De originele jukeboxmusical
Het was bijna onvermijdelijk, een revival van “Bubbling”, in het tijdperk van de jukeboxmusical (“Mamma Mia!”, “Jersey Boys”, etc.). Deze kan namelijk gezien worden als een van de grondleggers voor dit genre. “Bubbling” stond ook aan de wieg van een reeks all black shows, die het Broadwaypubliek amuseerde en informeerde over het rijke Afro-Amerikaanse cultuurerfgoed. Het succes van “Bubbling” maakte de weg vrij voor shows als “Ain’t Misbehavin” (1978; Tony Award — Best Musical), “Sophisticated Ladies” (1981) en “Black and Blue” (1989). Deze shows waren tegelijk ook een showcase voor Afro-Amerikaans talent als Nell Carter en Gregory Hines.
In “Bubbling” nemen de makers het publiek mee terug naar de Harlem Renaissance en alle schitterende muziek die daaruit voortkwam. Een ‘tour through time and space’, zoals de show zelf zegt. De renaissance duurde ongeveer van 1922 tot en met het begin van de jaren ’30. In deze korte periode floreerde de Afro-Amerikaanse cultuur, vooral in Harlem (New York), als nooit tevoren.
De originele Broadway-productie vond plaats in 1976. Een spannend seizoen, waarin ook meesterwerken als “A Chorus Line”, “Chicago” en “Pacific Overtures” in première gingen. De show werd uiteindelijk voor 3 Tony Awards genomineerd, waaronder voor Best Musical en de choreografie van bedenker Billy Wilson.
Puur vermaak
De regie/choreografie van Rich Ashcroft en Nathalie Robitzky houdt de vaart in de voorstelling. Het is alleen een beetje jammer dat er niet meer visueel materiaal in de show wordt gebruikt om iets meer feeling voor de plaats en het tijdperk te creëren bij het Nederlandse publiek.
De show is puur entertainment. Verwacht dus geen sociaal historische context, personages van vlees en bloed die een ontwikkeling ondergaan, of een verhaallijn. “Bubbling” is vooral een opeenvolging van heerlijke nummers, die vakkundig en gevarieerd, aan elkaar zijn gelinkt om een specifieke periode tot leven te brengen.
Het stuk wordt in het Engels uitgevoerd door een internationale cast. Vaak zijn de accenten van Engelstalige producties in Nederland van belabberd niveau, maar hier gaat het de meeste redelijk af (de Amerikanen in de cast zijn natuurlijk het meest authentiek).
Smooth operators
Wat deze show, naast de schitterende muziek, vooral de moeite waard maakt is de fantastische cast die producent Mark Vijn heeft verzameld. Het is een ensemble die het begrip ‘entertainment’ snapt. Er zijn veel te veel toppers om hier op te sommen.
Het nummer ‘Sweet Georgia Brown’ is altijd het hoogtepunt van de show geweest en dat is ook deze keer het geval (met de originele choreografie van Billy Wilson). Carolina Dijkhuizen maakt hier (ondersteund door het elektrische duo: Mark Jong-a-pin & Urvin Monte) op meesterlijke wijze een show stopper van. Het is een verademing om haar eens niet als beest in een familieshow te zien (“The Lion King”, “Jungle Boek”). Gehuld in een rode cocktail dress is ze sexy, sassy en onweerstaanbaar. In het tweede bedrijf maakt ze zich ook ‘God Bless the Child’ van Billie Holiday eigen.
Gino Emnes (“Cats”) is de belichaming van cool als hij “Sophisticated Lady” van Duke Ellington croont, Nicole Fossaert (“The Wiz”) maakt vroeg in de show indruk met ‘Some of These Days’, en Anita Davis laat zien dat ze de kunst van gospel en blues compleet beheerst met nummers als ‘His Eye is on the Sparrow’ en ‘I Got it Bad’. Zo kan ik door blijven gaan, want er komt maar geen eind aan de heerlijke performances. Slechts de karikatuur van de blanke man (Sven Tummeleer) kwam voor mij niet uit de verf.
Het swingt de pan uit
In het finalenummer zingt de cast ‘It don’t mean a thing/if it ain’t got that swing’. Deze show heeft swing in overvloed. Kom op! Neem de A-train richting Harlem.