als ik niet begrijp waar de staande ovatie vandaan komt.
Ik heb overigens geen vervelende avond: “Don’t rain on my parade†is een geweldige song, er zitten lekkere dansnummers in, en zonder dat het overdadig is kent het podium genoeg beweging om de aandacht vast te houden. De ondersteunende mannenrollen worden goed gespeeld: de wel erg gladde charmeur Arnstein (Darius Campbell) en de sympathieke Eddie Ryan (Joel Montague), die haar vriend is, maar meer had willen zijn. En ook Fanny’s moeder en haarentourage van twee andere oudere vrouwen weten regelmatig een lach op je gezicht te toveren.
Funny Girl is dus vooral een leuke avond uit, maar ook niet meer dan dat. Dat was gisteren wel anders; had ik niet in die dag willen blijven hangen????