@Labor88 Graag gedaan. Ik lees ook altijd graag de ervaringen van anderen bij een bepaalde voorstelling. En het schrijven is ook weer een beetje een manier op die middag of avond opnieuw te beleven.

@LondonMark Geweldige musical inderdaad en héél blij dat ik destijds een kaartje voor de Chocolate Factory heb kunnen scoren. Sheridan Smith in ‘Funny Girl’ en Imelda Staunton in ‘Gypsy’ zijn voor mij toch wel de meest indrukwekkende performances die ik in 2015 in een musical heb mogen zien.

Hey Theo!
We waren op ongeveer hetzelfde moment in Londen!
Ik zag zo’n beetje de voorstellingen van je vorige bezoek (liep na een Londen-loos jaar een beetje achter…). Mijn verslagen (of eerder iPhone verslagjes) staan op de Facebook pagina van Musicalworld.
Groet! (En fijne verhalen weer…ERG jaloers op Funny Girl…)

Ook weer dank van mij Theo! Volgende week Funny Girl, ik kan echt niet meer wachten! 😊

The Snowman
Peacock Theatre
maandag 28 december - ochtend

Na de eerste espresso in mijn min of meer vaste Caffè Nero als ik in Londen ben, is het op deze maandag na de Kerst al vroeg tijd voor ‘The Snowman’ in het Peacock Theatre, vaste stek van Sadler’s Wells op West End.

‘The Snowman’ is gebaseerd op het boek van Raymond Briggs en de gelijknamige animatiefilm van Dianne Jackson en kent een prachtige score van Howard Blake waarvan ‘Walking In The Air’ inmiddels een klassieker is. Het is al voor de achttiende keer op rij dat ‘The Snowman’ onderdeel vormt van het Londense repertoire rond de feestelijke decembermaand.

Het verhaal is simpel en gaat over een jongen die zo rond Kerstmis op een wintermorgen ontwaakt in een witte wereld. Hij gaat enthousiast naar buiten en maakt een sneeuwpop. Tegen middernacht als hij wakker wordt, blijkt ineens dat de sneeuwpop tot leven is gekomen. Ze beleven allerlei avonturen. Eerst in en rond het huis maar dan neemt de sneeuwman die kan vliegen hem mee naar de Noordpool waar ze Father Christmas treffen en terecht komen in een feest van andere sneeuwpoppen en ontmoeten de Ice Princess en de akelige Jack Frost. Gelukkig komt alles goed en de jongen krijgt een mooie blauwe das als geschenk van Father Christmas. De volgende ochtend als hij wakker wordt schijnt de zon en is de dooi ingezet. Van zijn sneeuwman is weinig meer over dan een hoed, wat kooltjes en een wortel. Heeft hij zijn avonturen allemaal maar gedroomd of toch niet .... ?

‘The Snowman’ is een tikje ouderwets maar perfect amusement voor jong en oud, al weet de voorstelling die een kleine twee uur duurt de jongste toeschouwers steeds minder te boeien gezien de steeds grotere onrust in de zaal zo tegen het einde. Er is geen dialoog in de voorstelling en kent behoudens een liedje met carolers en de finale voor de pauze met ‘Walking In The Air’ alleen een instrumentale score.

De decors en kostuums van Ruari Murchison zijn prachtig en het levert met de sfeervolle belichting van Tim Mitchell mooie taferelen op. De choreografie van Robert North is niet echt vernieuwend, maar dat verwacht je bij een familievoorstelling als deze ook eigenlijk niet.

Er wordt prachtig gedanst en The Boy tijdens deze voorstelling is Cameron James Sutherland. Voor The Snowman alterneren Martin Fenton en James Leece. Wie de rol speelt is een mysterie omdat de sneeuwman ook tijdens het slotapplaus in karakter blijft.

En terwijl de sneeuw in het auditorium neer dwarrelt waan je je echt in een winterwonderland. Erg leuk om deze voorstelling weer eens gezien te hebben. Ik geef toe dat de voorstelling niet echt flitsend hi-tech is maar dat is ook helemaal niet nodig. ‘The Snowman’ is heerlijk ouderwets, hartverwarmend en vooral charmant.

© foto’s Alastair Muir

Guys And Dolls
Savoy Theatre
maandag 28 december - middag

Even lunchen en dan is het naar het Savoy Theatre voor de matinee van ‘Guys And Dolls’. Deze productie die in 2014 voor het eerst in het Chichester Festival Theatre te zien was, is bezig aan een uitgebreide Britse tournee en strijkt gedurende een aantal maanden neer op West End. Een uitgelezen kans dus om deze Broadway klassieker weer eens te zien. De laatste keer dat ik de musical in Londen zag was de Donmar productie in het Piccadilly Theatre alweer ruim tien jaar geleden.

‘Guys And Dolls’ is een musical uit 1950 met muziek en tekst van Frank Loesser en een script van Jo Swerling en Abe Burrows dat zij baseerden op de verhalen van Damon Runyon. De musical won in 1951 vijf Tony Awards en werd in 1955 verfilmd met onder andere Marlon Brando, Frank Sinatra en Jean Simmons. ‘Guys And Dolls’ is in de decennia daarna vele malen opgevoerd in zowel New York als Londen.

Het is 1950 op Broadway. Nathan Detroit zit in de problemen. Niet alleen heeft hij geld nodig voor een illegaal dobbelspel maar hij heeft het ook te stellen met zijn verloofde sinds 14 jaar. Miss Adelaide is zangeres in de nachtclub The Hot Box en zij wil nu eindelijk wel eens weten wanneer hij dé vraag gaat stellen. Ondertussen doet de preutse Sarah Brown verwoede pogingen om met haar Save A Soul Mission de zondaars weer op het rechte pad te brengen. Juist dan verschijnt de beruchte gokker Sky Masterson ten tonele.  Nathan gaat met Sky de weddenschap aan uit dat het hem niet zal lukken om een vrouw mee naar Havana te nemen voor een etentje. Maar Masterson gaat voor het schier onmogelijke en kiest juist Sarah Brown en belooft haar in ruil twaalf echte zondaars voor de met sluiting bedreigde missie. Het lijkt een onmogelijke opgave maar na veel chaotische en onverwachte verwikkelingen, komt aan het eind alles goed. De liefde zegeviert en de missiepost op Broadway blijft open.

Deze revival onder regie van Gordon Greenberg is echt onweerstaanbaar met een prachtige set en kostuums van Peter McKintosh die geïnspireerd lijken op het Broadway van de jaren vijftig. Het oogt op het eerste gezicht wat statisch, maar biedt door het uitgekiende lichtplan van Tim Mitchell toch vele verrassende mogelijkheden. Het toneelbeeld is een feest voor het oog mede ook door de briljante choreografieën van Carlos Acosta en Andrew Wright in de vele wervelende ensemblenummers.

Het orkest onder de bezielende leiding van Gareth Valentine kent veel blazers en de heerlijke score is een feest der herkenning al vanaf het moment dat de ouverture de zaal in knalt. Natuurlijk met klassiekers als ‘Adelaide’s Lament’, ‘If I Were A Bell’, ‘Luck Be A Lady’ en het onweerstaanbare ‘Sit Down You’re Rockin’ The Boat’ dat op deze matinee fenomenaal werd gezongen door nota bene understudy Giovanni Spano voor Nicely-Nicely Johnson.

De hoofdrollen zijn ijzersterk bezet. Jamie Parker is briljant als de minzame charmante Sky zonder de eenzaamheid en kwetsbaarheid van zijn karakter uit het oog te verliezen. Ook David Haig als Nathan is uitstekend gecast en weet in zowel de vertwijfeling als de ondeugd van zijn personage te overtuigen. Siubhan Harrison als de ietwat stijve zedige Sarah Brown is heerlijk met een onweerstaanbare glimlach en kan alle remmen losgooien in ‘Havana’. Maar de ster van deze ‘Guys And Dolls’ is voor mij zonder twijfel Sophie Thompson als de naïeve Miss Adelaide, kampend met een eeuwige verkoudheid. Zij brengt de getergde eeuwige verloofde op een geweldige fysiek bijna cartoonachtige wijze met een stralende mimiek subliem voor het voetlicht zonder daarbij de tragiek van haar karakter uit het oog te verliezen. Briljant.

Dus als je de kans krijgt ga deze fantastische ode aan het oude Broadway, vol charmante ‘guys’ en prachtige ‘dolls’, zeker zien.

© foto’s Paul Coltas

Ik geniet altijd enorm van je prachtige verslagen Theo! Heb je toevallig een overzicht van alle voorstelling waar je een verslag van hebt geschreven? Ik wil binnenkort naar londen en twijfel tussen een paar producties 😊

Graag gedaan. Nee ik heb geen overzicht maar als je doorklikt naar het blog in mijn handtekening, staan onderaan op de pagina de voorstellingen die ik in 2015 heb gezien. Misschien dat je daaraan wat hebt ? Veel plezier bij het plannen van je reisje !

Dank je! Dat helpt inderdaad

Mr. Foote’s Other Leg
Theatre Royal Haymarket
maandag 28 december - avond

Maandagavond naar het prachtige Theatre Royal Haymarket voor het toneelstuk ‘Mr Foote’s Other Leg’ een transfer van het Hampstead Theatre dat daar voor uitverkochte zalen speelde. Op West End is de belangstelling wat minder en heb dan ook een mooi kaartje op rij 3 in de stalls kunnen boeken voor de helft van de reguliere prijs.

Ian Kelly baseerde het script van het toneelstuk op zijn gelijknamige boek en gaat over Samuel Foote die leefde in het Londen van de 18e eeuw. Een bijzonder kleurrijk figuur, satiricus, acteur en komiek maar ook theater eigenaar. Zijn vriend en concurrent is David Garrick die serieus toneel brengt met Shakespeare in Drury Lane. Foote neemt het allemaal niet zo nauw en brengt ‘Othello’ als komedie, afficheert zijn toneelstukken als theepartijtjes om de strenge regels van de censuur te omzeilen en treedt ook regelmatig op als vrouw. Een gevierd figuur in de Londense high society, bekende van Prince George en hij is het gesprek van de dag als hij bij een ongeluk zijn been verliest. Dat houdt hem niet tegen om te blijven optreden met een houten been dat hij heeft laten maken door een marionettenmaker uit Covent Garden. Zijn leven neemt een dramatische wending als hij wordt beschuldigd van sodomie.

De titel wordt al direct verklaard in de openingsscène. Het is 1777 en Foote is imiddels overleden. Zijn trouwe Jamaicaanse dienaar Frank Barber en toneelmanager Mrs Garner gaan in de gruwelijke collectie anatomische onderdelen van heelmeester John Hunter op zoek naar het kunstbeen van hun baas, in de hoop het alsnog met hem te kunnen begraven. Vervolgens gaan we 20 jaar terug in de tijd en maken kennis met de hoofdfiguren in dit toneelstuk als de jonge Foote een voordracht klasje bijwoont, samen met acteurs David Garrick en de Ierse Peg Woffington, de toekomstig heelmeester John Hunter en de niet erg spraakzame Miss Chudleigh.

Kelly’s script van ‘Mr. Foote’s Other Leg’ geeft een prachtig onstuimig beeld van het Londen in een tijd die het met de moraal niet zo nauw neemt. Maar geeft tevens een fascinerende blik op de veranderende tijden op zowel sociaal als wetenschappelijk vlak, en een verrassende inkijk op het leven in en om de theaters in die tijd. Het is een heerlijk soms frivool stuk onder regie van Richard Eyre, dat balanceert op de rand tussen drama en komedie, feit en fictie. Bij tijden grof en afgrijselijk zoals bijvoorbeeld de amputatie scène die op het toneel wordt uitgevoerd en niet zichtbaar in beeld wordt gebracht maar waarvan met zoveel detail verslag wordt gedaan dat ik bijna licht in het hoofd wordt.

Puntige teksten zorgen voor veel grappige en hilarische momenten maar de dramatische verwikkelingen in de tweede akte voelen oprecht en nooit sentimenteel.

Mr Foote wordt prachtig gespeeld door Simon Russell Beale. In het begin vooral grappig en erg venijnig maar naarmate het stuk vordert is hij meesterlijk in het overbrengen van zijn fysieke en vooral geestelijke pijn.  Hij speelt de excentrieke Foote aandoenlijk en met veel passie. Mooie ondersteunende rollen zijn er voor Joseph Millson als de minzame David Garrick en Dervla Kirwan als een sprankelende Peg Woffington. En hoewel het drietal veel met elkaar te stellen heeft komt de warmte van hun vriendschap oprecht over. Veel lof ook voor Jenny Galloway de grofgebekte Mrs Garner die ook in de tegenslagen haar baas trouw blijft. En erg leuk om Ian Kelly die het script schreef ook een rol te zien spelen, namelijk die van Prince George.

Een prachtig design van Tim Hatley (set en kostuums) en Peter Mumford (licht) vervolmaken het gevoel. Het decor zit ingenieus in elkaar met los van elkaar bewegende stellages en panelen die binnen een mum van tijd een andere locatie verbeelden en het licht is sober, bijna somber, maar erg sfeervol gedaan.

Erg blij dat ik dit toneelstuk op het programma had staan en een fascinerend idee ook dat Foote zo’n 250 jaar geleden bijna op dezelfde plaats heeft gestaan en verantwoordelijk is voor het feit dat het Haymarket Theatre nog steeds de koninklijke titel mag dragen.

© foto’s Nobby Clark

I Want My Hat Back
National Theatre - Temporary Theatre
dinsdag 29 december - ochtend

Op de laatste dag in Londen ga ik al vroeg op pad. Snel nog een espresso bij Caffè Nero en na een wandeling over de Thames richting Southbank naar het National Theatre waar ik die ochtend de voorstelling ‘I Want My Hat Back’ zie. Normaal gesproken zie ik weinig kindervoorstellingen , maar enthousiaste recensies en de aanmoediging dat de show een feest is voor iedereen van 3 tot 300, toch snel één van de weinig beschikbare kaarten geboekt.

‘I Want My Hat Back’ is gebaseerd op het populaire prentenboek van Jon Klassen en is voor theater aangepast door Joel Horwood (script en teksten) en Arthur Darvill (muziek). Omgeven door ouders met vooral véél kinderen sta ik te wachten tot het Temporary Theatre opengaat als door de foyer een grappig gezelschap aan komt lopen.  Vooraan de tubaspeler gevolgd door Bear en de rest van de cast die iedereen vooral uitnodigen om hen naar de zaal te volgen. Nou dat doe ik dan maar, om een uur later het theater met een brede grijns weer te verlaten.

Het verhaal stelt niet veel voor. Bear heeft een knullig rood punthoedje waar hij erg gek op is. Groot is het verdriet als hij na een dutje merkt dat zijn hoed weg is. Gestolen maar door wie ? Rabbit weet het publiek al, maar dat weet Bear nog niet. Gelukkig komt het zoals in alle sprookjes uiteindelijk goed, zij het in dit geval met een nogal gruwelijke twist voor Rabbit.

De kleine cast speelt verdienstelijk met Steven Webb als de lichtelijk hysterisch zelf ingenomen Rabbit als uitschieter. De scène waarin hij op klikkende tapschoenen verschijnt en ook weer heel snel verdwijnt omdat hij Bear niet wakker wil maken is hilarisch leuk. En uiteraard een briljante Marek Larwood als Bear die er eigenlijk belachelijk uitziet met zijn gebreide muts met bere-oren, een nep bontjas en een Led Zeppelin T shirt, maar fantastisch improviserend speelt.

De voorstelling is erg leuk voor kinderen maar ook voor volwassenen valt er veel te genieten. Vooral de reacties van Bear die in character reageert op de opmerkingen uit het publiek. Het duurt natuurlijk niet lang voordat iedereen begint de roepen wie de dader is maar dit wordt briljant opgelost door Bear. Net als de discussie die hij aangaat met een eigenwijs joch uit het publiek die niet wil inzien dat de omgekeerde bloempot een rots is waarop de schildpad aan het klimmen is. It’s a rock ! No it’s not ! En vervolgens tegen de ouders verzucht dat hij hen veel sterkte wenst en hoe zal het zijn als het kind eenmaal begint te puberen.

De set en kostuums van Fly Davis zijn heerlijk retro kneuterig en het voelt als een knusse huiskamer, de catchy muziek in vele stijlen wordt prima vertolkt door een drie koppig ensemble dat verkleed als herten met veel te suffe pruiken en een gewei soms ook onderdeel vormen van de show. En het blijkt dat de jeugd van tegenwoordig meer aankan dan ik vroeger als een scène voorbij komt waar ik bijna van de stoel lazer door onverwachte schrik en het jonge grut zonder te blikken of blozen blijft kijken. Als deze voorstelling volgend Kerst-seizoen weer voorbij komt in het National Theatre moet je zeker gaan kijken !

En na een lekkere lunch in Kitchen het nieuwe café van het NT en een bezoekje aan de Bookshop is het alweer tijd voor de matinee van deze dag ‘Matthew Bourne’s Sleeping Beauty’.

© foto Richard Davenport

Matthew Bourne’s Sleeping Beauty
Sadler’s Wells
dinsdag 29 december - middag

De voorstellingen van Matthew Bourne zijn zo’n beetje een traditie in de decembermaand in Sadler’s Wells en ook dit jaar vormt geen uitzondering. Bourne bewerkte het bekende eeuwenoude sprookje van een jong meisje dat gedoemd is om honderd jaar te slapen naar ‘A Gothic Romance’ zoals de ondertitel luidt, en is na de première in 2012 terug in Londens danstheater.

Na ‘Nutcracker!’ en ‘Swan Lake’ waagt Bourne zich nu aan het derde ballet van Tsjaikovski dat in 1890 de première beleefde en dat hij baseerde op het sprookje uit de 17e eeuw van Charles Perrault. Bourne’s versie begint ook in 1890 bij de geboorte van Aurora en voert in vier aktes door haar leven, van 1890 en 1911 naar 2011 en de dag van gisteren.

Aurora de mooie prinses is verliefd op Leo de bescheiden jachtopziener van het paleis maar raakt in verwarring als de mooie maar boosaardige Caradoc ten tonele verschijnt. Hij is de mysterieuze zoon van de duistere fee Carabosse. In hun strijd om de liefde van Aurora vervagen de grenzen van leven en dood en bovenal tijd. Het is een prachtig Gothisch verhaal dat vele fascinerende facetten in zich verenigt van verborgen homo-erotiek tot nachtelijk vampirisme.

De sets en kostuums van Lez Brotherson zijn briljant en vooral oogstrelend en zorgen in combinatie met het lichtplan van Paule Constable voor prachtige taferelen. Van de Victoriaanse vergulde weelde en de pracht en praal in het paleis dat enigszins bedompt voelt naar de vrijheid van met zonlicht vervulde zomerse tuinen naar een desolaat maan verlicht griezelig bos of een spaarzaam door neon verlichte nachtclub. Prachtig is ook de vormgeving van de kleine Aurora een betoverende ingenieus vormgegeven beweegbare pop.

Matthew Bourne weet als geen ander zijn handtekening op dit tijdloze verhaal te zetten en het ook nog eens relevant te maken voor de 21e eeuw. Hij is de regisseur maar tevens verantwoordelijk voor het nieuwe script. Zijn choreografieën voor ‘Sleeping Beauty’ ademen vele stijlen. Van de heerlijk romantische en nostalgische balletten in de paleistuinen als Aurora 21 jaar wordt en macabere danspassen van de vampieren naar meer moderne dansbewegingen als het verhaal in onze tijd speelt.

De solisten in deze voorstelling zijn prachtige dansers met Ashley Shaw als de eigenzinnige maar zeer gracieuze Princess Aurora, Chris Trenfield als de charmante Leo en Christopher Marney als de mysterieuze Count Lilac. Adam Maskell was prachtig in zijn dubbelrol als de boze fee Carabosse en haar zoon de androgyne Caradoc.

Punt van kritiek is wel dat de prachtige muziek van Tsjaikovski, waar overigens driftig in geknipt was, op band staat. Het klinkt opulent maar deze middag toch niet optimaal en te zeer versterkt. Maar goed gezien de redelijk lage toegangsprijzen is een volledig symfonisch orkest ook geen optie.

In alle overige aspecten is ‘Matthew Bourne’s Sleeping Beauty’ een fantastisch mooie en oogstrelende dansvoorstelling die alle snaren raakt en werkt als een levendige droom.

© foto’s Simon Annand & Mikah Smillie

Les Liaisons Dangereuses
Donmar Warehouse
dinsdag 29 december - avond

Die avond is het alweer tijd voor de laatste voorstelling ‘Les Liaisons Dangereuses’ in het prachtige Donmar Warehouse. Altijd een heerlijk theater om te komen door de doorgaans hoge kwaliteit van de producties en de intieme sfeer.

‘Les Liaisons Dangereuses’ is een toneelstuk uit 1985 van Christopher Hampton dat hij baseerde op de briefroman van de Franse schrijver Pierre Choderlos de Laclos uit 1782 dat, destijds in het Frankrijk van net voor de Revolutie, een schandaal veroorzaakte.  Het verhaal is vele malen bewerkt en is wellicht het bekendst van de verfilming door Stephen Frears uit 1988 met onder andere John Malkovich en Glenn Close.

Nu is het dertig jaar later de beurt aan regisseur en artistiek directeur van het Donmar Warehouse Josie Rourke om dit stuk vol verraad, passie en sluimerende erotiek op het toneel te brengen.

Hoofdpersonen zijn de Marquise de Merteuil en Vicomte de Valmont die ooit geliefden waren en op een perverse manier nog steeds aan elkaar verbonden zijn.  Ze gebruiken passie en verleiding om zo anderen onderdeel te maken van hun wrede manipulatieve spel.

Valmont richt zijn pijlen op de getrouwde Madame de Tourvel terwijl Merteuil zich bezighoudt met de jonge onschuldige Cécile de Volanges die pas het klooster heeft verlaten om te gaan huwen. Maar Cécile wordt verliefd op een ander, de jonge aantrekkelijke Chevalier Danceny.  Merteuil stelt voor dat Valmont Cécile verleidt, maar hij vindt dat te makkelijk en ze gaan een andere weddenschap aan. Als het hem lukt om Madame de Tourvel te verleiden en daarvan een schriftelijk bewijs te overleggen, belooft ze hem nog één keer samen het bed te delen.

Maar de zaken lopen anders dan gepland als Valmont verliefd wordt op Tourvel en Merteuil bovendien Danceny verovert. In de intriges die volgen zweert Merteuil wraak aan Valmont als ze Danceny toevertouwt dat hij ook Cécile heeft verleid en onteerd. In het duel dat volgt raakt Valmont dodelijk verwond maar onthult aan Danceny nog wel de betrokkenheid van Merteuil in het hele verhaal. Haar reputatie is voorgoed beschadigd en ze blijft eenzaam achter.

Voor deze productie is het Donmar door designer Tom Scutt getransformeerd in een haast vervallen 18e eeuwse praalkamer, schilderijen hangen niet meer te pronken aan de muren, maar staan gestapeld op de grond en de spaarzame meubels zijn afgedekt met doorzichtige voiles. Het geheel is sfeervol verlicht door imposante kroonluchters met kaarsen in een indrukwekkend lichtplan van Mark Henderson. De wisseling in scènes zijn magistraal gechoreografeerd door Arthur Pita en worden haast theatrale muzikale interludes dankzij de sfeervolle muziek van Michael Bruce. Het hele toneelbeeld in een heel scala aan bijna breekbare kleuren straalt klasse uit. Echt prachtig om te zien.

Janet McTeer speelt de meedogenloze Marquise de Merteuil op een grandioze manier met een heerlijk ijzige elegantie en grandeur. Met een fluweelzachte stem manipuleert ze en heeft alle touwtjes stevig in handen. Dominic West is een charmante en charismatische Vicomte de Valmont die bijna geen sinistere kantjes lijkt te hebben, totdat hij een bijna sadistische en gruwelijke kant van zijn karakter laat zien.

Er zijn ook prachtige rollen voor Elaine Cassidy als een getergde Madame de Tourvel en Morfydd Clark als de onschuldige Cécile. Twee vrouwen die ondanks hun terughoudendheid ten prooi vallen aan verleiding en lust. Una Stubbs speelt de tante van Valmont, Madame de Rosemonde, een niet erg grote rol, maar Stubbs steelt de scènes waarin ze wel te zien is.

‘Les Liaisons Dangereuses’ is een intrigerend toneelstuk, dat zich moet bewegen tussen esthetiek, erotiek en drama. Josie Rourke lijkt in deze revival de perfecte balans gevonden te hebben. Seksualiteit lijkt slechts sluimerend aanwezig met de hoofdpersonen gevangen in een eeuwig zoekend verlangen. Met een prachtig eindbeeld als de vrouwen de kaarsen met hun vingers doven en er nagenoeg duisternis heerst, blijven ze bewegingsloos in een bijna verstikkende mist staan.

© foto’s Johan Persson

Komende korte reisjes naar Londen komen al weer wat dichterbij en het grootste deel van de voorstellingen is weer geboekt

- ‘Sunset Boulevard’
- ‘Guys & Dolls’       
- ‘Show Boat’       
- ‘Mrs Henderson Presents’
- ‘Funny Girl’
- ‘The Go-Between’
- ‘Aladdin’
- ‘The Threepenny Opera’

En qua toneel

- ‘Doctor Faustus’
- ‘People Places & Things’
- ‘Harry Potter and the Cursed Child - Part I’
- ‘Harry Potter and the Cursed Child - Part II’

Nog één avond in te vullen en dat wordt waarschijnlijk nog een keertje naar ‘Mrs Henderson Presents’

Deze week stond een kort bezoek aan Londen met zes voorstellingen op het programma in drie dagen. De belangrijkste reden was natuurlijk ‘Sunset Boulevard’ met Glenn Close. Vandaag valt het doek alweer voor deze productie in het London Coliseum maar wat ben ik ontzettend blij dat ik dit op de valreep heb kunnen meemaken. Close was werkelijk in topvorm en vocaal erg sterk. Een fenomenale avond en erg leuk om te zien dat ook Andrew Lloyd Webber in de zaal zat.

Kort na aankomst in Londen gelijk door naar het Phoenix waar ik de matinee van ‘Guys and Dolls’ zag. Drie van de vier hoofdrollen voor deze transfer vanuit het Savoy zijn nieuw en maakten veel indruk op mij. Richard Kind als Nathan Detroit en Samantha Spiro als Miss Adelaide zijn een heerlijk koppel en leuk om Oliver Tompsett weer eens te zien als een erg charmante Sky Masterson. Aanrader !

De volgende dag naar de matinee ‘Show Boat’ in het New London Theatre. Ik heb mooie herinneringen aan de Hal Prince revival van jaren geleden in New York maar regisseur Daniel Evans heeft deze klassieker nieuw leven ingeblazen en tja die glorieuze muziek van Kern. Ik zat in het begin al met huizenhoog kippenvel en was hevig ontroerd aan het slot. Geweldige cast, prachtige vormgeving. En dan te bedenken dat deze show al bijna 90 jaar oud is. Ik ga heel graag nog een keer.

De cast CD heb ik thuis heel vaak beluisterd en ik was dan ook razend benieuwd naar de nieuwe Britse musical ‘Mrs Henderson Presents’. Het werd een heerlijke avond met de geweldige Tracie Bennett in de titelrol en alleen al om Emma Williams als Maureen ‘If Mountains Were Easy To Climb’ te zien zingen is de prijs van het toegangskaartje meer dan waard.

De matinee van de volgende dag was het enige toneelstuk van dit reisje ‘Doctor Faustus’ onder regie van Jamie Lloyd. In de titelrol Kit Harington die naar het schijnt bekend is uit de serie ‘Game Of Thrones’. Maar goed die serie ken ik niet en de reden voor mij om te boeken was Jenna Russell als Mephistopheles. Het bleek een nogal heftig controversieel stuk met na de pauze nogal wat lege plaatsen. Ik ben er nog niet helemaal uit.

Die avond gelukkig weer wat lichtere kost. De transfer vanuit de Chocolate Factory van ‘Funny Girl’ in het Savoy Theatre. De voorstelling is qua decor en belichting prachtig vertaald naar het Savoy.  Sheridan Smith leek wat meer te improviseren maar pakt de zaal volledig in en krijgt aan het slot een grandioze staande ovatie van het hele publiek. Het blijft wel jammer dat de kracht van ‘Funny Girl’ toch vooral ligt in de eerste akte en dat de dramatische verwikkelingen in het vervolg niet volledig worden benut.

Op vrijdag is het al vroeg met de Eurostar weer richting Brussel en naar huis. Gelukkig is het volgende reisje al in zicht.

Guys And Dolls
Phoenix Theatre
dinsdag 3 mei - middag

Net aangekomen in Londen is de eerste voorstelling die ik zie de musical ‘Guys And Dolls’. Na de run in Chichester en het Savoy Theatre staat deze klassieker uit 1950 van Frank Loesser nu in het Phoenix Theatre. Eind vorig jaar zag ik de show al in het Savoy en daarvan is hier nog een verslag na te lezen.

De hoofdrollen zijn grotendeels opnieuw gecast en alleen Siubhan Harrison als Sarah Brown is gebleven. De Amerikaan Richard Kind speelt nu nog de rol van de ietwat onhandige gokker Nathan Detroit maar vanaf 24 mei is Nigel Lindsay te zien in de rol. Samantha Spiro is een heerlijke Miss Adelaide. Haar vertolking leunt wat minder op de erg fysieke manier waarop Sophie Thompson de rol in het Savoy gestalte gaf. Spiro is wat meer goedgelovig, soms een tikje onnozel en kwetsbaar wat haar karakter erg sympathiek maakt. Oliver Tompsett is een erg charmante verschijning en past de rol van Sky Masterson dan ook uitstekend. Bovendien spat de chemie tussen de vier hoofdrollen van het toneel.

Voor de transfer naar het nieuwe theater is het orkest wat ingekrompen maar dat doet aan de beleving van de heerlijke muziek weinig af. Het is opnieuw genieten van klassiekers als ‘A Bushel And A Peck’, ‘If I Were A Bell’ en ‘Luck Be A Lady’.

De kleurrijke inventieve set en kostuums van Peter McKintosh en de briljante belichting van Tim Mitchell staan ook hier prachtig. Evenals de energieke choreografie van Carlos Acosta en Andrew Wright. Het grote ensemble zingt en danst de sterren van de hemel en ook de andere rollen zijn uitstekend gecast met Billy Boyle als Arvide Abernathy en Gavin Spokes als Nicely Nicely Johnson om er maar eens een paar te noemen.

‘Guys And Dolls’ staat nog steeds als een huis en is een niet te missen musical in de beste Broadway traditie met heel veel humor en een hartverwarmende finale.

© foto’s Johan Persson