Het begon natuurlijk allemaal met de kleine Britse film, The Full Monty, uit 1997. Het verhaal, gesitueerd in Sheffield, ging over werkloze fabrieksarbeiders, die zich ontmand voelden in een wereld waar de vrouwen werken en naar strippers gaan. Om geld en hun zelfrespect terug te verdienen besluiten ze een stripact samen te stellen. Een van ?echte mannen? en waar ze alles ten toon zullen stellen.
Drie jaar later werd de film bewerkt tot een Broadway musical door schrijver Terrence McNally (Ragtime) en songwriter David Yazbek, die met Monty zijn musicaldebuut maakte. De locatie werd verplaatst naar Buffalo (New York) en ik zag deze productie op 26 november 2000 in het Eugene O’Neill theater op Broadway. Monty werd genomineerd voor 10 Tony Awards, waaronder voor Beste Musical.
De Nederlandse bewerking van Allard Blom is gesitueerd in Amsterdam en heeft de titel All the Way gekregen. Behalve de locatieverandering wordt in essentie de Broadway musical geheel uitgevoerd. Het zoontje van de protagonist is eruit geschreven en de muzikale repetitiebegeleider is van sekse veranderd, maar verder is alles vrijwel zoals ik het mij kan herinneren, toen ik het in november 2000 in New York zag.
De nadruk van de voorstelling ligt, zoals het zou moeten in een eindexamenvoorstelling, op het talent van de Akademie en dat geldt ook voor deze recensie.
De protagonist, Berry, wordt vertolkt door Karel Simons. Deze heeft een overvloed aan charisma en weet zijn loser-vader sympathiek te maken. De rode draad door het verhaal heen is dat hij de hele stripact opzet om genoeg geld bij elkaar te verzamelen om zijn zoontje niet te verliezen in een allimentatiezaak.
Simons is een ‘triple threat’ wat betekent dat hij alle disciplines goed beheerst. Op toneel is hij een dynamo, die constant over het podium stuitert, een split in de lucht doet en zijn street dance moves ten toon stelt. Als het moet, zoals in zijn solo ‘Opeens is alles anders’, weet hij echter gas terug te nemen en de rust te vinden voor het gevoelige nummer over zijn zoontje.
Berry zijn beste vriend is Danny en deze wordt op hilarische wijze vertolkt door Danny Houtkooper. Danny heeft naast het verliezen van zijn baan ook nog een gewichtsprobleem. Dit heeft alles heeft zijn zelfrespect zware schade aangedaan. Houtkooper is de bron van veel van de humor in het stuk. Zijn cynische opmerkingen over Berry zijn wilde ideëen zelfspot slaan de plank zelden mis.
Vincent de Lusenet speelt Martin, een verlegen jongen die nog steeds bij zijn zieke moeder woont. Zijn personageontwikkeling van suidale loser aan het begin tot zelfverzekerde stripper is erg grappig om te zien en hij krijgt de mooie hymne ‘Je fluistert mijn naam’, tijdens de begrafenis van zijn moeder, te zingen.
Koen Iking is zeer overtuigend als de stijve hark, Harold, de ook ontslagen baas van de jongens. Deze doet aan stijldansen en wordt dus ingezet om de choreografie van de stripact te doen.
Dennis Radelaar is erg grappig als hengst, de excuus-allochtoon van de groep. Hij gaat gekleed in een zwart trainingspak met een prominent gevuld kruis, heeft een kaalgeschoren kop en een blik die de klanten van McDonald’s doet schrikken. Zijn solo ‘Allochtoon’ is hilarisch, vooral vanwege Dennis zijn mimiek en bewegingen. De tekst heeft echter wat kracht verloren in de vertaling, omdat het van een specifiek stereotiep (de zwarte man) is gegaan naar een algemene (de allochtoon). Ook articuleerde Dennis niet altijd even duidelijk waardoor (neem ik aan) enkele verbale grappen verloren gingen.
Christiaan Nannen speelt de niet zo snuggere Erik, die steeds (zonder succes) een salto probeert te maken tegen een muur, net als Donald O’Connor tijdens de ‘Be a Clown’-scène in Singin’ in the Rain. Erik kan niets, maar wordt toch aangenomen vanwege zijn enorme leuter. Christiaan weet dit typetje erg leuk neer te zetten.
De cynische pianobegeleider, Dirk, wordt op geweldige wijze neergezet door Barry Beijer. Deze weet al op je lachspieren te werken door slechts in karakter op toneel te staan. Dirk heeft met iedereen in de biz gewerkt van Andre Hazes tot Lee Towers en in zijn fantastische solo, dat het tweede bedrijf opent, komt je zijn hele loopbaan te weten. Barry zijn meest memorabele moment (voor mij) is als hij oneerbiedig zijn sigarettenas in een graf dumpt.
De vrouwen hebben niet zulke geanimeerde rollen als bovenstaande heren. Ze worden geï®´roduceerd in een mannenstripclub waar ze het nummer ‘De vrouw regeert’ op agressieve wijze en met iconische Charlie’s Angels bewegingen brengen. Zo zien de mannen hun ook. Anne-Marie van den Aarsen blijft helaas zo bikkelhard. We krijgen geen andere kanten van haar personage te zien, wat het vreemd maakt dat ze aan het eind wel bij stripact aanwezig is.
Irene Borst als het luxe beest Vicky (de vrouw van Harold), krijgt wel de kans om haar personage wat uit te diepen en haar latin getinte nummer ‘Mijn vent is ongekend’ is erg komisch.
Ook Floor van Randwijk als de seksueel gefrustreerde Janny (de vrouw van Danny) krijgt de kans om meerdere kanten van haar personage te laten zien.
Het leuke aan het stuk is dat niemand is wie hij/zei in eerste instantie lijkt te zijn en dat is altijd prettig voor acteurs om te spelen. De cast werkt als een echte eenheid, zoals het zou moeten, en hun plezier en enorme durf (m.n. tijdens de naaktscènes), zijn erg aanstekelijk. Ja, de cast is veel te jong voor hun rollen en zijn niet echt overtuigend als fabrieksarbeiders maar dat mag de pret niet drukken in deze eindexamenproductie, waar ook het acteren van hoog niveau is. Deze acteurs verdienen een mooie loopbaan in de Nederlandse musical, die langzaam maar zeker blijft evolueren. Ook was het een verademing om na die vele familiemusicals er weer eens een voor volwassenen te zien.
Speeldata:
Vrij. 3 & Za. 4 juni: Omval, Diemen (020-6001897)
Ma. 6 juni: Nieuwe De La Mar, Amsterdam (020-5305320)
Do. 9 juni: De Meerse, Hoofddorp (023-5563707)
Voor meer info: http://www.franksandersakademie.nl