Precies 25 jaar nadat Abba het Eurovisie Song Festival won met het liedje ‘Waterloo’, maakte Mamma Mia haar wereldpremiere op het Londense West End. Nu 4 jaar later en 9 producties over de gehele wereld verder, is het de beurt aan Nederland om deze echte ‘feel-good’ musical in haar armen te sluiten.
Het idee voor een musical omtrent ‘Abba-songs’ ontstond nadat producer Judy Craymer steeds meer gefascineerd raakte door deze liedjes. Aanvankelijk had zij een televisie-film in haar gedachte, maar al snel kwam daar het idee voor een musical uit voort. Vooral het liedje ‘The Winner takes it All’ was voor haar een grote inspiratiebron.
Judy benaderde daarop Catherine Johnson voor het schrijven van het verhaal. Samen met regisseuse Phillida Lloyd en met de hulp van Bjorn Ulvaeus kwam de productie Mamma Mia tot stand..
Voor de nederlandse versie mochten de liedjes bij hoge uitzondering vertaald worden. Een eer die alleen Japan en Duitsland nog maar ten dele was gevallen. Daniel Cohen werd benaderd voor het vertalen van het script en Coot van Doesburgh had het voorrecht de vertaling van de liedteksten op zich te nemen. Zij heeft zich vaak letterlijk aan de originele teksten gehouden, maar heeft ook naar het totaal beeld van de musical gekeken en dat is te merken aan subtiele woordkeuzes.
Het verhaal van Mamma Mia speelt zich af op een klein, idyllisch grieks eilandje. Hier woont Donna (Simone Kleinsma) samen met haar 20 jarige dochter Sophie (Celine Purcell). Sophie staat op het punt om te gaan trouwen met Sky (Oren Schrijver) en wil graag dat haar vader haar weggeeft op deze grote dag. Het probleem is alleen dat Sophie niet weet wie haar vader is. Stiekem leest ze het dagboek van haar moeder en daarin ontdekt ze 3 namen die mogelijk haar vader zouden kunnen zijn. Sophie besluit om alle 3 de mannen uit te nodigen voor haar bruilof. Daarnaast komen ook Donna’s beste vriendinnen van vroeger langs om herinneringen op te halen aan de tijd van ‘Donna and the Dynamo’s’. Alle gebeurtenissen die zich vervolgens afspelen zijn redelijk voorspelbaar, toch zitten er een aantal verassingen in de musical waardoor het einde een verassing ontstaat waar waarschijnlijk niemand aan heeft zitten denken gedurende de show. Wat opvalt is dat er ook een behoorlijke vaart in de show zit. De 22 liedjes volgen elkaar snel op, maar worden wel op de juiste manier ingepast in het verhaal.
Ook het decor is deze keer anders dan dat we de laatste jaren van Joop van den Ende Theaterproducties gewend zijn. Deze keer weinig technische hoogstandjes en bombastische decorstukken (op de loopbrug na die uit het podium naar boven komt). Alleen een taverne die bestaat uit 2 delen en in verschillende posities neergezet worden.
Een enkele keer worden wat wat losse attributen zoals tafels en stoelen en een bed neergezet, maar het decor blijft heel minimalistisch. Ook het feit dat deze attributen door het ensemble op en af gebracht worden, geeft maar weer eens aan dat niet altijd alles ‘groot-groter-grootst’ hoeft te zijn om toch een wervelende show te kunnen neerzetten.
Het valt met name tijdens de 1e acte op dat er vrij weing met kostuums gewissld wordt. De kleding die gebruikt wordt is over het algemeen casual met veel blauw tinten en een beetje hippie-achtig. Maar uiteraard ontbreken de jaren ‘70 glitterpakken compleet met plateau-zolen niet. Deze worden bijvoorbeeld tijdens het vrijgezellen feest van Sophie, waar Donna and the Dynamo’s een optreden verzorgen, uit de kast getrokken.
Ook de rol van het ensemble is anders dan in de meeste andere musicals. Er wordt relatief weinig gedanst, en in plaats van op het podium zijn ze nu achter de schermen te horen in de verschillende achtergrond koortjes. Gelukkig wordt er bij sommige nummers, zoals ‘Voulez-Vous’ wel groots uitgepakt. Met disco-achtige danspassen zoals we die ook uit Saturday Night Fever kennen, kan het ensemble toch laten zien wat ze in huis heeft.
