Legally Blonde is de grote musical waarmee V+V entertainment dit jaar langs de theaters toert. Deze show ging in 2007 op Broadway in première en wist het daar ongeveer anderhalf jaar uit te houden (zonder overigens ooit uit de kosten te komen). Niet echt een wereldhit dus, maar opvallend genoeg lijkt de voorstelling het in Europa beter te doen. De Engelse versie staat al meer dan een jaar in het Savoy Theatre en het einde lijkt nog niet in zicht. En nu is Nederland het derde land waar deze productie professioneel wordt uitgevoerd.
Legally Blonde is een niemendal, maar dan wel van het allerbeste soort. Het dunne verhaaltje kennen we allemaal uit de beroemde film met Reese Witherspoon. Elle (komma) Woods is een verwend nest uit Californie die wordt gedumpt door haar rijke vriendje omdat hij iets “volwassers” wil tijdens zijn studie op de universiteit van Harvard. Elle besluit hem achterna te reizen; bluft zich door de selectieprocedure en blijkt uiteindelijk meer talent voor de rechtenstudie te hebben dan gedacht. Dat haar vriendje Warren niet haar droomman is, is geen verrassing.
Niets nieuws onder de zon dus…het verhaal van een jong meisje dat uitgroeit tot een volwassen vrouw is vaker het onderwerp van een musical. Legally Blonde heeft echter een paar ijzersterke troeven in huis om je het gevoel te geven dat je naar iets nieuws zit te kijken. Grootste troef is de muziek. Laurence O’Keefe en Nell Benjamin schreven een score die lekker in het gehoor ligt, maar vooral razend geestig en slim is. De nummers stuwen het verhaal voort in plaats van dat de handeling wordt stilgelegd. Het is een opeenvolging van knalroze supernummers die als je buiten staat nog steeds in je hoofd zitten. Al na twintig minuten heb je meer hoogtepunten achter de rug dan in menig complete musical. Aan het einde van de avond heb je, als je niet van steen bent, een glimlach op je gezicht die er nog maar moeilijk af te krijgen is. Het is allemaal zo heerlijk fout en lekker dat het verboden zou moeten worden.
Een tweede troef die de show heeft is een van de leukste, maar ook zwaarste vrouwenrollen die er in de canon van de musical zijn geschreven. Op Broadway vierde Laura Bell Bundy triomfen en op West End krijgt Sheridan Smith het publiek elke avond moeiteloos uit de stoelen. Maar Nederland is gezegend met Kim-Lian van der Meij die zich in deze voorstelling moeiteloos kan meten met haar Engelstalige collega’s. Ze wervelt de hele avond over het podium met een aanstekelijke energie en zingt en danst de sterren van de hemel. Ze lijkt op het eerste gezicht niet de meest voor de hand liggende keuze voor de rol van Elle Woods, maar toont haar ongelooflijke veelzijdigheid. Na het zien van de voorstelling lijkt de show op haar lijf geschreven.
Ze krijgt sterk tegenspel van Joey Schalker als Emmett Forrest. Schalker heeft precies de juiste combinatie van charme en onhandigheid die hem geknipt maken voor de rol. Hij zingt mooi en heeft een prettig naturel in zijn speelscènes. Roy van Iersel moet hard werken om als Warner Huntington III overeind te blijven. Hij heeft juist geen naturel en lijkt tot op de centimeter geregisseerd. Hij heeft zeker zijn momenten (zo kan hij erg goed arrogant kijken), maar valt nogal eens uit zijn rol en dan zien we onmiddellijk Roy in plaats van Warner.
