Zondagmiddag 1 april deze Sunset gezien. Ik ben minder lyrisch over deze productie dan de meesten hier en de recensies. Vooropgesteld : het was een fijne middag en ik heb een degelijke voorstelling gezien. Dikke voldoende.
Live orkest, kwaliteit van ensemble en de mannenrollen zoals al veel genoemd als sterke punten. Ria Jones en staging als zwakke schakels.
Sunset is één van mijn favoriete shows en ik heb vele verschillende producties gezien, inclusief de ENO/Glenn Close versie in Londen Dus ik realiseer me dat ik vergelijk en daarom wellicht kritischer ben dan bij een andere voorstelling. Wat ik miste in deze productie was “zwartheid†, spanning, energie én magie. De originele “Adelphi†productie overweldigde door het over the top spectaculaire decor en gaf daarmee een passend kader voor een verhaal waarin schijn, illusie, bedrog en waanzin belangrijke elementen zijn. De ENO versie was vanaf de start donker, bijna sinister ondersteund door de minimalistische maar effectieve vormgeving en de overweldigende aanwezigheid van het orkest. De Londense productie van ca. 10 jaar geleden boeide vanaf het begin doordat juist alle glitter en glamour eruit gehaald was en de rauwheid soms bijna pijnlijk was. Ik vond deze vormgeving een “ vlees nog vis†effect hebben. Veilig maar daardoor duurde het voor mij tot ver in de 2e acte voordat ik de waanzin en donkerheid van het verhaal kon voelen.
Het spel en de zang van “leading†lady Jones hielpen ook niet om mee te voelen in het verhaal. Voor mij was het groete probleem eigenlijk dat Jones nergens de “leading†lady is die ze zou moeten zijn. Bij Glenn Close was het vanaf moment 1 van opkomst duidelijk dat zàj de diva, de spil van de show is. Onontkoombaar. Bij Elaine Page gebeurde dat vanaf moment 1 dat ze haar strot opentrok. Bij Jones gebeurt het nooit. Integendeel : het zijn de mannenrollen en stemmen die mijn aandacht trekken en waar ik ontspan en in het verhaal meega. En bij Jones moet ik gaan werken: haalt ze het vocaal en blijft ze speltechnisch staande naast de mannen.
Als er voor mij één voorstelling is waarbij alles ondersteunend hoort te zijn aan de diva hoofdrol is het deze wel. En als dan die diva wordt weggespeeld door haar mannelijke tegenspelers en het orkest is dat voor mij een probleem.
Daarnaast vond ik dat gedraai van het decor en heen -en weer geloop op het toneel afleiden en niets toevoegen . Storend. Al met al: dikke voldoende door geweldige orkest en de sterke cast en de 2 mannenrollen. Gemiste kansen : de vrouwelijke hoofdrol , onrustige enscenering en gemis aan zwartheid .