De eigenlijke titel van de voorstelling is: De Efteling vertelt.. Joris en de Draak. Na een overzicht van wat de Efteling al zoal aan voorstellingen heeft gebracht wordt benadrukt dat dit toch weer een nieuwe weg is. Dat begint met de omschrijving, niet een familiemusical, maar een avonturenmusical. Marc van Haasteren (Creatief Concept Specialist Entertainment) geeft aan dat ze het net even stoerder willen doen. Doelgroep is overigens nog steeds 6+. Wie aan de Efteling denkt, denkt aan Joris en de draak, en omgekeerd, aldus van Haasteren. Dat is de reden dat dit verhaal is gekozen, ook al is het wat gekkig. Mensen die aan een draak gevoerd worden, omdat hij honger heeft. In gesprek met de schrijver, Allard Blom, kwam het voorstel om het op een soort Roald Dahl-achtige manier te doen. Humor, maar ook hardheid.
Regisseur Mark Haayema gaat wat dieper in op het verhaal: een spannend avontuur met mooie beelden, kekke liedjes en humor… om te lachen. Het verhaal begint in de jaren 50, als een gezin (en een buurmeisje) vrolijk zingend met een busje richting een gloednieuw park, De Efteling, rijdt. Helaas begeeft het busje het. Het gaat niet meer voor of achteruit. Wat nu. Drama al om. Hadden ze maar een telefoon, met een heel lang draad, waarmee ze de ANWB konden bellen. Er zit niet anders op dan wachten, de barbecue wordt aangestoken. Terwijl de ouders een verhaal vertellen, roosteren de kinderen met een stokje hun marshmallows. Een verhaal dat begint met drie schapen, en dan begint de magie. De marshmallows veranderen in schapen, en er is een tijdsprong naar de middeleeuwen, naar een koninkrijk met een draak. Iedereen daar weet, de draak heeft trek. Iedere dag wordt er een schaap gevoerd. Maar, als het laatste schaap is gevoerd, wil hij iets anders. Jong, vers vlees. Een jonge, malse burger. Haayema vervolgt” En hoe dit afloopt? Daar kan ik niks over zeggen. We moeten nog repeteren.” Over de theatralere vorm geven we Christiaan Koetsier later het woord. Want hij zal samen met Marijn Brouwer, Marike Folles, Fleur Renes en Thijmen Staps de cast van de voorstelling gaan vormen.
Natuurlijk weet je dat als je al zo’n 20 jaar over musicals schrijft, het zoutpotje voor wat korreltjes bij de hand moet houden als er over vernieuwend en anders wordt geschreven, wat overigens niet betekent dat het geen interessante voorstelling kan worden. De lijst cast en creatives bevat veel bekende namen (onder andere ook Joris van Veldhoven voor decor) en presentatie, het lied dat werd gebracht, en het verhaal klinken veelbelovend.
Na de nodige fotomomenten en een ritje in de Joris en de Draak achtbaan is er de gelegenheid cast en creatives vragen te stellen.
Allereerst spreek ik met Christiaan. Toen ik de namenlijst onder embargo las, dacht ik. Het wordt iets met poppen. Maar het blijkt toch anders?:
CK: Ja, voor een deel, maar ook weer niet. Er zit natuurlijk een grote draak wellicht in de voorstelling. Dus daar moet natuurlijk iets mee gebeuren. Ik denk wat een bijzonder element aan deze voorstelling is, is de extra camera die we gaan gebruiken. Dus wij gaan eigenlijk, noem ik het zelf, live animatie doen op het toneel. Wat heel veel creativiteit teweeg gaat brengen bij de kijker. Omdat ze zien dat wij met hele kleine dingen in één keer een wereld creëren. Dus ze zien hoe het gemaakt wordt, maar ze zien vervolgens ook hoe het er binnen het kader van de camera uit gaat zien op het scherm. En dat is iets waar ik al veel mee heb gewerkt in kerstvoorstellingen met het Rotterdamse Philharmonisch Orkest zoals het Zwanenmeer. Die werken min of meer volgens hetzelfde principe.
In de Doelen, een enorme concertzaal met een enorme scherm, zagen de kinderen het ons maken (red: in het klein) op het voortoneel. En dan zagen ze ook het resultaat van de film. Dus ze zagen zowel het maakproces als het filmproces. En we zijn daar ooit mee begonnen met de intentie dat jongere kinderen veel met hun telefoon, veel met camera’s doen en dat ze zo geprikkeld worden om een nieuwe vorm te vinden.
Een popje moet toch benen hebben? Oh nee, in een bepaald kader heb je dat niet nodig. Een torso is genoeg.
In de presentatie werd de automatische link tussen Efteling en Joris en de Draak gelegd. Wat is jouw eerste gedachte bij Joris en de Draak?
CK: Ja, wat is mijn eerste associatie met Joris en de Draak? Ik denk dat ik die niet zo goed had. Ik kom zelf namelijk uit Drenthe. Dus de Efteling is voor mij sowieso… Dit is eigenlijk mijn tweede keer in de Efteling. Dit is mijn tweede keer in Joris en de Draak eigenlijk.
Je hebt één keer geoefend? Ik heb één keer geoefend.
CK: Dat is ook alweer meer dan tien jaar terug. En dus dat is voor mij… Eigenlijk is het concept Efteling ben ik nu heel erg aan het leren kennen. Maar dat is heel geweldig. Want het is zo’n wereld vol magie. Wat heel erg past bij wat ik doe als acteur en theatermaker.
Een verrassende naam in de lijst is die van Marike Folles. Haar hebben we al een tijd niet meer op het podium gezien.
MF: Ik ben ongeveer 15 jaar weggeweest. De laatste echte grote productie was Hairspray en toen was ik zwanger van mijn eerste kind en daarna zijn er nog drie gevolgd. Dus dat was een hele drukke periode. En daarnaast had ik gewoon nog mijn musicalschool, en die heb ik nu nog steeds. En ik heb wel bij Mark Haayema verschillende kleine dingetjes gespeeld en gezongen, maar niet echt een hele voorstelling of een hele tour, omdat dat gewoon in combinatie met een gezin heel druk was. Maar nu worden ze groter en het begint eigenlijk wel weer te kriebelen, dus ik heb wel weer zin om weer zelf te gaan spelen.
En dan krijg je prompt een moederrol. Zijn er al dingen in het script die je als moeder herkent?
MF: In plaats van een kind of een tiener, wat ik moest spelen, ben ik nu moeder, ja. Ik heb het script nog niet gelezen, maar hoe kinderen waarschijnlijk achterin de auto zeuren “Zijn we er al? Zijn we er al?”, dat herken ik wel. En ik vind het heel leuk om een keer een moederrol te hebben. Ik ben inmiddels 43, dus het is ook wel het past. En de twee die onze kinderen spelen zijn ook echt een stuk jonger, dus dat is leuk. Ja, helemaal zin in!
En de eerste keer dat je royalty speelt (red: de moeder is een dubbelrol met die van koningin)?
MF: Eh ja, want in Assepoester was ik een stiefdochter. Dat wilde ik toen wel heel graag, maar nee. Toen koos de prins toch voor Assepoester.
Dus dit is eigenlijk een soort revanche op toen.
>>> René Merkelbach en Mark Haayema
