Recensie

Frank Sanders’ 1ejaars voorstelling verbluffend sterk

Met de zelfgeschreven musical Vang Me wordt door de eerstejaars van de Frank Sanders' Akademie voor Musicaltheater een ongekend sterk visitekaartje afgegeven.

Natuurlijk is de ene jaargang sterker dan de andere, of spreekt de ene je meer aan dan de andere, maar wat de huidige generatie eerstejaars hier al laat zien is in de jaren dat ik de Frank Sanders’ Akademie-voorstellingen volg nog niet eerder gebeurd. Normaal wordt er voor hen een voorstelling geschreven, die iedereen de kansen geeft wat te laten zien, en een aardig onderhoudend karakter heeft. Dit jaar is dat anders: de voorstelling werd geschreven door de studenten zelf (waarbij gebruik is gemaakt van bestaande muziek en onder scriptbegeleiding van Hester Schröfer), waar dat normaal pas in het tweede jaar gebeurt. (Dat is ook dit jaar zo, maar over die voorstelling op basis van The StepWives volgende week meer.) “Vang me, straks is het te laat” zingen ze. Op basis van het vertoonde lijkt deze lichting geen vangnet nodig te hebben.

Er is ook niet gekozen voor een charmant niemendalletje, maar voor een stevig onderwerp. De problemen waar de jeugd nu (en veelal ook wel vroeger) tegenaan loopt, waaronder verslaving, eetstoornissen, smetvrees, stalking. Problemen die serieus worden aangepakt, maar tevens de juiste toon raakt met de gebruikte humor. Er valt veel te lachen, maar het bagatelliseert nooit de ernst van de problemen. Sterker nog, het schrijnende randje zorgt voor een versterking ervan.

De belangrijkste verhaallijn van Vang me gaat over Sam. Hij is van recreatieve drugsgebruiker naar junk gegaan. Dit levert de gekende problemen op; conflicten met zijn familie(Sam vraagt zich ook af hoe het kan dat zij van hem houden, maar hij voor hen geen liefde terug voelt), bonken bij moeder aan de deur om geld. Hij wordt opgenomen, en krijgt continu vragen en opdrachten van een hulpverlener. We zien flashbacks van onder andere Sam met zijn vrienden, en dat hij verandert, en de keer dat zijn broer hem halfdood aantreft. Rond deze rode draad zien we andere karakters met hun problemen. Het drietal meisjes met een eetstoornis, dat elkaar steeds dieper in de problemen helpt, de jongen met smetvrees, de stalker, het verhaal van de jongen in de kofferbak die zowel in het bos als op het strand geen ja wil zeggen.

Soms is de voorstelling dus op een pijnlijke manier grappig, zoals het meisje dat verliefd is op haar beugeltandarts, genaamd Oei, die hem bij het laatste bezoek als geschenk een National Geographic geeft, die hij vervolgens als leesvoer in de wachtkamer legt. De sarcastische gesprekken tussen Sam en zijn hulpverlener. Of het moment dat Sam niet meer wil afnemen (op aandringen van zijn vriendin), maar wordt overgehaald met een korting.  Vervolgens verkoopt dezelfde dealer hem voor het overgebleven bedrag van 10 euro een stuk chocola voor zijn vriendin, een Ritter-blokje. Het zijn er te veel om allemaal op te noemen. Op andere momenten is het dan weer poëtisch, zoals de vergelijking met de sneeuwbol met de pinguïn, die zo in vast zit in de perfecte wereld.

Sam wordt gespeeld door Michael de Vriend, waarvan het toeval wil dat we hem al jaren hebben gezien in voorstellingen van het Zoetermeerse “Greg & Baud”. Veelal in brave rollen, zoals bijvoorbeeld Fleance in MacBeth, net als zijn rol van Nicolaas in Kruistocht in Spijkerbroek. Voorgaande jaren was er al veel progressie te zien, maar wat hij als Sam laat doen is ongekend. Griezelig overtuigend in zijn mimiek en handelen, vooral als hij de controle kwijtraakt. Een intense scène aan de deur van zijn moeder, die twee keer voorkomt, is daarin één (of eigenlijk twee) van de sterkste momenten. Het tegenspel van zijn moeder mag er ook zijn.

De continue wisselingen in tijd en soms ook in personages maken de voorstelling niet gemakkelijk te volgen. Na de opname van Sam loopt hij in andere scènes vrij rond, maar de sprongen worden niet visueel gemaakt. Het voordeel is wel dat de vaart er in blijft, en op een paar rustmomenten na dendert de voorstelling de volle anderhalf uur (zonder pauze) door. De twee stapels televisies, en een projectiescherm op de achterwand zorgen soms voor passende ondersteuning, het meest opvallend bij het stukje over gaming-geweld.

Het totaalplaatje van de hele voorstelling mag er zijn. Groepsscènes en groepsdansen maken indruk en weten je in de goede sfeer te brengen of te houden. Hierbij staan een aantal nummers volledig op band.
Natuurlijk is het soms wel te zien of te horen dat we hier niet een groep professionals aan het werk zien. Anders hadden ze ook geen opleiding hoeven volgen. Sommige zijn qua zang nog niet zo sterk en qua inleving in de rol zijn er ook duidelijk verschillen te zien. Omdat het totaal zo sterk is maakt dat eigenlijk niet uit. En is dit een voorstelling die voor de musical liefhebber een absolute aanrader is.

Een tip wil ik dan nog wel geven. Laat wat vaker de namen van de karakters vallen, al hoeft dat niet à  la Les Mis meteen tientallen keren. Met alleen een naam karakter overzicht als nu weet ik bij een aantal spelers niet wie de pluimen verdienen. Vandaar dit keer maar zo: Naast de eerder genoemde Michael de Vriend verdienen ook Sandra Jonkman, Marco de Kramer, Christian van Eijkelenburg, Maikel Nieuwenhuis, Jeroen Molenaar, Roosmarijn Poorthuis, Nienke van der Linden, Marloes Maat, Babeth Woudenberg, Pascal van Dijk, Johnny Barendsen, Selina Stap, en Corien van der Zwaag alle complimenten. En natuurlijk ook voor de mensen van het creatives-lijstje.
(Regie/choreografie/scriptbegeleiding: Hester Schrofer; Muzikale leiding: Gerbrand van Kolck; Vocal coach: Irmgard Klerkx; Spel coach: Michiel Varga)


“Vang me” is nog tot en met zondag 22 mei te zien in het Fijnhout Theater in Amsterdam. Aanvang: 20.15 en zondag 22 mei matinee om 15.00. Kaarten á € 12,50 zijn te reserveren via .(JavaScript must be enabled to view this email address)
Met CJP-korting á € 10,00.

 

19 May 2011
Reguliere voorstelling
Amsterdam
Fijnhout Theater
www,franksandersakademie.nl
vang me, michael de vriend, Sandra Jonkman, Marco de Kramer, Christian van Eijkelenburg, Maikel Nieuwenhuis, Jeroen Molenaar, Roosmarijn Poorthuis, Nienke van der Linden, Marloes Maat, Babeth Woudenberg, Pascal van Dijk, Johnny Barendsen, Selina Stap

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen