Recensie

De Jantjes

Nu 7 jaar na de laatste productie, is het opnieuw Joop van den Ende Theaterproducties die deze klassieker het theater in brengt. Ditmaal een versie die uitgaat van het origineel uit 1920, maar die door regisseur Dick Hauser bewerkt is tot een eigentijds stuk zonder de rauwheid van het origineel uit het oog te verliezen.

In de Jordaan
Het decor van ‘De Jantjes’ is relatief sober gehouden. Er is veel met hout gewerkt en het spel oppervlak is klein gehouden om de intimiteit van het stuk te behouden. Ook qua attributen is het ook minimaal gehouden wat de armoede uit die tijd wel goed weergeeft. Er zijn een aantal leuke accenten in het decor aangebracht. Zo zagen we in plaats van een doek om het podium te scheiden, een houten raamwerk met daarop Amsterdamse grachtenhuisjes afgebeeld. Dit was een vrij strak design en past normaal gesproken niet echt binnen het tijdsbeeld van de voorstelling, maar slaat wel een brug naar het heden.
Ook het groene licht, de jungle geluiden en de golfplaten in het decor van de 2e acte, doen je geloven dat je midden in de rimboe van Indië zit. Zeker als de Kolonialen dan ook nog het Indonesische liedje ‘Terang Boelan’ inzetten.
Daarnaast heeft het orkest ook een plek op het podium gekregen waardoor je op sommige momenten het gevoel hebt dat ze bij het meubilair horen van het café van Tantje Pietje. Ook worden zij bij de voorstelling betrokken als er om muziek gevraagd wordt zodat er gedanst kan worden.
Bij de kostuums zien we een contrast. De bijrollen en het ensemble hebben relatief sobere kleding aan, kleding die je ook doet geloven dat je in het begin van de vorige eeuw zit. De hoofdrollen daarentegen dragen kostuums in felle, hippe kleuren van moderne stoffen. Hierdoor krijg je bijvoorbeeld bij Na Druppel meer het gevoel hebt dat je midden in de flower-power tijd zit vanwege haar ‘hippie-jurk’.

Daar zijn onze Jantjes
Dat bijna 85 jaar na de eerste opvoering, de Jantjes nog steeds die kracht bezit om de zaal mee te krijgen, blijkt ook weer tijdens de premiere. Er werd veelvuldig meegeklapt en of je het nu wilt of niet, automatisch zing je ook de o zo bekende nummers mee.
Bart Oomen: “Het zijn nummers die je bij blijven en weet je, cliché‘s zijn nu eenmaal cliché‘s omdat ze waar zijn, en dat is met deze nummers ook zo. Het zijn ‘evergreens’ omdat ze gewoon goed in elkaar zitten”.
Carolina Dijkhuizen: “Daarnaast is het is natuurlijk ook een oer-Hollands stuk. Het geeft een heel realistisch beeld hoe het er vroeger aan toe ging, je kunt het dus bijna Nederlands erfgoed noemen”.
Dat ‘De Jantjes’ de wat oudere mensen meer zal aanspreken, is niet geheel onlogisch. Maar ondanks dat het over een stukje Nederlandse geschiedenis gaat, en de nummers misschien minder bekend zullen zijn voor het jongere publiek, vind ik het heerlijk om mee terug te worden genomen naar de Jordaan van toen. Noem deze voorstelling dus maar een stukje nostalgie en een les geschiedenis ineen!
vlak is klein gehouden om de intimiteit van het stuk te behouden. Ook qua attributen is het ook minimaal gehouden wat de armoede uit die tijd wel goed weergeeft. Er zijn een aantal leuke accenten in het decor aangebracht. Zo zagen we in plaats van een doek om het podium te scheiden, een houten raamwerk met daarop Amsterdamse grachtenhuisjes afgebeeld. Dit was een vrij strak design en past normaal gesproken niet echt binnen het tijdsbeeld van de voorstelling, maar slaat wel een brug naar het heden.
Ook het groene licht, de jungle geluiden en de golfplaten in het decor van de 2e acte, doen je geloven dat je midden in de rimboe van Indië zit. Zeker als de Kolonialen dan ook nog het Indonesische liedje ‘Terang Boelan’ inzetten.
Daarnaast heeft het orkest ook een plek op het podium gekregen waardoor je op sommige momenten het gevoel hebt dat ze bij het meubilair horen van het café van Tantje Pietje. Ook worden zij bij de voorstelling betrokken als er om muziek gevraagd wordt zodat er gedanst kan worden.
Bij de kostuums zien we een contrast. De bijrollen en het ensemble hebben relatief sobere kleding aan, kleding die je ook doet geloven dat je in het begin van de vorige eeuw zit. De hoofdrollen daarentegen dragen kostuums in felle, hippe kleuren van moderne stoffen. Hierdoor krijg je bijvoorbeeld bij Na Druppel meer het gevoel hebt dat je midden in de flower-power tijd zit vanwege haar ‘hippie-jurk’.

‘Daar zijn onze Jantjes’
Dat bijna 85 jaar na de eerste opvoering, de Jantjes nog steeds die kracht bezit om de zaal mee te krijgen, blijkt ook weer tijdens de premiere. Er werd veelvuldig meegeklapt en of je het nu wilt of niet, automatisch zing je ook de o zo bekende nummers mee.
Bart Oomen: “Het zijn nummers die je bij blijven en weet je, cliché‘s zijn nu eenmaal cliché‘s omdat ze waar zijn, en dat is met deze nummers ook zo. Het zijn ‘evergreens’ omdat ze gewoon goed in elkaar zitten”.
Carolina Dijkhuizen: “Daarnaast is het is natuurlijk ook een oer-Hollands stuk. Het geeft een heel realistisch beeld hoe het er vroeger aan toe ging, je kunt het dus bijna Nederlands erfgoed noemen”.
Dat ‘De Jantjes’ de wat oudere mensen meer zal aanspreken, is niet geheel onlogisch. Maar ondanks dat het over een stukje Nederlandse geschiedenis gaat, en de nummers misschien minder bekend zullen zijn voor het jongere publiek, vind ik het heerlijk om mee terug te worden genomen naar de Jordaan van toen. Noem deze voorstelling dus maar een stukje nostalgie en een les geschiedenis ineen!

Première
Den Bosch
Theater aan de Parade
Officiele website

jantjes, westertoren, amsterdam, jordaan, birgit schuurman, carrie tefsen, bob fosko, koert jan de bruin