De show gaat niet over de gelijknamige band, maar is een fictief verhaal over generatieconflicten, liefde, volwassen worden, leven en dood. Grote thema’s voor een musical-comedy. De schrijver Pieter van de Waterbeemd heeft af en toe dan ook iets te veel in het, overigens frisse, script willen proppen. De regie weet de vele ontwikkelingen vaak in mime op te lossen. Ook de kwaliteit van het acteren, voorkomt dat de show te veel op een soap van TV gaat lijken.
De stormachtige liefdesrelatie tussen de ‘rebel without a cause’ Rits (Daniel Boissevain) en de net studerende Janis (Kim-Lian van der Meij) staat centraal in het verhaal. En net als in de meest succesvolle jukebox musical, ‘Mama Mia!’, speelt ook hier een moeder-dochterrelatie een belangrijke rol. Als aan het eind van het eerste bedrijf ook nog eens een vader-zoonrelatie (Boissevain en Jan Rot) wordt geintroduceerd, wordt het leidmotief van de show net iets te veel benadrukt.
Boissevain maakt als Rits grote indruk met zijn musicaldebuut. Van de cast weet hij de Doe-Maar-zangstijl het dichtst te benaderen (niet zo makkelijk als het misschien lijkt), zonder dat het een imitatie wordt. Ook zijn tegenspeelster, van der Mij, is erg innemend. Een en al energie, puberale frustratie en zoekende naar een band met haar moeder. Deze wordt treffend gestalte gegeven door Lenette van Dongen, wiens personage in eerste instantie meer aandacht lijkt te besteden aan protestacties dan haar kind.
van Dongen & van der Meij
Eigenlijk is het hele ensemble bijzonder sterk (slechts Rot wist mij niet geheel te overtuigen met zijn zang en acteren). Elke acteur krijgt en grijpt de kans om te schitteren. Jan Elbertse en Annick Boer zijn hilarisch als een burgerlijk stel, die door omstandigheden gedwongen wordt om hun vaste patronen te doorbreken. En Bart Rijnink is een ware ontdekking als de halfbroer van Rits. Hij weet de stem en de ongemakkelijke lichaamstaal van een tiener perfect neer te zetten. Zijn uitstraling, energie en danskunsten zijn enorm aanstekelijk. Deze maakten nummers als ‘Ik kom altijd te laat’ en ‘Dansen met Alice’ voor mij tot hoogtepunten van de show.
Regisseur Jos Thie heeft een vlotte productie neergezet met een mise-en-scène, waarin vele acties tegelijk plaats vinden. Het inventieve decor (met heel wat verrassingselementen) van Stans Lutz is helemaal ontworpen om dit te faciliteren. Thie laat zijn acteurs ook af en toe de vierde muur doorbreken, waardoor er ook enige interactie is met het publiek. En ook de band wordt in de enscenering betrokken.
De heerlijke choreografie van Martin Michel maakt de staging helemaal af. Het past niet alleen perfect bij de score, maar geeft ook expressie aan de vaak ‘fucked up state of mind’ van de personages.
De sceptische Doe Maar fans hoeven zich geen zorgen te maken. De nummers van Henny Vrienten en Ernst Jansz zijn namelijk in goede handen. De band, o.l.v. Jakob Klaasse, weet de authentieke Doe Maar sound uitstekend te brengen. Als musical score mist het echter wel enige dramatische variatie, maar dat is inherent aan een jukebox musical. Ook werd het generatieconflict helaas niet door de muziek versterkt, omdat iedereen dezelfde soort muziek zingt. Een echt storende factor is het echter niet omdat het geheel goed in elkaar zit en de cast zo steengoed bezig is. Deze productie van V&V Entertainment is een groot feestje, dat zowel Doe Maar fans als overig publiek een vette avond zal bezorgen. ‘Er is geen bal op de TV’, dus gaat deze show zien.