31-1 15.00 Peter Pan Goes Wrong Apollo Theatre *****

.https://www.youtube.com/watch?v=_0SUt8ZcLKY

De laatste dag in Londen brengt me naar het doel van deze trip. De één na laatste voorstelling van Peter Pan Goes Wrong. Na de enorme lol bij The Play That Goes Wrong moest ik deze “opvolger” zien. Want hoe grappig was deze zogenaamde amateurvoorstelling waarbij alles mis gaat wat er mis kan gaan. De onderlinge conflicten, de overduidelijke typeringen van amateurspelers, de inzet en het gebrek aan kunde op technisch en organisatorisch vlak, en zeker ook het vernietigen van het totale decor. En dan besef ik ook ineens dat ik naar het Apollo Theatre ga, en dat dat het theater was dat niet eens zo’n soort voorstelling nodig had om zelf in te storten. Maar eenmaal daar zijn die zorgen vergeten, en al helemaal als ik alle meligheid in het programmaboekje doorlees. De voorpret voor de voorstelling is begonnen, en gaat verder bij het openen van de zaaldeuren. Het decor ziet er goed uit, maar uiteraard werkt nog niet alles naar behoren. Vooral het aansluiten van één van de lampjes is een probleem, wat te merken is als het zaallicht af en toe dimt, en de muziek hapert, terwijl ze aan het sleutelen zijn. De hamer is zoek, en dus wordt het publiek gevraagd om te zoeken. Ik krijg nog persoonlijk de vraag, en mijn ‘I can’t find it’ wordt voor waar geaccepteerd. Nou ja, dat is wat hij tegen mij zegt. Tegen zijn collega is hij overtuigd dat ik loog, en dat ik een schuldig gezicht had. Als niet veel later de hamer toch wordt gevonden op het podium, moet hij zijn excuses aan mij aanbieden, wat hij uiteindelijk ook, niet van harte doet. Waar ik bij pantomimes probeer bereikbare plekken zo veel mogelijk te mijden omdat ik publieksinteractie met ánderen wel leuk vind, maar zelf niet zo nodig hoef (dress circle dus meestal), was ik nu dus de pineut. Maar in een meer dan halflege zaal viel dit reuze mee. Niet veel later moet ook nog een stroomsnoer van voor naar achter door de zaal, die ook nog eens eerst verkeerd om wordt doorgegeven en dus moet worden gedraaid. Je snapt het al; dit wordt zo’n middag waar alles mis moet gaan.

En jawel, vanaf het moment dat een van de technici de verboden uitlegt, na ze eerst stuk voor stuk zelf te hebben geschonden, en de regisseur en de coregisseur, of nee, assistent-regisseur, de inleiding hebben verzorgd, kan het spektakel beginnen. Alle ingrediënten, die eerder The Play That Goes Wrong zo grappig maakten, zijn weer volop vertegenwoordigd. Een speler die geen tekst kan onthouden en met een enorme koptelefoon rondloopt, en als een kip zonder kop en zonder enige beleving de voorgesproken zinnen herhaalt, of de jonge speelster, die mee moet doen, maar enorme toneelangst heeft. De relatie tussen de Wendy en Peter Pan, en een derde acteur, die ook een crush heeft op Wendy, de kinderen die door volwassenen worden gespeeld en de snelle kostuumwissels. Je ziet de spelers stralen als het goed gaat, en zweten als het niet goed gaat. Want uiteraard gaat het niet goed. Vliegen blijkt bijzonder lastig, de techniek laat hen behoorlijk in de steek, en veel blijkt niet goed doordacht. Zo komt de hond vast te zitten in het hondenluik, nadat hij al eerder hard had ontdekt dat het luikje maar naar een kant opengaat, en blijkt het driepersoons stapelbed minder stevig dan het lijkt; je schrikt je rot. En dat is niet de laatste keer, want waar sommige gebeurtenissen enorm voorspelbaar zijn, zijn andere dat juist niet. De stress op het podium groeit met de problemen, zeker wanneer de geluidseffecten ook auditiestukjes blijken te bevatten met nogal boude uitspraken over de spelers. En als dan ook nog eens bij deze ‘this is not a pantomime’ het publiek ‘yes it is’ ermee gaat bemoeien, krijgt de regisseur/kapitein Haak het ook met hen aan de stok.

Ik krijg buikpijn van het lachen, als ik de druppels uit m’n ogen veeg heb ik alweer een grap gemist. Er gebeurt zo veel dat je sowieso niet alles kunt zien. De trip had niet beter kunnen eindigen.
Tijd om de koffer op te halen bij de cloak room (was bang voor een tassencontrole, want die koffer zou ik dan nooit meer dicht krijgen) en op naar de luchthaven. Terug in Nederland na een turbulente vlucht stroomt het van de regen. Einde vakantiegevoel, het werk kan weer beginnen

https://www.youtube.com/watch?v=XpktanUD8HM

Do 24-3 2016 Billy Elliot (Victoria Palace 19.30 *****
Met vertrek vanuit Rottedam Airport en aankomst op Londen City ben ik niet bang voor een herhaling van Zaventem, en ook de herrie van de propeller motoren bij de start worden me ditmaal bespaard. Het is een straalvliegtuig. Bij aankomst besluit ik toch maar deze dag te gaan voor dayseats bij Billy Elliot, morgen is het Goede Vrijdag, en dus bank holiday. Het is een half uur voor opening van de kassa helaas al behoorlijk druk, en ik beland dus aan de zijkant van de dress circle, in plaats van de geliefde eerste rij van de zaal. Met Monique en dochter, die tijdens hun Londen-tripje kennelijk hetzelfde plan hadden opgevat en precies achter mij in de wachtrij aansloten.
Het wordt deze avond dus het voorlopig definitieve afscheid van de voorstelling die zo veel indruk heeft achtergelaten. Voorlopig, omdat er nog steeds de hoop is dat de voorstelling na de tour en de verbouwing van het theater gewoon weer terugkeert op het oude nest. Het theater bereiken is nog een hele klus. Kennelijk is er een metro op1 van de lijnen blijven steken, en massa’s mensen blokkeren allerlei routes om het metrostation te kunnen betreden. Als ik door het treinstation loop blijkt het overlijden van Johan Cruijff ook hier groot nieuws. Het staat groot op het nieuwsscherm. Over de voorstelling heb ik weinig meer te zeggen. Natuurlijk zijn er weinig verrassingen als je de voorstelling al zo vaak zag, maar desondanks blijft het genieten. Wel leuk is dat de voltallige eerste cast speelt, al betekent dat ook dat de vaste invaller voor George en vader, David Bardsley, die ik heel vaak in één van deze twee rollen zag, ditmaal moet missen. Ik ben dit keer niet zo enthousiast over Debbie, die wel hele rare nadrukken in haar teksten legt. Maar Michael is dan wel weer überschattig. Billy doet het goed, maar haalt de ereplaatsen niet. Omdat ik zelden naar de voorstelling vanuit de Dress Circle heb gekeken zijn sommige dingen juist weer grappig. De dansende broek verliest wat theatermagie als je de speler de broek ziet bedienen, en in dezelfde scene lijken de kijkgaten van de jurken stukken groter. Desondanks is dit juist een scene die beter werkt als je er vanuit de hoogte naar kijkt, dan vanaf rij 1 in de zaal. Tranen zijn ook deze show weer onvermijdelijk. De eerste tonen van The Letter, een prachtige Electricity, en natuurlijk het laatste afscheid van Michael; al symbool voor mijn afscheid van de voorstelling.

do 24-3-2016 14.30 Mrs. Henderson Presents (Noel Coward Theatre‎) ****

https://www.youtube.com/watch?v=hb_Jd_8tq2U

Maar ik heb de middag overgeslagen. Op het programma staat “Mrs. Henderson presents”. Een voorstelling over een voorstelling waarin naakte vrouwen een belangrijke rol spelen mag dan niet meteen mijn zinnen prikkelen, de nieuwsgierigheid is wel gewekt. Als er één voorstelling is met twee gezichten, is het deze wel. De quotes uit de kritieken bij het theater suggereren vooral een hele vrolijke, blije show, maar niets is minder waar. Dat geldt wel voor het begin van de show, als Mrs. Henderson eind jaren dertig en theater overneemt om er een revue neer te zetten. Ze huurt een regisseur in maar heeft ook zo haar eigen wensen, zoals een waterorgel. Maar de show wordt niet goed ontvangen, en als er een rekening langs komt voor Moulin Rouge achtige kostuums, en Henderson bedenkt dat de kostuums in de Moulin Rouge nog veel kleiner waren, komt ze op een apart plan. Waarom gaan de danseressen niet compleet naakt. Maar dat komt natuurlijk nooit langs de censuur-commissie (de nogal absurde choreografie bij dit nummer is wel erg over the top) Een geniale ingeving volgt: de kunst zit vol met naakt, en dus daar kan toch niemand op tegen zijn. En zo krijgt ze het voormekaar, maar met één beperking, er mag niets bewegen. De danseressen overhalen blijkt nog een hele kunst, maar uiteindelijk lukt het haar, in ieder geval met een deel van hen. Met een belangrijke rol voor de wat tuttig lijkende onhandige koffiejuffrouw,die helemaal geen podiumambitie had.
Maar alles blijft niet vrijheid blijheid. De oorlog komt, en dat betekent ook een duistere periode voor het theater en de mensen eromheen.
Op zich vraag ik me bij dit soort voorstellingen altijd af wat mensen beweegt om te gaan kijken. Zou het de naakte vrouwen zijn, die een paar keer zeer esthetisch maar wel volledig naakt op het podium staan. Dat verwacht je toch niet, in deze tijd, maar aan de andere kant was het voor mij bij de vorige Hair in Nederland, die met alle foute voorpromotie een regelrechte ramp leek te worden, toch wel enige positieve nieuwsgierigheid opwekte. Of misschien toch de naam van Tracie Bennett, die al behoorlijk wat prijzen heeft vergaard. In End of the Rainbow was ze behoorlijk briljant. Hoewel de gemiddelde leeftijd in de zaal behoorlijk hoog is, lijkt het me sterk dat er mensen zitten die nog nostalgisch naar de shows zelf denken. Een duidelijk antwoord op de vraag merk ik in ieder geval niet.
De voorstelling zelf doet me onbewust aan Betty Blue Eyes denken: charmant, wel leuk, maar er mist wel wat. Ik denk dat het dan toch een binding met de karakters, die niet erg zijn uitgediept. En ik ben absoluut niet gecharmeerd van de comedy act, die de scenes aan elkaar praat en het publiek dus ook duidelijk maakt waar we zijn (in de tijd). Niet grappig, vast authentiek.
Ik zit op de eerste rij, rij C, en ook nog eens pal achter de dirigent/orkestleider, maar daar heb ik weinig last van. Al kijk ik af en toe wel op zijn partituren, vooral als de ‘clown’ opkomt, om te zien hoeveel muziek de man heeft. Bij de naakt-scenes zie je een enkel detail (zouden ze in die tijd inderdaad al zijn geschoren), maar veel is het niet. Dan is er meer te zien als de dames, voordat ze voor het eerst de kleren uitdoen, hetzelfde verlangen van de mannen op het podium. Ook vooral bilpartijen, en niet heel interessant, maar ook een full frontal van de knapste kerel op het podium, Matthew Malthouse. Al is het grappigste op dat moment de opmerking van Henderson, die net binnenkomt als regisseur Vivann van Damm zijn broek op zijn knieën heeft en zegt: Dus je bent Joods. Iets wat ze al eerder beweerde toen van Damm zei dat hij uit Nederland kwam. Later blijkt hij familie in Arnhem te hebben, dus beiden beweringen kloppen. Acteur Ian Bartholomew heeft wel een heel bekende kop, speelde ook in heel veel series, maar ik kan geen echte associatie met een specifieke rol maken.
Al met al is Mrs. Henderson presents best een aardige voorstelling, met aantrekkelijke songs die goed in het tijdsbeeld passen. Tekstueel is het misschien wat minder avontuurlijk. Vaak kan ik de rijmwoorden van tevoren raden, iets wat me in het Engels toch meestal niet zo regelmatig overkomt.
In het programmaboekje trouwens een artikel over de vervolgcarriere van een aantal jonge spelers uit Billy Elliot, die vooral al behoorlijke acteercarrieres hebben, en zo is er meteen een link naar de volgende show van vandaag. Die ik al eerder had beschreven,

https://www.youtube.com/watch?v=m0yiO9dt14o

Vr 25-3-2016 12.00 The Passion of Jesus (Trafalgar Square) ***

Vakantie is toch een gevoel apart. Dat bedenk ik me als een besluit neem over het dagprogramma. Toen the Passion in Gouda werd opgevoerd heb ik geen enkele behoefte gehad om erheen te gaan, ook op televisie zag ik het nooit, en nu ga ik kijken op Trafalgar Square naar een regionale versie. Geen bekende namen, geen songs van Marco Borsato, wel het verhaal dat ik zo goed ken van Jesus Christ Superstar. Waar gisteren nog een grote Belgische vlag te zien was, een van de steunbetuigingen aan de slachtoffers van de aanslagen, is het nu zwart van de mensen. Ik vind een plekje vlakbij het podium, en besef me dat ik het naarste onderdeel van het verhaal erg goed zal gaan zien. Het spel is verdeeld over een groot deel van het plein, dus vele andere scenes moet ik missen. Althans, ik kan nog net het scherm zien waarop één en ander wordt getoond, maar wel onder een rare hoek. Natuurlijk ken ik de Bijbelverhalen, maar die zijn wel in het Nederlands. Dus bij het horen in het Engels schieten allerhande assiociaties door mijn hoofd. ‘Blessed are the cheesemakers’, uit “Monty Python’s Life of Brian’, bijvoorbeeld, als de originele Engelse tekst voorbij komt, maar ook de muziek uit Jesus Christ Superstar, als de teksten letterlijk worden uitgesproken.
Als niet-gelovige blijft een uitvoering als deze gewoon een voorstelling, gespeeld door bevlogen amateurs, waarvan met name Jezus en Pontius Pilatus erg goed zijn, met aardige kostuums, en ik mag hopen een doordachte manier van kruisigen. Ik zie namelijk de eerste voorstelling van 2, en er is maar 1 persoon met Jezus-credits. Maar zelfs als gewoon verhaal raakt het me wel. Misschien wel juist daarom, omdat in mijn beleving een hier het kwaad het goede overwint. (“Het Meisje met de zwavelstokjes” heeft voor mij ook geen happy end). De bisschop van Westminster houdt nog een speech, waarin ook de slachtoffers in Brussel worden aangehaald. En met de eerste gedachte bij aankomst op het plein, is de cirkel eigenlijk weer rond.https://www.youtube.com/watch?v=eWwSXbUl2zw

vr 25-3-2016 19.30Hand to God (Vaudeville Theatre) ****1/2

https://www.youtube.com/watch?v=gXvzB8cNmSU

Voordat ik op Trafalgar Square ging kijken stond iets anders op het programma: een bezoekje aan TKTS om een kaartje te komen voor een voorstelling deze avond. Een groot dilemma: eigenlijk had ik NotMoses op het oog, maar de kritieken waren dusdanig vernietigend dat die voorstelling op een zijspoor belandt. Motown is niet te krijgen, en trekt me niet zodanig dat ik een kapitaal voor een kaartje ga betalen. Thriller? De enige langlopende musical-achtige show die ik nog nooit zag, maar die trekt me ook niet. Curious Incident: een prachtvoorstelling, maar er zitten al twee herhalingen in deze trip. Er is nog één andere voorstelling, die me wel heel bijzonder lijkt, maar dan moet ik niet te ver naar achter zitten. Er blijkt nog plek op de zevende rij, en dat klinkt prima. En dus wordt het “Hand to God”.
Iets met een sok-pop, zwarte humor, goede kritieken en een Olivier-award nominatie voor beste nieuwe comedy. Maar wat vooral prikkelt is de omschrijving “Sesamstraat ontmoet the Exorcist”.
Een voorstelling dus die in het vaarwater komt van Avenue Q, en de tweede show met full frontal nudity, al is het van een pop. Maar Hand to God is geen poppenvoorstelling, maar een voorstelling over mensen. Margery is gelovig, maar heeft niet heel veel talenten. Om toch bij de kerk betrokken te zijn, mag ze van pastor Greg een poppen-cursus doen met 3 pubers, elk met hun eigen karakter. Onder hen haar eigen zoon Jason, een wat slappe, introverte jongen die inmiddels wel zijn pop Tyrone onder de knie heeft. Maar Jessica is nog volop aan het knutselen, en Timothy heeft er helemaal geen zin in. Als Greg een deadline oplegt voor een voorstelling in de kerk, schiet zelfs Jason in de stress. Hij heeft een oogje op Jessica, maar kan zich moeilijk uiten. Maar zijn pop Tyrone heeft er minder moeite mee, de pop wordt steeds grover in zijn uitlatingen, en gaat het conflict aan met Jason. Timothy ondertussen blijkt een oogje te hebben op Margery, ook Greg ziet haar wel zitten. En ondertussen blijkt Jason haar de dood van zijn vader te verwijten; hij blijkt zich dood te hebben gegeten.
De hoofdrol van Jason/Tyrone wordt meesterlijk vertolkt door Harry Melling (Dudley Dursley in de Harry Potter-films). Qua stem, maar ook qua beleving lijkt de pop echt een eigen leven te krijgen. Met de armpjes van de sokpop doet hij ook nog eens meesterlijke dingen, en het is jammer dat dit acteerwerk kennelijk niet genoeg is voor een nominatie voor een Olivier. Daar moet je kennelijk serieus toneel voor doen. Qua uitstraling doet hij als Jason erg denken aan Nicholas Lyndhurst, die in veel Britse comedy-series de rol van underdog vertolte .Met name the Piglet Files behoort tot mijn favorieten. Een voorstelling van twee uur, met 20 minuten pauze. Na de eerste akte snap ik wel dat ook de spelers die tijd wel nodig hebben, met name Melling. Vreemd is als de tweede akte eigenlijk meteen met een decor-wissel begint. Een raadsel dat niet veel later wordt opgelost: er zit een verrassing in het vat, die op deze manier een stuk beter werkt.
Hand to God is vooral grappig, maar er zit weldegelijk een ernstiger ondertoon in het stuk. De emoties van de personages zijn puur, en een deel van de acties verontrustend. Eindresultaat is een buitengewoon fascinerende voorstelling, en dus de keus van vanmorgen een buitengewoon goede keuze

https://www.youtube.com/watch?v=5Mi4yCog2E0

Vanavond is dan de voorstelling die voor dit tripje gezorgd heeft. Maar deze middag heb ik eerst nog een andere voorstelling. Maar voordat ik dat ga doen besluit ik eerst nog één van de Londense dag attracties te doen. Nou ja, dag-attractie, het duurt ongeveer een uur. Een tijdje terug zijn alle Merlin-attracties verzameld in het gebouw bij the London Eye, zoals de Dungeon, en het aquarium. Eén ervan is betrekkelijk nieuw: Shrek’s adventure. Toegangsprijs is schrikbarend (en met een fotosouvenirboek helemaal), maar ik heb nog een Duitse Merlinpas. Hiermee werd ik vorig jaar nog gratis binnengelaten in Thorpe Park, en stiekem hoop ik dat ze ook hier niet weten dat er eigenlijk alleen sprake is van 50% korting. Maar ondanks dat ze de pas aan de balie nog nooit hadden gezien, weten ze het ditmaal wel. Over ruim een uur kan ik terugkomen om de attractie te doen.
Ik vind de Shrek-serie leuk, maar ken de films niet meer van buiten. Vooral de musicalpersonages zijn blijven hangen, maar Repelsteeltje en de heksen, die een belangrijke rol spelen in deze attractie zijn me niet bijgebleven. Wie ooit een Dungeon-attractie deed weet wat ook hier het concept is. Ditmaal wel kindvriendelijk. Je moet in een groep langs een aantal kamers, waarin acteurs een aantal scenes opvoeren, in interactie met het publiek De groep waarin ik zit is wel vrij tam, dus is het maar goed dat de energiemeter van de bus, die wordt opgeladen op basis van de zang van de groep kennelijk op band staat. Anders was de trip niet doorgegaan. Het spectaculaire zit aan het begin: met 3D-bril op reis je in een bus naar Far Far away land. Bij de landing pletten we echter de lievelingsheks van Repelsteeltje, dus wat ons rest is zo snel mogelijk het land verlaten. Omdat dit niet zo simpel is, moeten we langs een aantal personages uit de film, zoals Fiona, Cinderella, en Pinokkio, die we moeten proberen te redden door het geven van het juiste antwoord op een aantal vragen. De meeste acteurs maken van de tour een beleving en houden enthousiasme ondanks de soms wat lauwe reacties uit het publiek. Het glazen doolhof uit de Dungeons keert ook in deze attractie terug. Een attractie dus die wel leuk is voor fans van Shrek, en jonge mensen, of zij die jong zijn van geest. (En vooral voor degenen die de kaartjes niet hoeven te betalen).

za 26-3 14.30 Miss Atomic Bomb (St. James’ Theatre)****
Bij elke voorstelling in de grote zaal van het St. James Theatre moet ik het toch weer even kwijt. Hoe is het mogelijk dat een gloednieuw theater zo weinig beenruimte geeft. Qua zicht is het overigens wel goed; ik kan me geen theater in Londen voor de geest halen dat zo stijl oploopt. En ik heb mazzel met de zitplaats. Een plek net niet naast het gangpad, maar aangezien die ernaast wel leeg blijft, kan ik toch mijn benen kwijt. Zeker deze op rij G.
En dan de voorstelling. Bij de onbekende voorstellingen blijk ik veel bijzondere en aparte voorstellingen te hebben geboekt, Deze Miss Atomic Bomb is geen uitzondering. Er is gekozen voor een interessante plaats en tijd van handelen. De atoomproeven in de Nevada woestijn in de jaren 50, in een tijd waar de bevolking nogal onwetend werd gehouden over de gevaren. Sterker, er werd zelfs een spektakel van gemaakt.
We maken kennis met Candy Johnsons, een meisje dat de trailer van haar oma heeft geërfd en daarmee naar LA wil reizen, weg van het werk op de schapenboerderij. Joey Lubowitz is gedeserteerd, want hij wil niet als soldaat proefkonijn zijn van de atoomproeven, en hij belandt bij Candy. Zij verbergt hem, en hij vlucht uiteindelijk naar zijn broer. Deze broer heeft zo zijn eigen problemen: Lou is manager geworden van een hotel in Vegas, omdat de vorige door de eigenaar om zeep is geholpen. Er worden van hem successen verwacht, anders is hij de volgende, en of dat lukt met als enige troef het gratis stukje zeep valt te betwijfelen. Maar misschien dat het wel lukt met een missverkiezing met op de achtergrond de volgende atoomproef: Miss Atomic Bomb.
Candy’s plannen worden dwarsgezeten door een man van de bank, die beslag legt op de trailer. Terug naar de schapen kan niet; die zijn op onverklaarbare wijze gestorven. Ze steelt de trailer, vlucht met een vriendin naar Vegas en belandt als gewoon meisje bij de missverkiezing, in de hoop genoeg geld te winnen om haar schuld af te lossen. Terwijl Joey in vermomming probeert de legerfunctionarissen in de luren te leggen (één van hen zit in de jury), moet Candy het opnemen tegen een bont viertal.
Miss AtomiC Bomb is een wat wonderlijke, maar wel erg leuke voorstelling geworden. Veel personages zijn wel erg karikaturaal, vooral de bijrollen als de naïeve boer, de legerofficier, de mafioso zijn precies zoals je zou verwachten. Maar dan is er ineens een opmerking dat het wel vreemd is dat een aantal wildvreemde mensen ineens op dezelfde manier bewegen (tijdens een dansnummer natuurlijk). De manier waarop het volk koest wordt gehouden als bijvoorbeeld radioactieve sneeuw valt is schrijnend, maar werkt ook lachwekkend. Regelmatig gaat het verhaal flink over the top, maar het werkt uitstekend op de lachspieren.
Wat ook erg helpt is de enorme gunfactor die de twee voornaamste karakters uitstralen: Florence Andrews is als Candy een jonge vrouw met sterktes en onzekerheden, en Dean John-Wilson straalt (onder andere) een ontwapenende schattigheid uit (Dat wordt een interessante Aladdin binnenkort). Simon Lipkin is niet alleen erg aangenaam om naar te kijken, maar speelt de ‘peculiar’Lou vol overgave. Candy’s vriendin Myrna Ranapapadophiou wordt gespeeld door Catherine Tate, de bekendste naam van het affiche waarschijnlijk (van de show). Zij zit qua schmieren soms wel op het randje. Musicalworld-TV-vriend Daniël Boys kan helaas geen potten breken als de gefrustreerde bankmedewerker; daarvoor mist de rol een stevige ruggengraat.
Muzikaal doet de voorstelling soms wel erg aan Hairspray denken; de grote dansnummers zijn dus erg aanstekelijk. Het podium is vooral een projectiescherm, met een wat vreemde asymmetrische boog, die wel zijn nut bewijst. Ook bevat script wel een draai die meer aankondiging had verdiend, of misschien wel helemaal had moeten worden geschrapt (al zou dat ook wel het einde van een van de beste songs betekenen).
Als ik de recensies lees, die doorgaans negatief zijn, moet ik weer even terugdenken aan The Infadel, een voorstelling die ik ook erg leuk vond, maar waar ik ook de kritiek wel snapte. Ook bij Miss Atomic Bomb moet je er wel voor in de stemming zijn, niet te veel willen analyseren (en daar ik hier niet met een recenseerpetje op zit hoeft dat ook niet) maar dan is deze voorstelling, met de zwaktes die er ook in zitten, gewoon wél heel leuk.

https://www.youtube.com/watch?v=tsw5YkMnw6I

https://www.youtube.com/watch?v=b_X8q5MXqDY

za 26-3-2015 Torsten the Beautiful Libertine (Above the Stag) *1/2

https://www.youtube.com/watch?v=7F2xm1OK5Ss

Waar de aanvullingen eigenlijk allemaal de verwachtingen hebben overtroffen zit het er natuurlijk dik in dat het uiteindelijke doel van de reis tegenvalt. Deze avond ga ik naar Torsten, in Above the Stag. Het enige professionele Gay- en Lesbian theater van Engeland is een aantal jaren geleden verhuisd, toen The Stag, een gay kroeg vlakbij Billy Elliot (want dat zal Victoria Palace altijd blijven), tegen de grond ging. Sindsdien ben ik er nooit meer geweest, dus het is even zoeken in het donker, in een afgelegen buurt. Het blijkt aan een zijpad te liggen, in één van de kelders onder het spoor. Knus, maar ondanks dat het niet afgeladen vol is, is het drank-gedeelte toch wel erg gehorig. Gelukkig is dat niet zo in de hal voor het theater. Een apart toegangsbewijs, een lichtslang (qua afwijkende toegangskaartjes kan een regionale Bare in Zoetermeer, waar condooms de toegang verzekerden niet meer worden overtroffen, denk ik), en net als vroeger, een zeer krappe voorstellingsruimte. Bij binnenkomst vraag ik me af of Close to you als lelijkste decor van het jaar wordt verslagen, maar het wordt een veilige ex aequo.
En dan begint Torsten the Beautiful Libertine, met in de titelrol een man die 20 miljoen albums verkocht, nu voor een publiek van nog geen 100 man, al is de zaal wel nagenoeg vol. Dat het stuk me niet zal gaan boeien is al snel duidelijk: theatraal geneuzel, v ol concrete en eufemistische verwijzingen naar seks. Een oudere man en vrouw (qua stem en uiterlijk lijkt ze wel een travestiet, maar gezien het programmaboekje is ze dat niet) denken terug aan hun periode van Torsten, de Libertine die hen ook in de steek liet. Ze zijn nu op elkaar aangewezen, wat hen niet weerhoudt om te kibbelen en elkaar flink te beledigen. De rol van Torsten is als personage niet heel groot, maar hij zingt wel heel veel. En ondanks dat Andy Bell (de zanger van Erasure) wat heser klinkt dan ik gewend ben, maakt dat de ellende van de voorstelling zelf meer dan goed. Achteraf hoor ik meer kritiek op de show zelf (Bath house was veel beter), maar de man voor me heeft de avond van zijn leven, al lijkt hij in zijn uitbundigheid wel te denken dat hij bij een pantomime zit. Achter me hoor ik mensen tegen elkaar er opmerkingen over maken, en helaas zijn die grappiger dan wat ik op het podium hoor. De tragiek van de personages treft me dan toch meer, dan de humor waaruit de tragiek blijkt.
Een voorstelling dus die me zal bijblijven als een mooie Andy Bell live, met fraaie songs die ik ongetwijfeld nog wel eens thuis zal draaien. Maar de show zelf…. Moet ik maar snel vergeten.

https://www.youtube.com/watch?v=RnIdH_77i54

Zondag 27 maart
Eerste Paasdag, en dus zijn er nog minder shows dan gebruikelijk, en eigenlijk is er maar één matinee die ik wil zien, de toekomstige nummer 1 voorstelling Matilda. Toevallig is het Roald Dahl 100 jaar, en heeft het Southbank Centre een avontuurlijke tentoonstelling gemaakt. In kleine groepjes, onder leiding van een gids. Een reis langs het verleden van Dahl, de schooltijd die hij vreselijk vond, en verbazingwekkend een slechte beoordeling voor Engels, de tijd bij de RAF, waar hij neerstortte, en de korrels zout die bij het krantenbericht hierover genomen mogen worden. Delen van zijn eigen leven, die in allerlei verhalen verwerkt zijn. Het is lang geleden dat ik een boek van de schrijver heb gelezen, en dus komen er ook voor mij onbekende titels voorbij. Maar natuurlijk ook de GVR (Dahl stuurde zijn eigen sandalen toe naar illustrator Blake), de Heksen, Charlie en Matilda. Een leuke aanloop naar de geweldige musical Matilda dus.

zo 27-3-2016 15.00 Matilda (Cambridge Theatre) *****
Over de musical zelf heb ik niet veel nieuws meer te melden. Helaas hebben we een understudy voor de bibliothecaresse Mrs. Phelps, die wel goed is, maar niet zo briljant als de eerste bezetting. Vader Wurmwood wordt uitstekend vervangen (al is het haar-effect dit keer wel heel doorzichtig), en de kinderen van dienst zijn erg goed. Matilda is ditmaal weer uitstekend te verstaan (Emily May Stephenson) en acteert overtuigend. Wat blijft deze voorstelling in totaliteit toch een feestje, ondanks de serieuze gebeurtenissen, die ook nog eens behoorlijk dramatisch worden gevisualiseerd. Voorlopig spoken When I grow up, the School Song, Naughty en vooral Revolting Children wel weer door mijn hoofd.

https://www.youtube.com/watch?v=OdifNuEw5RU

De tijd tussen de matinee en de avondvoorstelling is beperkt, en de afstand die moet worden afgelegd is behoorlijk. Volgens Maps heb ik een marge van 10 minuten als ik ga lopen. Omdat het slechte weer dat voorspeld is uitblijft, besluit ik toch te voet naar het Landor te gaan. Het begin is frustrerend, omdat het nogal druk is, en het dus ook overal opstoppingen geeft, en om de haverklap iemand moet worden ontweken wiens wereldbeeld kennelijk uit een telefoonscherm bestaat.

za 26-3-2016 19.00 Noel and Cole: a marvellous history. (Landor Theatre) ***

Ik ben ruim op tijd voor de liedjesvoorstelling Noel and Cole: a marvellous history. Uiteraard gaat het om Noel Coward en Cole Porter,en staan er een aantal klassieke songs op het programma. Maar ook titels die me zo niets zeggen. De vocalisten zijn prima. Een enkele keer mist er wat emotie, en krijg je het vampiereffect dat bijvoorbeeld Whitney Houston of Mariah Carey bij het coveren van gevoelige songs eigen is. Vaak is er wel inleving, en klopt het helemaal. Hilariteit is er als er iemand uit het publiek wordt gekozen als (Mad about the) Boy, die vervolgens eerst door twee jonge vrouwen wordt begeerd, maar daarna ook door een oudere man. Het slachtoffer voelt zich bij de laatste wel zichtbaar ongemakkelijk. Vervolgens is er een enige uitvoering van Mad dogs and Englishman , om de eerste akte af te sluiten met een barbershop versie van Anything goes. In de tweede akte scoort het Mad dogs-duo ook met een geestige Has Anybody Seen Our Ship. Natuurlijk is er ruimte voor klassiekers You’re the top, I’ve got you under my skin, en Everytime we say goodbye. Het concert vliegt voorbij, maar dat blijkt niet alleen beleving. Het is gewoon ook erg kort. Binnen anderhalf uur, met een pauze van 20 minuten, is het over. Helaas.

Zaterdag 6 augustus 14.30 The Fix — Union Theatre ***

In Londen verhuist er nog wel eens een theater. Zo zit ‘Above the Stag’ al lang niet meer boven The Stag (het hele gebied is platgegooid), moeten we kijken of en waar de Landor-theatervoorstellingen worden voortgezet, en werd ik een paar jaar geleden onaangenaam verrast door de verhuizing van het Southwark Playhouse, wat me op het laatste moment nog een fikse wandeling opleverde. En nu is het het Union Theatre dat (voor mij) onverwacht niet meer op de oude plek zit. Het valt dit keer mee, ze zijn verhuisd naar de overkant van de straat, naar een locatie die er beduidend minder armetierig uitziet. Dat blijkt uiteindelijk vooral om de foyer te gaan, De theaterruimte is prachtig, maar met goedkope klapstoelen en aftandse theaterzetels is er van zitgenot zeker geen sprake.
Bij The Fix treedt ook een ander probleem op. De zaal loopt nauwelijks op, een traptrede per twee rijen, en er wordt in deze decorloze setting vrij veel laag op de grond gespeeld. Dan is het slecht tot niet te zien.
In dit theater zijn vaak kleinschalige versies te zien van bestaande theaterstukken, die al een aantal jaren niet meer te zien zijn geweest. Ik zag er onder meer revivals van mij dierbare voorstellingen als Our House en Closer to Heaven, en bij Pipe Dream lag er in het krappe theatertje een aangenaam uitziend ensemblelid letterlijk aan mijn voeten. De nieuwe ruimte is groter, en daardoor minder knus.
The Fix is een titel die geen belletjes deed rinkelen, maar aangezien ik bij een iets langer verblijf in Londen graag grote en kleine voorstellingen zie, belandde deze op de voorlopige lijst. Het is de laatste dag dat ze spelen, en zo wordt het de openingsvoorstelling van deze reis.
The Fix is een musical van John Dempsey en Dana P Rowe, de makers van de musicalversie van The Witches of Eastwick, een leuke show met een aantal lekkere songs. Het is een stuk over gekonkel en manipulatie in de Amerikaanse politiek, binnen een politieke familie, en begint met een aantal bekende quotes van presidenten, die toch niet waar werden gemaakt, of gewoon niet waar waren.  Presidentskandidaat Trump begint, om daarna onder meer Obama, Clinton en Nixon te horen.
Reed Chandler is een populaire presidentskandidaat, maar uit de hand gelopen seksspelletje met een call-girl maakt aan zijn loopbaan, en leven een eind. Zijn vrouw, zeer ambitieus, schuift vervolgens haar zoon Cal naar voren. Ze dwingt Reeds invalide broer Grahame hem te kneden (met als beloning een rechterspost over een aantal jaar). Grahame was eigenlijk de slimste van de broers, maar door jeugdpolio is hij invalide en vervalt hij soms in stotteren, wat een politieke carrière in de weg staat.  Cal heeft er eigenlijk helemaal geen trek in, maar al snel heeft hij een gearrangeerd huwelijk, en wordt hij in van alles getraind. Maar Cal is niet zo sterk, en gebruikt al snel een stevige hoeveelheid drugs. Ook wordt hij verliefd op een stripper, wat tot een buitenechtelijke affaire leidt. Ondertussen proberen Grahame en Violet alle problemen te fixen,  wat ook tot onderlinge conflicten leidt.
The Fix is een aardige voorstelling, maar kent te weinig verrassingen om echt opzien te baren. Verder mist de voorstelling personages waarmee je echt kunt meeleven. Het is allemaal tot zekere hoogte, tot ze keuzes maken waar je geen begrip voor kunt opbrengen. Dat er geen decor is stoort niet. Opvallend is de trap, die als een soort coulissen worden gebruikt. Met de Amerikaanse vlag worden een paar mooie effecten gecreëerd. Het gebrek aan decor zorgt er wel voor dat er een aantal scenes op de grond worden gespeeld, wat door de opstelling dus niet goed te zien was.
De rol van Cal heeft in het begin iets Pippin-achtigs.  De wat onnozele uitstraling van Fra Fee, die goed bij de rol past, helpt daarbij. Ik kan me dan ook weinig voorstellen bij de goddelijke John Barrowman in deze rol.
Deze versie van The Fix heeft nog een ander euvel. Ondanks dat er, zeker in koor, prachtig wordt gezongen, lijken de swingende songs als Simple Words en Dangerous Games om meer vocalen te vragen. Je zou willen dat het ensembe (max 7) minstens twee keer zo groot is, al snap ik dat dat in deze setting niet mogelijk is. Het is overigens maar zeer de vraag of de oorspronkelijke Donmar versie veel groter was. Met alle subsidiediscussie vraag je je toch af hoeveel dit theater krijgt met 12 spelers en een band van 4, voor een zaal waar misschien 100 man in kunnen met een ticketprijs van 25 pond. Je zou willen dat dat bij ons ook zou kunnen.

Zaterdag 6 augustus 19.30 The Comedy about a Bankrobbery (Criterion Theatre) ****

Een nieuwe show van de mensen van… Dat dat een motivatie is om te gaan kijken zonder echt te kijken waar het over gaat komt zelden voor.  Maar als Mischief Theatre,  de mensen achter de ..GoesWrong serie,  iets nieuws maakt,  is mijn interesse wel gewekt. Ik heb genoten van de totaal mislukkende voorstellingen (een moordmysterie en Peter Pan, al dan niet een pantomime), eindigend in totale destructie. Maar deze voorstelling is niet de volgende in de reeks. De absurditeiten zijn gebleven, en een flinke hoeveelheid toneelgeweld ook, maar deze komedie is veel kluchtiger. Veel deuren zullen we maar zeggen, al hebben veel van die deuren niet echt de vorm van een deur.

https://www.youtube.com/watch?v=Nls_h39_NI8

De titel zegt het al: de voorstelling is een komedie over een bankroof, Minneapolis, 1958. Hier is iedereen een boef, zegt moeder Monaghan, die in de bank werkt. Haar zoon Sam is een oplichter en zakkenroller. Banken zijn natuurlijk sowieso boeven en dat geldt natuurlijk zeker voor directeur Robin Freeboys,. De dochter van de bankdirecteur, Caprice troggelt met verzonnen verhalen mensen geld af. Caprice en Sam vinden elkaar, maar worden bij hun samenzijn onderbroken door haar ex Mitch. Deze is uitgebroken, en heeft het plan opgevat een enorme diamant te stelen uit de bank, die daar in bewaring is gegeven. Het leidt tot Topkapi-achtige taferelen aan het eind van de show. Want tot die tijd gaat het om woordspelingen (waarvan er velen later in een variant voorkomen), misverstanden, (cartoon)geweld,  visuele grappen en heel veel absurditeiten.  Vaak leuk, soms bijzonder flauw en af en toe net even te langdradig. De voorstelling begint al meteen met een maffe twist (als na 1 bewaker uiteindelijk de totale gevangenisbewaking met de uitbraak wil meedoen), en een gesprek dat van onbegrip aan elkaar hangt omdat de woorden net even anders geïnterpreteerd worden. Natuurlijk is er de tragische figuur, in dit geval de man van 67 die nog steeds stagiair is bij de bank. Zijn samenspel met directeur is geweldig, en met name het visuele hoogstandje: een bovenaanzicht op het kantoor, waarin hij allerlei opdrachten krijgt, die natuurlijk door de enscenering niet of nauwelijks uitvoerbaar zijn, is briljant. De voorstelling blijkt ook verrassend muzikaal. Een aantal doo-wop songs passeren de revue, en zeker Nancy Wallinger als Ruth Monaghan maakt indruk als zangeres.
Ik heb een heerlijke avond, al moet ik toegeven dat ik beide Goes Wrong voorstellingen leuker vond. Maar of dat voor een derde deel in die serie ook zo was geweest is natuurlijk twijfelachtig.

https://www.youtube.com/watch?v=vEbjC7P4CH4

Zondag 7 augustus 2016 14.30 Bugsy Malone (Lyric Hammersmith) **1/2

Tijdens een vorige trip was het niet gelukt, maar omdat de voorstelling is hernomen was er nu weer een nieuwe kans. Een grote poster met vijf sterren, een musical die heel hoog staat in het lijstje met beste musicals ooit, een musical die ik nooit eerder zag. Tegelijkertijd is Bugsy Malone voor mij ook niet een must-see geweest. De DVD van de film ligt al een eeuwigheid op de stapel nog te bekijken, en de musical soundtrack heb ik ooit wel eens afgespeeld, maar heeft niet de status van heavy rotation gehaald.  Ik stap er dus al met al redelijk onbevangen in, want deze keer kon ik wel kaarten krijgen.  En zo keer ik terug in de theaterzaal waar ik ooit een fantastische Spring Awakening zag.
Ik weet natuurlijk wel dat Bugsy Malone een maffiaverhaal is, en dat het bijzondere is dat de volwassenrollen door kinderen worden gespeeld. Het verhaal lijkt eigenlijk te gaan over Fat Sam, een louche baas met een nogal domme entourage. Dandy Dan wil de boel overnemen, en schuwt daarbij geweld niet. In deze entourage bevindt zich ook Bugsy Malone, die gecharmeerd raak t van Blousey Brown, een meisje dat auditie wil doen bij Fat Sam.  Als het verhaal serieus verteld zou worden, zou het een bloederig schouwspel worden, maar daarin is Bugsy Malone wel anders. Geweren spuiten slagroom, en duels worden met taarten beslecht.
Het volgen van het verhaal blijkt lastig. De Amerikaans-italiaanse accenten maken dat ik de personages nauwelijks kan verstaan.  Misschien heb ik ook wel informatie gemist, maar het is me een raadsel waarom de musical Bugsy Malone heet. Vooral zijn verhaallijn heeft een hoog en toen….  en toen… gehalte. Enige binding krijg je niet met het karakter.
De voorstelling moet het dan ook vooral van de humor hebben. Domme maffiosi, slachtoffers die het toneel aflopen met ‘oh man’ (en als het voor de tweede keer dezelfde acteur is daaraan toegevoegd (‘not again’). De groepsdansen maken indruk, zijn energiek en strak, en de halsbrekende toeren zijn indrukwekkend. Een achtervolgingsscène onder stroboscooplicht is het hoogtepunt van de show.  Erg komisch en erg mooi.
In zijn totaliteit blijkt de voorstelling me echter niet echt te boeien of te raken. Sommige acteurs in de hoofdrollen (deze zijn driedubbel bezet) vallen wat tegen (Bugsy, Sam), andere zijn wel erg goed (Tallulah,  Blousey, Fizzy).  Zo belandt Bugsy Malone voor mij in de categorie gemiddelde musicals.

https://www.youtube.com/watch?v=2PM-b5z-6uM

Zondag 7 augustus 2016 18.00 Get ‘em Off (Above the Stag)****

Als het mogelijk is wandel ik altijd van theater naar theater. De programmering van deze dag zorgt voor een route die ik nog niet eerder heb gelopen. Een route die begint langs een grote doorgangsweg, maar wel leidt langs LAMBDA, de opleiding die toch regelmatig terugkomt in de programmaboekjes.  Maar verderop wandel ik lekker langs de Thames, en langs de enorme bouwput die rond een oude energiecentrale is ontstaan. Gebouwd wordt er ook volop vlakbij de eindbestemming: het Above the Stag Theatre, dat in een ruimte onder het spoor bevindt, in de buurt van Vauxhall station.
Op zondagavond is er doorgaans niets te beleven op theatergebied. Deze voorstelling was de enige uitzondering, en na het rampzalige Torsten in ditzelfde theater heb ik lang getwijfeld of ik wel zou gaan. Een gay-theater en een voorstelling over strippers, wordt dat niet enorm ordinair? Van publieksparticipatie moet ik niet veel hebben (althans, niet door mij en al helemaal niet als ik zonder support in het theater zit),en in deze setting zou ik me al helemaal opgelaten voelen. Dat ik dit schrijf betekent dat uiteindelijk toch heb besloten te gaan.
Centraal in de voorstelling staat een homo bar in de categorie vergane glorie. De eigenaar heeft een aanbieding gehad het te verkopen vanwege een groot vastgoed project, maar doet dit niet om geen gezichtsverlies te lijden richting zijn ex, die een succesvolle keten aan gay bars heeft opgezet. De bezoekersaantallen op de maandagavond is vooral een probleem, en de Italiaanse zanger/entertainer blijkt dit niet te kunnen oplossen. Een aantal alternatieven passeren de revue, totdat uiteindelijk een stripwedstrijd wordt voorgesteld. In deze setting maken we natuurlijk kennis met een aantal betrokkenen. Mitch, de weinig serieuze twink en zijn docent Brian, door hem wordt overgehaald eens in de bar te gaan kijken, nadat zijn relatie is uitgegaan. Milosh,  de vluchteling uit Kosovo, die net is erkend als vluchteling en Ricky, waar Milosh een oogje op heeft, maar die thuis nog een vriend heeft. Met de ex-professionele hetero stripper Luke met zijn postuur van een Griekse god. En natuurlijk Quinny, die als drag presenteert. Er ontstaat zowaar een leuk en onderhoudend verhaal, dat weliswaar niet de originaliteitsprijs zal winnen, maar mij wel bekoort. Natuurlijk zit de tekst vol valsigheden, sneren richting (voorheen) bekende mensen als prins Edward, Dannii Minogue of Judy Dench, maar ook onderling worden de kwetsende opmerkingen niet gespaard, vooral richting de chubby Mitch, maar ook Ricky moet het regelmatig ontgelden. Uiteraard hebben die wel gevolgen voor het drama in de voorstelling. Uiteraard gaat er een boel langs me heen (koffie beter in Noord Londen???).  Ik zit veilig op de derde rij, want het publiek wordt niet helemaal ontzien, al is het niet zo erg als bij een pantomime (dit stuk is van de schrijvers van de jaarlijkse pantomime).
Een aantal scenes zijn hilarisch, met als hoogtepunt de ontharingsbeurt van Brian, die van onderen net Chewbacca is. Andere zijn juist gevoelig, en klein. Met name met Milosh leef je erg mee.
De songs, live gespeeld door een eenmansorkest, zijn dienend aan het verhaal, en een enkele keer qua sound wat minder gelukkig (overdreven klef), maar kunnen ermee door.  De acteurs zijn redelijke zangers, waarbij opvalt dat de zwakste zanger van het stel de enige is die al in een grote productie stond, en zelfs understudy was voor de jonge mannelijke rollen (in Mamma Mia!). Maar de personages worden sterk gespeeld, en dat geldt zeker voor degene die als eenmansensemble alle bijrollen speelt, van schooldirecteur, tot ex van de eigenaar, van foute Italiaanse performer tot dominante vriend van Ricky, van Uber-chauffeur tot wax-dokter.
En wat betreft de daadwerkelijke Full Monty, waar dit natuurlijk aan doet denken. Daarop moet en we wachten tot het einde, als er een complete stripact wordt opgevoerd, in Spaans thema,mét het eenmansensemble erbij. Die happening kunnen we wel het beste beschrijven met de titel van een Above the Stag productie van jaren geleden: Blink.. and you missed it.
Een fijne voorstelling, en zo blijkt het opvullertje ineens een hoogtepunt in de trip. (No pun intended).  Promotie voor de voorstelling blijkt overigens niet meer nodig. Ze zijn allemaal uitverkocht.

Maandag 8 augustus 14.30 Treasure Island (St. Paul’s Church —Covent Garden) ****

Het voordeel van in vakantieperiodes naar Londen gaan is dat ze op de minst gangbare dagen nog matinees hebben, al is dat da vaak voor familievoorstellingen die je in eerste instantie misschien zou overslaan. Zo ook deze Treasure Island, van Iris Theatre Productions. Enige jaren geleden zag ik van hen een kerstliedjescompetitie, en zeker in het seizoen moet ik nog wel eens denken aan het prachtige Christmas in Nowhere Land, wat helaas niet won. De noveltysong die wel won staat me niet meer bij overigens. Maar het is buiten boven de 20 graden, dus terug naar de voorstelling van nu, die wordt gespeeld in de kerk pal naast Covent Garden. Althans, deels, want deze voorstelling wordt een beetje een doe-het-zelf-Soldaat van Oranje. Er zijn verschillende vaste locaties, vooral buiten de kerk, waar je zelf naartoe moet lopen. Maar voordat het zover is wordt je eerst nog geacht partij te kiezen. Aannemend dat de meesten voor de kant van de piraten zullen kiezen, kies ik voor de goede kant. Dan zit je ruimer, is mijn gedachte, er van uitgaand dat het gewoon een links rechts-verdeling zou worden. Maar nee, iedereen kan gewoon tegelijkertijd de kerk in. Hier zien we de herberg van de moeder van Jim, de komst van de zeeman, de blinde die hem the black spot bezorgt, en de bekende vervolggebeurtenissen die ertoe leiden dat de ‘Hispaniola’ naar schateiland zal vertrekken. Dan blijkt de partij alsnog relevant, want iedereen moet richting schip. De piraten komen aan de boegzijde, terwijl de gezag getrouwen aan de kant van het achterdek terechtkomen. Hier maken we de ontwikkelingen op het schip mee, de spanningen, de onnozelheid van Trelawny, een verschrikkelijke storm, en het moment dat Jim ontdekt wat Silver van plan is. Dokter Livesey heeft een slim plan, ze stuurt de piraten uit om de voedselvoorraden aan te vullen, en dan gebeurt er iets echt wonderlijks. Die ene theatervoorstelling worden er ineens twee. De piraten vertrekken en hebben hun eigen scenes, wij zien andere. Om het allemaal mee te maken moet je dus eigenlijk twee keer gaan. Of je echt informatie mist is lastig te zeggen als je het verhaal natuurlijk kent. Soms hoor je op de achtergrond wat de andere kant meemaakt, en dat maakt wel nieuwsgierig. Het einde beleven de groepen wel weer samen, en is wel anders dan in mijn herinnering staat.
Bij verhalen als deze, voor de hele familie, vraag ik me van tevoren altijd af hoe bloederig de voorstelling zou worden. Het antwoord: voor een 8+ voorstelling pittig. De nachtmerrie van Jim is al behoorlijk eng, maar er wordt ook niet moeilijk gedaan over een dode meer of minder. Met een cast van 7 moet je in dit concept ook niet meer de moeite hoeven doen terug te keren naar een ander personage.
Het publiek wordt er goed bij betrokken, en meerdere mensen moeten echt meedoen. Het binnen decor oogt een beetje pover met wat beschilderde doeken, buiten ziet het er goed uit. Ondanks dat het overduidelijk een toneelstuk is, heeft muziek wel een grote rol in het zetten van de sfeer. Vooral zeemansliedjes passeren de revue, waarbij Santiano mij dan weer opvalt, wat weer op het repertoire staat van de gelijknamige Duitse band, waar ik een zwak voor heb. Sowieso staan zeemansliedjes me wel aan; ze zijn doorgaans heel sfeervol.
Ik moet zeggen dat ik me erg heb geamuseerd bij deze voorstelling. Ondanks de wat dreigende lucht blijft het gelukkig de hele middag droog. Met beperkte middelen is hier iets heel moois gemaakt.

Vanavond de grote premiere, ik ben heel benieuwd of de kritieken net zo zullen oordelen als ik over deze voorstelling:

Maandag 8 augustus 19.30 Groudhog Day (Old Vic)*****

Schreef ik bij het verslag van zaterdag nog dat ik zelden een voorstelling uitzoek op basis van ‘van de makers van… aanbevelingen, eigenlijk wordt dat 2 dagen later al ontkracht. Niet helemaal, want Groundhog Day is een musical, en zelfs voor een nieuwe van John Robinson (als je geen idee hebt, zoek eens op Man in the Iron Mask, en Too close to the sun)zou ik overwegen een kaartje te kopen. Maar dit zijn creatives om je vingers bij af te likken: de makers van de topproductie Matilda samen met de choreograaf van twee van mijn favoriete shows, Billy Elliot en Our House. Je kan zeggen: teleurstelling is bijna gegarandeerd bij de verwachtingen die ik heb.
Ik ben geen enorme filmfreak, en ook de film die aan de basis stond voor de musical heb ik niet gezien. Ik weet alleen dat het gaat over iemand die dezelfde dag steeds opnieuw beleeft. Dat moet een makkie zijn voor een componist: dat vraagt om meer herhaling dan Blood Brothers.
Als de voorstelling begint zien we een groot aantal televisieschermen (geprojecteerd), waarop weerbeelden. Een verwijzing uiteraard naar de weerman Phil Connors, om wie het verhaal draait. We zien als de opname begint hoe hij in een sleur is beland, en nogal rebels wordt. Hij wordt naar Punxsutawney Pennsylvania gestuurd voor een reportage van Groundhog Day. Geen limo dit keer, hij moet bij de cameraman in het busje. ‘Als het maar een grote is’, en de eerste visuele grap is een feit, als er niet veel later een kleine (formaat radiografisch bestuurbare) bus het podium op rijdt. Op Groundhog Day blijkt een stukje lokale folklore:  een bosmarmot, die ook Phil heet, voorspelt of het de komende zes weken nog winter zal worden. De voorspelling zegt van wel, en zeer tegen de verwachting van Connors in komt deze voorspelling heel snel uit. Hij zit vast in dit provinciestadje dankzij een blizzard, en moet nog een nacht blijven. Als hij de volgende dag wakker wordt blijkt het echter weer dezelfde dag, Groundhog Day en is hij de enige die het merkt. Na de eerste frustratie benut hij de voorkennis die hij steeds verder opbouwt vooral voor zijn eigen gerief.  Belangrijkste doel lijkt het in bed krijgen van zijn producer Rita Hanson. Maar ook dat blijkt nog niet zo simpel. Wanhoopsdaden en gevaarlijke spelletjes: als niets uitmaakt doe je alles. Maar dan verandert ook Phil.
Groundhog Day is een vrij klassiek vormgegeven musical. Een prachtig decor, dat in stukken opkomt, een podium met draaischijven.  Prachtige visuele effecten,  met als maf tussendoortje een bovenaanzicht van een achtervolging met auto’s. Ook muzikaal is dit pré-Hamilton, en op basis van die CD moet ik daar meteen gelukkig aan toevoegen. Het ligt allemaal lekker in het gehoor, en zwalkt tussen popmusical en country. De beweging is typisch Peter Darling (Ik had zelf Peter geheten als er geen componist was geweest met die naam, hoe toevallig): heel apart en groots, met soms statische beelden. Het oogt soms een beetje chaotisch in combinatie met de verschillende nogal kleurrijke kostuums, maar ziet er meestal fraai uit. De teksten zijn scherp, en dat geldt niet alleen voor het cynisme en sarcasme van de weerman, die ondanks zijn arrogantie toch wel iets charmants heeft.
De première is pas aanstaande zondag, maar deze show staat al als een huis. Nou ja, bijna, ik zou een streep halen door het openingsnummer van de tweede akte. Niet dat het niet goed is, maar het nummer door de actrice over het spelen van een sexy bijrol draagt niets bij aan het verhaal. Het is ook de enige doorbreking van de derde wand.
Even dat moment vergetend vind ik Groundhog Day een briljante voorstelling geworden. Het zal toch niet zo zijn dat we zo’n topshow na september niet meer terug gaan zien. Welk theater maakt er straks plaats voor? (Mag ik een voorstel doen: The Bodyguard, Dream Girls en Motown is wel heel veel soul-musical toch? Dat kan best wel wat minder.)

Dinsdag 9 augustus 15.00 Impossible (Noel Coward Theatre)***

Op dinsdag zijn matinees spaarzaam,  het zijn vooral de langlopende producties die ik wel heb gezien.  Er is één uitzondering, Impossible, een illusie-show waarin maar liefst zeven artiesten elk met een eigen vakgebied optreden. Ook een Nederlandse, een ex-assistente van Hans Klok,  Sabine van Diemen, die illusies in hetzelfde genre doet. Omdat ik wel een fan ben van goede illusies (maar deze toch vooral in pretparkshows zie), besluit ik dit als middagprogramma te kiezen. Een day-seat doet me op rij drie belanden, een goed zicht dus. Maar als het begint dringt het ook tot me door dat dit wel een gevarenzone is om mee te moeten doen,  iets waar ik nooit trek in heb. Iets meer gespannen laat ik de show over me heen komen. Want illusionisme is voor een groot gedeelte show, en charisma. En dat hebben ze allemaal. Het is lastig geen zwak te krijgen voor de nerdy gedachtelezer Chris Cox, die enorm gevat is, vol zelfspot, maar tegelijkertijd toch wel heel veel van zijn publiek lijkt te weten.  Of straatgoochelaar Magical Bones, die uitstekend (break)danst en tijdens een truc een salto ten beste geeft. Het levert grote hilariteit op. Ben Hart levert een gevarieerd programma: een truc met steeds kleiner wordende kaarten, en een teleportatietruc met iemand uit het publiek, die zo snel is dat het toch wel doorgestoken kaart moet zijn.  Hij levert ook de meest doorzichtige truc (althans, voor wie net als ik enige aanleg voor wiskunde heeft), waarbij de hele zaal moet meedoen.  Josephine Lee zit in dezelfde hoek als Sabine van Diemen, en weet onder andere iets moois te maken van het doorgezaagde weesmeisje, al is het in dit geval een in tweeën gespietste cameraman.  Met de trucs van Jonathan Goodman heb ik de meeste moeite, omdat ze fysiek van aard zijn. Liggend op een spijker een stuk steen kapot laten slaan op z’n buik,  een Houdini-dwangbuis-ontsnapping al brandend, en vooral het met een kruisboog schieten waaronder geblinddoekt.  Ik durf dan niet te kijken.  Ook al moet de climax van deze stunt wel weer een truc zijn. Ook Engeland heeft zijn talentenjachten, en een winnaar mag in deze show optreden. ‘Lance corporal’ Richard Jones maakt vooral indruk met een truc die illusionisme combineert met prachtig papierknipwerk. Het leidt tot een fraai Johnny Depp-knipsel.
Een leuke voorstelling, en een opluchting, hoewel het een haartje scheelde ben ik niet uit het publiek gehaald. Een papieren vliegtuigje vloog rakelings langs me, en belandde op de rij achter me.

https://www.youtube.com/watch?v=y7h0b_J2ZUA