Recensie

Alice in Gothicland

Een bezoek aan een land vol maffe wezens, die er nogal gothic uitzien, dat staat je te wachten als je met Alice een bezoek brengt aan Onderland.

“Een verhaal geïnspireerd op de gelijknamige animatiefilm uit 2010 over de terugkeer van Alice naar Onderland.”Zo wordt de voorstelling ‘àlice in Onderland’ niet helemaal juist omschreven, want heeft er iemand van deze animatiefilm gehoord. Als de voorstelling begint wordt echter snel duidelijk dat het hier gaat om een bewerking van de Tim Burton-film (combinatie van speelfilm en motion capture animatie), die ook nog een W in de titel heeft.

De voorstelling begint met een bal masqué, waar Alice Kingsley dé vraag (Wil je met met trouwen) gesteld wordt en die ze liever niet wil beantwoorden. Op de vlucht belandt ze in Onderland. Hier is de verwarring al snel compleet. Is zij de Alice waarop de goeden in Onderland zitten te wachten? De Alice die al eerder in het land was? De Alice die volgens de voorspelling het Larieloeder kan verslaan en de witte koningin terug op de troon zou kunnen brengen. Of toch niet? De Onderlanders verschillen van mening, en ook Alice zelf weet het niet. Zij veronderstelt in een droom te zitten, en het is toch haar droom? Maar van een eerder bezoek lijkt ze niets meer te weten. De rode koningin, die nu met harde hand over Onderland regeert, is bezorgd over de komst van Alice en stuurt haar rechterhand op pad om haar te zoeken.

“Is hier dan niemand normaal?”, horen we halverwege de voorstelling verzuchten op het podium. Een retorische vraag die je ook als publiek niet vreemd zal zijn. Een zenuwachtig ADHD-konijn, een muis die om de haverklap in slaap valt, een kale tweeling die altijd samen op een bizarre manier bezig zijn. Een rare halfzachte hoedenmaker en een hysterische koningin. Het is maar een greep uit de vreemde snuiters die dit Onderland bevolken.Wat meteen opvalt is het gothic-uiterlijk van alle bewoners van Onderland. Vaak een beetje creepy, mede dankzij de doorgaans spierwitte gezichten, Wie na afloop de frisgewassen gezichten van castleden ziet, zal een groot aantal van de spelers niet meteen herkennen, met als meest extreme gevallen Barry de Gooijer (haas) en Thomas Kuipers (Steen, rechterhand van de rode koningin). Het contrast tussen deze gothic-figuren en het popperige uiterlijk van Alice kan niet groter zijn.
De voorstelling is qua duisterheid meer Tim Burton dan de film zelf. Dat wordt meteen versterkt door de keuze van de nummers. Het openingsnummer in Onderland zet (na de lichte Bach-muziek van het bal) meteen de toon. Net als de andere jaargangen is voor de muziek een keuze gemaakt uit bestaande nummers, die van een nieuwe tekst zijn voorzien, en in dit geval is het Sweeney Todd.

Met de keuze voor dit verhaal hebben de studenten het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Ze kunnen zich wel uitleven in de vreemde karakters, maar de emoties en motieven moeten door het publiek ook te volgen zijn. Dat vergt soms overgangen van groot naar heel klein spel, Extra pittig moet de veelal rare woordkeuze van de teksten zijn. Zeker verbasteringen van woorden die we in het Nederlands gewoon gebruiken, moet je vlekkeloos brengen, en ook nog uitspreken alsof je nooit een andere taal hebt gesproken. Dat dit is goed gelukt is is een compliment waard.

Waar de voorstelling als geheel het zien zeker waard is, zitten de hoogtepunten toch vooral in de tweede akte. De finale van akte 1 (op ‘Off to the races’ uit The Mystery of Edwin Drood) is al lekker, maar die van de tweede (‘When I grow up’ uit Matilda) mag er helemaal zijn. En derde ensemblenummer wat indruk maakt is de aanloop naar executie (Scarlet Pimpernel). Daarnaast laat Mandy Rehorst een prachtige emotionele ballad (uit Rebecca) horen, en weet ook Tessa de Jong als Alice met een nummer uit Matilda de gevoelige snaar te raken.
Opvallend zijn de Tweedledom/Tweedledee-tweeling. Door hun rare bewegingen weten Nynke van der Aa en Lisa Stam al een glimlach op je gezicht te toveren zodra ze het podium op komen. Ook de rode koningin (Julia Berendse) weet op te vallen, maar dan door een enorme strot. Het zou ons niet verbazen als tijdens de voorstelling heel Baarn in het gelid is gesprongen.

Het decor is simpel. Een verhoging in perspectief, en twee doeken, één rood en één wit, dat is het voornaamste. De kostuums zijn niet tot groot detail uitgewerkt (de kat heeft geen opgeplakte oren en een staart, maar wel grime en een bol wol, en de rups Absolem is een blauwe jurk en een blauwe bal. Met een nummer in het haar zijn de spelers dan even onderdaan van de rode koningin, of met een blauwe sjerp en een balletje horen ze bij Absolem. Ook de Larieloeder is niet meer dan een rode lap en twee lampen als ogen. Simpel, en doeltreffend, zoals het hoort.

De derdejaars voorstelling is bij de Frank Sanders’ Akademie voor Musicaltheater altijd een kleine tour langs de theaters, die de try-out periode van een musical simuleert. Zo valt de voorstelling die wij zagen te beschouwen als de generale repetitie/ eerste voorstelling met publiek, en de première is dan meteen ook de laatste voorstelling (11 juni in het DeLaMar), en tot die tijd spelen ze dus in verschillende omstandigheden. Was de Speeldoos een lijst-theater (met een echt podium), vanavond spelen ze in een klein theater met een vlakke vloer. Uiteraard is het leuk voor de spelers als ze ook de andere voorstellingen de komende week (in Zaandam, Alphen aan de Rijn, Rijswijk en Purmerend een zo groot mogelijk publiek hebben. De spelers hebben de juiste toon al wel te pakken, en hebben een aantal voorstellingen om deze te vervolmaken. Liefhebbers van Alice in Wonderland moeten deze voorstelling dan ook zeker niet laten schieten.

Er waren geluiden dat Disney deze film tot een musical zou willen bewerken. Hoewel dit bedrijf voor hun musicalprodukties niet zo van duisterheid houdt, zouden ze hier toch eens naar moeten kijken. Wie weet veranderen ze van mening.


Nynke van der Aa, Julia Berendse, Denizli Dekker, Barry de Gooijer, Tessa de Jong, Anouk Kalter, Joëlle Koomen, Thomas Kuipers, Chiara Molenaar, Yannick Plugers, Rowin Prins, Mandy Rehorst, Lisa Stam en Britt Teeling zijn nog te zien in Alice in Onderland op:

Vr 1 juni    20.15u    Theater De Luifel, Heemstede
Ma 4 juni   20.30u    Het Zaantheater, Zaandam
Wo 6 juni  20.00u    Theater Castellum, Alphen a/d Rijn
Vr 8 juni    20.15u    De Rijswijkse Schouwburg, Rijswijk
Za 9 juni   20.15u    Theater de Purmaryn, Purmerend
Ma 11 juni 20.15u    Het DeLaMar Theater, Amsterdam

 

31 May 2012
Try-out
Baarn
De Speeldoos
http://www.franksandersakademie.nl
Frank Sanders Akademie, 3e jaars, eindvoorstelling, alice in wonderland, alice in onderland, recensie, frank sanders akademie voor musicaltheater, billy maluw, Nienke van der Aa, julia berendse, Lisa Stam, tessa de jong, mandy rehorst

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen