As You Like It
National Theatre - Olivier
maandag 26 oktober - avond

Na de tragedie ‘Hamlet’ op zaterdag is het maandag tijd voor een totaal andere Shakespeare, de komedie ‘As You Like It’. Het is voor het eerst in bijna veertig jaar dat deze opnieuw in het National Theatre staat en ik zie deze avond de eerste preview in het imposante Olivier auditorium.

Ferdinand wordt door Frederick verbannen uit het hof en leeft in ballingschap in het bos van Arden. Zijn dochter Rosalind wordt gedwongen te blijven om haar nicht Celia, Frederick’s dochter, gezelschap te houden. Orlando de Bois de jongste zoon van de overleden Rowland de Bois wordt door zijn oudere broer Oliver gedwongen in armoede te leven. Maar Orlando komt in opstand en besluit de strijd aan te gaan door voor zijn erfdeel te worstelen. Daar ontmoet hij Rosalind en hij wordt verliefd.

Frederick verbant intussen ook Rosalind omdat hij voorvoelt dat zij een bedreiging kan vormen voor zijn hof. Celia gaat met haar mee en samen gaan ze op zoek naar Ferdinand in het bos van Arden. Voor hun beider veiligheid vermommen ze zich, Rosalind als de jongen Ganymede en Celia als zijn zuster Aliena en ze overtuigen de dwaas Touchstone hen te vergezellen.

Orlanda hoort van een complot van zijn broer om hem te vermoorden en ook hij vlucht naar het bos. Hij ontmoet Rosalind als jongen en zij daagt Orlando, die ziek van liefde is, uit om Ganymede het hof te maken als ware hij Rosalind. Ook elders in het bos bloeit de liefde op tussen de herder Silvius en herderin Phebe die op haar beurt valt voor de charmes van Ganymede en Touchstone die als een blok gaat voor een het boerenmeisje Audrey.

Ondertussen wordt Oliver naar het bos gestuurd om Orlando op te jagen, maar nadat zijn leven wordt gered door zijn broer krijgt hij berouw om zijn vroegere daden en wordt verliefd op Aliena. Ondertussen belooft Ganymede aan Orlando dat hij de echte Rosalind tevoorschijn zal laten komen zodat alle geliefden uiteindelijk kunnen trouwen.

‘As You Like It’ is een bevreemdend toneelstuk en bij vlagen zelfs vrij raar en surrealistisch. Bijna sketchmatig te noemen en niet al te serieus. En gelukkig benadert regisseur Polly Findlay het stuk ook op een humoristische manier.

Dat gevoel wordt zeker versterkt door het decorontwerp van Lizzie Clachan en de kostuums van Christina Cunningham. Bij binnenkomst is de volledige set al zichtbaar en ik denk nog dit is wel het meest afgrijselijke ontwerp dat ik in Londen heb gezien sinds ‘Annie Get Your Gun’ van een paar jaar geleden in de Young Vic. Het hof van Frederick lijkt getransformeerd naar de beursvloer in de City. Kil en afstandelijk met een helle belichting. De chaos neemt alleen maar toe als er een soort gàªnante American Wrestling scène volgt.

Maar schijn bedriegt en de visuele transformatie van een gewone kantoorvloer naar het bos van Arden is meer dan spectaculair en zorgt voor een spontaan applaus uit het publiek. Langzaam worden alle tafels en stoelen die onzichtbaar aan elkaar verbonden lijken, omhoog getild tot hoog in de nok van het auditorium en ondertussen schuift de complete vloer naar achter en vormt het kantoormeubilair geholpen door de prachtige belichting van Jon Clark ineens in het bos van Arden. Bijna adembenemend en het werkt als een droom en ineens ben je als toeschouwer in een andere sobere realiteit.

Het geeft het stuk een bijzondere sfeer zeker ook geholpen door het muzikale landschap dat is gecreëerd door Orlando Gough. Al zijn er keuzes gemaakt die ik niet volledig begrijp. Er is een koor van zo’n twaalf mensen die op de achtergrond in het bos aanwezig zijn en vogel- en dierengeluiden maken of alleen maar op één van de stoelen hoog boven het toneel zitten. Bijzonder grappig is dan wel weer dat Rosalie Craig op een gegeven moment in een wit gebreide trui op handen en voeten de set op komt kruipen. Waarom denk ik nog, tot het moment dat ze begint te blaten en er meer ‘schapen’ op de scène verschijnen.

De cast is enorm en door het nogal chaotische verhaal is het lastig om een band met de vele karakters op het toneel te voelen. Uitzondering vormen zeker Rosalie Craig en Patsy Ferran. Craig straalt als de koppige Rosalind en weet de twee gezichten van haar androgyne karakter prachtig te verbeelden. Ferran is bijzonder grappig als Celia en weet met maar één oogopslag het publiek te bespelen en te vertederen. En bovenal de chemie tussen beide actrices is authentiek en volledig geloofwaardig.

In de overige rollen valt Joe Bannister op als de smoorverliefde Orlando, Mark Benton als rots in de branding en de trouwe metgezel Touchstone en Audrey een erg grappige rol van Siobhan McSweeney. Leuk om trouwens in één van de bijrollen Amiens weer eens Fra Fee te zien, die overigens ook een prachtig lied mag zingen.

Ik denk dat je met dit stuk een liefde- of haatverhouding hebt, gezien de plaatsen die na de pauze leeg waren. En ook de critici waren bijzonder verdeeld na de première en de waarderingen varieerden dan ook van één tot vijf sterren. Ik vond het een frisse goed gemaakte moderne interpretatie van een klassieker, die liefde op de voorgrond stelt en dat kunnen we in deze tijd best gebruiken. 

Ga ‘As You Like It’ vooral zien om zelf een oordeel te vormen en dat kan nog tot en met 5 maart 2016.

© foto’s Johan Persson

War Horse
New London Theatre
dinsdag 27 oktober - middag

Normaal gesproken zijn de matinees op dinsdag op West End dun gezaaid. Na ‘Jersey Boys’ en de toneelstukken ‘The Woman In Black’ en ‘The Mousetrap’ houdt het wel zo’n beetje op. Maar gelukkig is het deze week half term dus is er veel meer keuze. En hoewel ‘Les Misérables’ en ‘The Phantom Of The Opera’ nog altijd op de lijst staan voor een herbezoek, valt de keuze toch op ‘War Horse’ in de wetenschap dat die voorstelling in maart 2016 in het New London Theatre gaat stoppen.

Vooraf een prachtige plaats geboekt in het midden van rij AA. Je zit wel wat dicht op de actie , maar deze rij biedt verder perfect zicht op het toneel en je betaalt de helft van de prijs van de rij achter je.

Op zaterdagochtend was er in het New London nog een gratis event ‘Inside The Horse’ waarbij poppen regisseur Jimmy Grimes een uur lang vertelde over de ontwikkeling van de voorstelling en dan vooral over de poppen zoals die in ‘War Horse’ gebruikt worden. Bovendien gaf Joey acte de présence en was er achteraf de mogelijkheid om vragen te stellen aan drie van de acteurs die Joey iedere dag tot leven brengen. Zeker interessant en een leuke voorbereiding op de voorstelling van dinsdag.

Ik zag ‘War Horse’ al een paar keer eerder in Londen en een uitgebreid verslag over de voorstelling is hier nog na te lezen. Erg fijn om de voorstelling opnieuw te beleven al was ik vergeten hoe godvergeten gruwelijk het verhaal en de uitbeelding daarvan in de sommige scenes is.  Verbazingwekkend ook weer hoe snel je vergeten bent dat de paarden maar een mechanische constructie zijn en je gegrepen wordt door de emoties in het verhaal. Ook dit keer stroomden de tranen weer bij het emotionele en hartverwarmende slot. Prachtige cast op het podium met James Backway die uitblonk als Albert Narracott.

Aan alle moois komt een eind maar ‘War Horse’ is en blijft een fantastisch inventieve beleving en alle prijzen waarmee deze productie van het National Theatre wereldwijd bekroond is zijn volkomen terecht.

© foto’s Brinkhoff/Mogenburg

Photograph 51
Noël Coward Theatre
dinsdag 27 oktober - avond

Die avond met een spannend gevoel naar het Noël Coward Theatre waar Nicole Kidman de hoofdrol speelt in het toneelstuk ‘Photograph 51’. De kaart voor een mooie plaats op rij 3 in het midden heb ik al lang in huis en ik geef toe dat de kans om Kidman te zien spelen de belangrijkste reden is om voor dit stuk te boeken.  Maar ik ben niet de enige, het theater is avond aan avond uitverkocht en de dag die zich dagelijks aan de kassa vormt voor de day seats is aanzienlijk. Het is dan ook al 17 jaar geleden dat Kidman voor het eerst en het laatst in Londen te zien was in David Hare’s ‘The Blue Room’ in het Donmar Warehouse.

‘Photograph 51’ is een toneelstuk van de Amerikaanse Anna Ziegler en gebaseerd op het leven van de Britse wetenschapper Rosalind Franklin die in de jaren ‘50 een cruciale rol speelde in de ontdekking van de structuur van het DNA, maar daarvoor eigenlijk nooit de erkenning heeft gekregen. Het stuk concentreert zich op de periode waarin Franklin onderzoek verricht op King’s College in Londen en hoewel de ontdekking van de dubbele helix van het DNA op naam staat van Nobelprijs winnaars James Watson en Francis Crick zouden zij waarschijnlijk nooit zo snel tot resultaat zijn gekomen zonder haar gedetailleerde röntgenfoto’s, waarvan degene met nummer 51 door haar mede-onderzoeker Maurice Wilkins wordt getoond aan Watson van het concurrerende onderzoek dat op Cambridge plaatsvond.

‘Photograph 51’ onder de bezielende regie van Michael Grandage wordt zonder pauze gespeeld en de spanningsboog in het verhaal maakt het bijna als een thriller. Het boeiende script van Ziegler zit ingenieus in elkaar waardoor de aandacht op geen enkel moment verslapt en je gegrepen raakt door het op het eerste gezicht vrij saai gegeven.

Gegrepen ook door een fantastisch subtiel acterende Nicole Kidman die Franklin op onnavolgbare wijze gestalte weet te geven. Als enige vrouw in de superieure mannenwereld die haar omringt, trekt ze zich verder terug in haar eigen schulp en werkt gedegen en nauwgezet aan haar onderzoek.

Kidman personifieert in haar gedetailleerde vertolking een vrouw die zichzelf bijna letterlijk isoleert van de mensen om haar heen. En als één van weinigen die wel tot haar weet door te dringen haar uitnodigt voor een etentje en ze haar verlangens en gevoelens uit blijken het slechts haar gedachten zijn en niet de woorden die ze werkelijk sprak. Schrijnend is ook het persoonlijke drama wat Franklin treft als blijkt dat ze een ongeneeslijke vorm van kanker heeft en ze dit in een bijna wetenschappelijke monoloog verwoordt maar ondertussen vecht tegen de tranen. Kidman is fantastisch van begin tot eind en speelt haar karakter trots maar ook kwetsbaar. En tegelijkertijd afstandelijk maar met een flinke dosis bittere humor.

Naast Nicole Kidman bestaat de cast louter uit mannen en het is jammer dat hun karakters vrij schetsmatig blijven en niet wat verder zijn uitgewerkt door Ziegler. Stephen Campbell Moore valt op in de rol van de halsstarrige ietwat onhandige Maurice Wilkins, die overduidelijk een zwak heeft voor Franklin. Will Attenborough is prachtig energiek als James Watson en Patrick Kennedy valt op als de sympathieke Don Caspar.

De imposante ruwe set met neoclassicistische lijnen draagt onmiskenbaar het signatuur van Christopher Oram en plaatst het laboratorium in de door de oorlog getekende gewelven van King’s College. Ook het lichtplan van Neil Austin en de muziek van Adam Cork dragen bij aan een sfeervol totaalbeeld.

Al met al is ‘Photograph 51’ een intrigerend toneelstuk en Nicole Kidman blijkt ook nu weer een magnifieke actrice.

© foto’s Johan Persson

Kinky Boots
Adelphi Theatre
woensdag 28 oktober - middag

Woensdag in Londen staat weer in het teken van musical. Voor de avond heb ik ‘Beautiful’ gepland maar voor de matinee is het eerst naar het Adelphi Theatre waar ‘Kinky Boots’ speelt.

De musical waarvan de tekst en muziek is geschreven door Cyndi Lauper met een script door Harvey Fierstein is gebaseerd op de gelijknamige film uit 2005 die stoelt op een waar verhaal. Deze succesvolle import van Broadway kreeg in 2013 maar liefst dertien nominaties voor de Tony Awards waarvan er uiteindelijk zes verzilverd werden waaronder die voor Best Musical en Best Original Score. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen.

Het verhaal is vrij simpel maar kent wel wat onverwachte plotwendingen. Charlie Price komt door de plotselinge dood van zijn vader aan het hoofd te staan van Price & Son, de schoenenfabriek die al generaties in de familie is. Maar de zaak is allesbehalve succesvol en dat alles doorkruist ook zijn plannen om in Londen in de vastgoedbranche carrière maken samen met zijn verloofde Nicola.

Door een toeval ontmoet hij daar de flamboyante drag queen Lola en samen komen ze, geholpen door Lauren een arbeidster uit de fabriek, op het idee voor een nieuwe lijn met kinky laarzen om de zaak nieuw leven in te blazen. Maar ze hebben slechts drie weken om ervoor te zorgen dat de nieuwe ontwerpen op de catwalk in Milaan voor het eerst getoond kunnen worden. Maar voor het zover is krijgt Charlie een nieuwe liefde, worden vooroordelen beslecht en heeft Lola een emotioneel weerzien met zijn vader.

Het script van Fierstein is het minst sterke aspect van de musical. Jammer want wat de sterke punten waren in bijvoorbeeld ‘Torch Song Trilogy’ en ‘La Cage Aux Folles’ zijn hier juist de zwakke schakels en lijken verder geen doel te dienen. Het voelt te vaak te geforceerd.

Maar voor de rest is de voorstelling dik in orde. De muziek van Cyndi Lauper blijft niet echt hangen maar klinkt heel lekker en werkt in de context van de musical prima. De spaarzame ballads als ‘Not My Father’s Son’ worden afgewisseld met heel veel up-tempo popnummers als ‘Sex Is In The Heel’, ‘Everybody Say Yeah’, ‘Raise You Up/Just Be’ en niet te vergeten ‘The Most Beautiful Thing In The World’ dat de musical ijzersterk opent. Bijzonder grappig is ook de solo van Lauren ‘The History Of Wrong Guys’ en in mijn beleving is de brutale spring-in-het-veld zo’n beetje het alter ego van Lauper.

Het decorontwerp van David Rockwell en het licht van Kenneth Posner levert een prachtig kleurrijk en divers toneelbeeld op, maar vooral de kostuums van Gregg Barnes stelen de show en zijn inventief en met veel oog voor detail ontworpen. Jerry Mitchell’s regie en choreografie voelt fris en dynamisch.

Van de hoofdrolspelers steelt vooral Matt Henry als Lola de show. Hij weet de zeer diverse kanten van zijn karakter prachtig te vertolken. Allesbehalve karikaturaal, een gevaar wat bij dit soort rollen wel eens op de loer ligt. Killian Donnelly als Charlie Price vond ik wat minder eerlijk gezegd, maar misschien is dat omdat hij eigenlijk een vrij onsympathiek en vervelend personage moet spelen. Qua stem is hij net als in ‘The Commitments’ en ‘Memphis’ weer fenomenaal en zijn ‘Soul Of A Man’ is subliem gezongen. Amy Lennox is grappig en vertederend als Lauren. Een uitstekend ensemble ook waarvan de Angels op hun high heels bijzonder imposant zijn.

Je hebt een fantastisch leuke middag of avond met ‘Kinky Boots’ en het is zeker een aanrader. Maar het is wel heel erg Amerikaans en niet al te diepgravend. Als een suikerspin, kleurrijk en heel luchtig maar het vult niet echt.

© foto’s Johan Persson en Matt Crockett

Beautiful - The Carole King Musical
Aldwych Theatre
woensdag 28 oktober - avond

Die avond opnieuw een musical die naast een succesvolle run op Broadway nu ook een versie in Londen heeft. Deze productie stond al eerder op de planning maar omdat hoofdrolspeelster Katie Brayben er toen niet was, heb ik mijn bezoek uitgesteld naar het najaar. Brayben is er wel maar twee andere belangrijke rollen zijn vervangen. Vivien Carter is deze avond op als Cynthia Weil en leuk om de naam Joel Harper-Jackson weer eens te zien. Hij maakte een paar jaar geleden indruk in ‘Picture Perfect’ in het St. James Theatre en is deze avond te zien in de rol van Gerry Goffin.

‘Beautiful’ is de zoveelste jukebox musical en past zo in het rijtje van ‘Jersey Boys’ en ‘Sunny Afternoon’ en stelt dit keer de muziek van Carole King in de schijnwerpers.

De musical met een script van Douglas McGrath begint en eindigt met King’s concert in Carnegie Hall in 1971 maar concentreert zich vooral op het vroege begin van haar carrière waarin ze als tiener in het New York van eind jaren ‘50 haar weg probeert te vinden en haar grote droom om liedjes te componeren najaagt. Ze raakt jong zwanger en trouwt met haar jeugdliefde Gerry Goffin met wie ze gedurende de jaren ‘60 een succesvol componisten-duo vormt voor acts als The Drifters, The Shirelles, Aretha Franklin en The Monkees. We maken ook kennis met hun vrienden en rivalen Cynthia Weil en Barry Mann en het verhaal eindigt als Carole na haar stukgelopen huwelijk, de beslissing neemt om van New York naar Los Angeles te verhuizen en alleen als succesvol componiste en zangeres triomfen viert.

De musical lijkt, net als het leven van Carole King, rustig voort te kabbelen en bestaat voornamelijk uit scènes in de kantoren en studio’s van de platenmaatschappij en wat huiselijke tafereeltjes. Het verhaal onder regie van Marc Bruni wordt helder verteld, maar het blijft allemaal wel erg braaf en voorspelbaar, te conventioneel. Ook de scènes die zich daar wel voor lenen als bijvoorbeeld Gerry Goffin die van het rechte pad afwijkt, zijn jammer genoeg niet benut en blijken toch weinig drama op te leveren.

Ook de overige creatives lijken gevangen in conventie. Het decor van Derek McLane, de kostuums van Alejo Vietti en het lichtontwerp van Peter Kaczorowski ziet er prima uit maar is niet erg vernieuwend. De choreografie van Josh Prince voegt weinig toe en ziet er op momenten, zoals de bewegingen van The Drifters, knullig uit.

Maar gelukkig is daar Katie Brayben die een fantastische performance geeft als Carole King. Zeer authentiek en bijna aandoenlijk. Warm en eerlijk zonder de ruwe randjes uit het oog te verliezen en bovendien komt haar stem op momenten zeer sterk overeen met die van King. Ook Glynis Barber als haar moeder Genie Klein valt op in de cast en hun scènes samen zijn heerlijk.

En ja op de muziek valt uiteraard helemaal niets af te dingen. Er komt een heel scala aan bekende klassiekers voorbij en het gevoel uit de jaren ‘60 wordt prima getroffen. Hits als ‘One Fine Day’, ‘Natural Woman’, ‘Will You Love Me Tomorrow’ en ‘You’ve Got A Friend’ worden mooi vertolkt door de prima cast en uitstekend gespeeld door de 10-koppige band.

‘Beautiful’ is een solide musical met goede performances, goed gemaakt, maar zeker niet de beste in het jukebox genre.

© foto’s Brinkhoff/Mogenburg

Er volgen nog verslagen van ‘Farinelli And The King’ en ‘Elf The Musical’ maar het volgende korte reisje Londen is in zicht.

Met nog één voorstelling te boeken wordt het dit keer qua musical :
- ‘wonder.land’
- ‘Funny Girl’
- ‘Guys & Dolls’

En verder :
- ‘Around The World in 80 Days’
- ‘Matthew Bourne’s Sleeping Beauty’
- ‘Les Liaisons Dangereuses’

Farinelli And The King
Duke Of York’s Theatre
donderdag 29 oktober - middag

Op de laatste dag in Londen zie ik de matinee van ‘Farinelli And The King’. Dit toneelstuk van Claire van Kampen is een transfer van Shakespeare’s Globe en speelde een seizoen van twaalf weken op West End.

Het stuk speelt zich af in het Spanje van de achttiende eeuw en is geïnspireerd op het verhaal van Philippe V die geplaagd wordt door hevige depressies. Zijn vrouw Isabella Farnese is inmiddels wanhopig in het zoeken naar een manier om haar man te genezen als ze hoort van Farinelli, een befaamd castraat met een betoverende stem.

Farinelli reist naar het hof en Philippe vindt troost in zijn muziek en komt tot rust. Hij voelt zich verbonden met de zanger wiens lot als jongen van tien jaar werd bepaald door een gruwelijke daad van zijn broer. De vraag is of de zanger, op het hoogtepunt van zijn roem, terug zal keren naar het podium of trouw blijft aan zijn koning.

Tegen de achtergrond van het verhaal van Farinelli en de koning spelen intriges in het paleis waarbij de vertrouwelingen van Philippe niet altijd de beste bedoelingen lijken te hebben. En Isabella en Farinelli onderdrukken de sluimerende gevoelens voor elkaar uit achting voor de koning.

De hoofdrol wordt gespeeld door Mark Rylance die de rol virtuoos speelt waarbij het bijna lijkt alsof hij zijn regels improviseert. Grappig maar steeds met een onderhuids sluimerende paranoia en gewelddadigheid. En de droefheid in zijn rol bijna een manier lijkt om de mensen om hem heen te manipuleren. De trouwe vasthoudende Isabella wordt prachtig vertolkt door Melody Grove en is een rots in de branding voor Phillipe. Maar er zijn meer prachtige rollen zoals de driftige bewindsman De La Cuadra meesterlijk vertolkt door Edward Peel.

Farinelli wordt door twee personen in identieke kostuums gestalte gegeven. Een introverte bijna trieste Sam Crane doet de spel-scènes maar zodra zijn karakter moet zingen verschijnt Iestyn Davies ten tonele. Het is prachtig om te zien hoe de beide kanten van Farinelli’s karakter tot leven komen. Ze wisselen geen woord maar delen het toneel bijna als in een zorgvuldige choreografie.

‘Farinelli And The King’ is vooral ook een verhaal over de melancholie van muziek en er heerst een prachtige sereniteit in het theater als Davies zingt. Zeven aria’s van Hà¤ndel, Porpora en Hasse zijn ingenieus door het toneelstuk verweven en de muziek wordt prachtig vertolkt door acht musici onder leiding van Robert Howarth. Van de barokke speelsheid in ‘Genereso Risvegliati o Core’ dat de eerste akte afsluit en waarbij Farinelli in een overdadig kostuum uit de nok omlaag daalt en gouden confetti uitstrooit, tot intens ontroerende verstilling in ‘Lascia Ch’io Pianga’ dat als laatste te horen is.

Jonathan Fensom die de set en kostuums ontwierp heeft de setting en sfeer van het Sam Wanamaker Playhouse gerecreëerd in het Duke Of York’s. Louter verlicht door kaarsen geeft dat het stuk een extra dimensie en een prachtig zachte gouden gloed. Het design voor deze productie is een overdadig feest met mooie kostuums zoals de grandeur als Philippe in volledige wapenrusting zijn paard bestijgt of de prachtige simpelheid van het zwarte kostuum van de rouwende Isabelle na zijn overlijden.

‘Farinelli And The King’ onder regie van John Dove is een prachtig toneelstuk in een bijna sensuele rijkheid over de affiniteit tussen twee mannen die gekooid lijken te zijn door hun eigen beperkingen.

© foto’s Simon Annand

Elf The Musical
Dominion Theatre
donderdag 29 oktober- avond

Kerst valt vroeg dit jaar want de laatste voorstelling die ik op deze reis zie is ‘Elf The Musical’. De producenten zijn hevig bekritiseerd voor de hoge toegangsprijzen die gevraagd worden en zo rond de Kerstdagen komt daar nog een schep bovenop. Je betaalt dan £240 voor een platinum seat. Je zou haast denken dat Ebenezer Scrooge de producent is ...

Online zijn er geen aanbiedingen te vinden en ook bij TKTS is ‘Elf’ niet beschikbaar. In Londen daarom maar naar de box office en ik weet me verzekerd van een premium seat die normaal gesproken meer dan £ 130 kost, maar door de aardige dame aan de kassa wordt verkocht voor de meer reguliere prijs van £ 70.

‘Elf The Musical’ is gebaseerd op de film uit 2003, was in 2010 voor het eerst te zien op Broadway en na een succesvolle Britse tour vorig jaar is het nu de beurt aan Londen’s West End.

Het verhaal van Thomas Meehan en Bob Martin heeft niet zo heel veel om het lijf. Buddy kruipt als kind per ongeluk in de zak met cadeaus van Santa en komt op de Noordpool terecht. Ja hij is een stuk groter dan de andere elfjes en niet echt goed in het maken van speelgoed, maar dan komt hij er bij toeval achter dat hij geen elf maar een mens is.

Dat verklaart een hoop en hij vertrekt op een avontuurlijke reis die hem naar New York City voert, op zoek naar zijn werkelijke vader de norse Walter Hobbs. Buddy is teleurgesteld in zijn echte vader die helemaal niet in Kerstmis gelooft, net zoals vele andere New Yorkers onder wie zijn halfbroer Michael.  Buddy is vastbesloten om zijn familie van de werkelijke betekenis van het feest te overtuigen.

Uiteindelijk komt zoals altijd in dit soort verhalen alles weer goed maar, voor het zover is volgen er veel avonturen op het kantoor van zijn vader in het Empire State Building, bij Macy’s waar Buddy zijn liefje Jovie ontmoet, in het huis van de familie Hobbs en in Central Park.

De jazzy score van Matthew Sklar (muziek) en Chad Beguelin (tekst) is niet erg memorabel, maar ik geef toe het klinkt allemaal heerlijk en ademt Broadway in iedere noot. Heel gevarieerd met vanzelfsprekende melodieën en puntige teksten. Een en al vrolijkheid in grote shownummers als ‘Christmas Town’, ‘Sparklejollytwinklejingley’ en optimisme in ‘I’ll Believe In You’ en ‘There Is A Santa Claus’ uitgevoerd door een groot orkest met veel blazers.

Het design van Tim Goodchild voor de kostuums is prachtig en zijn decorontwerp verenigt fysieke sets met een ingenieus video design van Ian William Galloway dat in combinatie met het lichtontwerp van Tim Lutkin prachtige beelden oplevert. Sommige ideeën lijken schaamteloos geleend uit ‘Hairspray’ of ‘Shrek’ maar ook kippenvel op momenten als bijvoorbeeld de slee van Santa het luchtruim kiest en gedeeltelijk boven de stalls zweeft of als de voltallige cast in de finale van de voorstelling nog een keer in zilverwitte kostuums opkomt en de sneeuw in het Dominion neer dwarrelt.

Grote verrassing in deze voorstelling is de fantastische manier waarop Ben Forster Buddy gestalte geeft. Hij speelt op een vertederende, ondeugende en onbesuisde manier, is erg grappig zonder dat het te overdreven wordt en zingt bovendien de songs erg sterk en met het grootste gemak.

De hele cast bruist trouwens van het speelplezier. Kimberley Walsh is geweldig als Jovie en heeft een prachtige solo in de tweede akte met ‘Never Fall In Love’. Joe McGann als de vrek Walter Hobbs en Jennie Dale als zijn erg grappige assistente Deb. Jessica Martin overtuigt als Emily Hobbs en Harry Collett blijkt een fantastische zanger als de jonge Michael.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ‘Elf The Musical’ van regisseur en choreograaf Morgan Young allesbehalve diepgravend of vernieuwend is, maar het enthousiasme spat van het podium en er valt niet te ontkennen dat deze musical met veel zorg en liefde is gemaakt en perfect past in de sfeer van de decembermaand.

© foto’s Alastair Muir

Op de valreep in 2015 nog een aantal voorstellingen in Londen gezien. Tien shows in ruim drie dagen lukt net. Het werd wel een beetje een marathon want naast de matinees en de avonden had ik in de ochtend drie familievoorstellingen gepland.

‘The Snowman’ en ‘The Little Match Girl’ had ik al eerder had gezien maar waren zeker een herbezoek waard. In het National Theatre staat dit jaar rond de feestdagen in december ‘I Want My Hat Back’. Volgens de site van het NT geschikt voor iedereen van 3 tot 300. Kaart geboekt en het bleek een bijzonder charmante en grappige voorstelling.

In het St James Theatre zag ik de bruisende en briljante familievoorstelling ‘Around The World In 80 Days’ gebaseerd op het bekende verhaal van Jules Verne

Qua musicals stond ‘wonder.land’ als eerste op het programma. De recensies waren niet al te best en het werd inderdaad een avond om heel snel te vergeten. Het design is prachtig en spectaculair maar de muziek van Albarn is echt afgrijselijk. Ik had een Travelex kaartje van £15, dat was het me zeker waard, maar blij niet meer betaald te hebben.

Gelukkig was daar de volgende avond in de altijd heerlijke Chocolate Factory Sheridan Smith die de show stal in ‘Funny Girl’. Een heerlijke klassieker met een werkelijke sensationele Smith die je tot tranen toe roert.

Ook de volgende matinee vintage Broadway met ‘Guys And Dolls’ op het programma. Kleurrijk in alle opzichten met een fantastische cast van wie vooral Sophie Thompson als Miss Adelaide de show steelt. Als je de kans krijgt ga zeker kijken. In het Savoy kan het nog tot en met 12 maart 2016 daarna gaat de musical weer touren. Geen Jamie Parker dan, want die gaat ‘Harry Potter And The Cursed Child’ spelen.

Oogstrelend was ‘Matthew Bourne’s Sleeping Beauty’ in Sadler’s Wells ,Londens danstheater. Een prachtige klassieke gothische interpretatie van het bekende sprookje met de tijdloze muziek van Tsjaikovski.

Ook nog wat ruimte voor toneel met een prachtige en ontroerende prestatie van Simon Russell Beale in ‘Mr Foote’s Other Leg’ en een fantastische laatste avond in het Donmar Warehouse met ‘Les Liaisons Dangereuses’ met een glansrol voor Janet McTeer als Markiezin de Merteuil in een intrigerend web van erotiek en verraad.

Dat was alweer de laatste voorstelling voor dit jaar in het altijd leuke Londen zeker in deze tijd van het jaar. De eerstvolgende geplande musical is pas volgend voorjaar Glenn Close in ‘Sunset Boulevard’ maar een nieuw bezoek is zo gepland dus wie weet.

Ik wens iedereen alvast een mooi, sprankelend en muzikaal 2016 !

wonder.land
National Theatre - Olivier
zaterdag 26 december - avond

Op de valreep van 2015 nog een paar dagen in Londen doorgebracht en de eerste voorstelling die op het programma staat is de nieuwe musical ‘wonder.land’ in het National Theatre.

Afgelopen zomer beleefde deze ambitieuze productie de première op het Manchester International Festival maar werd voor Londen compleet bewerkt en is later in 2016 in het Théà¢tre du Chà¢telet in Parijs te zien.

Een vreemde titel maar in gesproken taal klinkend als wonder dot land maakt het ineens zin. Het is een gloednieuwe musical geïnspireerd op de bekende verhalen van Lewis Carroll ‘Alice In Wonderland’ en ‘Alice Through The Looking Glass’. Het sprookjesboek wat ik als kind bezat heb ik eigenlijk nooit goed begrepen en vond het altijd maar een beetje eng en raar. Veel aspecten en personages uit de oorspronkelijke Victoriaanse verhalen zitten ook in deze nieuwe bewerking.

Het verhaal speelt zich af in een grauwe grijze niet nader genoemde voorstad in de tegenwoordige tijd. Hoofdpersonage is het tienermeisje Aly dat worstelt met haar eigen alledaagse beslommeringen. Ze wordt gepest op school en heeft problemen met haar ouders die gescheiden leven. Haar moeder heeft meer aandacht heeft voor de nieuwe baby Charlie dan voor Aly en de band met haar gokverslaafde vader is al niet veel beter. Aly vlucht als ze alleen is naar de mysterieuze online wereld van wonder.land waar ze een eigen avatar creëert die in alle opzichten het tegenovergestelde is van hoe Aly zichzelf ziet. In deze veilige digitale wereld beleeft ze als de stoere Alice avonturen met haar leeftijdsgenoten tot het moment dat de directrice van haar school de sinistere Miss Maxome bezit neemt van haar smartphone en Aly’s avatar langzaam transformeert.

De creatives zijn niet de minste ‘wonder.land’ heeft een script en teksten van Moira Buffini en is geregisseerd door de huidig artistiek directeur van het National Theatre Rufus Norris. De muziek is gecomponeerd door Damon Albarn, ooit voorman van Blur, later de Gorillaz en hij legt zich de laatste jaren onder andere toe op het componeren van opera.

Het script van Buffini zit zeker knap in elkaar in hoe de werkelijke en de online wereld door elkaar worden verweven en de oorspronkelijke vertrouwde karakters van Lewis op onverwachte momenten in het verhaal opduiken al voelt het op sommige momenten wel erg belerend en clichématig.

Albarn mag dan een prima popsong kunnen schrijven maar dat is een heel andere discipline dan het componeren van een samenhangende score voor een musical. Ik heb echt mijn best gedaan om de muziek te kunnen waarderen en te begrijpen maar deze is veel te fragmentarisch, volledig inwisselbaar en klinkt op veel momenten simpelweg afgrijselijk. Er is bij mij dan absoluut niets van blijven hangen en ook in het programmaboek is geen songlijst terug te vinden.

Op de cast is niets aan te merken. Hal Fowler is geweldig als een soort manische MC die ons door het verhaal voert en ook nog opduikt als de Cheshire Cat en de Caterpillar. Lois Chimimba speelt een sympathieke Aly en Carly Bawden is fantastisch als Alice haar alter ego. Mooie rollen ook voor Golda Rosheuvel en Paul Hilton als Bianca en Matt, de ouders van Aly. En ook Anna Francolini krijgt de kans om te stralen als de schurk van het verhaal Miss Manxome in een soort kruising van Trunchbull en Cruella de Vil.

Maar het grootse compliment verdient wel het futuristische bijna psychedelische design van deze musical dat zeer weldoordacht is en scoort op alle fronten. De set van Rae Smith, de kostuums van Katrina Lindsay, het licht van Paule Constable en de projecties van 59 Projections leveren een magnifiek toneelbeeld op. Terwijl de harde werkelijke wereld van Aly tot leven komt in een scala van grijstinten is de transformatie naar de kleurrijke fantasiewereld van wonder.land werkelijk magistraal en bijna duizelingwekkend vormgegeven. Voeg daarbij de eigenzinnige choreografie van Javier De Frutos en je komt op veel momenten ogen tekort om alles goed in je te kunnen opnemen.

En hoewel er best wel het een en ander deugt aan wonder.land weet Albarn’s visieloze score totaal niet te overtuigen en dat is erg jammer omdat het een groot gapend gat slaat in het hart van deze musical.

© foto’s Brinkhoff/Mogenburg

The Little Match Girl
Lilian Baylis Studio - Sadler’s Wells
zondag 27 december - ochtend

Op zondag is het al vroeg naar Sadler’s Wells waar om 11 uur in de Lilian Baylis Studio de dansvoorstelling ‘The Little Match Girl’ van Arthur Pita begint. Een productie die voor het tweede jaar op rij in Londen is te zien en opnieuw met veel succes getuige de volle zaal. Ook vorig seizoen zag ik ‘The Little Match Girl’ en een uitgebreid report daarvan is hier nog na te lezen. 

Geen volledig verslag daarom maar ik was ook nu weer onder de indruk van deze fantasievolle interpretatie van het klassieke sprookje van Hans Christian Andersen. Een wonderlijke voorstelling die het publiek weet te betoveren. Met een kleine getalenteerde cast en eenvoudige middelen wordt een maximaal effect bereikt. Dansers Corey Claire Annand en Valentina Golfieri maken opnieuw deel uit van de cast, nieuw voor mij zijn Karl Fagerlund Brekke en Nuno Queimado.

Terwijl componist en muzikant Frank Moon in zijn eentje zorgt voor een passend bijzonder sfeervol muzikaal landschap, ontvouwt zich het tragische verhaal van het meisje met de zwavelstokjes, al is de afloop in deze versie een stuk opbeurender dan in het origineel. Een magisch mooi begin van de eerste dag na Kerst.

© foto Phil Conrad

Around The World In 80 Days
St James Theatre
zondag 27 december - middag

Die middag is het tijd voor de familievoorstelling ‘Around The World In 80 Days’ gebaseerd op de roman van Jules Verne in een bewerking door Laura Eason en onder regie van Lucy Bailey.

‘Around The World In 80 Days’ speelt zich af in 1872 en vertelt het verhaal van Phileas Fogg die een vrij afgezonderd leven leidt met gewoontes die grenzen aan een mathematische precisie. Juist hij neemt de weddenschap aan van zijn medeleden van de Reform Club, voor het destijds gigantische bedrag van £20.000, dat hij erin zal slagen om de wereld te reizen in slechts 80 dagen. Samen met zijn Franse ietwat chaotische kamerdienaar Passepartout vertrekt hij op zijn avontuurlijke reis die hen via Egypte, India, Hong Kong en Japan naar de Verenigde Staten en weer terug naar Londen zal voeren. Ondertussen worden ze ook nog achtervolgd door Inspector Fix die in de veronderstelling is dat Fogg een bankrover is en ontmoeten in India de jonge weduwe Mrs Aouda die ze redden van een gruwelijk lot. Uiteindelijk komt alles goed en leert Fogg ook persoonlijk geluk kennen al hangt het succes van de weddenschap wel aan een zijden draadje.

Aan een kleine cast de opdracht om dit ingewikkelde verhaal geloofwaardig voor het voetlicht te brengen. Robert Portal is geweldig als Phileas Fogg die als de spreekwoordelijke Engelse gentleman met de stiff upper lip opmerkelijk rustig en beheerst blijft tijdens alle avonturen. In tegenstelling tot Simon Gregor die als de wervelwind Passepartout de nodige capriolen uithaalt. Mooie rollen ook van Shanaya Rafaat als Mrs Aouda en Tony Gardner als Inspector Fix. De overige vier castleden zijn in een heel scala van andere rollen te zien.

De set ontworpen door Anna Fleischle is echt briljant. Het is een enorme houten opengewerkte doos die de volledige breedte en hoogte van het St James Theatre inneemt en twee niveau’s kent en waarbij onder de speelvloer nog een ruimte is. Met het grootste gemak worden de diverse locaties en vervoersmiddelen verbeeldt. Of dat nu een oceaanstomer, een slee of een olifant is, hierbij geholpen door allerlei rekwisieten, valluiken in de vloer en een loopband.

De sfeervolle belichting van Chris Davey slaagt er zeker in het gevoel van de diverse locaties te versterken. Het is een enorme fysieke productie en op momenten pure slapstick. Zeker ook geholpen door de energieke score van Django Bates waarbij de sfeer van de oude music hall wordt opgeroepen.

Het tempo van deze bruisende familievoorstelling ligt erg hoog al is het jammer dat ergens halverwege de eerste akte de aandacht enigszins verslapt. Maar dat wordt zeker goed gemaakt in het briljante gedeelte na de pauze als de cast weer op volle stoom komt en het publiek van 8 tot nou ja een jaar of 80 enthousiast de zaal verlaat.

© foto Tristram Kenton

Funny Girl
Menier Chocolate Factory
zondag 27 december - avond

Die avond loop ik met een spannend gevoel richting Menier Chocolate Factory. Terwijl de Shard achter me in kerstkleuren hoog boven Southwark uittorent, kruis ik even de vingers in de hoop dat Sheridan Smith ook deze avond gewoon speelt. ‘Funny Girl’is voor het eerst sinds 1966 weer in Londen te zien, de snelst verkopende productie van de Chocolate Factory ooit en al ver voor de eerste preview werd de transfer naar het Savoy Theatre op West End aangekondigd.

Smith heeft uiteraard een illustere voorgangster in de persoon van Barbra Streisand die het ware verhaal van Fanny Brice wereldberoemd maakte. Eerst in de musical uit 1964 later in de gelijknamige film uit 1968.

Jules Styne schreef de muziek, Bob Merrill de teksten en Isobel Lennart het script maar voor deze nieuwe Londense versie in bijna vijftig jaar bewerkte Harvey Fierstein het verhaal. Zo is het nummer ‘Temporary Arrangement’ gezongen door Nick Arnstein, dat sneuvelde tijdens de out-of-town try-outs in 1964, in ere hersteld en is er in de volgorde van de songs het een en ander aangepast. De kracht van ‘Funny Girl’ zit vooral in de eerste akte niet alleen qua verhaal maar ook in muziek met showstoppers als ‘People’ en ‘Don’t Rain On My Parade’ en het is jammer dat de dramatische verwikkelingen in de tweede akte niet volledig benut worden. Want ik moet toegeven dat daarin ‘Gypsy’ van dezelfde componist wel superieur blijft.

We beleven het verhaal in de gedachten van Fanny Brice als ze in 1927 in haar kleedkamer van het New Amsterdam Theatre in New York terugkijkt op haar leven. Fanny heeft als jonge tiener al haar zinnen gezet op een carrière in de showbiz. Ze wordt daarin nog niet erg aangemoedigd door haar moeder en de andere buurtjes uit Henry Street omdat Fanny het imago van het onhandige en lelijke, maar wel komische eendje heeft. Maar Fanny geeft niet op en middels wat kleinere rollen in vaudeville gezelschappen waar ze ook haar maatje Eddie Ryan leert kennen krijgt ze haar grote kans in de Ziegfeld Follies waar ze dankzij haar vasthoudendheid grote triomfen viert.

Dan ontmoet ze de knappe elegante Nick Arnstein op wie ze smoorverliefd wordt en met wie ze uiteindelijk trouwt. Wat Fanny niet weet is dat Arnstein ondanks zijn charmes een notoire gokker is en uiteindelijk in de gevangenis belandt wegens verduistering.

Ondanks alles blijft Fanny haar echtgenoot steunen maar liefde maakt blind en hun genegenheid voor elkaar neemt een dramatische wending. Fanny is gebroken, maar raapt de scherven weer bij elkaar en gaat vastbesloten door.

Al vanaf het moment dat de tienkoppige orkest onder leiding van Alan Williams de ouverture inzet is het volop genieten van ‘Funny Girl’. Alle aspecten in deze productie zijn weer dik in orde. De gevarieerde score klinkt als een klok in het geluidsontwerp van Richard Brooker. Het ontwerp van Michael Pavelka weet de ruimte van het toneel goed te benutten en weet dankzij een ingenieus gebruik van spiegels en doorzichtige elementen in zijn design het gevoel van meer ruimte te creëren. Het licht van Mark Henderson en de kostuums van Matthew Wright maakt het prachtige toneelbeeld compleet. De choreografie van Lynn Page is energiek en vooral door het gebruik van twee onafhankelijk van elkaar bewegende loopbanden nimmer saai, al merk je op sommige momenten dat de kleine ruimte het ensemble soms beperkt.

Ook niets dan lof voor de cast. Marilyn Cutts speelt een hartverwarmende Mrs Rose Brice en kent haar gelijken in de veteranen Valda Aviks en Gay Soper als Mrs Meeker en Mrs Strakosh. Echt heerlijke momenten als die dames spelen hetgeen ook gezegd kan worden van Maurice Lane als Mr Keeney en Bruce Montague als Florenz Ziegfeld. Een prachtig ensemble ook van dames en heren dat voor de transfer ongetwijfeld uitgebreid zal worden.

De mannelijke hoofdrol is voor Darius Campbell als Nick Arnstein die niet alleen door zijn lengte opvalt maar zeker ook door zijn prachtige stem. Streisand is onlosmakelijk verbonden met de rol van Brice en aan Sheridan Smith de immense taak om de herinnering aan Barbra te vervagen. Of ze daarin slaagt ? Ja! En dat zeg ik zonder enige twijfel want haar performance is een absolute vijf-sterren waard. Regisseur Michael Mayer weet het beste in Smith naar voren te brengen waardoor je Barbra onmiddellijk vergeet. 

Sheridan Smith is meesterlijk in de comedy aspecten van haar karakter en tegelijkertijd kwetsbaar zelfs breekbaar en melancholisch. Ik ben de eerste om toe te geven dat ze niet de allerbeste zangeres is maar nummers als ‘People’ en ‘Who Are You Now ?’ worden zo overtuigend gebracht dat je haar dat gelijk vergeeft. Haar vertolking van Fanny Brice is zowel ondeugend als hartverwarmend.  In de ambiance van zo’n kleine zaal kom je er niet mee weg om niet voor de volle 100% voor de rol te gaan. Smith geeft alles wat ze heeft en dan nog iets meer. De showstopper ‘Don’t Rain On My Parade’ waarmee de eerste akte wordt afgesloten levert haar dan ook een welverdiend stormachtig applaus op.

En als de kleine Smith aan het slot bijna bescheiden een donderende staande ovatie in ontvangst neemt, veeg ik mijn tranen weg en probeer net als de rest van het publiek mee te zingen in een reprise van ‘People’. Dit was weer een van die avonden in het theater waarbij je de zaal op vleugels verlaat. Fantastisch ! En hoewel ik al een kaartje heb voor de run in het Savoy Theatre zal het moeilijk zijn om deze glorieuze avond in de intimiteit van de Chocolate Factory te evenaren.

© foto’s Marc Brenner

Altijd heerlijke verslagen om te lezen Theo!
Super dat je die moeite neemt om zulke stukken te schrijven!

En naast de bekende producties die je bezoekt steek ik erg veel op van je bezoeken aan de wat minder bekende (toneel)stukken.
Iets waar ik graag inspiratie uithaal bij m’n eigen plannen voor theaterbezoeken in Londen.

Mooi verslag van Funny Girl, ik heb de voorstelling zo te lezen op dezelfde wijze beleefd. Een magisch avondje Menier met een meesterlijke Smith. Heb gelukkig ook kaartjes voor de laatste voorstelling in het Menier, kan daar nu al naar uitkijken, nota bene een paar dagen voordat Pippin hier hopelijk los gaat. Een heerlijk vooruitzicht.