Voor de cast is dit een uitgelezen gelegenheid eens voor publiek te oefenen. De eerste avond spelen de alternates voor de dubbelbezette rollen. MacBeth die avond wordt vertolkt door Guy Colinet, Lady MacBeth door Renate Sonneveld en Lady MacDuff door Henrike Jansen. Bij de tweede avond zijn dezelfde rollen voor Milan van Weelden, Ingrid van Houweningen en Rianne Veenstra. De andere personages werden beide avonden door dezelfde persoon gespeeld: Gijs Geers als Banquo, Manuel Pronk als Malcolm, Kevin van der Leeuw als Macduff, Bart van de Meer als Rosse, Bob Vinkenoog als Duncan, Michael de Vriend als Fleance, Maryse van der Hak als dochter Macduff en heksen Jeroen Verheij, Jacqueline van Boheemen en Laura Hehenkamp.
Een behoorlijke waslijst aan namen en af en toe is het, zeker tijdens deze concertuitvoering, waar de tussenliggende gespeelde scenes dus ontbreken, lastig te onthouden wie nu wie ook al weer was. Want Macbeth mag dan 1 van de kortere Shakespeare-toneelstukken zijn, het is zeker geen eenvoudig stuk.
De eerste avond blijkt een bijzonder spannende avond voor de spelers. en de technici. Niet alles verloopt even soepel, en wat betreft de verstaanbaarheid laat het nogal eens te wensen over. Guy heeft wel het uiterlijk van een Macbeth, maar mist tijdens dit optreden de overtuiging. Hij zet de eerste zinnen van zijn songs wat zacht in, zodat ze nauwelijks tot niet te verstaan zijn. Gelukkig laat hij verderop in zijn nummers horen over een goed stemgeluid te beschikken, wat erop lijkt te duiden dat het allemaal zeker wel goed zou kunnen komen als de onzekerheid wat is verdwenen.
De presentatie in zijn totaliteit hikt verder een beetje op twee gedachten. De heksen spelen hun rol met verve, maar verder worden de songs erg statisch gebracht. Juist dit contrast maakt het een beetje vreemd om te zien. Nu ging het natuurlijk om de presentatie van de muziek en de liedjes, en die zijn voor het overgrote deel dik in orde. Een mooi terugkerend thema, een aantal sterke koornummers en een reeks schitterende songs in de tweede acte. Een score om van te genieten.
De tweede avond is vervolgens een revelatie. Alle spanning lijkt op het podium te zijn verdwenen, en ook de spelers en zangers van gisteren lijken in een dag enorm te zijn gegroeid. Bovendien is schijnbaar ook bij hen dezelfde conclusie getrokken als ik deed. Er mag iets meer “gespeeld” worden.
Milan zag ik eerder in kleinere rollen bij Greg & Baud, die hij sterk vertolkte. Daarom was de nieuwsgierigheid groot naar zijn vertolking van “slechterik” Macbeth. Hij is van zichzelf een imposante verschijning, dus de angst die hij bij anderen inboezemt is al zeer geloofwaardig. Vocaal maakt hij eveneens een grote indruk en zong bijna een perfecte voorstelling. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan “zijn vrouw” Ingrid, die haar rol vol overgave zong en speelde. Wat een emotie en wat een stem. Geweldig. Twee andere “Greg & Baud"ers hebben echt enorme vorderingen gemaakt. Gijs speelde al een sterke Jack the Ripper, maar wat hij nu als Banquo laat horen is nog vele malen sterker. Kevin heeft als Macduff een paar sterke zangpartijen op zijn naam en weet de hel waarin hij terecht komt volledig over te brengen op de zaal. Zijn tranen lijken puur, de mijne zijn het zeker.
Andere rollen worden in deze concertvoorstelling nog niet heel duidelijk. Als ” Malcolm” inderdaad een vrouwenjager is denk ik dat Manuel nog wel wat aan zijn “macho-hetero”-uitstraling mag gaan werken, maar op de vertolking van zijn liedmateriaal is weinig aan te merken. En dat laatste geldt ook voor “Rosse” Bart en ” Fleance” Michael, waarvan ik heel benieuwd ben wat voor soort karakters deze personages in de uiteindelijke voorstelling krijgen.
En dan tenslotte de heksen, vertolkt door 2 vrouwen en een man, Jeroen Verheij. Hij heeft een buitengewoon krachtige mimiek (niet zo vreemd: zijn mime-act in de Efteling hoort tot de entertainment-hoogtepunten van de afgelopen vijf jaar aldaar) en weet als heks dan ook volledig te overtuigen.
Een perfecte voorstelling bestaat niet, en ook bij deze voorstelling heb ik wel een paar kanttekeningen. Ik vind het niet verstandig de naam MacBeth in een song als rijmwoord te nemen. Als je de naam namelijk wel goed uitspreekt rijmt het niet op -ET klanken, en als je het wel laat rijmen komt het “Macbet” een beetje kneuterig over. Verder zou de muziek zelf qua klank wat mij betreft nog wel wat rauwer mogen klinken. Dan is het iets te synthesizer en te weinig rock.
Deze eerste proeverij mag toch zeker geslaagd noemen. Toch staat Greg en Baud nu nog voor de grootste beproeving. Hoe krijgen ze de duistere sfeer van Macbeth overtuigend in het buitenpark, waar (laten we toch vooral op lekker weer hopen) het buitenlicht toch dominant aanwezig is. Over slechts enkele weken is het resultaat zichtbaar. Het is te hopen dat velen zullen komen kijken, want dit is zekere de top van wat de Nederlandse amateurmusical te bieden heeft. En voor wie alvast het wie = wie wil oefenen, een aantal van de hoofdrollen staat in de fotogalerie hiernaast.
