Het stuk van Pam Gems — bewerkt door Allard Blom - wint geen schoonheidsprijs qua diepgang of constructie, maar zolang Liesbeth List het podium domineert maakt dat niet uit.
Deze “Piaf” is een groot verschil met de huidige West End-productie. Zo heeft Gems voor Londen haar stuk nog compacter gemaakt (90 minuten zonder pauze), zijn er geen applausmomenten, is het rauw tot op het bot, en wordt de rol door één actrice vertolkt. De Nederlandse productie is een compleet ander beest. In de regie van Eddy Habbema wordt de titelrol gedeeld door List en Daphne Flint (“Fame”). Flint neemt de jongere Piaf voor haar rekening en List de oudere. Dit middel kan goed uitpakken (bv. “Spend, Spend, Spend” in Londen) of totaal niet werken (bv. “The Capeman” in New York). Het dramatische effect hier zit daar ergens tussenin.
De show is altijd een personality show geweest, of het nou Jane Laportaire, Elaine Paige of Elena Roger betrof. Met andere woorden, het staat of valt met de gratie van de persoonlijkheid die de rol invult. List is definitief een personality, maar Flint (nog) niet. Hoe zeer ze ook vloekt, raast en tiert, ze komt niet helemaal als een authentieke straatkat over. Wel is ze vertederend — haar rol is voornamelijk komisch ingevuld - en heeft ze een gouden strot.
Het stuk begint pas echt impact te krijgen in de tweede helft als List echt goed aan bod komt. In de eerste helft kijkt ze vooral toe — niet altijd even effectief geënsceneerd - en geeft ze commentaar op haar jongere zelf via chansons. List weet de aftakeling van haar personage meesterlijk over de voetlichten te brengen. Ze weet een juiste balans te vinden tussen woede, pijn en kwetsbaarheid. Ook beheerst ze het repertoire als geen ander, met als pièce de résistance het slotnummer ‘Non, je ne regrette rien’. List is magistraal. List is Piaf.
De show is vooral boeiend als Piaf centraal staat. De andere personages verbleken naast haar, omdat ze slechts een schets in het scriptzijn en karikaturaal zijn geregisseerd. Hun zangmomenten hebben dan ook geen dramatische impact, omdat ze het verhaal niet verder ontwikkelen of hun personage meer diepgang geven.
Ga Piaf zien vanwege Liesbeth List. Deze rol is de kroon op een illustere carrière.