Aladdin The Musical
Prince Edward Theatre
vrijdag 17 juni - middag

Voor de matinee op vrijdag is het naar het prachtige Prince Edward Theatre voor de Londense versie van de Disney blockbuster ‘Aladdin’. De musical gebaseerd op de gelijknamige film uit 1992 beleefde de première op Broadway in 2014, is inmiddels ook te zien in Tokyo en Hamburg en er staat een productie gepland voor Sydney.

Het verhaal speelt zich af in Agrabah een kleurrijke plaats in het Midden-Oosten waar we kennis maken met de schelm Aladdin en zijn vrienden de kruimeldieven Kassim, Omar en Babkak. Maar in Aladdin schuilt eigenlijk geen kwaad en hij probeert er het beste van te maken. Een belofte die hij ooit deed aan zijn overleden moeder. In het paleis woont de mooie maar verwende prinses Jasmine in weelderige rijkdom die de huwelijkskandidaten die voor haar zijn uitgezocht keer op keer afwijst. Dit tot grote ergeRnis van haar vader de Sultan, die eist dat ze voor haar verjaardag die al over een paar dagen is een nobele prins zal trouwen. Bij toeval ontmoeten Jasmine en Aladdin elkaar en hoewel het liefde op het eerste gezicht is moet er nog het nodige gebeuren voor ze elkaar eeuwige trouw kunnen beloven. Er volgen vele avonturen waarbij Genie een geest uit de grot der wonderen en drie wensen een grote rol spelen net als de sluwe Jafar, de rechterhand van de Sultan en zijn onhandige hulpje Iago.

De musical combineert de aansprekende muziek van Alan Menken uit de film met nieuw geschreven songs zoals ‘These Palace Walls’, ‘A Million Miles Away’, ‘Diamond In The Rough’ en ‘Somebody’s Got Your Back’ en een aantal songs die geschrapt waren uit de filmversie zoals ‘High Adventure’. De teksten zijn van Howard Ashman, Tim Rice en Chad Beguelin die ook tekende voor het script.

Het design van ‘Aladdin’ door Bob Crowley is oogverblindend mooi net als de kostuumontwerpen van Gregg Barnes. Kosten noch moeite lijken gespaard om Agrabah tot leven te laten komen in een weelderig prachtig en bovenal kleurrijk design en ‘Arabian Nights’ dat de voorstelling opent is in dat opzicht al een showstopper. En dan heb je de vergulde sprankelende Cave Of Wonders en het magische vliegende tapijt nog niet eens gezien. Simpelweg prachtig !

De standby van Broadway Trevor Dion Nicholas mag de show in Londen als Genie openen. Hij geeft een erg energieke performance, ietwat over the top en hij doorbreekt regelmatig de vierde wand. Dat is iets waar je van moet houden en bovendien vond ik de pantomime elementen die zijn toegevoegd niet geslaagd. Dean John-Wilson als Aladdin en Jade Ewen als Jasmine vormen samen een prachtig koppel al miste ik wel de chemie tussen de twee. Wat dat betreft vond ik Rachid Sabitri, Stephen Rahman-Hughes en Nathan Amzi als het drietal Omar, Kassim en Babkak een stuk geloofwaardiger. Don Gallagher als slechterik Jafar speelde verdienstelijk al vond ik zijn hulpje Iago, een rol van Peter Howe, simpelweg irritant.

Het probleem voor mij met ‘Aladdin’ is dat ik simpelweg niets aan emoties heb beleefd. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte en ééndimensionaal en dat zelfs op de emotionele momenten als in ‘Proud Of Your Boy’ en ‘A Whole New World’.

‘Aladdin’ is visueel verbluffend maar als geheel is het zeker niet de beste Disney en het is jammer dat er niet wat meer elementen in de voorstelling zitten die het ook voor volwassenen uitdagender maakt.

© foto’s Deen Van Meer

Harry Potter And The Cursed Child Parts One And Two
Palace Theatre
zaterdag 18 juni - middag
zaterdag 18 juni - avond

#KeepTheSecrets

Dit verslag van ‘Harry Potter And The Cursed Child’ kent geen spoilers

Op zaterdag was het dan tijd voor de voornaamste reden van dit reisje naar Londen. ‘Harry Potter And The Cursed Child’ een voorstelling die bij de start van de voorverkoop in oktober vorig jaar in een mum van tijd uitverkocht tot eind mei 2017 en die op 7 juni aan de previews begon. Bijna twee maanden wordt er verder aan het toneelstuk geschaafd en gesleuteld tot op 30 juli de wereldpremière in het prachtige Palace Theatre gaat plaatsvinden.

Ik prijs me erg gelukkig met mijn kaartjes op rij F in de stalls. Zaterdagochtend naar de box office om de kaarten op te halen. Je krijgt ze niet zomaar mee. Ik moet de bevestiging-email en een ID-bewijs overleggen en er wordt me nog eens extra op het hart gedrukt om minimaal een uur van tevoren aanwezig te zijn. De kaarten zijn prachtig met goudopdruk uitgevoerd en ik voel me een beetje als Charlie met zijn golden ticket als ik naar Caffè Nero aan de Seven Dials loop voor de eerste espresso van die dag.

Tegen enen loop ik richting Palace om me te vervoegen achter een enorme rij geduldig wachtenden. Het valt me gelijk op dat er veel Potter fans staan uitgedost in Hogwarts mantels, t-shirts en shawls. Mijn fascinatie voor Potter gaat minder ver. Klokslag één komt de rij in beweging. Alle tassen worden gecontroleerd en ook het publiek wordt met handscanners gecontroleerd. Maar het gaat vrij snel en voor ik het weet sta ik binnen in het Palace, toch altijd weer een prachtig theater om te komen. Net voor half twee gaat ook de zaal open. Er is een extra toegang tot de zaal gecreëerd om ervoor te zorgen dat iedereen zo efficiënt mogelijk binnenkomt en na afloop ook weer buiten staat.

Terwijl ik mijn plaats inneem valt mijn blik op de set. Wow ! Het ziet er prachtig uit en ademt al gelijk de sfeer die je bij een Harry Potter verhaal verwacht. Ik merk een enorme spanning bij mezelf en eenzelfde opwinding bij de mensen om me heen die zich net zo verheugen. Vandaag is de vierde preview voor publiek, maar ook de eerste dag dat de cast beide delen op één dag speelt.

De creatives zijn al een jaar of drie bezig met deze voorstelling waarvan het verhaal nieuw is geschreven door J.K. Rowling, Jack Thorne en John Tiffany. Thorne schreef het script, Tiffany regisseert.

Dit achtste verhaal over Harry Potter speelt negentien jaar later en begint op het moment dat Harry en Ginny en Ron en Hermione hun kinderen op de Hogwarts Express zetten. Harry Potter werkt op het Ministry Of Magic en heeft het niet makkelijk, is overwerkt en vader van drie schoolkinderen. Terwijl hij nog steeds worstelt met een verleden dat maar blijft opduiken voelt ook zijn jongste zoon Albus de druk van de familiegeschiedenis steeds heviger. En terwijl het onheilspellende verleden het heden langzaam begint in te halen merken zowel vader als zoon dat de duisternis niet langer te verhullen is.

In de aanloop naar deze toneelstukken is er door de makers zo weinig mogelijk onthuld van de uiteindelijke verhaallijnen en van het publiek wordt hetzelfde gevraagd om iedereen de kans te geven om het achtste verhaal voor het eerst te ervaren zoals het bedoeld is. Om door de makers verrast en ontroerd te raken in de ambiance van een theaterzaal op de manier waarop de schoonheid van theater bedoeld is, niets meer en niets minder dan het vertellen van een verhaal.

Tot nu toe lijken ze daarin aardig geslaagd. Er wordt in het programmaboek voor de previews specifiek om gevraagd, bij het verlaten van het theater krijg je een button die samen de twee vleugels vormen samen met #KeepTheSecrets en als je staat te wachten in de rij om het theater binnen te komen staat dezelfde hashtag op de binnenkant van de dranghekken. J.K. Rowling nam een speciale videoboodschap op en ook in de e-mails die je ontvangt voor en na de voorstelling wordt er nog eens om verzocht.

‘Harry Potter And The Cursed Child’ is werkelijk een verademing en overduidelijk met heel veel liefde en passie voor theater gemaakt. Het zou voor de makers heel makkelijk zijn geweest om zich compleet te buiten te gaan aan allerlei duizelingwekkende effecten. Natuurlijk zitten er magistrale effecten in maar er is duidelijk voor spaarzaamheid gekozen waardoor er op het moment dat er iets magisch gebeurt je ook bijna van je stoel valt van verbazing. Ik heb op momenten met open mond zitten kijken omdat sommige schijnbaar zo simpele trucs zo’n groot effect hebben. Fantastisch ook om te zien dat op momenten het hele auditorium van het Palace in het verhaal betrokken wordt.

Alle disciplines zijn perfect op elkaar afgestemd en op een manier zoals je bij een Potter verhaal verwacht. De set van Christine Jones is subliem, net als de kostuums van Katrina Lindsay en het lichtontwerp van Neil Austin. De choreografie van Steven Hoggett en de hypnotiserende muziek van Imogen Heap voegen de eigentijdse elementen toe. Maar het is vooral de combinatie van al die talenten die ‘Harry Potter And The Cursed Child’ tot een liefdevol samenhangend geheel maken.

Het verhaal zit verrassend vol humor en er zijn talloze verwijzingen naar situaties en karakters uit de oorspronkelijke boeken, dus als je die niet gelezen hebt of de films niet hebt gezien mis je een hoop. Over de loop van het verhaal ga ik verder niets vertellen maar het zit bijzonder ingenieus en verrassend in elkaar.

Op momenten dat er cruciale geheimen of verwikkelingen worden onthuld gaat er vaak een zucht van ontzetting door de zaal en bekende karakters worden met applaus begroet. En bovenal is het op momenten bloedstollend spannend. Aan het eind van Part One zit een enorme angstaanjagende cliffhanger die het publiek in opperste verbazing achterlaat. Als je de kans krijgt zou ik zeker beide delen op één dag gaan zien. Ik was in ieder geval blij dat ik diezelfde avond nog het vervolg zou gaan zien.

Ook de cast is fantastisch : Jamie Parker als Harry Potter, Paul Thornley als Ron Weasley en Noma Dumezweni als Hermione Granger maken alle beloften waar maar vooral Sam Clemmett als Albus Potter en Anthony Boyle als Scorpius Malfoy maakten op mij heel veel indruk. Net als een fantastisch ensemble die in veel soms verrassende rollen te zien zijn. Aan het eind van Part Two bij het slotapplaus lijkt de cast duidelijk overweldigd door de enorme enthousiaste respons van het publiek.

Ik ben heel benieuwd in hoeverre er nog veranderingen zijn of worden doorgevoerd in de aanloop naar de première. Part One was eigenlijk in alle opzichten al perfect, maar ik kan me voorstellen dat ze in Part Two nog het een en ander gaan herschrijven, omdat het tempo daarvan niet altijd even consequent was.

Als je de kans krijgt, ga het zeker zien. ‘Harry Potter And The Cursed Child’ is een absolute aanrader en ik verheug me nu al op een volgend bezoek.

© foto’s Manuel Harlan en logo design Feast Creative

Binnenkort weer een paar dagen Londen. Belangrijkste reden dit keer is een bezoek aan ‘Into The Woods’ in de Chocolate Factory en ‘Groundhog Day’ in de Old Vic. Voor de rest weinig nieuwe musicals sinds het vorige bezoek maar ik ga zeker nog een keer naar ‘The Go-Between’.

Qua toneel heb ik ‘1984’ geboekt. Een voorstelling die al lang op het ‘nog te zien lijstje’ staat maar het is er nog nooit van gekomen. Tot nu dus en met £19,84 voor een mooie plaats in de stalls kon ik het eigenlijk niet laten. Verder nog geboekt voor ‘The Deep Blue Sea’ in het NT met Helen McCrory.

Verder nog drie of vier voorstellingen in te vullen, maar dat gaat ondanks de keuzestress zeker lukken ...

Helen McCrory is geweldig! Heb haar in Medea gezien.

Misschien is The Threepenny Opera iets voor je? Ook in het NT.

Bedankt voor de tip maar die staat er helaas niet op de dagen dat ik in Londen ben. Ik zit een beetje te puzzelen wat er aan matinees is en wat ik graag zou willen zien. Misschien ‘The Entertainer’ met Kenneth Branagh al lees ik daar heel wisselende berichten over of anders ‘Doctor Faustus’ van de RSC in het Barbican.  Eventueel ‘No Man’s Land’ maar daar zijn geen goede kaarten meer voor te krijgen.

Misschien de nieuwe cast van ‘Wicked’ want die voorstelling heb ik ook al lang niet meer gezien en er lopen momenteel een aantal leuke aanbiedingen daarvoor.

Paar dagen Londen zitten er helaas weer op. Afgelopen weekend speelden twee musicals die ik graag wilde zien de laatste voorstellingen. ‘Into The Woods’ in de Chocolate Factory en ‘Groundhog Day’ in de Old Vic.

Vrijdagavond verliet ik tandenknarsend de Chocolate Factory na een erg teleurstellende voorstelling daar. Je zou denken dat het niet mogelijk is om deze klassieker van Sondheim te verknallen. Het New Yorkse Fiasco Theater is daar met glans in geslaagd. Kwestie van smaak uiteraard maar deze versie deed mij helemaal niets.

Gelukkig was er de volgende dag de nieuwe musical van Tim Minchin. Een productie van dezelfde creatives als ‘Matilda’ die niet alleen alle snaren weet te raken maar er ook in alle opzichten ook nog eens fantastisch inventief uitziet met een geweldig ensemble en een fenomenale hoofdrol van Andy Karl. Wow.

Verder stonden er twee musicals op het programma die ik al eerder had gezien. De Londense versie van ‘Wicked’ had ik al vijf jaar niet meer gezien, maar wat een imposante ervaring weer, niet in de laatste plaats door Rachel Tucker die opnieuw een fenomenale Elphaba neerzet. En ook de rest van de jubileumcast is dik in orde.

Toen ik afgelopen juni de musical ‘The Go-Between’ twee keer zag in een zeer matig bezet Apollo Theatre had ik eerlijk gezegd niet verwacht dat ik in september nog een keer zou kunnen gaan. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Opnieuw erg genoten van deze delicate indrukwekkende musical met Michael Crawford in een prachtige rol.

Verder zag ik drie toneelstukken. ‘1984’ van Headlong gebaseerd op Orwell’s roman die al jaren in de planning stond om een keer te gaan zien. Indrukwekkende bijna claustrofobische ervaring en een stuk gruwelijker dan ik had ingeschat.

Heel wat luchtiger was ‘How The Other Half Loves’ van Alan Ayckbourn. Allesbehalve vernieuwend en een tikje ouderwets maar een heerlijke klucht met onder andere Jenny Seagrove en Andrea Lowe.

En de laatste voorstelling was ‘The Deep Blue Sea’ in het National Theatre. Prachtige klassieker van Terence Rattigan in een imposante maar sombere setting met een glansrol voor Helen McCrory.

Ik ben benieuwd naar je verslag van Groundhog Day Theo! Tijdens mijn trip naar London was dit wel het hoogtepunt.
Hoewel de rest ook goed was (Beautiful (beetje te jukebox na aan half uur), The Go-Between (climax viel een beetje tegen), Funny Girl (Heerlijk oubollig), American Idiot (vreselijk geregisseerd), Aladdin (lekkere grote suikertaart)) was dit wel de verrassing.
Muzikaal misschien een beetje saai. Maar de regie was zo scherp en snel dat ik alleen maar met een grote glimlach heb zitten kijken.

Ja verslagen volgen nog ... Ook voor mij was ‘Groundhog Day’ absoluut het beste wat ik dit reisje zag. Echt zo’n voorstelling waarbij alles gewoon klopt. Ik hoop van harte dat deze musical ook in Londen nog een tweede leven krijgt.

1984
Playhouse Theatre
donderdag 14 september - middag

Voor de eerste voorstelling ga ik naar het Playhouse Theatre voor de voorstelling ‘1984’. In oorsprong een samenwerking tussen het Nottingham Playhouse, Almeida Theatre en Headlong wordt de voorstelling nu geproduceerd door onder andere Sonia Friedman en staat voor de derde keer op West End. Deze staat al lang op het lijstje nog te zien en met een mooie aanbieding in de stalls voor slechts £ 19,84 weet ik me dan eindelijk verzekerd van een kaartje.

Toneelstuk gebaseerd op de klassieker van George Orwell uit 1949 waarin hij een dystopische samenleving beschrijft. Een tiranniek regime waarbij de regering, belichaamd door de alom aanwezige leider Big Brother, manipuleert en controleert en waarbij voor individualiteit en vrijheid van denken geen enkele plaats meer is. Winston Smith komt hiertegen in opstand en begint een dagboek met zijn meest persoonlijke innerlijke gedachten om zo een beeld te scheppen van het werkelijke leven en de liefde. Ondanks zijn twijfels lijkt het lot hem gunstig gezind. Hij leert Julia kennen bij wie hij zijn grote liefde vindt en voelt zich comfortabel en veilig. Maar schijn bedriegt en Big Brother is overal.

Robert Icke en Duncan Macmillan zijn verantwoordelijk voor de bewerking van het verhaal van Orwell en voor de regie. Ze zijn erin geslaagd om het persoonlijke verhaal van Winston en zijn soms chaotische gedachten wereld om te vormen tot een bijna claustrofobische ervaring die zich het best laat omschrijven als een ijzingwekkende nachtmerrie. Het stuk wordt gespeeld zonder pauze en duurt niet geheel toevallig 101 minuten.

Het design van Chloe Lamford is prachtig in de transitie van de bijna saaie met houten panelen bedekte kamer tot de steriele high-tech Room 101. Het geluidsontwerp van Tom Gibbons en het lichtontwerp van Nataha Chivers is subliem en markeert op een indrukwekkende manier overgangen in tijd en plaats. Tim Reid’s video design is ingenieus vooral als Winston en Julia in hun idee onbespied de liefde kunnen bedrijven maar voor het publiek zichtbaar zijn.

Andrew Gower maakt indruk als de argeloze nerveuze Winston net als Catrin Stewart als de onpeilbare Julia. Hilton McRae is erg geloofwaardig als de sinistere O’Brien. Op het eerste oog een ware gentleman tot zijn werkelijke aard naar bovenkomt in de gruwelijke en bloederige martel-scène.

Orwell schreef zijn roman in 1949 als een bijna alarmerend toekomstbeeld. Inmiddels is 1984 al weer lang geschiedenis en leven we in verontrustende en roerige tijden. En nog nooit was zijn verhaal zo actueel en relevant. Orwell’s fictie is verworden tot onze realiteit. ‘1984’ is indrukwekkend en eigenzinnig maar vooral een bijna onbehaaglijk toneelstuk dat tot nadenken stemt.

© foto’s Manuel Harlan

Wicked
Apollo Victoria Theatre
woensdag 14 september - avond

Die avond is het vertrouwd naar het Apollo Victoria Theatre voor ‘Wicked’ de musical die onlangs het 10-jarig jubileum in Londen vierde. Ik had de productie al een aantal jaren niet meer gezien maar de nieuwe jubileumcast én een leuke aanbieding voor rij D in de stalls trekken me over de streep om toch maar weer eens te gaan kijken.

En terwijl Londen zucht onder de zinderende nazomerhitte is het in het auditorium niet veel koeler. Bloedheet en airco in dit theater zou beslist geen overbodige luxe zijn.

Gelukkig had ik bij binnenkomst al wel gezien dat de voltallige eerste cast deze avond zou spelen. Rachel Tucker speelt na haar engagement op Broadway nu opnieuw Elphaba in Londen en weet de rol diepte, passie en glans te geven. Vocaal is ze overweldigend in ‘No Good Deed’ en in overtreffende trap bij het slot van ‘Defying Gravity’ wat er voor zorgt dat ik met kippenvel en tranen de pauze inga. Wow! Suzie Mathers als Glinda doet zeker niet voor haar onder. Heerlijk om een briljante actrice de score te zien zingen alsof het haar schijnbaar geen enkele moeite kost. Mathers deed me nog het meeste denken aan Kristin Chenoweth.

Ook de rest van de cast weet met gemak te overtuigen en leuk om twee oud gedienden uit de eerste Londense cast opnieuw te zien : Katie Rowley Jones als Nessarose en Martin Ball als Doctor Dillamond. Oliver Savile is een uiterst charmante Fiyero die prachtig zingt. Mark Curry is zeer verdienstelijk als The Wizard en ik was onder de indruk van Anita Dobson als Madame Morrible. Ze heeft een wat andere stemkleur dan ik van deze rol gewend was maar ze is uitstekend. Net als Idriss Kargbo die de show steelt in de rol van Boq.

Wat moet je verder nog zeggen over ‘Wicked’ behalve dat het inmiddels een zeer terechte klassieker is. De score blijft prachtig en overweldigend en de vormgeving is subliem. En hoewel je het verhaal inmiddels van voor naar achter kent is er toch weer altijd dat verrassende moment in de tweede akte als alle puzzelstukjes als ware het tovenarij bij elkaar komen in die wondere wereld van Oz.

Ja ‘Wicked’ blijft een aanrader zeker met deze jubileumcast.

© foto’s Matt Crockett en Tristram Kenton

How The Other Half Loves
Duke Of York’s Theatre
donderdag 15 september - middag

Voor de matinee op donderdag ga ik naar Alan Ayckbourn’s ‘How The Other Half Loves’ geschreven in 1969. Het toneelstuk onder regie van Alan Strachan was eerder dit jaar te zien in Theatre Royal Haymarket en staat nu wegens succes in het Duke Of York’s Theatre. Al zal dat laatste wel meevallen omdat ik mijn plaats in de stalls heb kunnen aanschaffen voor £10.

‘How The Other Half Loves’ speelt zich af gedurende een aantal dagen aan het eind van de jaren zestig en gaat over de ingewikkelde verwikkelingen tussen drie echtparen. Frank en Fiona Foster, Bob en Teresa Phillips en William en Mary Featherstone. De Fosters zijn het gegoede stel vastgeroest in hun nogal afstandelijke relatie. Bij het jongere gezin Philips gaat het er heel wat turbulenter aan toe. Bob is vaak weg en Teresa heeft het gevoel date ze alleen voor de opvoeding van hun kind staat.

Frank is de baas van zowel Bob als William Featherstone, echtgenoot van de goedgelovige ietwat grijze muis Mary. Wat Frank niet weet is dat zijn vrouw een affaire heeft met de veel jongere Bob ... Om hun escapades te verhullen vertelt Bob aan zijn vrouw Teresa dat hij laat thuis komt om zijn collega William te troosten die vermoedt dat zijn vrouw Mary een affaire heeft. En Fiona vertelt aan haar echtgenoot juist het omgekeerde. Onafhankelijk van elkaar hebben ze de Featherstones betrokken bij hun valse alibis en zijn zij ongewild deelgenoot geworden van het geheime overspel. Het wordt pas echt problematisch als de Featherstones zowel bij de Fosters als bij de Phillips’ worden uitgenodigd voor een gezellig etentje ...

‘How The Other Half Loves’ lijkt niet erg vernieuwend maar is bijzonder knap geschreven door Ayckbourn waarbij de personages als in een zorgvuldige choreografie elkaar soms op een haar na missen. In het verhaal zijn ze op verschillende plaatsen maar de briljant ontworpen set geeft de twee huishoudens in één decor weer. Julie Godfrey heeft met haar design van de set en de kostuums de oubollige retrosfeer uitstekend getroffen. Het wordt nog wat ingewikkelder tijdens het etentje dat op twee achtereenvolgende avonden op twee locaties plaats heeft maar dat zich op diezelfde set op dat moment voor de ogen van het publiek afspeelt.

Het stuk lijkt inmiddels aardig gedateerd maar geeft in onze tijd wel een amusante inkijk in de klassenmaatschappij van het Engeland aan het eind van sixties. En dit soort van fysieke kluchten blijft toch van alle tijden en ontzettend grappig vooral als gedurende de tweede akte het tempo wordt opgevoerd, de gebeurtenissen elkaar razend snel opvolgen en je als publiek niet meer weet waar het gaat eindigen.

De karakters worden perfect getroffen door de cast. Nicholas Le Prevost als de al wat oudere onhandige suffe gentleman Frank en Jenny Seagrove als zijn vrouw Fiona, een op het eerste gezicht koele bijna frigide vrouw. Jason Merrells als de losbandige extraverte Bob en Andrea Lowe als zijn strijdbare echtgenote Teresa. Vrij karikaturaal zijn de karakters van William en Mary, maar die hebben naast Le Prevost de meeste lachers op hun hand en worden fantastisch gespeeld door Gillian Wright en Matthew Cottle.

‘How The Other Half Loves’ een onverwoestbare klassieker van Alan Ayckbourn blijkt ook in 2016 nog garant te staan voor een heerlijke en genoeglijke middag in het theater.

© foto’s Alastair Muir

The Go-Between
Apollo Theatre
donderdag 15 september - avond

Donderdagavond is het weer tijd voor musical. Opnieuw naar ‘The Go-Between’ in het Apollo Theatre op Shaftesbury Avenue. Ik zag deze voorstelling al twee keer eerder tijdens mijn vorige bezoek in juni en een uitgebreid verslag is hier na te lezen. Blijkbaar hebben de producenten diepe zakken want gezien de bezoekersaantallen moet er een hoop geld bij. De zaal zit wel een stuk voller dan tijdens mijn bezoek in juni, maar als Michael Crawford niet in de hoofdrol had gestaan was deze musical natuurlijk al lang gesloten.

Deze avond staat de voltallige eerste bezetting op het toneel en naast Archie Stevens die ik al zag als Marcus zie ik nu Luka Green in de rol van Leo. De cast kent absoluut geen zwakke schakels maar vooral veteraan Crawford is opnieuw zeer indrukwekkend.

Prachtig delicaat stuk met een intrigerend verhaal dat ontroert. Het is wel jammer dat ze voor de epiloog met de oudere Marian geen oudere actrice hebben gecast maar uit praktische overwegingen wel logisch natuurlijk. De vormgeving is prachtig net als de staging, weet de sfeer perfect te treffen en levert prachtige schilderachtige plaatjes op. Geesten uit een ver verleden gevangen in zwoele zomermiddagen terwijl in de verte de donder rommelt en je als publiek wordt meegevoerd naar een bijna nachtmerrieachtige setting.

Ook voor de derde keer blijkt ‘The Go-Between’ een fantastische ervaring en het is een verademing om onderdeel te zijn van een publiek dat zo muisstil zit te genieten. Tijdens de voorstelling is er weinig ruimte voor applaus maar de ovatie aan het slot is tekenend. Ik ben blijkbaar niet de enige die wederom zo intens heeft genoten.

‘The Go-Between’ is een absolute verademing en fantastisch om te zien dat er op West End blijkbaar nog ruimte is voor dit soort nieuw werk, zelfs als het geen eclatant commercieel succes blijkt.

© foto’s Tristram Kenton

Into The Woods
Menier Chocolate Factory
vrijdag 16 september - avond

Vrijdag een heerlijke dag in Londen en ik verheug me die avond op ‘Into The Woods’ in de Chocolate Factory. Sinds ‘Sunday In The Park With George’ in 2005 heb ik daar al vele mooie producties mogen zien en verwacht dan ook veel van deze Sondheim.

De klassieker met muziek en teksten van Stephen Sondheim en script van James Lapine brengt de karakters uit verschillende sprookjes van Grimm en Perrault bij elkaar in een bont geschakeerd verhaal over een ongewild kinderloos bakkersechtpaar dat in hun verlangen naar een nakomeling de bijna onmogelijke uitdaging van een heks aanneemt om zo hun grootste wens in vervulling te doen gaan. In hun zoektocht die niet zonder gevaren is, komen ze verschillende karakters tegen zoals Little Red Ridinghood, Jack en zijn moeder, Cinderella en haar stiefzussen en Rapunzel. De kracht van ‘Into The Woods’ ligt zeker ook in de structuur die Sondheim en Lapine hebben ontwikkeld en waarbij de pauzefinale ‘Ever After’ niet het einde van de voorstelling lijkt maar slechts de opmaat blijkt voor de tweede akte waarbij de volwassen thema’s in de bekende sprookjes genadeloos worden blootgelegd en meer in onze tijd resoneren dan je zou kunnen denken.

Het New Yorkse Fiasco Theater brengt hun eigenzinnige interpretatie van de voorstelling waarmee ze een paar jaar geleden Off-Broadway veel succes hadden nu naar Londen. Tien acteurs-muzikanten en een pianist brengen de score van Sondheim en ‘Into The Woods’ tot leven.

Tijdens de run in de Chocolate Factory zijn drie castleden uit New York vervangen en tijdens mijn voorstelling zie ik dan ook Harry Hepple als Baker, Steffan Lloyd-Evans als Wolf/Cinderella’s Prince en Laura Tebbut als Baker’s Wife.

Altijd heerlijk om weer in de intieme setting van de Chocolate Factory te zitten en heb veel zin in de voorstelling. De set is inventief ontworpen door Derek McLane en zou evengoed het binnenwerk van een piano kunnen zijn of een grote rommelzolder. De symmetrisch aangebrachte dikke touwen tegen de achterwand zijn misschien de snaren maar door de uitgekiende belichting van Christopher Akerlind lijkt het op momenten soms een dichtbegroeid bos.

De voorstelling begint al vrij onconventioneel als de spelers gewoon op komen lopen, een beetje nonchalant met het publiek praten en hun plek innemen en zich voorbereiden. Eigenzinnigheid is altijd te prijzen denk ik nog, tot in de loop van de eerste akte mijn irritaties ongekende vormen beginnen aan te nemen en ik serieus overweeg om in de pauze weg te gaan. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan maar tussen mij en deze ‘Into The Woods’ komt het niet meer goed.

Voor mij is het typisch een geval van een concept dat genadeloos aan alle vergezochte en bij elkaar geraapte ideeën ten onder gaat. ‘Into The Woods’ onder regie van Noah Brody en Ben Steinfeld mist visie en structuur en het is alsof door iedereen uit de cast tijdens het maakproces het ene flauwe idee na het andere is geopperd en door de makers gedachteloos is omarmd. Ik hou heel erg van absurde humor maar deze grappen en grollen gaan echt compleet aan mij voorbij. Het is vooral erg flauw en kinderachtig, vergezocht en soms onnodig suggestief. Van de lelijke kostuums en de gepunnikte pruik van Rapunzel, stokpaardjes met, hoe origineel, kokosnoten als het geluid van de hoeven of papiertjes als vogels ... Ugh ... De lijst is eindeloos.

Voor mij was ook de muzikale omlijsting storend waarbij muzikaal leider Evan Rees het er vooral aan gelegen lijkt om alle subtiliteit in de score van Sondheim teniet te doen door hard op de piano te rammen. Ook de keuze voor de andere instrumentatie is nogal apart met getokkel op houten blokjes of een kinder-xylofoon uitgevoerd door de acteurs die daarbij de plank ook regelmatig mis slaan.

Deze ‘Into The Woods’ is vooral een ensemblestuk dus niet alle solisten zijn de beste zangers maar goed er zijn er ook die in positieve zin opvallen zoals Patrick Mulryan als Jack en Vanessa Reseland als The Witch of de twee nieuwe castleden Harry Hepple als Baker en Laura Tebutt als zijn vrouw. Vooral Hepple is prachtig in zijn laatste monoloog. Maar ik heb me ook zitten ergeren aan Andy Grotelueschen als Milky White, niet grappig, en Emily Young die helaas twee rollen speelt Little Red en Rapunzel, gewoonweg irritant.

Om toch een beetje positief te eindigen de a-capella samenzang tussen de vrouwelijke ensembleleden op bepaalde momenten is prachtig en bij ‘Children Will Listen’ krijg ik zowaar even kippenvel. Ik had dat gevoel tijdens deze voorstelling graag vaker gehad.

Ik hoop van harte dat de eerstvolgende musical in de Chocolate Factory ‘She Loves Me’ me een stuk beter gaat bevallen. Maar goed veel slechter dan deze avond kan het naar mijn mening zeker niet worden.

© foto’s Catherine Ashmore

Groundhog Day
The Old Vic
zaterdag 17 september - middag

De volgende middag staat de tweede van de musicals op het programma die de belangrijkste reden vormden voor dit reisje naar Londen : ‘Groundhog Day’ in The Old Vic. Net als ‘Into The Woods’ gisteren speelt ook deze productie dit weekend de laatste voorstellingen. Op de valreep dus want hoewel de première voor Broadway inmiddels is aangekondigd zijn de verdere plannen voor West End nog niet definitief.

‘Groundhog Day’ gaat over de cynische weerman uit Pittsburgh Phil Connors die samen met zijn producer Rita Hanson met tegenzin vertrekt naar het plaatsje Punxsutawney in Pennsylvania om verslag te doen van een daar populair jaarlijks evenement. Op 2 februari doet de geliefde bosmarmot, die niet geheel toevallig ook Phil heet, een wilde gooi naar het mogelijke begin van de langverwachte lente.

Connors neemt intrek in een groezelige bed & breakfast en denkt de volgende dag even verslag te doen van de festiviteiten om dan weer snel terug te keren naar de beschaafde wereld. Maar het loopt heel anders als ze in het plaatsje vast komen te zitten door een aanstaande sneeuwstorm.

Phil wordt de volgende dag ochtend wakker en beseft dat het opnieuw 2 februari is ... Hij wordt gedwongen die dag steeds opnieuw te beleven en de moed zinkt hem in de schoenen. De grote vraag is of Phil inziet dat hij zelf misschien in staat is de loop van de geschiedenis te veranderen? In eerste instantie wordt hij wordt steeds roekelozer, zijn daden hebben immers geen gevolgen. Tot hij zich realiseert dat hij niet almachtig is en niet het lot van iedereen kan bepalen.

De musical is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1993 met Bill Murray. Danny Rubin die verantwoordelijk was voor het filmscript schreef ook het script voor de musical. En de creatives die eerder met veel succes ‘Matilda’ maakten slaan opnieuw de handen ineen voor deze nieuwe musical. Tim Minchin schreef tekst en muziek, Matthew Warchus regisseert, en Peter Darling en Rob Howell zijn de choreograaf en designer terwijl Hugh Vanstone tekent voor het lichtplan.

Hoewel het lastig is te duiden wat ‘Groundhog Day’ nu zo fantastisch maakt, is het vooral de samenhang in al die disciplines die deze geniale en vooral onconventionele musical oplevert. Hoewel de knappe score van Tim Minchin eigenlijk geen nummers kent die direct blijven hangen, spreekt de melodieuze muziek wel direct tot de verbeelding en lijkt geïnspireerd door vele muziekstijlen en dat levert een coherente mix op variërend van rock tot blue grass en folk. Het is wel jammer dat in het programma geen song- of scènelijst staat zodat het gissen blijft naar de songtitels. Uitzondering is het prachtige duet ‘Seeing You’ tussen Phil en Rita, dat ook door Tim Minchin al diverse malen is opgevoerd.

Trouw aan het thema van de alsmaar terugkerende ‘Groundhog Day’ blijft ook de musical continu in beweging. In het eerste half uur waarin Phil tot de ontdekking komt dat hij zich in een tijdsvacuüm bevindt, zien we steeds na elkaar dezelfde scène die bij iedere herhaling subtiel verandert. Je voelt als publiek bijna hoe de helse chaos in het hoofd van Connors ontstaat als hij zich zijn lot realiseert.

Een eerste blik op de geniale set van Howell is er al voor aanvang als in een gigantisch raamwerk dat een isobarenkaart met allerlei weer-symbolen verbeeldt, weerman Connors op talloze schermen wordt geïntroduceerd. Een ingenieus systeem van onafhankelijk van elkaar bewegende draaischijven zorgt er voor dat het ensemble voortdurend in beweging kan zijn om de inventieve choreografie van Darling vorm te geven en de knappe decors binnen enkele momenten gewisseld zijn. ‘Groundhog Day’ zit bovendien vol met visuele grappen, inventieve illusies dankzij Paul Kieve en een vette knipoog naar meer traditionele musicals in de verrassende ietwat absurde shownummers.

De eigenzinnigheid van de makers is ook te prijzen als Georgina Hagen als haar karakter Nancy de tweede akte mag openen met een ballad waarin ze niet alleen haar lot in de show, als one-night stand van Phil, bezingt maar ook het feit dat ze altijd in dit soort rollen wordt gecast. Het typeert ‘Groundhog Day’ en is een voorbeeld van hoe deze musical je als publiek alert houdt en je continu op het verkeerde been zet.

Andy Karl speelt de zelfgenoegzame Phil Connors op sublieme wijze en is in staat om het publiek mee te voeren in zijn cynische harde gedachtewereld en de veranderingen die hij doormaakt. Als een metafoor waarbij de bittere kou en snijdende sneeuwstormen aan het slot plaatsmaken voor een lente die voorzichtig aanbreekt en waarbij ook Phil veranderd lijkt te zijn als hij in Punxsutawney de ware liefde ontdekt. Carlyss Peer als Rita Hanson speelt haar rol zeer verdienstelijk al is het wel jammer dat de focus meer ligt op de andere hoofdrol. Hetzelfde geldt voor het ensemble dat meer dan uitmuntend is, maar vrij anoniem blijft en niet echt de kans krijgt om individueel te stralen, behalve misschien de rollen van Nancy (Georgina Hagen), Mrs Lancaster (Julie Jupp) en Ned Ryerson (Andrew Langtree).

De musical ‘Groundhog Day’ is niet alleen erg onderhoudend, grappig, vrolijk en gevat maar heeft tegelijkertijd ook een diepgaande en bijna sombere ondertoon en de makers zijn er met glans in geslaagd om dat sentiment op het publiek over te brengen. Ik verlaat opgetogen en ontroerd The Old Vic en hoop van ganser harte dat deze sublieme musical de transfer naar West End maakt.

© foto’s Manuel Harlan

Dank voor je verslagen Theo.

Ik had precies hetzelfde met Groundhog Day.
Hopen op een castalbum van de Broadway cast en dan een west-end transfer.
Ben erg benieuwd welke veranderingen ze door gaan voeren.