Zaterdagnamiddag heb ik het voorrecht gehad om de op één na laatste Miss Saigon te mogen zien vanop rij 3 in het midden van de stalls. De kaartjes waren al meer dan een half jaar geleden gekocht, en gelukkig maar, want bijna alle voorstellingen deze week kregen het bord ‘sold out’ op de stoep. Voor de laatste dayseats moest je al in de rij gaan staan om 1 uur ‘s nachts en de uurtjes aftellen in je slaapzak.
Miss Saigon blijft een juweeltje van een voorstelling, maar deze matinee was echt wel héél intens. De laatste voorstelling in Scheveningen is lang mijn favoriet geweest, maar deze steekt er toch nog een stuk bovenuit.
Het was de laatste van Tanya Manalang als alternate Kim, en dat zag je zeer duidelijk. Ik heb Tanya altijd al beter gevonden dan Eva, maar wat ze nu presteerde… wow. Ik denk niet dat ik al ooit zo’n geëmotioneerde Kim heb gezien. De tranen bingelden van haar wangen bij zowat elk nummer. Idem bij Marsha Songcome (Gigi), die een zeer pakkende versie van “Movie in my mind” bracht. Ook hier bij alle meiden in de bar tranen.
Dit was de eerste keer dat ik Christian Rey Marbella (de alternate Engineer) zag. Normaal ging Jon Jon op, en hij stond ook op het castbord buiten, maar hij voelde zich niet fris genoeg om ook de voorlaatste te spelen. En zo kwam Christian, die dacht gisteren zijn dernière te hebben gespeeld, alsnog terug op het podium.
De meest storende noot van de avond vond ik de Koreaan Jo Sangwoong als Thuy. Ik zag hem nu ook voor het eerst. Zowat de helft van al zijn zinnen waren onverstaanbaar, maar hij kan wel goed zingen - een euvel dat je bij heel veel Thuy’s merkt. Blijkbaar is dit een moeilijk te casten rol.
Voor Ellen was Natalie Chua op als understudy, ook voor haar de laatste keer dus. Heel bijzonder om een Ellen te zien met een aziatisch uiterlijk, en eerlijk, ik vond haar spel en zang prachtig.
Als onverwachte bonus liet Hugh Maynard (John) zijn riff bij Bui Doi achterwege. Ik vond dat altijd bijzonder storend, maar goed, persoonlijke smaak zeker?
Het aantal grapjes (traditioneel bij een voorlaatste opvoering) was beperkt. Een paar extra geïmproviseerde dialogen, een paar kledingstukken die werden verwissend en een leuke gimmick met de Tams bij de final bows - gelukkig niets wat écht opviel en de kwaliteit van de voorstelling naar beneden zou halen.
Ik ga de show ontzettend missen. Volgend jaar komt er een tour in de UK en een vaste productie op Broadway, en in de lente komt er ook een opname van de show in de bioscoop. Maar toch, het blijft me dwarszitten. Zo’n emotionele show, zo’n schitterend decor, zo’n kwaliteit… en dan ‘maar’ twee jaar in West End. Niet te begrijpen.
