Musicalworld kijkt - samen met René van Kooten - naar Les Misérables-film

Iemand van wie niemand wist dat hij kon zingen is Eddie Redmayne. Door regie en uitstraling is Marius Pontmercy ineens een sympathieker karakter geworden. In de musical dreigt Marius soms een beetje een ‘drama queen’ te worden maar Redmayne maakt hem een jonge enthousiasteling. In de speelfilm uit 1998 deed men hier al pogingen toe door Hans Matheson een Marius te laten spelen die ook het nodige van de trekjes van, de missende, Enjolras, over te laten nemen. Maar wat Redmayne voor heeft op welke Marius dan ook is zijn fijne stemgeluid. Dat hij dat zingen en spelen ook nog eens weet te combineren laat hij dubbel en dwars zien, en horen, in ‘Empty Chairs at Empty Tables’.

Sowieso zijn de barricade-jongens voor de musicalliefhebbers meer dan prettig. De nummers die zij zingen klinken zoals ze in de musical ook klinken. Dat is ook niet zo vreemd, zo wordt Combeferre, één van de studenten, gespeeld door Killian Donnelly die ooit Enjolras speelde op West End. Onlangs speelde Fra Free, in de film Courfeyrac, ook in de Britse versie van de musical mee. Maar de leider van het oproer is niemand minder dan Aaron Tveit die op Broadway hoge ogen gooide met zijn vertolking van Gabriel in Next to Normal. Tveit is degene die met de partijen van Enjolras even mag laten horen hoe de partituren ook gezongen kunnen worden. Zijn spel is minstens zo eerlijk als dat van een Jackman of een Hathaway maar hij overtuigt meer met zijn zang. Een ander die op de barricades in ere wordt hersteld is de kleine Gavroche. In de musical is hij redelijk overbodig maar in de film hebben ze er voor gekozen om zijn karakter meer te rijmen met zoals Victor Hugo hem omschreef in zijn boek. Daniel Huttlestone zingt als Gavroche tijdens ‘Drink With Me’ de partijen die in de musical door de ensemble-dames worden gezongen. Die ensembledames zijn er normaal alleen om de barricades wat voller te krijgen. Door het Gavroche te laten zingen zijn niet alleen de vrouwen niet meer nodig voor deze scène maar het draagt ook bij aan het film beeld van Gavroche.

Ook Cosette is in de film een beetje anders dan op de planken. Amanda Seyfried mag als Cosette iets meer vrijgevochten zijn. Haar stem is wat dun voor de partijen van Cosette maar omdat ze verder wat stoerder is, hindert dit nergens. De Thenardiers, die de eerste jaren voor Cosette zorgen, worden in de film gespeeld door Helena Bonham Carter en Sacha Baron Cohen. Deze twee waren al eerder samen te zien in de verfilming van de musical Sweeney Todd. Daar hadden ze nog niet al te veel met elkaar te maken maar zijn hier echt een duo. De Thenardiers zorgen voor het ‘comic relief’ in Les Misérables en doen dit zoals het hoort. In onvervalst cockney straalt Bonham Carter iets meer dan Cohen. Hij bedient zich van de grappen die Thenardier heeft en doet niets meer, Bonham Carter geeft altijd meer en is dan ook net iets leuker.

Samantha Barks speelt Eponine, de dochter van de Thenardiers. Ze doet dit ‘gewoon goed’. Haar ‘On My Own’ is mooi maar wordt tegengewerkt door de verfilming. Doordat zij, ietwat melodramatisch, in de regen voor zich uit loop te zingen wordt ze een beetje een typisch karakter. Ook haar sterfscène is op een manier verfilmd die bij menige niet-musicalliefhebber laat zien waarom musicals ook al weer zo raar zijn. In de musical is het toch een stuk minder vreemd dat ze stervend en wel er nog een liedje uit weet te krijgen. Als haar grote liefde dan ook nog na haar laatste ademstoot haar pas ziet staan en een emotionele kus op het natgeregende voorhoofd drukt, dan wordt dit toch wel erg veel. Maar goed, misschien moeten we ook niet zo zeuren.. Want eigenlijk is het verder gewoon allemaal heel mooi!

Voor de musicalfans is deze verfilming eigenlijk een must.. Want hoe vaak komt het nou voor dat men van een oermusical zo’n groots project maakt? De muziek is bekend, de enscenering is grootser dan ooit én daar is dan ook nog een volledige Hollywoodcast bijgezet. Is het anders dan de pure musical? Ja.. Maar het is wel een film om te koesteren en om één keer in de zoveel tijd op te zetten als je gruwelijk veel zin hebt in deze show maar geen zin/tijd/geld hebt om naar West End te vliegen. En eerlijk is eerlijk, Les Misèrables in je eigen huiskamer, klinkt toch eigenlijk verdomd ideaal!

Voordat dat zover is moeten we in Nederland nog wel heel even wachten. Vanaf 10 januari kun je de film gaan bekijken in de bioscoop. En mogen we je een wijze raad geven? Doe dat ook!