Premièreverslag Tarzan
Scheveningen, 15 april 2007
“Shit ik heb me verslapen”, dacht ik ‘s ochtends om half 9. De wekker stond op 8 uur, maar blijkbaar had ik die ‘s nachts uitgezet. Al met al had ik nog genoeg tijd om me voor te bereiden en ben ik naar het station gebracht. In vrijetijdskleding met een galaoutfit in m’n tas, dat reist wat makkelijker. In Zwolle zag ik Bianca en begon de spanning en nieuwsgierigheid alleen maar toe te nemen, we waren beide al een klein jaar zó enthousiast over Tarzan, en nu kwam dan eindelijk de dag dat we er écht naar toe zouden gaan, en dan ook nog dé Europese Première. Halverwege de reis belde Esther met wat straatnamen en dat we samen met Laura naar d’r toe zouden moeten reizen. Geen probleem, dus aangekomen in Delft Laura opgezocht, een vrouwengesprek gehouden en de tram in. Aangekomen bij Esther even gekletst, ons omgekleed en gezond, wat was het lekker weer. Toen ook Joelle was gearriveerd én zich had omgekleed konden we opweg naar Scheveningen.
Ik had verwacht, een kwartiertje in de tram, hooguit. Dáár had ik me flink op verkeken want we zaten maar liefst 50 minuten in de tram. Voordeel was dat we konden zitten, nadeel was dat ‘t érg heet was. We besloten iets te eten te halen bij de Mc Donalds, maar niet geheel tot onze verbazing stond daar een ellenlange rij en besloten we op een lege maag de rode, (lees: RODE) loper te betreden. Bianca en ik zijn onze eigen weg gegaan en op de rode loper werden we warm onthaald door fans van o.a. Musicalworld. Dat er zo’n 5 foto’s van ons zijn genomen vind ik een record. Ook altijd leuk om o.a. Alex Klaasen en Wouter Braaf te zien lopen (we hadden het er in de trein nog over).
Ook het personeel was zeer vriendelijk en onze envelop op de genodigden balie lag op ons te wachten. ‘Pardon? Rij 1 in het midden?’ Ja hoor, we zaten helemaal vooraan, hoewel; rij 1a zit voor rij 1 maar bezet niet de hele rij en aangezien wij in het midden zaten hadden we geen stoelen en ook geen René op den Camp (dirigent) voor ons. Klein misverstand ontstond toen Tony Neef en vriend onze stoelen wilden innemen, gelukkig hadden zij gewoon verkeerd op hun kaartje gekeken.
Het was inmiddels 5 uur geweest en nog steeds kwamen de mensen de zaal binnen, wij werden steeds nieuwsgieriger en genoten ondertussen van het voordoek, dat bestaat uit o.a. een groot doek waarop een schip word geprojecteerd, een schip dat door het bewegen van het doek lijkt te varen op een wilde zee. Voor en achter ons horen we zowel het golven van het water als de apengeluiden uit de jungle. Eenmaal in de zaal betekent dat je er meteen helemaal in zit;
Omdat het een première is krijg je niet eerst een praatje van ‘Welkom bij deze voorstelling van…’ Nee, bij een première beginnen ze meteen, en hoe?! 20 minuten te laat maar dat ben je meteen vergeten. De proloog is zo mooi in elkaar gezet, ik had al enkele beelden meegekregen van de Broadway-versie maar in het echt is alles zoveel mooier. De zaal was ook oprecht enthousiast want de speciale decorstukken en technieken die meteen in het begin al speciaal zijn worden beloond met applaus.
Aangekomen in de jungle weet je niet waar je moet kijken, overal om je heen bevinden zich apen. Wat dat betreft zou een plaatsje in de ring beter zijn, omdat je dan het overzicht hebt, maar toen ik daar zat op de eerste rij vond ik het geen straf om af en toe achterstevoren op mijn stoel te zitten.
De overgang tussen de baby-Tarzan, de jonge-Tarzan en de volwassen-Tarzan vind ik erg mooi gedaan. De overgang van baby naar jongen leek bijna onzichtbaar.
Tim Koper speelde de kleine Tarzan tijdens de première. Een heel schattig, atletisch jongetje die goed kan zingen. Een moederskindje én een ondeugend ventje als Tark in de buurt was. Tark, gespeeld door Clayton Peroti, is echt perfect gecast! Een goede vriend van Tarzan, een beetje gek maar ook één waar je wat van kan leren en dan het feit dat-ie ondersteboven een nummer zingt, dat lijkt me heel zwaar. Mijn complimenten. Chaira Borderslee, die moederaap speelt en waar vele mensen niet heel enthousiast over zijn vond ik heel goed spelen en het zingen klonk ook niet verkeerd. Het lijken wel hele moeilijke nummers als ze ze zingt, maar ze zingt absoluut niet vals. Jeroen Phaff, die Korchak speelt, het hoofd van de stam. Zijn spel tegenover Tarzan, over dat-ie hem er niet bij wil hebben is heel goed, maar sommige uitspraken klonken ook alsof-ie ze oplas. Tegenover Kala vooral. Verder een goede Korchak.
De opkomst van Ron Link als volwassen Tarzan was ook niet verkeerd. Door het feit dat hij daarmee alle aandacht trekt krijg je niet mee hoe de jonge Tarzan het podium verlaat en lijkt-ie echt volwassen te zijn geworden.
Voor iemand die nog nooit geacteerd heeft vond ik zijn spel heel goed en overtuigend. Het is even wennen als je hem hoort praten tegenover te apen in tegenstelling tot zijn spraakgebrek tegenover de mensen. Het verschil daarin is goed te onderscheiden. Hij is beestachtig maar ook aandoenlijk en verlegen. En niet te vergeten, niet slecht om naar te kijken. Wat heeft-ie mooie ogen! Waarbij je bij de jonge Tarzan zag dat-ie heel actief en ietwat ontdeugend was zag je bij de volwassen Tarzan dat-ie echt ouder begon te worden en de zin van het leven begon te zoeken. Daar hielp Jane hem bij. De opkomst van Jane, gespeeld door Chantal Janzen, is origineel en trekt de aandacht van de volledige zaal. Niet alleen Jane bevind zich dan in de zaal, ook, omdat zij een natuurwetenschapper is, vliegt er een prachtige vlinder door de zaal en ook Tarzan ontdekt een meisje, een mens zoals hij, in de jungle. Haar eerste nummer word beloond met een lang applaus en verstrikt in het web leef je als zaal mee met de situatie. Chantal is op haar plaats in deze rol, de droge humor die Chantal bij zich draagt past goed in de rol en het Engelse meisje is bijzonder onder de indruk van de… naakte man. Naarmate de scènes volgen zie je dat ze steeds meer voor hem begint te voelen. Heel liefelijk. Ook Tarzan begint te ontdekken waar hij werkelijk vandaan komt en ontdekt de liefde.
De tweede acte is iets minder spectakel, op de eerste scène na de pauze na, iets meer emotioneel en liefdevol. De eerste scène na de pauze; ‘Onttakeling van het kamp’ is echt een knaller, zoals de eerste akte heel bijzonder begon, begint de 2e akte met groot geweld, letterlijk en figuurlijk. In de 2e akte zien we ook 2 nieuwe personages, namelijk de vader van Jane en meneer Clayton, de man die verliefd is op Jane. Een man die me deed denken aan Gaston uit Beauty and the Beast. Hans Ligtvoet die de rol van de vader speelde kende ik nog niet maar is heel goed in zijn spel. Een echt vaderfiguur en de mimiek als-ie Kala ontmoet is geniaal. Arie Rustenberg, de slechterik van het spel, is ook een goede acteur. Bij opkomst deed hij me aan Mark van Eeuwen (Jack in GTST) denken, eigenlijk bleef dat ook zo, ik vind dat-ie daarop lijkt. Hij heeft geen zangstukken in de musical, voor zover ik weet simpelweg omdat het enkel en alleen een acteur is, en geen zanger. Dit mis ik dan ook niet bij zijn rol. Een acteerrol in een musical is niet storend. Absoluut niet.
Een disneysprookje heeft een goed ´en ze leefden nog lang en gelukkig´ einde en daarom deze musical ook. Tarzan en Jane nemen plaats aan een liaan en verdwijnen in de zaal en daarmee komt er een einde aan de musical.
Voor mij waren het veel oh´s en ah´s, want ik heb van begin tot eind genoten. Het spektakel is niet over de top, misschien doordat het decor vrij simpel is gehouden. Het decor bestaat na de proloog voornamelijk uit groene lianen, van verschillende soorten touw. De lianen die werden gebruikt om te slingeren hingen soms los in het decor, maar door de camouflage-kleur was dit niet storend en de klik-systeempjes zijn simpelweg noodzakelijk. De kostuums van de apen vind ik heel goed, het zijn voornamelijk bruine en rode sliertjes die aan kledingstukken zijn genaaid maar door de bewegingen die de apen maken geeft dat een heel mooi effect. Tarzan is uiteraard voornamelijk gekleed in een lendedoekje, niet verkeerd, en besmeerd met zwarte, groene en gele verf. Om het leven in de jungle echter te maken. De mensen uit Engeland zijn uiteraard rijn en perfect. Blousjes tot aan de hals vastgeknoopt en dergelijke. Kleding van toen, niet gepimpt, gelaten zoals het moet zijn.
De vertaling vind ik niet slecht, over het algemeen is half Musicalfanland niet zo enthousiast over de vertaling van Martine Bijl maar afgezien van ‘Het moet, het moet’ (No other way) vind ik de vertaling goed en duidelijk van betekenis.
De staande ovatie tijdens het eindapplaus kwam langzaam op stand, en ook de pers nam hun plaats in voor onze neus. Gelukkig geen mensenmassa waardoor wij tegen de stoelen werden gedrukt, gewoon een handjevol camera´s en microfoon´s. Ik heb zelf ook nog een paar foto´s kunnen maken, http://www.mijnalbum.nl/Album=UQRKYNJW
In en rondom de zaal zijn we wat mensen gaan zoeken, met de hoop aanwezig te kunnen zijn bij de fotocall als het doek nog eens op zou gaan. Dat is gelukt alleen konden we enkel en alleen af en toe een been van Ron of een arm van een ensemble-aap zien. Na een tijdje hebben we de hoop opgegeven en zijn we opzoek gegaan naar eten. Ook dat is gelukt alleen ging het opeten ervan iets minder goed, zo liet zowel Bianca als ik een mes vallen, en laat dat nou heel erg opvallen, en was één stukje vlees wel érg taai. Ook dat had een hele charmante uitwerking.
Om te voorkomen dat we geen première-geschenk zouden krijgen als we heel laat weg zouden gaan zijn we meteen het cadeautasje gaan halen, een sleutelhanger die niet in de shop verkrijgbaar is en een prachtige souveniersbrochure. Ik kan uren naar die foto’s kijken!
Na vele Jus d’Oranges en een jazzy background kwam de cast in vol ornaat de trap afgelopen. Helaas ging het allemaal heel snel en heb ik geen foto’s kunnen maken maar de cast leek blij en tevreden en dat was ook zeker leuk om te zien. We hebben ons wel vermaakt op de afterparty, zo werden we nog herkend door Brigitte (Heitzer) en Jorge (Verkroost), ook altijd leuk hun even te zien, maar verder heb ik geen mensen aangesproken. Bij de uitgang hebben we bij wijze van spreken nog wel een aantal mensen uitgezwaaid. Toen het, laat ik het maar zo zeggen; tijd was om te gaan zijn we met de tram, de trein en de taxi naar Esther’s huis gegaan. De tram en de trein waren wel te doen alleen als je in een taxi zit die 110 rijd waar je 50 mag, zit je toch wel even in spanning; kom dit goed?
Tarzan is een nieuwe hobby geworden want op de afterparty zeiden Bianca en ik al tegen elkaar; ‘Ik wil weer’
Wat een prachtige show, ik ben heel erg blij dat ik bij de première mocht zijn, en dan ook nog perfecte plaatsen op rij 1, beter kan ik me toch niet wensen? Bedankt Stage Entertainment*.
*edit jeroen: op verzoek van de genoemde persoon zijn naam veranderd in die van zijn werkgever.
