Slechts een korte wandeling vanaf het Nieuwe Luxortheater bevinden zich de zalen van Walhalla, zoals de Rotterdamse cultuurliefhebber vast wel weet. Een aantal kleine theaterzalen op aparte locaties, waardoor je wel goed moet opletten in welke ruimte je moet zijn. In één ervan is de komende weken de heerlijke voorstelling De Prinsenjurk en de Gouden Knoop te zien: een doldwaze voorstelling met een zeer creatieve vormgeving, geschikt voor jong en oud, met als extra bonus voor de Rotterdammers van geest: er veel verwijzingen naar locaties en stadsdelen.
De avondvoorstelling wordt voorafgegaan door een gezamenlijk diner, aan lange tafels. In een gezellige atmosfeer wordt een vegetarisch driegangendiner geserveerd. De grote eter heeft er mogelijk niet genoeg aan, maar smakelijk is het zeker wel.
De voorstelling is herkenbaar vormgegeven door Steef de Jong. Dat betekent veel kartonnen uitklapconstructies, die ingenieus veranderen in locaties, maar vaak ook deel uitmaken van de kostuums, waarbij de acteurs hun hoofd door gaten steken voor het plaatje. Het zorgt voor grappige plaatjes, terwijl de veranderingen door verder om- of wegklappen van delen ook voor bewondering zorgt. Andere kostuums zijn plat, tweezijdig, en worden om de nek gehangen. Het maakt snelle rolwisselingen mogelijk, en dat is praktisch in dit verhaal, dat door slechts drie acteurs wordt uitgebeeld.
De kleine theaterzaal maakt deze voorstelling automatisch intiem, maar qua stijl doet deze heel erg denken aan de familievoorstellingen van het (voormalige) RO Theater zoals Lang en Gelukkig. Absurdistisch situaties, groteske bij karakters, en tegelijkertijd ook hartverwarmend hoofdpersonages. Groot verschil is dat hier geen gebruik wordt gemaakt van bestaande liedjes en aangepaste teksten. Er zijn goed in het gehoor liggende songs van de gebroeders Groenteman.
De voorstelling is een sprookje over anders durven zijn. De voorstelling begint met prins Charles, in een witte jurk, zich schuilhoudend in een schoonmaakkast. Vervolgens start de terugblik naar hoe hij in deze situatie is beland: een verhaal zo boeiend, dat teruggekomen op dat specifieke moment de ‘oja, daar was het begonnen’ gedachte opkomt. Want we zien dat Charles van zijn moeder, de koningin van Lombardikkedijen, in marine-uniform moet rondlopen. En dat terwijl hij liever een kleurrijke jurk zou willen, met glitters. Tot overmaat van ramp wil zijn moeder ook nog een wedstrijd voor dames gaan houden, waarvan de winnares met hem mag trouwen. Hij besluit te vluchten, op zoek naar zo’n jurk, en komt zo toevallig bij een knopentrol die hem een mooi aanbod doet. Zij zal drie jurken maken, en als hij die draagt ziet niemand dat de prins degene is die de jurk draagt… tot middernacht. In ruil daarvoor moet prins Charles haar de gouden knoop bezorgen, die zijn inmiddels overleden vader van haar moeder gestolen heeft. De wedstrijden leveren een aantal hilarische scènes op, met name dankzij twee influencende hippe gravinnen, die neerkijken op die onbekende Fournitura. En laat de koningin nu juist dit alter ego van Charles de ideale vrouw vinden voor haar zoon Charles, terwijl de prins weer gecharmeerd is van Klaartje, die hij in een andere hoedanigheid kent.
De prins wordt gespeeld door Dook van Dijck, die ook het concept en de verhaallijn heeft verzonnen. Hij wordt bijgestaan door Myrthe Burger en Marie-Mae van Zuilen, die de vrouwenrollen, groot en klein vertolken. Het is overduidelijk dat ze er zelf lol in hebben, zeker als de voorstelling zich ook deels in het publiek begeeft. Een minder soepele kostuumwissel wordt meteen dik aangezet, een incident in het publiek wordt ad rem opgevangen. Als er in het stuk van roofbuit wordt gesproken - Myrthe, dat kan echt niet - wordt de aandacht op schrijver Jeremy Baker gericht. Ik zit naast hem, maar kan niet achterhalen of dit wel of niet gescript is, en uiteindelijk maakt dat natuurlijk ook niet uit. De Rotterdammers genieten extra van alle verwijzingen, van Kralingse Kralenbos tot Katenspekdrecht. En misschien wel de meest geestige verwijzing: een fles schoonmaakmiddel met Feyenoord logo.
Na deze dijk van een voorstelling (dijck pun intended) is er in een zaal beneden nog een slotbal, dat ik vanwege de lange dag en terugreis aan me voorbij laat gaan. Het maakt het een complete avond uit.
