In de voorstelling maken we kennis met Pauline, die een radioprogramma heeft met kerstmuziek. Haar dochter is op wereldreis en op dat moment op Curacao, zij heeft vliegangst, en slecht nieuws gekregen vanuit het ziekenhuis. Niet levensbedreigend, wel levensveranderend. Ze besluit contact op te nemen met Claire, die stewardess is, om haar vliegangst te overwinnen en naar haar dochter te gaan, en vertelt over haar diagnose. Pauline en Claire zaten met Billy Sky in een zanggroep, the Christmas C’s, die in de jaren 90 een grote hit hadden gescoord. Billy Sky is vervolgens solo naar Amerika vertrokken, maar haar carrière zit in het slop. Haar man(ager) gaat vreemd, en toevallig besluit ze na een gecancelde concertreeks naar Nederland te gaan. Ondanks de onmin tussen Pauline en Billy Sky besluit Claire, die zelf ook ongelukkig is in de liefde dankzij een romance met een getrouwde piloot die haar aan het lijntje houdt, haar te vragen voor een reünieconcert van de Christmas C’s. Ze kunnen dan in Curacao oefenen.
Er staat een brok musicalervaring op het podium, dus qua zang zit het wel goed. Er zit zelfs een wat bevreemdend moment in de show waarin Maaike Widdershoven (Pauline), Joke de Kruijf (Claire) en Joanne Telesford (Billy Sky) laten zien wat ze vocaal in huis hebben door fragmenten uit succesmusicals waarin de actrices hebben gespeeld ten gehore te brengen. Natuurlijk is het oud zeer tussen de dames niet als sneeuw voor de zon verdwenen, en dat levert de nodige komische momenten op. Er is een rode draad, waarin de dochter van Pauline (Britt Scholte) en de ex van Pauline (Winston Post) ook een belangrijk aandeel krijgen, en dat zijn ook meteen de karakters die wat uitwerking krijgen. De overige karakters, die ook door dit tweetal worden gespeeld, zijn eendimensionaal en doorgaans ook niet sympathiek. Het nadeel ervan is dat je niet begrijpt dat ze een rol in de levens van de drie dames hebben gekregen.
De voorstelling maakt gebruik van een paar bekende kerstnummers, aangevuld met nieuwe songs van de hand van Bas van den Heuvel. Het zijn poppy nummers, waar de ‘hit’ ook wel iets wegheeft van Star Sisters materiaal, een hippe versie van een Andrew Sisters achtig nummer. Het decor is vooral functioneel.
Het lijkt of geprobeerd is iedereen te behagen door geen echte keuze te maken voor soort humor de boventoon moet voeren. Een vleugje absurdisme hier, wat meligheid daar en verderop weer wat ordinaire grappen. Hier een klein knipoogje, daar juist vet aangezet. Het eindresultaat is een voorstelling die op momenten zeker vermaakt, maar je niet in een komische flow doet belanden. Het leunt op te veel verschillende gedachten. De rode draad is een degelijk verhaal met een lach en een traan, en een happy end, al is dat wel relatief. Aan het eind van de voorstelling wordt de tijdslijn wel wat verwarrend.
Christmas in the Air is een geschikte voorstelling om wat te ontspannen in de mogelijk hectische kerstperiode. De voorstelling biedt voor elk wat wils (zelfs als je het grappig vindt dat twee dames met elkaar kussen, zoals achter me in de zaal), al zal deze zeker niet op je netvlies gegrafeerd blijven staan.
