Brian: Hadden jullie iets met Jungle Boek voor jullie in deze musical werden gecast?
Curt: Nee, helemaal niet. Ik kende het verhaal van de Disney film natuurlijk, maar heel vaag. Ik moest hem echt weer huren om de grote lijn weer naar boven te halen.
Carolina: Ik kende de film van Disney heel goed, maar dat was het ook wel. Daar maakte ik mij echter geen zorgen over omdat ik wist dat er een nieuw script geschreven zou worden [door Ivo de Weijs, red.] en het dus niet het geijkte verhaal van Disney zou worden.
Brian: Was het vanaf het begin duidelijk dat jullie meerdere rollen zouden spelen?
Curt: Nee, niet gelijk. Aan mij werd gevraagd of ik Shere Kahn wou spelen en toen kwam er later bij dat ik ook een aapie moest gaan spelen. Dus ik dacht, ‘Oh, nou, ja, ook wel leuk!’
Carolina: Ik hoorde het ook ergens halverwege en speel eigenlijk twee variaties op moederrollen. Bagheera zorgt in de jungle voor Mowgli, maar wil hem in eerste instantie ook wel opeten, en zijn echte moeder wil eigenlijk alleen voor hem zorgen. Die variatie maakt het wel heel leuk, want het is heel afwisselend en we spelen echt heel verschillende karakters.
Curt: Ik speel twee uitersten. Binnen zo’n productie is het heerlijk om je gewoon helemaal los te laten gaan.
Carolina: Je mag geoorloofd gek doen! We zijn dieren en niet gebonden aan grenzen.
Brian: Hebben jullie een favoriet moment in het stuk?
Carolina: Dit is niet een voorstelling die het moet hebben van prachtige solo’s of je eigen monoloog. Ik denk dat dit gewoon een voorstelling is waarin het leukste moment is (tenminste voor mij) als we de buiging gaan doen en je al die kinderen ziet lachen. Dan zie je gewoon dat de kids zich onwijs geamuseerd hebben.
Curt: Het is een stuk dat het van het ensemble moet hebben. Als wij heel erg lol samen hebben op het podium, dan heeft het publiek dat ook. Ik heb dat bijvoorbeeld bij de apenscene, die soms helemaal uit de hand kan lopen.
Carolina: Ik vind het zelf wel leuk als ik donkere kinderen in het theater zie, omdat die gewoon minder gaan. Gelukkig is dat aan het veranderen.
Brian: Het valt mij op dat er de laatste tijd zo veel dierenrollen zijn in de Nederlandse theaters. Ik denk aan o.a. Honk!, Beauty and the Beast, The Lion King, The Wiz, e.d.
Curt: Dat is ons ook opgevallen!
Carolina: Ik heb hiervoor The Lion King gedaan en daar waren de personages natuurlijk ook dieren, maar dan met een menselijk aspect. Hier ook. We lopen niet op handen en voeten. We zien er uit als dieren, maar het blijft toch altijd een menselijk aspect hebben.
Curt: Ik denk dat dieren kinderen erg aanspreken, omdat ze een zeer duidelijke karaktereigenschap hebben. Mensen kunnen hun ware aard een verbloemen, maar een tijger is heel duidelijk in wat hij is. Voor kinderen is helder. Een aap is een aap en een tijger is een tijger.
Brian: Hoe is het om voor zulke jonge kinderen te spelen?
Smadar: Ik vind het erg leuk en heb het ook wel vaker gedaan. Het kost wel veel energie. Als kinderen onrustig zijn in de zaal moet je er echt hard voor werken om ze er weer bij te betrekken.
Carolina: Het is voor mij de eerste keer dat ik voor zulke jonge kinderen speel en ik vind het echt een uitdaging. Het is veel vermoeiender dan voor een volwassen publiek spelen. Je moet constant op die 100% grens zitten, want het moment dat je dat niet bent zijn kinderen afgeleidt. Hoe meer ze er bij betrokken zijn hoe makkelijker het voor ons is om het verhaal te vertellen.
Brian: Acteurs zijn meestal nachtdieren. Jullie spelen veel overdag vanwege de jonge doelgroep. Hoe ervaren jullie dit?
Curt: Het was wel wennen hoor.
Smadar: In het begin zaten we dan ‘s ochtends vroeg in die bus en dacht ik ‘dit is niet normaal’. Maar we zijn nu al zo omgeschakeld, dat we het heerlijk vinden. We zijn geloof ik allemaal avondmensen, maar nu zijn we in de avond vrij en dat is heerlijk.
Brian: Wat maakt deze voorstelling een aanrader?
Carolina: Het is een leuke middag voor het hele gezin.
Curt: Mensen worden echt vermaakt.
Carolina: Dat merk je ook aan het einde van de show. Als mensen spontaan gaan staan.
Smadar: En dat doen ze niet altijd!
Carolina: Ze hebben het dan echt naar hun zin gehad. De voorstelling is heel toegankelijk en spannend.
Curt: De show trekt veel mensen die voor het eerst naar het theater gaan. We hebben ook wel eens vaders zien snurken, die iets met het gezin wilden ondernemen. Die zijn er ook!
Brian: Het aanbod van musicals is groter dan ooit in Nederland, maar de verhalen zijn niet bepaald divers. Wat voor musicals mogen er van jullie meer geproduceerd worden?
Carolina: Ik ben net naar Londen geweest en daar heb ik ‘Billy Elliot’ gezien. Ik heb gehuild en gelachen omdat het gewoon zo echt is. Ik werd er aan herinnerd waarom ik dit vak ben gaan doen.
Volgens mij moeten we terug naar echte mensen. Musicals die gaan over het leven. Sprookjes als Beauty and the Beast en The Lion King zijn prachtig, maar ik denk dat we weer terug moeten naar simpel en puur.
Curt: Musical wordt nu heel veel gericht op kinderen. Het theater heeft echter de potentie (veel meer dan televisie) om op echte mensen te tonen en je daarmee te ontroeren. Het kan je enorm pakken. Dat mis ik nog wel in musicals.
Carolina: Ook meer donkere voorstellingen.
Curt: Ja!
Carolina: We zaten laatst in de auto naar de CD van ‘The Color Purple’ te luisteren en we begonnen al te janken.
Smadar: En het gaan ook nog ergens over.
Carolina: Er zijn zo veel getalenteerde gekleurde artiesten en ik denk dat er meer gemixt mag worden. Dat we meer moeten afstappen van het geijkte plaatje.
Curt: Dat is bij televisie ook zo. Het gaat erg moeizaam.
Carolina: De samenleving is multi culti, dus laat theater dat ook zijn.
Curt: Ik ben er van overtuigd dat het multi-culti publiek het theater meer zou komen als er meer donkere shows zouden zijn.
Smadar: Najib Amhali en Jorgen Raymann lukt dat al met cabaret. Dat zou in musicals ook meer moeten gebeuren. Ik sluit me aan bij de rest.
Carolina: Er is hier plek voor alles.
Smadar: Het is natuurlijk wel veiliger om te kiezen voor vrolijke, amusementsvolle producties.
Carolina: Maar ik denk dat mensen ook echt ontroerd willen worden.
Terwijl ik het theater verlaat met mijn memorecorder maken de acteurs zich al weer op voor een tweede zaal vol kinderen en hun ouders. “Jungle Boek” is nog tot en met 11 maart door het hele land te zien.