Vrijdagavond 23-10 weer eens naar deze voorstelling geweest. Principals Peter Lockyer (Valjean), Rob Houchen (Marius) en Bradley Jaden (Enjolras) ontbraken deze avond. Daarnaast helaas ook nog Adam Pearce, altijd prominent aanwezig in het ensemble en een garantie voor kwaliteit.
Adam Bayjou speelde Valjean en deed dat zeer verdienstelijk. Hij speelt aan het begin van de voorstelling een wat wildere Valjean, minder beheerst dan de Valjean van Lockyer. Bayjou straalt meer onrust, boosheid en wanhoop uit en zijn uiterlijk (oa wilde haardracht) sluit daar bij aan. Zijn zang is ook minder technisch, minder binnen de lijntjes en dat past goed. Door zijn wat druistige start wordt de tegenstelling met de oudere Valjean, vanaf het moment dat hij ‘het roer omgooit’ in zijn leven, rustiger wordt en een groot verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelt, sterk neergezet. Verfrissend om eens, zeker tijdens act one, een wat andere benadering te zien van deze rol. Een zeer goede performance van Bayjou, al vind ik persoonlijk de vocale kunsten van Lockyer niet te overtreffen.
Edd Campbell Bird speelde deze avond Marius. Met zijn stem is niet veel mis, maar zijn spel laat helaas wel te wensen over. Ik kreeg een “De Tweeling’ deja vu, het leek soms wel alsof hij zijn teksten oplas. Met name de gevoelige scenes met Cosette/Eponine en ‘Empty chairs at empty tables’ raakten nauwelijks. Een wereld van verschil met Rob Houchen.
Tenslotte Luke McCall in de rol van Enjolras. Goede uitstraling (leider), weinig op aan te merken maar in spel en met name zang toch niet zo krachtig als de Enjolras van Bradley Jaden.
Ten opzichte van de vorige keer, ergens in de zomer, viel op dat een aantal leden van de nieuwe cast enorm is gegroeid in spel. Rachelle Ann Go is een heel goede Fantine die de rol inmiddels overtuigend speelt en ‘vrij’ invult, alsof ze dit al jaren doet. Je gelooft haar pijn en miserabel leven. Haar ‘I dreamed a dream’ is deze avond net zo krachtig als tijdens West End live, prachtig.
Die groei zie ik ook bij Zoe Doano, die een sterke Cosette neerzet, ik moet alleen nog steeds wennen aan haar stem die me doet denken aan een ingesproken stem van een Disney prinses.
Phil Daniels was net na de castwissel een m.i. wat vlakke Thenardier, die echter een aantal kleine details zo invulde dat ik het overall heel gaaf vond. We zijn nu 3 maanden verder en de ontwikkeling die ik bij andere castleden wel zie mis ik bij hem. Hij improviseert weinig en bottom line is hij veel minder grappig dan zijn voorganger Tom Edden; Dat verschil is best groot. Het is niet dat hij het slecht invult maar hij behoort m.i. zeker niet tot de betere Thenardiers die ik in de loop der jaren zag.
Al met al een mooie, degelijke uitvoering van Les Mis, al heb ik eerder dit jaar betere voorstellingen gezien. Soms is de cast ‘on fire’ , valt je mond open van verbazing hoe perfect de puzzelstukjes weer in elkaar vallen en iedereen daar door 110% kwaliteit en inzet aan bijdraagt. Een enorme energie richting publiek is dan het gevolg. Dat was vanavond gevoelsmatig wat minder het geval, en wellicht is het ontbreken van 3 principals en een belangrijk ensemblelid daar dan toch de oorzaak van…. In ieder geval was het contrast groot met de avond erna. Toen zag ik Miss Saigon weer eens met een nagenoeg volledig eerste cast die wel on fire was. De topvoorstelling die de acteurs het publiek zaterdagavond voorschotelden was FENOMENAAL.
