Afgelopen zondag vond in GaiaZOO in Kerkrade de presentatie plaats van de Annie’s en de andere weeskinderen. Onder het mom van een laatste auditie (met ‘Hey buschauffeur’) was er in eerste instantie gespannenheid, maar deze verdween zodra Albert Verlinde de verlossende woorden had gesproken. Iedereen die aanwezig was, mocht zich tot de cast van Annie rekenen. Een verdeling in zes regiogebonden groepen volgde, evenals een tweede optreden. Het weer zat niet mee, maar er volgde toch nog een fotomoment met de Annie’s bij de giraffen van deze fraaie dierentuin, die ook als sponsor van Annie zal fungeren.
Niet alleen de kinderen waren in Gaia Zoo aanwezig, maar ook een paar hoofdrolspelers. Musicalworld sprak met Maike Boerdam, die in de voorstelling de rol van Grace zal spelen.
Annie is natuurlijk al een aantal keren gespeeld. Hoe ga je je rol eigen maken?
Dat doe je natuurlijk altijd in samenwerking, met de regisseur en de keuzes van Tony. Je moet natuurlijk naar elkaar toegroeien en een vlechtwerkje maken. Het is wel ‘weer’ Annie, maar het wordt wel nieuw. We hebben een volledig nieuw decor, en met een interessante keuze voor Daddy Warbucks, want dat is iemand die je niet meteen in die rol verwacht. Dat kan alleen maar wat nieuwe elementen geven. De Annie-tjes zijn ook allemaal wat jonger, wat ook spannend is, want dat moet natuurlijk allemaal wel goed gaan.
Wat is de essentie van jouw rol? Wat wil je naar het publiek toe zeker duidelijk maken?
Ik hoop dat we duidelijk kunnen maken dat er een romance zit aan te komen tussen Grace en Warbucks. Als er een Annie 2 zou komen, krijgen zij echt een relatie. De bloei daarvan moet je in Annie zien. Dat wordt de grootste uitdaging, want hoewel het er wel in zit, is het niet uitgeschreven, in woorden. Dat is ook wel leuk. Als mensen, als ze naar buiten gaan, denken, ‘zouden ze nou…’, dan ben ik tevreden.
Wat was je eerste kennismaking met Annie?
Dat was de film, als klein meisje, op de televisie. In Sluis is geen bioscoop, wel zeventwintig restaurants, waarvan 2 met Michelinsterren. De scène, die me het meest is bijgebleven, zit niet in de voorstelling. Dat is op de brug. Je weet dat ze er niet afflikkert, maar elke keer zit je in spanning. Wat speelt het meisje dat mooi. Ik zie het zo weer voor me. Met die man die bijna bij haar is en haar voet vasthoudt. Dat vond ik heel spannend. Maar in de voorstelling is dat onmogelijk, en heeft het ook niet echt nodig. Maar als roodharig klein meisje voel je je wel met haar verbonden.
Als je die Annies nu ziet staan, is dat iets wat je toen je jong was ook zou hebben gewild?
Oh jawel hoor. Ik wist alleen niet dat dat kon. Ik heb op die leeftijd in een kerkkoor gezongen. Toen ik een jaar of zestien was heb ik voor het eerst een musical bezocht, Evita in Antwerpen. Jaren later heb ik dat zelf gespeeld. Dat maakte het cirkeltje wel rond.
