Donderdag 9 december 19.30 The Red Shoes - Sadler’s Wells ****1/2
Een ballet over de rode schoentjes, hoe suf kan het worden. Erg gecharmeerd van het sprookje ben ik allerminst, en een balletliefhebber noem ik mezelf ook al niet. Maar zodra de naam van Matthew Bourne aan een dansvoorstelling wordt gekoppeld, is mijn interesse wel weer gewekt. En dus ook als het The Red Shoes heet.
Nu is deze voorstelling niet zo zeer een bewerking van het sprookje van Andersen, maar een bewerking van de film uit 1948 met dezelfde titel. In de film heeft het sprookje wel een belangrijke rol, maar vooral als ballet. Jawel, het verhaal van dit ballet gaat over een ballet. Een jonge danseres weet de aandacht te krijgen van een impresario. Als de hoofdrolspeler geblesseerd raakt, mag zij de hoofdrol spelen in het ballet van The Red Shoes. Maar het is niet alleen haar danskunsten, waarom de impresario in haar is geïnteresseerd. De danseres echter heeft haar zin gezet op de componist. Als de impresario hem ontslaat, gaat de danseres met hem mee. Ze belandt in de East End. Als ze daarna wordt gevraagd toch weer de Rode Schoentjes te dansen, krijgt het verhaal een dramatische climax.
Bij Lazarus schreef ik dat ik graag een helder verhaal voorgeschoteld krijg. Bij een ballet wordt dat per definitie lastig, omdat er geen tekst is (anders dan wat locaties die worden geprojecteerd). Toch slaagt dit ballet er verrassend goed in. Ik kende het verhaal niet, maar op het slot na, klopt mijn beeld aardig met de synopsis van de film.
Wat Matthew Bourne bijzonder maakt is vooral zijn afwijkende dansvormen. Er zit volop humor in de show (twee Egyptenaren in de East End show zijn daarin het absolute hoogtepunt) , en de plaatjes zijn veelal erg fraai. Zoals de strandscène. Omdat het een voorstelling over ballet is, zien we het traditionele ballet hier ook wel terug, maar vervelen doet de voorstelling geen moment.
Anders dan bij een gemiddelde musical worden de balletten van Matthew Bourne uitgevoerd door zijn vaste gezelschap New Adventures. Dat betekent dat je regelmatig bekende gezichten terugziet. In dit geval zijn dat onder andere de componist (Dominic North), de impresario (Sam Archer), en de eerste danser (Liam Mower). Deze laatste is natuurlijk bekend geworden als de Billy Elliot die de cd heeft ingezongen, en degene die zelf het pad van Billy Elliot heeft gevolgd, inclusief hoofdrol in Swan Lake. Hoewel ik hem in die rol niet heb gezien, blijft het elke keer weer bijzonder, en moet ik onwillekeurig toch weer terugdenken aan deze briljante musical.