De zomervoorstelling in het Buytenpark is een jarenlange traditie. Voorgaande producties waren vooral zwaar drama, waarbij slachtpartijen niet werden geschuwd. Met de keus voor een bewerking van een opera staat het dodental niet meteen op nul, maar komt wel een groot deel van de personages er fysiek zonder kleerscheuren af.
Don Giovanni is een opera, met een flink aantal karakters. Toch is het verhaal op het podium simpel te volgen en eenvoudiger dan het verhaal lijkt. In Don Giovanni volgen we de gelijknamige vrouwenversierder (we kennen hem misschien beter als Don Juan) en zijn knecht Leporello. Don Giovanni maakt er zijn leven van vrouwen het hof te maken, en waar zijn charmes te kort schieten schuwt hij dwang niet.
Zo ook als hij gemaskerd probeert Donna Anna te verleiden. Deze schreeuwt echter het huis bij elkaar en wekt haar vader, de Commendatore. Deze daagt Don Giovanni uit tot een duel, waarbij hij dodelijk gewond raakt, De verloofde van Donna Anna, Don Ottavio, zweert wraak, al lijken dat bij deze slapjanus vooral meer woorden dan daden.
Met een waslijst aan ex-veroveringen mag het niet verwonderen dat hij er één tegen het lijf loopt. Donna Elvira krijgt van Leporello te horen dat zij slechts een naam op een lange lijst is. Als Don Giovanni vervolgens bij een aanstaande bruiloft door zijn knecht de bruidegom (Masetto) bezig laat houden en zelf de bruid (Zerlina) aan de haak probeert te slaan wordt dit plan verstoord door Elvira, die Zerlina waarschuwt.
Als Ottavio en Anna Don Giovanni bij hun wraakactie willen betrekken, merken ze aan zijn reactie dat hij de man is die zij zoeken.
De woedende Masetto kan door Zerlina enigszins tot bedaren worden gebracht, maar Don Giovanni heeft meer noten op zijn zang. Hij nodigt iedereen uit op een gemaskerd feest zelfs drie zwarte gemaskerde gasten, in wie wij onmiddellijk Ottavio, Anna en Elvira herkennen. Don Giovanni gaat er met Zerlina vandoor, die we vervolgens om hulp horen schreeuwen. De vrouwenversierder weet te ontsnappen.
In de tweede akte zien we Don Giovanni zijn knecht inzetten in een gevaarlijk plan, dat de arme Leporello bijna het leven kost. Maar de overmoedige Don Giovanni wordt door zijn verleden ingehaald.
Waar we opera vooral met zwaar associeren is Don Giovanni anders. Lichtvoetiger, en in deze musicalversie voert de comedy de boventoon boven het dramatisch aspect, dat er zeker nog wel in zit. De grappen zitten in teksten, in presentatie die soms enorm over the top is, in een travestiemoment wat op een noodgreep lijkt (kon die jurk niet dicht), maar zo geestig dat als het zo is, deze zeker behouden moet worden en een enkele keer in de situatie.
De musicalbewerking van Tjeerd de Haas mag geslaagd genoemd worden. Het werk van Mozart is herkenbaar gebleven, maar qua sound lijkt het ook wel weer wat op eerdere producties die hij zelf schreef. Mozart’s soms pittige melodielijnen zijn een enorme uitdaging voor de spelers. Niet elke noot of uithaal wordt gehaald, maar vals is het zelden. De twee punten in de show waar drie zangers hun eigen verhaal zingen zijn helaas wel onverstaanbaar.
Ster van de show is Leporello. Tarim Suurland zong een aantal maanden geleden al voortreffelijk in Blood Brothers, nu speelt hij de arme knecht werkelijk fenomenaal. De Mozartmuziek eist iets te veel van hem, maar dat wordt met spel gecompenseerd. Hij sleept je mee in zijn verhaal, en krijgt alle medeleven van het publiek, vooral als hij weer eens de pineut is.
Don Giovanni werd vertolkt door Manuel Pronk, die van de rol maakt zoals deze bedoeld is, een enge, gladde dwingeland. Bart van der Meer heeft weinig podiumtijd als Commendatore, maar weet het pittige slot goed te vertolken. Een sterke acteerprestatie wordt ook neergezet door Jeroen Balk. Als Masetto reageert hij heel menselijk bij de aanslag op zijn aanstaand huwelijk, en als hij later door Giovanni in elkaar is geslagen weet hij door zijn aanstellerige gedrag weer de lachers op zijn hand te krijgen. Jeroen Jansen heeft een klassiek klinkende stem die prima bij opera past. Door het speelse, aangezette spel balanceert hij mooi op het randje serieus en opera-parodie, waarbij zijn laatste optreden heel erg doorslaat naar het laatste.
De dames in een stuk als Don Giovanni zijn natuurlijk vooral slachtoffer. Het sterkst geldt dit voor Donna Anna, keurig vertolkt door Renate Sonneveld. Net als de twee andere belangrijke dames van het stuk is de zang prima in orde. De rol van Zerlina in het stuk is een beetje vaag, of de schrijver dezes begrijpt gewoon “de vrouw” niet. Dat ze in de tweede verleiding trapt is onbegrijpelijk. Anne Scholte speelt verder goed, maar kan dit ook niet helder maken. De rol van de pittige, maar ook weer weke Donna Elvira is geknipt voor Rianne Veenstra, die deze dan ook prima vertolkt.
Het decor maakt in het daglicht weinig indruk; je hebt geen idee wat het grote marmer-achtige podium precies moet voorstellen. Pas als de schemer valt en de belichting aangaat ziet het er wel aardig uit. Met als decor-hoogtepunt het moment dat ook in de Mozart-film zo veel indruk maakte; het moment met de muur….
Greg & Baud heeft ditmaal gekozen voor iets anders; een keuze die erg goed uitgepakt. Deze Don Giovanni mag er zijn. Aangezien bijna alle rollen dubbel zijn bezet en zeker niet door mensen die in hun spel en uitstraling op elkaar lijken, kan zelfs een herhaald bezoek de moeite waard zijn. Een andere cast zal een totaal andere voorstelling opleveren.
De videoreportage die Frans voor de premiere maakte:
Foto’s: Fred Roland (Redline Fotografie)
