Donderdag 9 december 19.30 The Red Shoes - Sadler’s Wells ****1/2

Een ballet over de rode schoentjes, hoe suf kan het worden. Erg gecharmeerd van het sprookje ben ik allerminst, en een balletliefhebber noem ik mezelf ook al niet. Maar zodra de naam van Matthew Bourne aan een dansvoorstelling wordt gekoppeld, is mijn interesse wel weer gewekt. En dus ook als het The Red Shoes heet.
Nu is deze voorstelling niet zo zeer een bewerking van het sprookje van Andersen, maar een bewerking van de film uit 1948 met dezelfde titel. In de film heeft het sprookje wel een belangrijke rol, maar vooral als ballet. Jawel, het verhaal van dit ballet gaat over een ballet. Een jonge danseres weet de aandacht te krijgen van een impresario. Als de hoofdrolspeler geblesseerd raakt, mag zij de hoofdrol spelen in het ballet van The Red Shoes. Maar het is niet alleen haar danskunsten, waarom de impresario in haar is geïnteresseerd. De danseres echter heeft haar zin gezet op de componist. Als de impresario hem ontslaat, gaat de danseres met hem mee. Ze belandt in de East End. Als ze daarna wordt gevraagd toch weer de Rode Schoentjes te dansen, krijgt het verhaal een dramatische climax.
Bij Lazarus schreef ik dat ik graag een helder verhaal voorgeschoteld krijg. Bij een ballet wordt dat per definitie lastig, omdat er geen tekst is (anders dan wat locaties die worden geprojecteerd). Toch slaagt dit ballet er verrassend goed in. Ik kende het verhaal niet, maar op het slot na, klopt mijn beeld aardig met de synopsis van de film.
Wat Matthew Bourne bijzonder maakt is vooral zijn afwijkende dansvormen. Er zit volop humor in de show (twee Egyptenaren in de East End show zijn daarin het absolute hoogtepunt) , en de plaatjes zijn veelal erg fraai. Zoals de strandscène.  Omdat het een voorstelling over ballet is, zien we het traditionele ballet hier ook wel terug, maar vervelen doet de voorstelling geen moment.
Anders dan bij een gemiddelde musical worden de balletten van Matthew Bourne uitgevoerd door zijn vaste gezelschap New Adventures. Dat betekent dat je regelmatig bekende gezichten terugziet.  In dit geval zijn dat onder andere de componist (Dominic North), de impresario (Sam Archer), en de eerste danser (Liam Mower). Deze laatste is natuurlijk bekend geworden als de Billy Elliot die de cd heeft ingezongen, en degene die zelf het pad van Billy Elliot heeft gevolgd, inclusief hoofdrol in Swan Lake. Hoewel ik hem in die rol niet heb gezien, blijft het elke keer weer bijzonder, en moet ik onwillekeurig toch weer terugdenken aan deze briljante musical.

https://www.youtube.com/watch?v=2GPOuGUVV2s

https://www.youtube.com/watch?v=L4uCJEtiZuI

Ik ben heel erg benieuwd naar Lazarus. We gaan aanstaande donderdag. Ik ben bekend met het werk van Ivo van Hove, dus ik gok erop dat ik al een beetje voorbereid ben op een vage voorstelling haha.
Ik pik btw meteen Cinderella in het London Palladium, Les Miserables, The Snowman, She loves me, Half a sixpence en Rent mee.
Cinderella is mijn eerste panto…nog tips Jeroen? Hoorde dat pantos interactief zijn namelijk…

Verslagen van al je voorstellingen op Les Mis na zullen nog volgen in de komende dagen. Die heb ik nl ook gezien.

Panto’s zijn inderdaad erg interactief. Voor de merendeel krijg je wel instructies. Verder moet je natuurlijk heel hard aaaaah zeggen als iets triest is, alles tegenspreken wat stellig wordt beweerd. No its not. Yes it is.  Er zitten dacht ik geen ‘behind you’s in deze. Hoop voor je dat je niet in de gevarenzone zit. (Was blok linksvoor vanut de zaal gezien).

Ik kon kaarten vooraan krijgen…maar om mijn man tegemoet te komen die verplicht mee gaat naar 7 voorstellingen, heb ik maar rij P gekozen. Dus niet in de gevarenzone 😉. Zag btw dat Mr Popper’s Penguins speelt. Korte vootstelling die ik mee zou kunnen pikken. Heb je die gezien?

Verstandige man 😊

Ik heb Mr Popper’s Penguins gezien. Aardige voorstelling, beetje ala Theater Terra, al is het zeker geen must see. Er zijn meer kindervoorstellingen die op een vroeg tijdstip spelen. Ik weet niet hoe het in jouw periode zit, maar oa The Gruffalo, Potted Panto (aardig als voorbereiding op Cinderella), Santa’s New Sleigh, Peppa Pig, the little matchstick girl en Mr Popper’s Penguins speelden in mijn bezoekperiode ook ‘s ochtends. Heb ze niet allemaal gezien overigens.

9 december 13.30 Aladdin (Lyric Hammersmith) ***

Een theater waar ik wisselende herinneringen aan heb is de Lyric van Hammersmith. Vrij recent zag ik er een povere Bugsy Malone, maar ik heb er wat langer geleden een geweldige Spring Awakening gezien. Een pantomime zag ik er nog niet eerder, dus ik ben reuze benieuwd. Want dit verhaal gaat dus niet over de Disney-musical, maar over de eerste panto van dit decembertripje. Voor wie het niet weet pantomime heeft niets te maken met onzichtbare muren, maar alles met een Engelse traditie in de kerstperiode. Een aantal vaste titels (waar dan ook wel van wordt afgeweken soms), bekende songs, satire, drag, uitbundigheid, en meedoen, en daar waar geld is speelt er ook nog een bekende persoon mee in de categorie vergane glorie. Oh yes,you do. De schurk wordt weggeboeht, en er is doorgaans een voor het verhaal niet heel relevante persoon die de smeerolie is tussen voorstelling en zaal. Het is een matinee, dus zit de zaal vol met schoolklassen, wat doorgaans wel voor een gewillig meedoe-publiek zorgt.
In dit geval is het dus Aladdin. Geen (voor mij) bekende acteurs, ook geen grootse kostbare decors, maar meer wat gangbaar is bij een middelgrote productie. De slechterik mag het verhaal openen, zodat we al snel weten wie die groene persoon is (Abanezer), en welke slechte plannen zij (of hij) heeft. Hoewel ze goed haar best doet, reageert de zaal toch wat mat. Hoewel de tekst ‘ik ben wel slechter dan dat’ ongetwijfeld gescript is (dit soort opzweperij hoort er bij). Vervolgens maken we kennis met Wishy Washy (de Buttons van dit stuk), die er een stuk beter in slaagt het publiek op te warmen. Natuurlijk moet dat reageren als hij een raar geluid maakt. Het blijkt de broer van Aladdin. Deze laatste plant een goudroof bij de keizer, als iedereen zijn gezicht afwendt. Dan kan hij niet betrapt worden. Hoewel zijn broer het geen goed idee vindt, doet hij het toch, en komt zo oog in oog te staan met de keizerlijke dochter Jasmine. Zij heeft zo haar eigen problemen, want zij moet trouwen van haar vader, en de prinsen zijn niet wat ze ervan verwacht. Abanezer wil dat ook, maar moet als raadgever eerst de keizer zo ver krijgen de wet te veranderen, zodat rijke gewone mensen ook met de prinses mogen trouwen. Dat lukt, wat echter ook Aladdin een kans zou geven, als hij toch eens rijk was. Uiteraard komen we in de grot en ontmoeten we de geest, om via een aantal absurde zijstappen bij een verwacht einde te komen. 
In deze samenvatting ontbreekt een essentieel onderdeel van pantomime: de uitbundige travestiet. Widow Twankey is de moeder van Aladdin, die een wasserette heeft in moeilijkheden (Ongewild is hier al een brug naar de voorstelling van vanavond). Zij is van de ondeugende moppen, en uiteraard is er iemand uit de zaal waarop ze een oogje krijgt. De arme meester Charles komt regelmatig terug, en moet aan het eind van de voorstelling het podium op. Dit is meteen ook de reden dat ik een kaart op het balkon heb genomen, want publieksparticipatie is vooral leuk als het anderen overkomt. (Dat ik vorige week de pineut was bij ‘Het Complete Werk van Shakespeare’ bevestigde dat toch weer eens.
Maar die balkonplaats had nog een ander voordeel. Want schreef ik eerder dat het decor van doorsnee kwaliteit was, dat kan zeker niet worden gezegd van de scene met het vliegende tapijt. We zien Aladdin en Jasmine daadwerkelijk een stukje de zaal in vliegen, en zodanig draaien dat het ‘touwtjes’ gevoel er niet is. Magisch dus, waar mogelijk vanuit de zaal wel de techniek zichtbaar is geweest.
De liedjes zijn vooral modern (Justin Bieber, Bruno Mars, etc), al dan niet voorzien van nieuwe teksten. Maar ook enkele jeugdherinneringen komen voorbij (Thriller, Material Girl). De eerste zit al in de ouverture, en de zaal reageert heel enthousiast. Pas later realiseer ik me dat dit waarschijnlijk niet door het nummer komt, maar omdat de discobol is aangezet.
Aladdin was een leuke middag, zonder een echte uitschieter te zijn. De melige opmerkingen zijn vaak het leukst. “Drum roll”. Er komt een trommel aangerold.  “Die grap doen we al acht jaar.” Om vervolgens met de instrumenten aan een meezingnummer te beginnen. Of de acteur, die als lakei van de slechterik een lach op zijn gezicht moet toveren, omdat hij tenslotte in een panto zit. En die vervolgens een gevatte reactie terug geeft. Erg politiek is het niet (op een opmerking van de keizer na dat hij misschien wel een beetje een dictator was, maar toch niet zo slecht was als de nieuwe keizer van Amerika). En uiteraard zijn er wat regionale grappen (Dit is niet Sleeping Beauty in Hackney, zo leeg als de prijzenkast van Fulham.). Panto’s blijven een amusant tijdverdrijf.

https://www.youtube.com/watch?v=6esGjOLLtwo

9 december 19.30 Soho Cinders (Union Theatre) ****

Het Union is er al een aantal keren in geslaagd die voorstellingen terug te brengen, die op mij een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Het briljante Our House, de musical met Madness-muziek, of het door de Pet Shop Boys gecomponeerde Closer to Heaven. A gebied de eerlijkheid wel meteen te zeggen dat deze voorstellingen wel onderhoudend waren, maar doorgaans niet zo goed als de oorspronkelijke voorstelling die ik zag. En, ‘they did it again’. Deze maand staat Soho Cinders op het programma, een musical van Stiles en Drewe. Het is een bewerking van het Assepoester-sprookje, maar met een twist. Hoofdrolspeler Robbie is de geheime lover van een met een vrouw verloofde politicus die opgaat voor het burgemeesterschap van Londen. Hij is arm, runt een wasserette die van zijn overleden moeder was, maar heeft de hete adem in zijn nek van zijn twee stiefzusters. Het testament is zoek, en zij claimen het pand zodra vader uit de gevangenis vrijkomt. In deze spagaat is Velchro (ook die naam heb ik al eerder genoemd in een tripverslagje van deze reis) zijn beste vriendin. Zij is ook op zoek naar die liefde, maar weinig succesvol. Wat volgt is natuurlijk een stukje politieke satire, een genderswitch in het sprookje, maar vooral een geweldige musical, vol super songs.
Ik zag de oorspronkelijke uitvoering in het Soho, met een geweldige cast (al was de Robbie van toen wel meer eye-candy dan ear-candy, en de knappe Michael Xavier als de politicus James Prince (als je er niet een bent, kun je net zo goed zo heten toch). Maar de beste herinneringen zijn aan een Vlaamse amateur-versie, die me maar liefst drie keer naar Gent resp Brugge heeft getrokken. De show is een feest, met een aantal prachtige ontroerende momenten, en ik wacht nog steeds met smart op de dvd-registratie ervan.
Nu is het Union wel een klein theater, dus grootse decors liggen niet in de verwachting. De vrije zit waarin wie het eerst komt de beste keus heeft zorgt ervoor dat ik al een uur voor aanvang aanwezig ben. En daar dus zowel het panto-verslag schrijf, als het stukje tot nog toe.  Bij binnenkomst blijkt gekozen voor een opstelling met stoelen aan weerszijde van het speelvlak. Er wordt onversterkt gezongen, wat zeker in combinatie met de minder beschaafd Engels zingende spelers het soms wat lastig te verstaan maakt. Natuurlijk ken ik het stuk bijna van buiten, al zitten er wel wat actuelere zaken in (verwijzing naar Trump, gebruik van Uber, verwijzing naar Frozen 5 met Adele Dazeem bijvoorbeeld). De cast speelt en danst goed. De opstelling zorgt er wel voor dat de choreografieën, die je vaak overdwars bekijkt, minder indruk maken dan als je ze van voren zou bekijken. Ook de keuzes om de stiefzusters juist erg op elkaar te lijken (het is een niet eeneiige tweeling), en ze vrij chique richting het bal te sturen, om vervolgens vol in de crème en in huispakken voor de pers te laten verschijnen zou ik zelf zeker niet hebben gemaakt. Maar de voorstelling is wel weer een feestje. ”I’m so over man” is weer een geweldig comedy nummer,  “It’s hard to tell” een mix van humor, waarheden en lekkere dans en dan moet het prachtige ”They don’t make glass slippers”, dat altijd garant staat voor tranen in mijn ogen, nog komen.  Het is derhalve jammer dat Soho Cinders zo weinig wordt opgevoerd. De Vlamingen lieten al zien hoe het moet, en ook deze versie was weer een feestje.

https://www.youtube.com/watch?v=VpJpqSFM_Is

Zaterdag 10 december 11.00 Santa’s New Sleigh (Arts Theatre) ***1/2

Nee, het is niet Simon Callow’s Christmas Carol die ik ga zien. Overigens een prachtige voorstelling, maar wel eentje die ik al heb gezien. Evenmin ga ik naar Murder Ballads, waarvan het bord nog in het gangetje staat, maar die voor mij net een week te vroeg sloot. Ik ga vanmorgen naar één van de kindervoorstellingen die in de ochtend en middag in diverse theaters als extra staan geprogrammeerd. Geen bekend boek, geen bekende serie, maar gewoon een kerstverhaal over twee elfjes op de noordpool. De ene is nogal een luilak, en daarom is de nieuwe slee nog niet klaar. Er volgen een aantal verwikkelingen, met veel publieksinteractie.
De voorstelling is voor 2 jaar en ouder, dus echt ingewikkeld gaat het niet worden. Een vleugje pantomime heeft het wel, want er moet natuurlijk worden meegedaan, en er wordt duidelijk om publieksreacties gevraagd. Een beetje anarchistisch is de voorstelling aan het begin al, als de ouders de kinderen moeten vragen hoe het met ze gaat, en als reactie een bemoei je met je eigen zaken moet worden gegeven. De voorstelling zit vol met woordspelingen, die voor een niet native als ikzelf ook goed te volgen zijn, al heb ik natuurlijk wel iets langer nodig om ze te laten bezinken. Een aantal leuke liedjes, meezingen en meedoen met Jingle Bells, en de kinderen mogen na afloop bij de Kerstman (een dubbelrol van een van de elfen) een cadeautje halen en met hem op de foto. Energie, lol en ondeugendheid, wat wil je nog meer als start van een lange theaterdag.

10 december 15.00 Jest End (Waterloo East) ***1/2

Hoewel ik dacht ooit wel eens in dit theatertje te zijn geweest komt het me bij binnenkomst toch niet bekend voor. Het blijkt één van de meer dan 50 kleine onafhankelijke theatertjes die Londen rijk is. Er is zelfs een folder van, en een vlugge blik vertelt me dat ik er dus nog meer dan 45 te gaan heb voordat ik deze bingo compleet heb. Toevallig is de bestemming van vanavond er ook een van, maar die credit had ik al.
Op het programma deze middag staat Jest End, een soort Forbidden Broadway, of zo je wilt, Musicals Gone Mad. Een parodie op de voorstellingen die het afgelopen jaar in Londen te zien waren, al zijn dat in veel gevallen ook shows die al langer te zien zijn, of in een enkel geval, nog te zien zullen zijn. De cast bestaat uit vier talentvolle spelers, die veel van de rollen met zowel overtuiging als een knipoog spelen. Natuurlijk zijn de ins en outs van de Londense theaterwereld me minder bekend dan de Nederlandse, en weet ik dus niet of sommige van de knipogen sneren naar bepaalde personen zijn. Natuurlijk, de song van en over de perfecte John Barrowman kan niet missen, en ook de sneer naar Sarah Harding (de verguisde Girls Aloud zangeres die Ghost doet) is overduidelijk. Maar is de understudy van Christine, die 2 shows mag doen en soms 1, echt zo slecht dat ze een clicktrack nodig heeft. Leuk zijn de auditiefragmenten, die natuurlijk niet goed zijn. Ook grappig, maar wat cliché zijn de parodieën op the Lion King en Les Miserables (One more year). Billy Elliot vindt ballet vooral leuk vanwege de aandacht van de meisjes, en de open casting voor Hamilton is vooral een roep om aandacht. Opvallend is trouwens hoe gemakkelijk deze cast omgaat met het vreselijke raprepertoire uit deze musical. Nog meer Miranda met de mix van The Railway Children (waar de aandacht toch vooral naar de trein gaat) en het hitsige In the Heights. De zangers van de Jersey Boys dachten dat de show eeuwig zou spelen, maar moeten toch op zoek naar werk. En Motown, tja, als je van Motown-muziek houdt moet je de CD kopen. Precies dat weerhoudt me nu al een jaar naar deze musical te gaan, dus koren op mijn molentje. Natuurlijk komen shows voorbij die ik nog moet zien: School of Rock en Half a Sixpence. Die laatste is de aanloop naar een finale rond een Mary Poppins-rare-choreografieën afsluiter.
En dan heb ik nog niet eens de helft genoemd: de show heeft een moordend tempo. Binnen 2 uur, inclusief pauze, is het weer voorbij. Grappig is dat de kostuums soms best op de originelen lijken (Truchbull uit Matilda bijvoorbeeld), en soms ook totaal niet: the Phantom heeft een Batman-kostuum bijvoorbeeld. Hoewel ik het gevoel heb dat er me toch wel het een en ander is ontgaan (iets met een tweeling bijvoorbeeld), was het zeker een geslaagde middag.

https://www.youtube.com/watch?v=Fn2YDToWdzw

Zaterdag 10 december 20.00 Homo Alone: A Christmas Story - London Gay Men’s Chorus ***1/2

Bij een kersttrip naar Londen hoort natuurlijk ook iets volwassen kersterig. Meestal komt dat neer op een of andere versie van A Christmas Carol, maar dit keer kom ik een concert tegen wat me wel interessant lijkt. Het Londen Gay Men’s Chorus en hun kerstconcert. Ik ben heel benieuwd of we een ander repertoire kunnen verwachten dan meestal gebruikelijk is in deze context, en dat blijkt zowel wel als niet zo te zijn. Maar ook bekende songs krijgen een ander sausje, zoals “Jingle bells”, wat prachtig klinkt, een lied waar ik de titel niet van ken “Christmas is here” dat a-capella fenomenaal wordt uitgevoerd, terwijl “The Twelve days of Christmas” een beetje een rommeltje wordt. Maar het is niet allemaal even braaf. De opening is al wat ondeugend, maar ook in het verdere verloop is er aan teksten gesleuteld. “Hark the herald angels sing” wordt When I come out on Christmas day”, ”Mr Sandman” wordt “mr Santa”, en natuurlijk weet vader wel raad in “I saw daddy kissing Santa Claus”. Een enkel lid krijgt een solo: dat pakt bij “White Christmas” niet goed uit, maar als de tranentrekker van de vorige avond opnieuw voorbij komt, is het weer gebeurd voor ik er erg in had. “They don’t make glass slippers” komt ook hier voorbij.
Verrassend is het verschijnen van een gastzangeres, zeker als zij een sololied zingt. Nu is dat wel Not in a Disney way, een geweldig komisch nummer dat ze met veel humor brengt. Als ze vervolgens met koor zich vergrijpt aan “Let it go”, blijkt dat het ene succes geen garantie biedt op een volgende. Natuurlijk kan een Gay concert niet zonder musical, en horen we onder andere het prachtige The Perfect Year (Sunset Boulevard) en het feestje One night only (Dreamgirls).
Over het geheel genomen is dit concert een feestje, met een knipoog, kwalitatief sterke zang, en ook het nodige serieuze werk. Al duurt dat nooit echt lang.

Zondag 11 december 14.00 Baddies (Unicorn Theatre) ***

Weer een theater waarvan ik dacht dat ik er al was geweest, maar als dat zo is, was dat wel in een vorig leven (van het theater, niet van mij). Een pand vlakbij Tower Bridge, met theatervoorstellingen die voor de jeugd zijn bedoeld. Zo ook deze Baddies, al is het meteen ook de enige die geen maximumleeftijd heeft met z’n 6 jaar en ouder. In het programmaboekje lees ik dat de voorstelling in 2015 ook al speelde, dus heel slecht kan deze waarschijnlijk niet zijn (poging tot woordspeling op de titel).
Baddies gaat over een groep slechteriken uit sprookjes. Het begint als de grote boze wolf op het punt staat Roodkapje te verorberen, maar plots door 2 agenten wordt gearresteerd. De wolf begrijpt er niets van: Ok, hij verorbert wel eens een grootmoeder, maar dat maakt hem toch niet meteen slecht? Hij belandt in de cel bij de twee lelijke stiefzusters, Kapitein Haak en een klein mannetje waar niemand de naam van kan onthouden. Uit onderling gevit blijkt dat deze slechteriken geen geweten hebben maar gewoon doorslecht zijn, en in de cel is Repelsteeltje (want hij was het natuurlijk) de vanzelfsprekende pispaal, dit weer tot ergernis van de wolf. Hij blijkt vooral een exact wonder, want stro in goud veranderen is alchemie, en dat is exacte wetenschap. Dan worden ze bezocht door Assepoester (de geheime liefde van de grote boze wolf) en Peter Pan (een behoorlijke gladjakker), die hen een voorstel doen. Met als voorbeeld de Fluffalo, die als Snuffalo een woest beest was, maar nu als schattig karakter erg populair is, wordt de slechteriken de mogelijkheid gegeven als gewijzigd goed karakter door het leven te gaan. Want goed is gewoon helemaal in. Niet alleen het gegrom uit de kelder zorgt voor een onheilspellende sfeer, ook Pan en Assepoester gedragen zich niet helemaal koosjer.
De voorstelling wordt niet gespeeld in sprookjeskostuums. De opening zien we Roodkapje nog wel als vertrouwd beeld, maar de rest van de spelers is behoorlijk casual (ze zitten tenslotte niet in hun sprookje). Dat betekent Haak in een kostuum (hij was ook advocaat vroeger), de stiefzusters in zelfgemaakte (en inderdaad niet fraaie) kleding, Repelsteeltje in een Schotse ruit (passend bij zijn tongval) en de wolf in een biker-outfit (Lone Wolf). Het zaal heeft de vorm van een Grieks theater, dus er wordt veel voor op het (ronde) podium gespeeld. Veel decor is er niet. Het grootste decorstuk is een kooi, die tegen de pauze met een mooi dramatisch lichteffect langzaam naar achteren gaat. Duidelijk een keuze voor een mooi plaatje, want erg nuttig is het niet.
De voorstelling is een stuk serieuzer dan ik op voorhand had gedacht. Geen echt hilarische momenten, wel af en toe een lach, maar toch vooral een voorstelling om over na te denken. Natuurlijk is de boodschap dat puur slecht nog wel beter is dan slechtheid maskeren met goedheid, en in die zin is de moraal van deze voorstelling ook wel een beetje gek.
De songs zijn weinig memorabel, het spel is degelijk, en het tempo had wel iets hoger gekund. Met andere woorden: best ok, maar niet echt een hoogvlieger. Wel leuk dat de voorstelling nog op CD te krijgen is (al is dat gezien het songmateriaal dus niet echt noodzakelijk).

https://www.youtube.com/watch?v=JRCwrZoRCxM

https://www.youtube.com/watch?v=lOXaOGqi3TY

Zondag 11 december 19.00 The Snowman (Peacock Theatre) ***1/2

Dat was balen, toen een paar dagen geleden het bericht binnenkwam dat de geplande voorstelling van zondagavond niet door kon gaan. De voorstellingen in dat tijdslot zijn dun gezaaid, Uiteindelijk word het een voorstelling die ik drie jaar geleden voor het laatst zag, en die ook wel heel erg een kersttraditie is. Want The Snowman wordt volgens mij elk jaar gespeeld, en dan steeds in het afschuwelijke Peacock Theatre, waarvan de zaalverlichting de sfeer heeft van een grote schoonmaak. De voorstelling is een dansvoorstelling voor kinderen, over een jongetje dat een sneeuwpop maakt, gaat slapen, en droomt dat deze tot leven komt (of is het echt).  Same komen ze vele figuren tegen, soms vreemd, soms wat minder, met als hoogtepunt voor de kinderen, de Kerstman. Qua dans springt de slechterik er ver uit: Jack Frost.
De voorstelling staat al jaren als een huis, en ondanks soms wat verouderde theatertechnieken (met name de vele black-outs bij scènewisselingen zijn niet helemaal van deze tijd) is het een lekkere voorstelling. Nieuw dit jaar is de vertolking van de hit uit de show: deze is opnieuw ingezongen door Aled Jones, die het origineel ergens in de jaren tachtig deed. Het blijkt een soort duet te zijn geworden, waarbij de oude stem nauwelijks te horen is. Of de jonge ook Aled Jones is of een andere sopraan, daar heb ik geen idee van.

https://www.youtube.com/watch?v=irn2GpF9uas

Maandag 12 december 14.00 Sinbad the Sailor (Theatre Royal Stratford East) ***

De maandagmiddag is niet echt een theatermiddag, maar in het pantomimeseizoen is alles anders. Deze voorstelling was oorspronkelijk niet te boeken, maar op het laatste moment konden de opengebleven plekken nog worden gekocht. Vast tarief (want schoolvoorstelling), en keuze uit rij G aan de zijkant, of laatste rij van het tweede balkon. Nu probeer ik bij pantomimes safe te zitten, maar het tweede balkon is me toch echt te ver weg. En dus neem ik een klein risico, want doorgaans zijn toch de docenten de pineut. Sinbad is een atypische pantomime. Ten eerste omdat het niet een van de standaard titels is, ten tweede omdat een gangmaker in het verhaal (ala Buttons) ontbreekt, en ten derde, omdat de muziek voor het overgrote deel origineel is, in plaats van bewerkingen van grote hits.
Ook hier heeft de girlpower toegeslagen. Hoewel Sinbad de verteller is van spannende verhalen, is het eigenlijk zus Sinbada die de avonturen beleeft, samen met een aapje. Sinbad is nogal een watje. Wel heeft hij een oogje op de prinses, en hij besluit om haar hand te vragen, en het ‘avonturen’ op te geven. Maar in zijn afwezigheid heeft een gemene prins al toegeslagen, en de sultan staat voor een dilemma. Hij besluit hen beiden op zoek te laten gaan naar een gouden kistje, dat ergens op een onbewoond eiland ligt. De inhoud is belangrijk, en alleen de sultan heeft de sleutel. De prinses wil Sinbad niet laten gaan, en besluit undercover als rapporteur Bert mee te gaan. Ook gaat er een zuster mee (de drag van het stuk). Maar de gemene prins Naw-Ze Uss heeft een geheim wapen, een geest in een Merrier (Perrier) fles, met dus ook een dito vormgeving. Ze komen onder andere piraten tegen (die eerder al de zaal hebben opgewarmd).
Een rommelig verhaal dient zo als kapstok voor grappen en liedjes, en een duidelijk politiek statement (anti Trump). Er zijn leuke visuele vondsten (zoals een bui van pingpongballen), met als klapstuk een heuse illusie waarvoor een professionele illusionist zich niet zou schamen. De liedjes mogen dan zelfgemaakt zijn: invloeden zijn overduidelijk, en gaan van Bombay Dreams naar tropische zomermuziek, en van opera naar echte pop. De meezinger mist wat melodie, op de twee regels Happy na, die precies zo moeten worden gezongen als de gelijknamige hit van een paar jaar geleden. En zo zou dit een tamelijk doorsnee voorstelling voor me kunnen zijn geworden. Want alle logische redenatie ten spijt, ik had ineens een piraat naast me staan. “Nee, je hoeft niet te praten.” Wie vertrouwt er een piraat. En zo was Jeroen een van de twee mannen waar de zuster op had gewacht op het onbewoonde eiland (dankzij een voorspelling van een helderziende). One step beyond zingend (gelukkig weinig tekst, en gelukkig ook een nummer dat de muzikaal leider spontaan kon inzetten. En dan nog maar een paar keer gelukkig: niemand kent me daar (dus geen bekende zal kunnen oordelen over mijn Beyonce-danskunsten en Madness-zangkunsten en bewegingen, en de collega publieksparticipant leek zich nog ongemakkelijker te voelen dan ik. Zal dit ooit wennen? Het was in ieder geval minder erg dan de Santa die bij het Gay Men’s Chorus uit het publiek werd gevist.

https://www.youtube.com/watch?v=FaGUojidKtA

Maandag 12 december 19.00 2 Become 1 (King’s Head Theatre) **1/2

Poster

De voorstelling die ik eigenlijk gisteren had willen zien. Dan zou ik vanavond voor de tweede keer naar Curious Incident kunnen gaan, want die voorstelling sluit over een half jaar. En die wil ik zeker nog een keer zien. Het lot beslist dus anders, want de voorstelling die ik nu ga zien is gewoon de première. Een volle bak dus in een theater dat ondanks het kleine formaat doorgaans niet vol zit.
De titel doet me natuurlijk onmiddellijk terugdenken aan de “Sky’ van Londen, “Viva forever”. De musical waarvan je je afvraagt hoe zo veel goede mensen zo’n pover eindresultaat kunnen afleveren. De ondertitel is ook 90’s musical, dus de Spice Girls link die ik maak, is bewust. Bij aankomst blijk ik geplaceerd op de eerste rij, wat bij binnenkomst betekent dat ik bijna op schoot zit bij de actrice, die tranen met tuinen huilt vanwege liefdesverdriet. Het verhaaltje is simpel. Haar vriend heeft het uitgemaakt, en drie vriendinnen, elk met een eigen (wat stereotype) karakter proberen haar op te vrolijken. Ze gaan speed daten, maar dat levert (behalve een hoop grappen) weinig op. De overeenkomst met Mamma Mia! is opvallend, al gaat het hier om wel om een stuk jongere vrouwen, en is het allemaal wel een stuk schunniger. Wat een beetje stoort zijn de geluidsfragmenten tussendoor van mannen, over vrouwen. Erg functioneel zijn ze niet.
Wat wel leuk is is het gebruik van de jaren 90 nummers. Regelmatig worden liedteksten eerst als gesproken woord gebruikt, alvorens alsnog het lied (deels) te zingen. “Tell me what you want, what you really really want” zelfs een aantal keer, waarbij datgene wat ze wil dan weer door een ander wordt afgekapt. Veel bekende songs passeren de revue: Believe (Cher), My favourite game (Cardigans), Crazy (Britney Spears) en That don’t impress me much, om er maar een paar te noemen. En ja, opnieuw blijk ik niet veilig voor de spelers, als mij in dat laatstgenoemde nummer om mijn beroep wordt gevraagd. Het valt mee dit keer, de man naast me wordt de love interest van 1 van de karakters, en in de megamix aan het eind worden twee mensen het podium opgesleept om mee te dansen. Dat laatste is naast het gebrek aan verhaal en een hoog foutheidsgehalte maakt dit vooral een leuk avondje om met je vrienden naartoe te gaan, liefst na de consumptie van wat alcohol. De grappige opmerkingen rond de tijd waarin het speelt maken veel goed (verbazing over de datingwebsites, ideale koppels als Britney en Justin), we weten nu wel beter, maar kunnen uiteindelijk het gebrek aan een echt goed idee niet verhullen.

Maar anderen denken daar natuurlijk anders over:
https://www.youtube.com/watch?v=XodyL-zQ5YU

Amateurbeelden van de gàªnante finale:
https://www.youtube.com/watch?v=YwyRkD1_JOE

Dinsdag 13-12 14.00 Peter Pan — A New Story (Greenwich Theatre) ****1/2

Aan eerdere pantomimes in Greenwich heb ik goede herinneringen. Geen grote namen op het podium, maar gewoon sterke voorstellingen zonder al te veel poespas. Dat is ook de reden dat ik dit jaar weer in Greenwich te vinden ben, ondanks de foeilelijke poster. Ditmaal staat Peter Pan op het programma, en ze beloven niet het ware verhaal (sorry, dat claimen en er dan een rommeltje van maken blijft me dwars zitten), maar een nieuw. We ontmoeten Wendy, de kleindochter van de originele, die de Tinkerbell-ketting van haar oma heeft, werkend bij een grijze visafslag. Als de ketting signalen geeft, concludeert ze dat Peter Pan in gevaar is en vordert ze een Thames Cruiser om hem te gaan zoeken. Ze neemt haar vrouwelijke collega’s, die het vrouwonvriendelijke gedoe op het werk zat zijn, mee. Net als koffiejuffrouw Long Joan Silver. Maar het gevaar was al dichterbij: in een ijsblok zaten Hook en Smee, en eenmaal ontdooid pakken ze de Cutty Sark en gaan ook zij naar Neverland. Ondanks zijn arrogante houding, die hem vervreemd heeft van Tinkerbell, is Peter Pan wel gecharmeerd van deze nieuwe Wendy, die op de oude lijkt. En zo worden oude avonturen herbeleefd, en ook een nieuwe. Want ze gaan ook op zoek naar een kistje, waar de fantasie in is opgesloten.
De pantomime is nagenoeg perfect in zijn soort. Een geweldige slechterik in Hook en Smee, charmante hoofdkarakters in Peter, Tinkerbell en Wendy, rare bijfiguren als een oversized parkiet en natuurlijk de drag-figuur Joan, met al haar bijzondere kledingstukken. Een bombardement aan goede en slechte grappen, met natuurlijk een aantal running gags. Hook’s haak in Smee’s gat bijvoorbeeld. of de crush van Joan op een docent van een van de scholen, ene mr Lavary.
Er zijn aardige visuele effecten met de krokodil en uiteraard het vliegen, een knap podium en een bonte mix van muzieknummers, die voor elk wat wils zijn. Van Peter’s themasong: the one and only (Chesney Hawkes) tot Wendy’s Spice up your life. Van In the navy tot History (One Direction) en Justin Bieber. Vaak zijn het de originele teksten, soms ook aangepast zoals een aantal liedjes van zeedieren (Van Bn 52’s Rock Lobster tot het recente Starboy (Starfish).
Wat leuk is om te zien is dat iedereen er lol in heeft. Er wordt wat geïmproviseerd, wat aan de reactie van de tegenspeler te merken is, zoals een opmerking over de harige benen van Peter Pan (die 12 jaar moet voorstellen). Zonder uitgebreid te schmieren zie je ze wel even lachen of schrikken, dan herpakken, en soms ook gevat reageren.
Wat knap is dat zowel de basisschoolleeftijd voorin de zaal, als de pubers vlak achter me, een geweldige middag hadden. Ieder natuurlijk op specifieke momenten, en om andere redenen, maar het dak ging er af deze middag. De enige reden voor het half punt aftrek: Meneer Lavery wordt zo vaak genoemd dat je er genoeg van krijgt.