De eindvoorstelling van het tweede jaar van de Frank Sanders’ Akademie is altijd gebaseerd op een film of toneelstuk. Dat levert vaak bijzondere keuzes op. Soms denk je bij een titel, hoe gaan ze dat doen, en pakt het verrassend goed uit, zoals twee jaar geleden Austin Powers. Soms denk je, leuke keuze, en is het ook gewoon goed, zoals vorig jaar Liefde, je moet er in geloven anders wordt het niets, gebaseerd op een aantal romantische komedies. Of het idee lijkt goed, maar in de uitwerking pakt het wat minder goed uit. En helaas, moeten we zeggen, geldt dat voor ‘De vrouwen van’, de voorstelling van dit jaar.
Het oorspronkelijke verhaal is van Ira Levin, die we vooral kennen van Rosemary’s Baby en The Boys From Brazil. Zijn The Stepford Wives is vooral de beschrijving van een vrouw die in een omgeving terecht komt waar de vrouwen de perfectie zelf lijken te zijn. Samen met andere nieuwkomers verbaast ze zich daarover. Dan ziet ze de vrouwen om haar heen ook veranderen, en merkt bij zichzelf een tendens die kant op. Maar het hoe en waarom wordt heel erg in het midden gelaten. De twee films die ervan zijn gemaakt bieden wel een oorzaak, en min of meer een einde. Aan de focus op comedy van de voorstelling gaan we uit dat de tweede film (met Nicole Kidman en Glenn Close) het uitgangspunt is geweest voor deze voorstelling. Dit heeft onder meer als gevolg dat er weinig spanning in de voorstelling zit en volledig op het komische effect wordt ingezet.
Zoals de eerdere films het boek flink hebben bewerkt, hebben de studenten het verhaal van de film ook weer stevig bewerkt. Ook hier krijgen we een verklaring van de gebeurtenissen, maar deze zorgt eerder voor meer, dan voor minder vraagtekens; het nieuwe einde zorgt vooral voor een “heuh”-gevoel.
Aan het begin van de voorstelling zien we Bas en Puck, twee aanstaande bewoners, aankomen in Zonrijk. Ze worden verwelkomd door de bestaande inwoners, met een (tandpasta-)lach. De uitstraling is (jaren 50)-perfectie. De mannen hebben hun mannenclubje waar ze genieten van drank en sigaren. De vrouwen genieten van hun huishoudelijk werk en het er zo goed mogelijk uitzien. Hierbij helpt zeker het Florindarobics, fitness in vol ornaat en make-up, genoemd naar de vrouwelijke leider van het dorp Florinda. Samen met haar man David, wiens tandvlees continu zichtbaar is dankzij de gemaakte lach, bestiert zij het dorp. En natuurlijk helpen de veelvuldige bezoeken aan de kapsalon van kapper Bob de vrouwen van Zonrijk er immer stralend en mooi uit te zien.
Puck is niet zo’n “ideale” vrouw; zij en haar man Bas botsen regelmatig. Maar in no-time verandert |Puck, en is ze net zo’n dienstbare modepop als de andere Zonrijk-vrouwen. Niet veel later arriveert schrijfster Caro met haar man Ronald in het dorp. Ook zij krijgen de hartelijke, blije ontvangst die we bij de eerdere nieuwe bewoners ook zagen. Het ging eerst nog even mis, toen een verdwaald groepje wandelaars in het dorp belandde. Tim, en de vriendinnen Lotte, Demi en Eva. De achterdochtige Caro vermoedt dat er wat mis is. Tim ziet zijn mondige vriendin waar hij van houdt veranderen. Er komt dus zand in de voorheen soepele raderen van het Zonrijk-systeem.
De kracht van de voorstelling en de groep zit in de ensemble-nummers. Deze knallen van het podium af. De keuze voor het nummer uit Shrek als welkomsnummer (die in de film eenzelfde soort geforceerder vrolijkheid heeft) is prima, en ook het overdreven vrolijke dansje past goed. De verbijsterde blikken van de nieuwe bewoners die deze ontvangst overkomt, zijn onbetaalbaar en versterken het komische effect. De ensemble-nummers zijn goed gestaged, op het rommelige ogende Line-dance na. Het stelt een dorpsfeest voor, dus een beetje chaos hoort erbij, maar in mijn optiek is een line dance nu net superstrak.
Natuurlijk vraagt zo’n ideale huisvrouw om overacting, en dat gebeurt ook goed. Bijvoorbeeld door de drie vrouwen van de kapper, Lena, Lana en Loena, die ook een aardige bewerking van het nummer Dirty Laundry uit the Witches of Eastwick zingen. En andere vaste bewoners Anne en Sanne. Zij spelen in opnames voor reclames, een aantal TellSell parodieën, die weliswaar niets toevoegen aan het verhaal, maar wel gewoon grappig zijn.
De meest opvallende spelers zijn Denizli Dekker als de schrijfster Caro. Met een kapsel alsof er een tornado is langs gekomen en een gezicht dat veelvuldig op onweer staat vormt ze een mooi contrast met de ideale Zonrijk-bewoonster. Ze speelt haar rol goed. Tim wordt sterk vertolkt door Barry de Gooijer. Hij combineert een mooie zangstem met mooi naturel spel, waardoor je met hem meeleeft. Meeleven doen zeker we niet met de angstaanjagend blije Florinda. Dit komt mede door de sterke vertolking door Chaira Molenaar, die haar dubbele laag goed laat zien.
De ondertitel van De Vrouwen van.. is “een perfecte musical”. Uiteraard is dit bedoeld als verwijzing naar de perfectie van de vrouwen van Zonrijk, maar als beschrijving van de musical jammer genoeg onjuist. Het leukste van het bezoek aan de musical is om te zien hoe de spelers in een jaar gegroeid zijn. Vooral in zang horen we bij een groot aantal van de studenten vooruitgang en ook in de beweging (dans) zijn er flinke stappen gemaakt. Het zwakke script, waarin zeker naarmate de voorstelling vordert de logica ontbreekt en het tempo te laag wordt, zorgt er echter voor dat het voor gewone musicalbezoekers een minder interessante voorstelling is.
De vrouwen van… is nog te zien tot en met zondag 29 mei in het Ostadetheater, van Ostadestraat 233b, Amsterdam. Aanvang 20:15 uur en op zondag ook een matinee om 15.00 uur.
Kaarten: Normaal €12,50, Korting €10,00, Kunstopleidingen €6,, te reserveren via: .(JavaScript must be enabled to view this email address)
