“Lieve Kitty” vertelt het verhaal van het uitbranden van de relatie tussen Kitty, een jonge Nederlandse, en haar veel oudere Vlaamse vriend. Op subtiele, maar imponerende wijze, bespeelt en bezingt Beens de perspectieven van beide personages. Net als in “Honk!” wisselt zij moeiteloos, in een fractie van een seconde, geheel van karakter.
De verhaallijn zit vrij associatief in elkaar. In het begin moet je als publiek even wat werk verrichten om je te oriënteren, maar dit is zeker de moeite waard. De show begint met de afscheidsbrief van Kitty en eindigt als ze haar vriend voorgoed verlaat. Tussen dit begin en eind wordt de langzaam uitdovende relatie, vanuit beide perspectieven, uitgebeeld. Hierbij haalt Kitty vaak, als het jongere zusje van Martha uit “Who’s Afraid of Virginia Woolf?”, meedogenloos uit naar haar vriend.
De nummers (o.a. van Urbanus) zijn allen bestaande, maar zijn naadloos door schrijver/regisseur Oscar de Boer in het stuk verweven. Stuk voor stuk weet Beens muzikale parels te produceren. Geen enkel couplet dat herhaalt wordt heeft dezelfde emotionele lading.
Deze intieme tragikomische musical kwam perfect tot zijn recht in het obscure, super kleine Parooltheater. Alle ruimten werden effectief gebruikt, inclusief een hilarisch moment op het toilet. Het publiek is als het ware een voyeur in de huiskamer van Kitty en haar vriend.
De Boer creëerde “Lieve Kitty” speciaal voor Beens en bewijst met deze show dat hij excelleert in het schrijven van stukken voor vrouwen op de rand van een zenuwinzinking (eerder schreef hij ook de geslaagde solo “Hart van Tupperware” voor Yvonne van den Eerenbeemt). De monologen in de show zijn een mooie mix van poëzie, ranzige en bijtende humor (zo fantaseert Kitty in geuren en kleuren over een bloedig ongeluk waarin haar hele familie omkomt) en primaire emotie.
“Lieve Kitty” is een bijzondere showcase voor een lumineuze actrice, met duizend gezichten, die alles kan spelen.