Fijn stuk weer Theo. Ik heb zelf inmiddels de run in het Savoy en Phoenix gezien en ben erg aan het twijfelen om een tour-voorstelling mee te pakken, wegens een interessante cast en het feit dat ik het een heerlijke show vind. Heb jij daar plannen voor? 😊

Mooie cast ook maar geen plannen voor de tour en eerstvolgende keer in Londen zou ik al weer veel meer willen zien dan er tijd is ...

Sunset Boulevard
London Coliseum
dinsdag 3 mei - avond

Die avond is het tijd voor de belangrijkste reden van deze paar dagen in Londen. Glenn Close in Andrew Lloyd Webber’s ‘Sunset Boulevard’. Het is nog altijd één van mijn favoriete musicals en met de herinnering van Close in het Minskoff Theatre in New York in november 1994 hoef ik ondanks de pittige toegangsprijs eigenlijk geen moment na te denken op het moment dat de voorverkoop begint. Boeken en gaan ! Op de vele posters in de Tube staat het geafficheerd als het ‘theatre event’ van 2016 en het is een genot om de banieren van Sunset Boulevard al van ver te zien wapperen aan de gevel van het prachtige London Coliseum. Glenn Close heeft een aantal voorstellingen moeten missen door ziekte dus met een spannend gevoel loop ik richting theater maar bij binnenkomst zie ik geen verontrustende aankondiging. Gelukkig ze speelt. Tikje gespannen en nog een beetje moe van de reis die dag neem ik plaats op rij D in de stalls. Kort voor aanvang klink er wat rumoer en de man die naast me komt zitten weet te vertellen dat Andrew Lloyd Webber in de zaal aanwezig is.

Voor een concert dat werd aangekondigd als ‘semi staged’ heeft deze ‘Sunset Boulevard’  onder regie van Lonny Price toch een prachtig en uitgebreid toneelbeeld dat gecreëerd werd door James Noone. Het voltallige orkest van de English National Opera zit op het imposante toneel en wordt omsloten door een indrukwekkend doolhof van stellages en trappen die de verschillende locaties verbeelden daarbij geholpen door prachtige authentieke sfeerbeelden uit die tijd en projecties en een ingenieus lichtplan van Mark Henderson. De kostuums van Tracy Christensen passen mooi in het tijdsbeeld van de jaren ‘50 waarbij de glamoureuze iconische ensembles waarin Norma Desmond is uitgedost uiteraard zijn van Anthony Powell, de kostuumontwerper van de originele productie. Stephen Mear tekent voor de levendige choreografie waarbij het genieten is van de grote ensemble scènes als ‘Let’s Have Lunch’ en ‘This Time Next Year’.

Al vanaf het moment dat maestro Michael Reed de eerste tonen van de ouverture inzet en het fenomenaal klinkende orkest de immense ruimte van het London Coliseum met die zo bekende klanken vult zit ik met kippenvel. Een gevoel wat me niet meer loslaat en alleen maar sterker wordt bij het beleven van het dramatische verhaal van Norma Desmond en haar Joe.

De musical is uiteraard geheel schatplichtig aan de oorspronkelijk bron, Billy Wilder’s film noir uit 1950 met Gloria Swanson en William Holden waarbij veel van de dialogen overeind zijn gebleven in het script en de teksten van Don Black en Christopher Hampton en waarbij het verhaal in technicolor tot leven komt door de melodieuze muziek van Andrew Lloyd Webber. Een tour de force en een prachtige haast filmische score die eigenlijk geen zwakke momenten kent en waarvan de arrangementen voor deze versie op momenten zijn aangepast.

Glenn Close is fantastisch in de rol die ruim 20 jaar geleden al enorme indruk op mij maakte maar waarbij haar leeftijd en ervaring nu zorgt voor een meer kwetsbare Norma en adembenemende momenten. Tijdens de grote nummers als ‘With One Look’ en ‘As If We Never Said Goodbye’ lijkt het publiek met ingehouden adem te luisteren en er heerst absolute stilte die zich aan het eind ontlaadt in een donderende ovatie voor Close die de show letterlijk doet stoppen.

Close weet alle facetten van het zo onberekenbare karakter van Norma Desmond feilloos te treffen. Bijna continu balancerend op het randje van de waanzin die genadeloos bezit van haar neemt na haar wanhoopsdaad op haar geliefde Joe. Ze is prachtig in de hartbrekende laatste scène als ze in haar gedachten opnieuw op de set is en haar Salomé voor het voetlicht brengt in die allerlaatste close-up. Prachtig is ook de toevoeging van de jonge Norma die zo af en toe de scène betreedt als een soort geest van haar vroegere ik en altijd sluimerend onzichtbaar op de achtergrond aanwezig is. Bijna als een soort boodschapper van een noodlottig einde.

Naast Glenn Close staat een fantastische cast met Michael Xavier als de cynische Joe Gillis. Xavier speelt de rol met de nodige humor en is onvergetelijk in het titelnummer dat de tweede akte opent. Siobhan Dillon is de intelligente en ambitieuze Betty Shaefer en zingt de sterren van de hemel. De twee zijn samen prachtig in hun duet ‘Too Much In Love To Care’.

Speciale vermelding verdient zeker Fred Johansen als Max Von Mayerling die een geweldige prestatie levert in deze bizarre liefdesgeschiedenis en zo terecht met een donderend applaus wordt beloond voor zijn vertolking van ‘The Greatest Star Of All’. Subliem !

Vocaal valt er heel veel te genieten want naast de hoofdrollen en de uitstekend bezette bijrollen staat er een ijzersterk ensemble op het toneel dat de score van Andrew Lloyd Webber alle eer bewijst en fantastisch klinkt.

En terwijl de laatste klanken van La Close wegsterven in het London Coliseum maakt het publiek zich op voor de laatste donderende ovatie die avond en als één opstaat als de leading lady samen met de cast haar applaus in ontvangst komt nemen.

Het bleek een onvergetelijke avond in het theater.

© foto’s Richard Hubert Smith

Show Boat
New London Theatre
woensdag 4 mei - middag

De volgende dag ben ik nog vol van de indrukken van ‘Sunset Boulevard’. Rustig op gang komen dus, met na het ontbijt in het hotel een lange wandeling langs de South Bank om te genieten van het heerlijke voorjaarsweer in Londen. Maar voor je het weet is het alweer tijd voor de eerste voorstelling en voor de matinee ga ik op weg naar het New London Theatre voor de klassieker ‘Show Boat’.

Deze musical geschreven door Jerome Kern (muziek) en Oscar Hammerstein II (script en tekst) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Edna Ferber en dateert al uit 1927. De voorstelling wordt beschouwd als een keerpunt in de geschiedenis van de Amerikaanse musical in die zin dat de liedjes het verhaal vormen en daarmee helpen de karakters te vormen. En ook qua thematiek week deze musical drastisch af van de destijds meer gangbare lichtvoetigheid.

Inmiddels zijn we negentig jaar verder. ‘Show Boat’ is in verschillende versies talloze malen opgevoerd zowel op Broadway als West End en is diverse malen verfilmd en blijkt ook anno 2016 nog erg relevant.

‘Show Boat’ speelt zich af in de jaren van 1880 tot 1927 en gaat over de liefdes en levens van drie generaties van de mensen die optreden en werken op de boot de Cotton Blossom van Captain Andy Hawks en zijn nogal overheersende vrouw Parthy Ann. Samen hebben ze een dochter de naïeve Magnolia.  Parallel zien we ook de ontberingen die de zwarte dokwerkers moeten doorstaan in de persoon van Joe en zijn geliefde Queenie. Julie LaVerne is de ster van de voorstelling en is gelukkig getrouwd met Steve Baker. Pete Gavin die ook op de Cotton Blossom werkt heeft een oogje op de mooie Julie. Zijn avances vallen niet goed bij Steve en uiteindelijk wordt hij door Hawkes ontslagen. Pete neemt wraak door de sheriff te vertellen dat Julie gemengd bloed heeft en zij en Steve worden gedwongen te vertrekken.

Ondertussen heeft de jonge Magnolia een oogje laten vallen op de aantrekkelijke Gaylord Ravenal, een notoire gokker. Hun romance neemt een vlucht en zeer tegen de wens van Parthy trouwt het tweetal en vertrekken naar Chicago waar ze een aantal zorgeloze jaren beleven samen met hun dochter Kim. Maar hun geluk komt op een keerpunt als Gaylord tijdens het gokken meer en meer verliest. In wanhoop laat hij Magnolia berooid achter en vertrekt, maar niet voor hij zijn dochtertje nog een laatste keer heeft gezien in het klooster.

Frank Schultz en Ellie May Chipley ooit werkzaam op de Cotton Blossom vieren nu successen in vaudeville en ontmoeten bij toeval de wanhopige Magnolia. Ze helpen haar aan een baan in de Trocadero nachtclub waarbij Magnolia niet weet dat zij de inmiddels aan lager wal geraakte en aan alcohol verslaafde Julie LaVerne vervangt.

Zo’n twintig jaar later ontmoet Hawkes Ravenal, die inmiddels weer op het rechte pad is, opnieuw. Magnolia komt terug naar de Cotton Blossom samen met de inmiddels volwassen Kim en wordt na al die jaren herenigd met haar Gaylord.

Deze versie van ‘Show Boat’ onder regie van Daniel Evans is gebaseerd op de productie van de Goodspeed Opera House uit 2011 met het script uit 1946 als basis en was eerder te zien in het Crucible Theatre in Sheffield. In vergelijking met de Hal Prince versie zitten de verschillen vooral in de de tweede akte. ‘Til Good Luck Comes My Way’ zit niet in het begin maar opent de voorstelling na de pauze, ‘Kim’s Charleston’ is verdwenen en ‘Hey, Feller!’ is in ere hersteld. Bovendien is het duet ‘I Still Suits Me’ tussen Joe en Queenie dat in de filmversie uit 1936 zat ook in deze versie te vinden. De lyrische muziek van ‘Show Boat’ is grandioos en tijdloos en combineert vaudeville vrolijkheid in songs als ‘Life Upon The Wicked Stage’ en ‘Captain Andy Ballyhoo’, met prachtige stemmigheid in ‘Mis’ry’s Comin’ Aroun’ en ‘Ol’ Man River’ en ontroerende liefdes duetten als ‘You Are Love’ en ‘Why Do I Love You’.

Het New London is niet één van Londen’s mooiste theaters maar de foyers zijn inmiddels gerenoveerd en de zaal voelt intiem en biedt prachtig zicht op het toneel en heeft een fijne akoestiek. Wat direct opvalt als je binnenkomt is de imposante set van Lez Brotherston die voor een groot deel is uitgebouwd richting auditorium.

Als het zaallicht dooft en de voorstelling begint heb ik al gelijk kippenvel omdat de musical opent met een krachtig beeld van de cast waarbij de blanken tegenover de zwarten staan en op de achtergrond een projectie van de vlag van de Geconfedereerde Staten te zien is. In een oogopslag weet de regisseur het belangrijkste thema van deze voorstelling te treffen. Mensen zijn gelijk, het zijn de omstandigheden die hen verschillend maken.

Imposant is ook het moment als de Cotton Blossom voor het eerst in al haar glorie aan het publiek wordt onthuld en majestueus naar voren glijdt. Het design van deze productie is geweldig met de smaakvolle set en kostuums van Lez Brotherston, het meesterlijke lichtontwerp van David Hersey en de op momenten adembenemende choreografie van Alistair David. Tim Reid weet in zijn videodesign het verstrijken van de tijd in een veranderend Amerika mooi te verbeelden.

‘Show Boat’ voelt als een echt ensemblestuk en de cast kent werkelijk geen zwakke schakels. Malcolm Sinclair en Lucy Briers zijn heerlijk als het kibbelende echtpaar Hawks, Gina Beck als Magnolia zingt prachtig en weet bovendien de verandering van het verliefde jonge meisje tot de eenzame alleenstaande moeder prachtig te doorleven. Chris Peluso tot voor kort nog te zien als Chris in ‘Miss Saigon’ maakt vocaal indruk als Gaylord Ravenal. Emmanuel Kojo zingt samen met zijn kompanen de klassieker ‘Ol’ Man River’ krachtig alsof gevangen in een bijna fatalistische toekomst en Sandra Marvin weet dezelfde triestheid prachtig te treffen in ‘Mis’ry’s Comin’ Aroun’. Rebecca Trehearn straalt als Julie LaVerne in optimistische vrolijkheid in ‘Can’t Help Lovin’ Dat Man’ en oogt gebroken als ze dronken en verlopen ‘Bill’ moet zingen.

Het is mooi dat Evans op sommige momenten het verloop van het verhaal aan de verbeelding van het publiek overlaat. Zo is het lot van de grootmoedige Julie onduidelijk en de afloop van de hereniging van Magnolia en Kim met Gaylord blijft ook in het ongewisse.

‘Show Boat’ is zo’n musical die in alle opzichten klopt en die optelsom zorgt voor een grandioze ervaring omdat de universele thema’s iedereen kunnen aanspreken. Een gevoel wat echoot in de vele vier- en vijf-sterren recensies die deze productie zowel in Sheffield als Londen kreeg.

Onbegrijpelijk daarom dat deze fantastische musical het al na vijf maanden voor gezien moet houden en moet wijken voor grotere belangen. ‘Show Boat’ is wat mij betreft verplichte kost voor iedereen met een hart voor theater.

© foto’s Johan Persson

Dank Theo!! Ik wilde sowieso al gaan, maar las erg gemengde dingen. Dit verslag however spreekt me erg aan.  😊 Nu ben ik erg benieuwd.

Mrs Henderson Presents
Noël Coward Theatre
woensdag 4 mei - avond

Die avond staat de nieuwe Britse musical ‘Mrs Henderson Presents’ op het programma, vorige zomer nog met veel succes te zien in Bath, en nu voor een beperkt seizoen te zien in het Noël Coward.

Het waargebeurde verhaal van Mrs Henderson werd al eerder verteld in de gelijknamige film met Judi Dench en Bob Hoskins. Laura Henderson was een rijke ietwat excentrieke weduwe die in het begin van de jaren ‘30 ondanks de nodige tegenslagen toch een een succes wist te maken van het Windmill Theatre in Soho, Londen samen met vriend en impresario Vivian Van Damm.

In de musical is het 1937 als we kennis maken met Mrs Henderson juist als ze samen met Van Damm een nieuwe voorstelling aan het maken is. Hun Revudeville is een bonte verzameling van allerlei variété acts maar blijkt door de torenhoge kosten allesbehalve een financieel succes. Mrs Henderson raakt geïnspireerd door de Parijse acts van de Folies Bergère en besluit het dan maar over een hele andere boeg te gooien ...

Ze wil een revue waarbij de danseressen volledig in hun blootje op het toneel staan. Er vallen nog wel wat hindernissen te nemen want hoe omzeilen ze in hemelsnaam de strenge heersende puriteinse moraal en hoe krijgen ze de meisjes zover om zich volledig te ontkleden en als The Windmill Girls te stralen. Een van hen is Maureen die toevallig in de revue verzeild raakt en in de nabijgelegen tearoom werkt en met haar charmes het hart van Mrs Henderson steelt. En ook dat van Eddie, een verlegen toneelknecht.

De revue van Mrs Henderson met de naakte tableaux vivants is een eclatant succes maar op de achtergrond pakken donkere wolken zich samen als de Blitz Londen genadeloos treft. Maureen krijgt slecht nieuws en staat voor een bijna onmogelijke keuze en ook de anders zo strijdbare Mrs Henderson lijkt de moed op te willen geven.

De musical is gebaseerd op het filmscript van Martin Sherman en werd voor theater bewerkt door Terry Johnson die ook tekent voor de regie. De muziek is George Fenton en Simon Chamberlain en de snedige humorvolle teksten zijn van Don Black. Heerlijke ensemblenummers als ‘Mrs Henderson Presents’ en ‘We’ll Never Close’ maken plaats voor meer beschouwende songs als ‘Innocent Soldier’ en ‘Living In A Dream World’ en de score kent twee onbetwiste showstoppers in ‘Whatever Time I Have’ en ‘If Mountains Were Easy To Climb’.

De muziek echoot eerst en vooral het tijdsbeeld waarin het verhaal speelt. Hetzelfde kan gezegd worden van het design van de musical. De sets van Tim Shortall, kostuums van Paul Wills en het lichtontwerp van Ben Ormerod zijn misschien niet wereldschokkend maar maken de productie tot een kleurrijk en perfect geheel. Andrew Wright zorgt voor de bijpassende choreografie waarbij de backstage scènes moeiteloos overgaan in de shownummers.

De cast is subliem met perfecte rollen voor Tracie Bennett als Laura Henderson, die de dappere weduwe warm maar ook vol scherpe humor neerzet met een paar rake one-liners, de onvergelijkbare Emma Williams als Maureen weet me te ontroeren van de onhandige verlegenheid in haar eerste scènes tot de zelfbewuste vrouw die ze wordt. Ian Bartholomew maakt veel indruk als Vivian Van Damm in zijn stille verdriet omdat de oorlog hem als geen ander treft. De laatste hoofdrol is voor Jamie Foreman als Arthur, de komiek die het publiek in de Windmill opwarmt en de scènes op sommige momenten aan elkaar praat. De grappen en grollen die hij maakt zullen trouw zijn aan die tijd, maar slaan nu regelmatig de plank mis. In de overige rollen maken vooral Matthew Malthouse als de charmante Eddie en Robert Hands als de rechtlijnige Lord Cromer indruk.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ‘Mrs Henderson Presents’ niet de meest vernieuwende musical is. Het is spijtig dat de karakters niet zodanig zijn uitgewerkt dat je een beter idee krijgt van wat hen werkelijk drijft. Dat is geen probleem in de eerste akte maar als na de pauze de sfeer meer duister wordt onder de dreiging van de oorlog is dat wel een gemiste kans.

Maar wat blijft is een hartverwarmend authentieke en uiterst charmante voorstelling over een prachtig stukje Britse theaterhistorie.

© foto’s Paul Coltas

Doctor Faustus
Duke Of York’s Theatre
donderdag 5 mei - middag

Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Duke Of York’s Theatre voor het enige toneelstuk dit keer ‘Doctor Faustus’ onder regie van Jamie Lloyd. De recensies waren zacht uitgedrukt niet overweldigend positief dus ik ben erg benieuwd wat me te wachten staat. Dat het anders wordt blijkt al als ik mijn kaartje bij de box office ophaal en de foyer in rood licht baadt en er knalharde muziek klinkt, die de duivel als gemeenschappelijk thema blijkt te hebben.

De originele versie van Faustus werd al geschreven aan het eind van de 16e eeuw door Christopher Marlowe over een academicus die door tussenkomen van Mephistopheles een pact met de duivel sluit in ruil voor 24 jaar aan bovennatuurlijke krachten. Lloyd’s versie is gebaseerd op een in 2003 door Colin Teevan herschreven versie waarbij Faustus zijn ziel verkoopt en met behulp van de krachten van zwarte magie een wereldberoemd illusionist wordt die zich in de hoogste kringen beweegt. De prijs die hij moet betalen voor zijn hebzucht is hoog.

In de titelrol is Kit Harington gecast. Hij speelde onder andere Albert in de originele cast van ‘War Horse’ en het toneelstuk ‘Posh’ en keert met deze rol terug op West End. Het bekendst is hij waarschijnlijk door zijn rol als Jon Snow in de serie ‘Game Of Thrones’.

Het blijkt een verwarrend stuk, bijna anarchistisch in opzet en niet eens zozeer onbegrijpelijk maar meer ongrijpbaar. De setting is een afgeleefde sfeerloze kamer waar we kennis maken met Faustus. Hij lijkt nogal een kluizenaar met zijn televisie en laptop als enige venster naar de buitenwereld. En de verwikkelingen die volgen lijken zich eerder af te spelen in zijn eigen verbeelding dan dat ze werkelijk plaatsvinden.

Harington is indrukwekkend in de rol en lijkt een bijna masochistische relatie te hebben met alle demonen en engelen die hem plagen. En dan vooral met het karakter Mephistopheles, nors en bijna sarcastisch vertolkt door Jenna Russell. Russell heeft ook de taak om het toneelstuk wat op te leuken als intermezzo aan het begin van de tweede akte waarbij ze het publiek trakteert op karaoke versies van ‘Devil Woman’ en ‘Bat Out Of Hell’. Jade Anouka speelt de rol van Wagner prachtig en ook Forbes Mason maakt indruk als een agressieve Lucifer.

De set van Soutra Gilmour en de belichting van Jon Clark zijn indrukwekkend en zit vol visueel spektakel, vooral als blijkt dat in de loop van het verhaal de beklemmende hedonistische wereld van Faustus als het ware openbreekt en dat wordt weerspiegeld in het toneelbeeld.

Bij de verontrustende beelden die Lloyd oproept moest ik ook regelmatig denken aan de traditie van de Japanse horrorfilms zoals ‘Ringu’ en ‘Dark Water’. En het is vooral een rauwe voorstelling met naar mijn mening soms onnodig gewelddadige en ongemakkelijke scènes. Bovendien komt zo’n beetje het hele scala aan lichaamsvloeistoffen voorbij. Voor sommigen uit het publiek was het duidelijk teveel gezien de lege plaatsen na de pauze.

Grootste manco van de voorstelling is voor mij toch wel dat de zwaardere thema’s continu worden ontkracht door de vaak flauwe humor en je totaal niet wordt geraakt door het lot van Faustus. Het is zeker een moedige voorstelling met veel sterke visuele beelden waarbij helaas sensueel en verleidelijk maar al te vaak zijn ingeruild voor grof en aanstootgevend.

© foto’s Marc Brenner

Funny Girl
Savoy Theatre
donderdag 5 mei - avond

Die avond is het al weer tijd voor de laatste voorstelling als afsluiting van een paar heerlijke dagen in Londen. ‘Funny Girl’ is na de versie met Barbra Streisand in 1966 in het Prince Of Wales Theatre na 50 jaar weer te zien op West End. Dit keer in het Savoy Theatre met Sheridan Smith in de titelrol. ‘Funny Girl’ is opnieuw een transfer vanuit de succesvolle Menier Chocolate Factory. Ik zag de voorstelling daar eind december en daarvan is hier nog een uitgebreid verslag na te lezen.

Het design van de voorstelling met de sets van Michael Pavelka en een subtiel lichtplan van Mark Henderson is prachtig vertaald naar het Savoy en het is mooi om te zien hoe het art deco design van het auditorium op momenten subtiel terugkomt in de decorontwerpen.

Bepaalde scènes zijn zeker wat grootser van opzet zoals bijvoorbeeld in ‘Henry Street’ en in ensemblenummers als ‘His Love Makes Me Beautiful’ waarbij de choreografie van Lynne Page wat meer ruimte krijgt om te ademen. Behalve een uitgebreider orkest en ensemble is de cast grotendeels hetzelfde als in de Chocolate Factory.

Het stralend middelpunt is en blijft Sheridan Smith die zich klassiekers als ‘People’ en ‘Don’t Rain On My Parade’ compleet eigen heeft weten te maken. Bovendien weet ze te overtuigen in alle schakeringen van het karakter van Fanny Brice. Smith pakt de zaal volledig in met slechts één enkele oogopslag of rake opmerking en haar eerlijke vertolking en stille verdriet is op momenten hartverscheurend. Darius Campbell is uiterst charmant als Nick Arnstein en zingt bovendien prachtig. Dat hij geen natuurlijke danser is wordt duidelijk in ‘Temporary Arrangement’ waarin zijn enkele gechoreografeerde passen nogal houterig overkomen. Naast de hoofdrollen is ook de rest van de cast en ensemble zonder uitzondering fantastisch.

De kracht van ‘Funny Girl’ ligt toch vooral in een ijzersterke eerste akte en het is jammer dat die spanning in de tweede akte niet vastgehouden kan worden. Harvey Fierstein zorgt wel voor een herschreven script voor deze versie maar het blijft gissen. Fanny blijft voornamelijk in haar rol als slachtoffer en wat Nick uiteindelijk beweegt blijft een mysterie. Maar goed dat ligt in de basis en absoluut niet aan de uitvoering van het materiaal.

‘Funny Girl’ is en blijft ook in deze versie op West End een absolute aanrader !

© foto’s Johan Persson

De voorstellingen voor een paar dagen Londen zijn weer geboekt. Belangrijkste reden voor dit bezoekje is het ‘Harry Potter’ tweeluik. ‘Titanic’ heb ik na enige twijfel toch ingeruild voor nog een keer ‘Show Boat’ en ‘The Threepenny Opera’ die ik gepland had is omgeboekt naar later dit jaar. Keuze is gevallen op een tweede keer naar ‘The Go-Between’ met Michael Crawford. Gevoel zegt me dat deze voorstelling het niet lang zal volhouden op West End.

- ‘Show Boat’
- ‘The Go-Between’
- ‘People Places & Things’
- ‘Mrs Henderson Presents’
- ‘Aladdin’
- ‘The Go-Between’
- ‘Harry Potter And The Cursed Child - Part One’
- ‘Harry Potter And The Cursed Child - Part Two’

Inmiddels weer terug van een paar heerlijke dagen in Londen, acht voorstellingen in vier dagen past precies. Voor de matinee op woensdag naar het New London Theatre en ‘Show Boat’. Ik wilde deze musical nog graag een keer zien voor ze helaas alweer gaan stoppen eind augustus. Ook deze voorstelling was met twee understudies voor de rollen van Julie La Verne en Joe een fantastische ervaring en goed om te zien dat de zaal een stuk voller zat dan begin mei toen ik deze versie voor de eerste keer zag.

In de avond stond de eerste van twee bezoeken aan ‘The Go-Between’ op het programma. Een nieuwe musical gebaseerd op de roman van L.P. Hartley met Michael Crawford in de hoofdrol. Een verademing ... Prachtig verhaal met een ontroerende vijf sterren performance van Crawford. Erg mooi vormgegeven zowel qua decor als belichting. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit stuk beter zou passen in een kleiner theater als het Donmar of de Chocolate Factory en wellicht als één-akter. Op momenten voelde dit niet eenvoudig te doorgronden verhaal wel erg traag. Toch erg blij dat ik dit stuk twee keer heb kunnen zien, gezien de zaalbezetting gaan ze het vermoed ik helaas niet volhouden tot oktober.

De donderdag matinee was voor People Places & Things een toneelstuk van Duncan MacMillan eerder te zien in het National Theatre. Al een tijd terug één van de stage seats geboekt op rij 1 voor maar £15. Echt een koopje en dichterbij kun je niet zitten. Wel blij dat ik van te voren geboekt had, de dagelijkse rij voor day seats en returns is lang. Het intense stuk over een jonge vrouw die wordt opgenomen in een afkick kliniek maakt heel veel indruk. Niet alleen op mij maar op de hele zaal die als één opstaan voor Denise Gough die in de hoofdrol een fenomenale prestatie levert.

Op donderdagavond opnieuw een bezoek aan een musical die ik vorige maand al zag ‘Mrs Henderson Presents’. Het blijft een heerlijke voorstelling vol humor maar met een groots hart en blij dat ik op de valreep nog één van de laatste voorstellingen heb kunnen meepikken. Emma Williams en Tracie Bennett zijn opnieuw fenomenaal. Publiek was razend enthousiast en het is jammer dat een dergelijke musical geen langer leven is gegund.

Deze week op woensdag was de première van ‘Aladdin’ en dat betekende geen middagvoorstelling op donderdag, maar wél matinee op vrijdag. Ik heb veel zin in deze Disney in een compleet uitverkocht Prince Edward Theatre. De show is prachtig ontworpen met op sommige momenten letterlijk oogverblindend kleurrijke sets en kostuums en een verbluffend magisch vliegend tapijt. Maar daar houdt het voor mij ook wel op. Het is een prachtig sprookjesboek en zal ongetwijfeld nog vele jaren volle zalen trekken. Maar het is echt een familiemusical en waar Disney shows als ‘Beauty & The Beast’ en ‘Mary Poppins’ een duistere ondertoon hebben had ‘Aladdin’ het voor mij niet. Ik werd niet geraakt door het verhaal en de muziek. Jammer ik had me er veel meer van voorgesteld.

Vrijdagavond nog een keer naar ‘The Go-Between’ waar de pauze iets langer dan gebruikelijk duurde en bij aanvang van de tweede akte werd aangekondigd dat door ziekte van Issy Van Randwyck de rol van Mrs Maudsley zou worden overgenomen door Jane Quinn. De inmiddels 74-jarige Crawford opnieuw op zijn best als Leo Colston. Toevalligerwijs werden de rollen van de jonge Leo (William Thompson) en Marcus (Archie Stevens) door dezelfde acteurs gespeeld als die woensdag. Jonge getalenteerde performers waarvan vooral de jonge Leo een groot deel van de voorstelling moet dragen.

Op zaterdag is het dan tijd voor de laatste voorstellingen en de reden voor dit bezoek aan Londen ‘Harry Potter And The Cursed Child - Parts One And Two’.  In het betreffende topic staat al een korte impressie, meer volgt als ik de eerste indrukken volledig verwerkt heb. Kan nog even duren ...

Show Boat
New London Theatre
woensdag 15 juni - middag

Voor de tweede keer staat ‘Show Boat’ op het programma, een keuze die snel is gemaakt als ik een mooie aanbieding tegenkom voor een prachtige plaats op rij E. Begin mei zag ik deze productie al en een uitgebreid verslag daarvan is hier nog na te lezen.

Gelukkig zit de zaal dit keer een stuk voller en volkomen terecht. Wederom opnieuw erg genoten van deze klassieker die ook in deze tijd nog aanspreekt. Deze middag zijn twee rollen vervangen. Helaas is favoriet Rebecca Trehearn er niet en de rol van Julie La Verne wordt gespeeld door Victoria Hinde die een prima prestatie leverde maar het toch niet haalt bij de interpretatie van Trehearn. Ook voor de rol van Joe speelt een understudy Tosh Wanagho-Maud die een fenomenale prestatie levert en ‘Ol’ Man River’ prachtig zingt terwijl de tranen over zijn gezicht stromen. Bovendien heeft hij een prachtige chemie met zijn Queenie, een rol die weergaloos wordt vertolkt door Sandra Marvin en hun ‘I Still Suits Me’ is een feest.

Maar goed de cast kent eigenlijk helemaal geen zwakke schakels. Er wordt prachtig gezongen hetgeen de grote ensemblenummers tot een waar genot maken. Ook de lyrische duetten tussen Magnolia en Gaylord zorgen weer voor rillingen dankzij Gina Beck en Chris Peluso terwijl Alex Young en Danny Collins voor kleur zorgen als showbizz duo Ellie May Chipley en Frank Schultz.

Eind augustus legt de Cotton Blossom voor de laatste keer aan in het New London Theatre. Naast het prachtige aangrijpende verhaal en de glorieuze muziek van Jerome Kern kent ‘Show Boat’ een briljant design. Ga het zien nu het nog kan.

© foto’s Johan Persson

Tosh Wanagho-Maud zong Ol’ Man River ook op West End Live en deed dat fantastisch. Dat hele Show Boat blok was overigens uitstekend; Zoveel kwaliteit, passie en plezier straalt deze cast uit. Inderdaad een aanrader en helaas nog maar even te zien.

The Go-Between
Apollo Theatre
woensdag 15 juni - avond
vrijdag 17 juni - avond

Die avond is het tijd voor ‘The Go-Between’ een musical die in 2011 al te zien was in het West Yorkshire Playhouse in Leeds en nu een prominente plaats inneemt op West End’s Shaftesbury Avenue.

De musical is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1953 van L.P. Hartley en vertelt het verhaal van een oudere man Leo Colston die het dagboek terug vindt dat hij schreef in 1900. Over een warme zomer die hij doorbracht als gast op het landgoed Brandham Hall in Norfolk bij zijn vriendje van kostschool Marcus Maudsley.  Leo die uit een minder gefortuneerd milieu komt heeft grote moeite om zich aan te passen. Maar Marian de knappe oudere dochter van de familie ontfermt zich over de onzekere naïeve Leo en weet zijn vertrouwen te winnen. Leo maakt ook kennis met Hugh Trimingham die op het punt staat zich te verloven met Marian.

Als Marcus ziek wordt is Leo grotendeels op zichzelf aangewezen en wordt een boodschapper tussen Marian en Ted Burgess, een aantrekkelijke pachter die op het landgoed woont. Pas na verloop van tijd komt Leo er achter dat de ontmoetingen tussen Marian en Ted minder onschuldig zijn dan ze lijken. De passionele gebeurtenissen van die zomer en het schandaal dat volgt tekenen Leo voor de rest van zijn leven. Ruim 50 jaar later keert Leo terug naar Brandham Hall om de geesten uit het verleden voorgoed het zwijgen op te leggen.

‘The Go-Between’ is eerlijk gezegd een absolute verademing. Een prachtige bijna sobere musical waarbij het fascinerende verhaal wordt verteld door de meesterlijke muziek van Richard Taylor. Taylor schreef samen met David Wood ook de teksten. Wood op zijn beurt is verantwoordelijk voor het script. Het is lastig de muziek te omschrijven, het gaat vaak niet om afgeronde songs maar om complete scènes die rijkelijk zijn voorzien van de meest prachtige melodieën. Er is slechts één traditioneel gestructureerd lied en dat is ‘Butterfly’. Het verhaal lijkt de muziek voort te drijven en andersom. Muzikaal lijkt het nog het meest op een wonderlijke combinatie van Benjamin Britten en Stephen Sondheim. Er is geen orkest maar de score wordt meesterlijk gespeeld door Nigel Lilley op een enkele vleugel.

Het mooie design van de musical is van Michael Pavelka waarbij in de setting van een verwaarloosde kamer van het landhuis de zomer van 1900 tot leven komt. Verweerde spiegels, kapotte ruiten en een vervallen vloer waarvan de natuur langzaam bezit lijkt te nemen. Gecombineerd met een ingenieus lichtontwerp van Tim Lutkin is het de perfecte setting voor het verhaal waarbij op een geestige manier locaties worden gesuggereerd zoals de zwem-scène bij het meer.

Michael Crawford speelt Colston. Hij creëerde de hoofdrol in ‘The Phantom Of The Opera’ en was in recenter jaren te zien als Count Fosco in ‘The Woman In White’ en als The Wizard in ‘The Wizard Of Oz’. Hij is inmiddels 74 maar staat gedurende het hele stuk op het toneel. Natuurlijk is hij fragieler en wat van de kracht in zijn stem verloren maar ik vond zijn delicate vertolking er één van een prachtige kwetsbaarheid en de manier waarop hij zijn jongere ik beschouwt erg ontroerend.

Gemma Sutton zingt subliem en speelt Marian op een voortreffelijke manier. Ze is beschermend naar de jonge Leo toe maar tegelijkertijd manipuleert ze de onzekere jongen. Stuart Ward overtuigt als Ted in het type ruwe bolster maar is respectvol naar Leo en ziet zijn kwetsbaarheid. Net als Stephen Carlile als Trimingham die ondanks zijn verminkte voorkomen ook het vertrouwen van Leo weet te winnen. Issy Van Randwyck speelt Mrs Maudsley erg goed als de beheerste vrouw des huizes die langzaam maar zeker haar greep op de situatie dreigt te verliezen.

Ik heb met verbazing en respect zitten kijken naar de jonge acteurs die de voorstelling voor een groot deel moeten dragen. Archie Stevens als de extraverte Marcus die zo af en toe voor de komische noot zorgt en vooral William Thompson als Leo die niet alleen prachtig zingt maar bovenal overtuigend zijn moeilijke rol voor het voetlicht brengt. Voor de rollen van Leo en Marcus alterneren drie acteurs maar ik zag bij beide voorstellingen die ik bezocht dezelfde genoemde jongens.

Regisseur Roger Haines weet het allerbeste uit de cast te halen. Vol overtuiging brengen zij als in een soort van niemandsland tussen het heden en verleden de karakters tot leven. Bovendien is de staging erg verrassend en inventief te noemen. De oude Leo die de gebeurtenissen uit zijn verleden met lede ogen opnieuw moet ondergaan en in zijn wanhoop zo graag de loop daarvan zou willen veranderen. En de jonge Leo die in zijn nog kinderlijke overgave en enthousiasme voor het eerst wordt geconfronteerd met de verwarrende gevoelens uit de volwassen wereld.

Natuurlijk valt er ook kritiek te leveren op ‘The Go-Between’. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de musical beter tot zijn recht zou komen in de intimiteit van een kleiner theater. En wellicht als éénakter, want vooral in de kortere tweede akte voelt de loop der gebeurtenissen af en toe wel erg traag.

De zaalbezetting was de beide keren dat ik de voorstelling zag minimaal. Ontzettend jammer en zeer onterecht. ‘The Go-Between’ is echt zo’n productie die tijd nodig heeft en ik mag van harte hopen dat genoeg publiek deze bitterzoete musical over verloren onschuld toch weet te vinden.

© foto’s Johan Persson en Helen Maybanks

People, Places & Things
Wyndham’s Theatre
donderdag 16 juni - middag

Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Wyndham’s Theatre waar deze week de laatste voorstellingen worden gespeeld van ‘People, Places & Things’. Een toneelstuk van Duncan Macmillan onder regie van Jeremy Herrin. Het is een co-productie van het National Theatre en Headlong en speelde eerder voor uitverkochte zalen in het Dorfman Theatre. De recensies waren erg lovend en de dagelijkse rij voor day seats en returns bij het theater is enorm. Een tijdje terug al heb ik een van de stage seats geboekt midden op rij 1 voor maar £ 15. Het blijkt een prachtige plaats en dichterbij de actie kun je niet zitten. Ik ben erg benieuwd.

Het verhaal is simpel en gaat over actrice Emma die wordt opgenomen in een kliniek om van haar diverse verslavingen af te komen. Maar in haar onvermogen om met de dagelijkse moderne werkelijkheid om te gaan en als een roes de enige manier lijkt om die te overleven, hoe slaagt ze er dan in hemelsnaam in om te ontnuchteren ?

De kracht van het stuk ligt vooral in het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit de perceptie van Emma. Het is haar verknipte waarheid en in hoeverre die op feiten is gebaseerd blijft soms in het midden. Denise Gough is simpelweg fantastisch in de hoofdrol en weet het publiek mee te trekken in een bijna onwerkelijke reis. Ze speelt subtiel en vol nuances maar duikt ook vol en zonder mededogen voor zichzelf in de complete gekte en agressie van haar karakter. Gough’s ruwe bijna meedogenloze performance grijpt je bij de strot en op momenten weet je niet eens meer of je van haar moet houden of haar moet haten.

Omdat ‘People, Places & Things’ zich zo concentreert op het karakter van Emma krijgt de rest van de cast niet echt de kans om zich te kunnen bewijzen. Uitzondering is Barbara Marten die indruk maakt als de arts en therapeut van Emma in wie zij steeds reflecties van haar moeder ziet. In één van de laatste hartverscheurende scènes als Emma ontslagen is uit de kliniek en weer tijdelijk thuis komt wonen speelt Marten ook daadwerkelijk de moeder.

Ook qua design valt er enorm veel te genieten. Bunny Christie ontwierp de prachtige bijna klinische witte set, die gecombineerd met een innovatief videodesign van Andrzej Goulding, prachtig licht van James Farncombe en een uitgekiend geluidsontwerp van Tom Gibbons voor intense theatrale momenten zorgt. En ook door de dynamische movement van Polly Bennett en de pulserende muziek van Matthew Herbert gaan de werkelijke wereld en de hallucinaties van Emma vaak hand in hand.

Maar de ster van het stuk is toch Denise Gough in een fabelachtige onvergetelijke performance. Het is mooi om te zien hoe ze bij het betreden van het podium voor het slotapplaus bijna letterlijk de rol van Emma van zich afschudt en als Denise Gough, actrice de donderende staande ovatie in ontvangst neemt. Ze won dit jaar de Olivier Award voor Best Actress en dat is volkomen terecht.

© foto’s Johan Persson

Mrs Henderson Presents
Noël Coward Theatre
donderdag 16 juni - avond

Ook ‘Mrs Henderson Presents’ speelde in de week dat ik in Londen was de laatste voorstellingen. Ik zag deze nieuwe musical vorige maand voor het eerst en daarvan is hier nog een uitgebreid verslag te lezen. Voor een laatste keer dus naar het Noël Coward Theatre en een bezoek aan The Windmill. Ook nu stelt ‘Mrs Henderson Presents’ niet teleur en heb wederom genoten van een uiterst charmante musical waarin humor en ontroering vaak hand in hand gaan. Jammer dat deze fijne musical alweer West End geschiedenis is maar het betekent niet het einde voor ‘Mrs Henderson Presents’ want de musical is volgend voorjaar in Toronto te zien.

© foto Tristram Kenton