Recensie

Peter Pan, een visueel spektakel

Peter Pan — the Neverending Story, het arenaspektakel dat 14 t/m 17 februari in Ziggo Dome te zien is, beleefde in Brussel de officiële première. Recensie mét video met gesprekken met Sandor Stürbl, Wim Van den Driessche, Jennifer Ewbank en Jamai Loman.

Tijdens het praatje vooraf van Music Hall-directeur Geert Allaert droeg hij deze voorstelling op aan de te vroeg overleden kostuumontwerpster van Peter Pan, Kaat Tilley. Terecht vanwege de prachtige kostuums, maar ook omdat het visuele aspect van de voorstelling ook het allerbelangrijkste onderdeel is.
Peter Pan, het Arena spektakel. Het doet een beetje aan als de grote Franse musicals. Er wordt een verhaal verteld, maar je kijkt vooral je ogen uit naar alles wat er omheen gebeurt. Zo is de achterwand tijdens een van de eerste scènes een boekenkast, die vol hangt met acrobaten die de boel aan het stoffen zijn. Het doet enorm denken aan de acrobaten tijdens Notre Dame de Paris. Maar het is maar een klein onderdeel van het visuele spektakel dat Peter Pan biedt. Een enorm rond podium met een opengeslagen boek, een dichtgeslagen boek, een vulkaankrater en een grammofoon. In de achterwand herkennen we de ruggen van boeken. Deze achterwand, maar ook de vloer,krijgt door middel van projecties steeds een andere voorstelling. Geen dia-achtige statische plaatjes, maar bewegende beelden. Als we naar de woning van de familie Darling gaan zien we eerst lege boekenkasten, die vervolgens als door magie met boeken worden gevuld. Een piratenschip zien we van bovenaf op de podiumvloer en frontaal tegen de achterwand. Het is overdonderend.


Hetzelfde effect geeft ook het geluid. In Peter Pan wordt bestaande muziek gebruikt, voornamelijk al wat oudere popsongs, maar die hebben nieuwe arrangementen gekregen. Soms maakt dat ze nagenoeg onherkenbaar, zoals de Madness-song Our House, soms klinkt het bijna als het origineel, zoals Angels van Robbie Williams. In alle gevallen klinkt het fantastisch, met als hoogtepunt de bewerking van Wild Boys, die nagenoeg niet wordt gezongen, maar waar het bekende typische ritme van het refrein in combinatie met de orkestrale muziek tot een prachtig geheel wordt gesmeed. Het totaalplaatje wordt vervolgens compleet gemaakt door de speciale effecten zoals een echt (koordloos) vliegende Peter Pan tijdens een gevecht met piraten, vuur- en rookeffecten, en een enorme cast vol acrobaten en dansers.

Aan de acteurs is de zware taak om de karakters tot leven te wekken in deze gigantische arena, waar mensen op een behoorlijke afstand zitten. Dat betekent dus groot spelen. Subtiele details zijn immers op afstand niet te zien. Wat de taak voor de spelers nog extra moeilijk maakt is dat ze geen gesproken tekst hebben (op één uitzondering na). Ze zingen alleen, terwijl een vertelstem (in Vlaanderen is dat Kathleen Aerts) het verhaal vertelt. Veelal hoor je van tevoren wat er gaat gebeuren. Gevolg hiervan is dat je geen binding krijgt met de karakters, en dat je de voorstelling passief bekijkt; over je heen laat komen. Als dan uiteindelijk Peter Pan het publiek moet laten staan, om te laten zien dat ze in elfjes geloven, is dat dan ook een hele klus. Het lukt hem uiteindelijk nog vrij goed. Qua zang is de internationale cast uitstekend, en dat geldt dus ook voor onze landgenoten Milan van Weelden als kapitein Haak (een leuk koppel met Smee (Vlaming Wim van den Driessche), Sandor Stürbl als Peter Pan en Marjolein van Haren als Zeemeermin. Ook (andere) bijrollen worden leuk ingevuld, waarbij een glansrol is weggelegd voor de oppashond Nana, vertolkt door twee mensen. Hoewel deze duidelijk zichtbaar zijn, komt de hond echt tot leven.

Lees hier verder

23 December 2012
Première
Brussel
Vorst Nationaal
Peter Pan - The Neverending Story
peter pan, j.m. barrie, arena, recensie, music hall, milan van weelden, wim van den driessche, sandor sturbl, marjolein van Haren, kapitein haak, jamai loman, jennifer ewbank

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen