Aan het eind van het vorige decennium trakteerde REP Entertainment ons op de crossover musical Dolfje Weerwolfje en Foeksia de Miniheks, twee figuren uit het Paul van Loon universum die elk hun eigen boekenreeks hebben. Nu er een nieuw doelpubliek is keert de voorstelling terug, in een vorm die weinig is veranderd ten opzichte van het origineel.
In de musical zien we Dolfje in een bos met zijn opa en andere weerwolven. Als hij een hardloopwedstrijd voorstelt naar het bos achter het moeras reageert de horde geschokt. Dat is het heksenbos en daar woont de vijand, de heks. Er is een legende die vertelt dat 1000 jaar geleden weerwolven en heksen samen leefden. Totdat een heks haar liefde voor een weerwolf niet beantwoord zag en hem vervolgens doodde. Sindsdien zijn ze vijanden. In het bos heeft Foeksia, die bij tovenaar Kwark woont, net over weerwolven geleerd, en ook van de legende gehoord. Haar variant is overigens precies het omgekeerde: hier doodde de weerwolf de heks. De les was echter niet zo duidelijk dat ze Dolfje als weerwolf herkent als ze hem tegenkomt in het woud. Ze gelooft hem als hij zegt een moeraskonijn te zijn.
Als ze wat later over de ontmoeting vertelt ontdekt moerasheks Minuul onmiddellijk dat het om een weerwolf gaat, en gaat op zoek naar Dolfje met kwade plannen. Het is aan Foeksia, die inmiddels wel door heeft dat Dolfje geen kwaad in de zin heeft, hem te redden. Er is een belangrijke rol weggelegd in de voorstelling voor een toverdrank, die oorspronkelijk bedoeld was om iemand afkeer tegenover de ander te krijgen – een nimmer verliefdheidsdrank - maar door knoeiwerk van Foeksia juist in een liefdesdrank is veranderd. En voor de stastil-spreuk die Foeksia net heeft geleerd.
Waar de voorstelling gebalanceerd en naturel begint in het bos bij de weerwolven, wordt het in het heksenbos al vrij grotesk. Foeksia acteert groot, en dat geldt ook voor de beide heksen. Ook uil Pallas, een klikspaan, is zeer uitbundig. Het jonge publiek smult van de hilariteit, met name rond zoenen, als volwassene zou je willen dat er soms wat gas wordt teruggenomen. Ook de interactie met het publiek wordt door hen gretig opgepakt. Er mag gestemd worden, meegehuild met de wolven en Dolfje verschuilt zich op een gegeven moment in de zaal. Grappen als een wolf in schaapskleren (Dolfje’s trui van lamswol), een verwijzing naar een klassieke reclame of grappen rond de speelplaats Zeist (die kant is Slot Zeist, of lekker rustig op de Utrechtse Heuvelrug) lijken wel vooral gemaakt voor de oudere ‘meekomers’. En dat geldt zeker voor een aantal politieke verwijzingen (Willen jullie meer of minder weerwolven). Dolfje beschrijven als een kruising tussen Nijntje en Harry Potter is voor iedereen grappig. En voor de musicalliefhebber is de knipoog naar Les Mis in het strijdlied “Val aan” niet te missen. De act met een bezem van ‘tweede heks’ Strega is een stukje comedy om door een ringetje te halen.
De cast bestaan uit vier volwassenen en twee kinderen. Die laatste spelen natuurlijk Dolfje en Foeksia. In deze tour zijn voor beide rollen vier kinderen. In Zeist waren dat Mila Ebbenhorst, die als ik een gesprek bij de merchandise-balie goed heb begrepen een thuiswedstrijd speelde en Damin Dijk als Dolfje. Geholpen door zijn kleine postuur maar voornamelijk door goed spel is Dolfje zeer aandoenlijk en schattig. Foeksia heeft duidelijk veel podium-présence. Bij Daan Karstens als opa Weerwolf moest ik onbewust aan Phineas en Ferb denken (“Zijn jullie niet een beetje jong om …”) maar hij zingt en speelt overtuigend, zeker als hij de rol van uil Pallas op zich neemt. Dat jonge geldt vast ook voor Sem Konijn, maar zijn baard (denk Dumbledore of Gandalf) verhult dat volledig. Hij vertolkt de rol prima. Grotesk spelen zal de opdracht zijn geweest voor beide heksen, en dat doen Els Damen (Minuul) en Balera Bagchus (Strega) met verve.
De voorstelling ziet er prachtig uit; de hand van Joris van Veldhoven is ook duidelijk terug te zien n de visualisatie. Het schaduwspel waarmee het opent, decorstukken met kleine verrassingen. En als grootste verrassing de oude Wicca, die prachtig is vormgegeven en zo een mooi visueel toetje aan de voorstelling geeft.
Kinderen die een heerlijke middag hebben en naar huis stuiteren. Of juist na afloop nog even geduldig wachten om met Dolfje en Foeksia op de foto te gaan. Een boodschap vol liefde in deze voorstelling met het onvermijdelijke happy end. Dat je daarvoor een overdosis aan energie op je af ziet komen (het lijkt of storm Benjamin die op hetzelfde moment door het land raast ook de zaal heeft bereikt), en een deels niet zo zuiver duet moet aanhoren is dan een klein offer dat je vast wel wilt maken.
Dolfje, Foeksia en de anderen zijn nog te zien tot en met 1 maart in theaters door het hele land.
Scènefotos: Nick Franken
Overge fotos: Musicalworld
