Het heeft gerommeld bij de DAPA. De verbintenis met het ID college werd in 2010 verbroken, wat de DAPA een particuliere opleiding maakte. Inmiddels maakt de opleiding deel uit van het ROC Mondriaan, maar de studenten die deze avond hun talenten laten zien volgen hun opleiding dus particulier. Ze zijn tijdens hun studietijd tot nog ook nog eens van Zoetermeer naar Den Haag verhuist, waar een nieuw onderkomen werd gevonden in het Koorenhuis, een gebouw vol cultuur. De voorstellingen die worden gebracht zijn zeer uiteenlopend.
De tweede en derdejaars voeren een stuk op met de titel Sneeuw. Een verhaal ontbreekt, en de gebrachte scenes vergen heel veel fantasie. De groep is voorzien van een kleurcode. De vijf derdejaars studentes (Amy Staal, Chelsea Soares, Helena Gutleb, Kelly Alblas en Noel van Kleef) zijn in het geel, de zes tweedejaars studentes (Esther Bignell, Ilse van Vliet, Jolinde Maes, Rozemarijn van der Kaaij, Tessa Meerman en Zahide Gray)in het rood, en de drie heren uit datzelfde jaar in het blauw. De interpretatie tijdens het stuk dat de dames in het geel in een volwassen stadium zijn, en de dames in het rood nog kinderen wordt bevestigd.
Gesproken wordt er slechts in een aantal korte verbindende teksten, over de emoties van een opgroeiend meisje, beginnend bij de emoties als vijfjarige, die na een overlijden begrafenisje speelt en als in een sprookje wil worden wakker gekust, en zo in een aantal stappen van 5 jaar iets over relaties en liefde aangeeft. Er zijn intermezzo’s met moderne dans. Loek Meijer (als je hem nu ziet lijkt zijn hoofdrol in Hercules, slechts 3 jaar geleden, een eeuwigheid terug) en Kelly Alblas voeren indrukwekkende capriolen uit. De interpretatie ervan ligt weer bij het publiek.
De tussenliggende scènes zijn nauwelijks te beschrijven. Er wordt gezongen, en er wordt bewogen, en er is ongetwijfeld een concept, maar mij is het niet helder. Natuurlijk is seksualiteit een onderwerp. Dat wordt duidelijk de heren (naast Loek ook Ryan Mazer en Thijs Bouwman) zich letterlijk bloot geven en shirtloos op het podium staan, en helemaal bij een masturbatie scène. Ook de dames geven zich deels bloot, maar in alles blijft het binnen het betamelijke. Plaatsvervangend pijnlijk wordt het als de jongens worden afgetuigd door een groep meisjes. Het geluid zorgt ervoor dat er geen twijfel over mogelijk is: hier wordt écht geslagen. Er is nog een scène die echt opvalt. Daarbij bespuwen de jongens elkaar met stukjes appel, die dan ook flink in het rond vliegen, richting de meisjes op het podium, maar ook in de zaal.
De meeste liedjes komen uit The Last 5 Years. Zo zijn onder meer Still hurting, Moving too fast en The next 10 minutes te horen. Maar er is ook buiten de musical gezocht. Zo horen we ook Hope there’s someone van Antony & the Johnsons (of Avicii).
Voor familie, vrienden en bekenden maakt het vast niet veel uit wat je hen voorschotelt. Voor de neutrale toeschouwer is dit uiteraard wel belangrijk. Deze wil een aansprekende voorstelling zien, en als het meezit het talent voor de toekomst ontdekken. Daarvoor is een voorstelling als deze een aantal abstractielagen te hoog. De introductieteksten, en de Engelse liedteksten weten de scènes niet genoeg te verklaren, en door het gebrek aan rollen, kunnen de mensen op het podium als acteur ook niet uitblinken. De reacties van het publiek (dat vooraf was gevraagd niet tussentijds te klappen) zijn ook vooral op de twee opvallende momenten in de show. Een mengeling van giechelen en ontzetting bij de luide klappen die de jongens ontvangen, en voornamelijk walging bij het bespuwen met de appels. Mijn advies zou dan ook zijn een volgend jaar voor een war begrijpelijker voorstelling te kiezen.
>>>> Famous
