‘Wat een wolk’ zingt de zuster als ze baby Tommy in de armen legt van mevrouw Zwalker. Een kalm en rooskleurig begin van een verhaal. Met in je achterhoofd dat mevrouw Zwalker weduwe is. Van haar man is nooit meer iets vernomen sinds hij vocht in de Eerste Wereldoorlog, gesneuveld, zo denkt de moeder. Een aantal jaren later staat vader plots voor de deur op het moment dat mevrouw Zwalker het net heel gezellig heeft met haar minnaar. Vader in alle staten, minnaar dood en Tommy heeft alles gezien. Zijn ouders drukken hem op het hart dat hij niets heeft gezien of gehoord. Wat er niet is, bestaat niet. Tommy vat dat heel letterlijk op. Vanaf dan keert hij in zichzelf en houdt zich doof, stom en blind.
Via een ‘Bezielde zoektocht’, ‘Neef Nico’, ‘Pillemien’ en ‘Oom Henny’ wordt Tommy een flippersensatie en bereikt de status van ‘Koning Flipper’. Vervolgens sloopt z’n moeder de spiegel, is er iets met ene ‘Elly Elsen’ en krijgt Tommy een eigen kamp… Geloof ik.
In het programmaboekje van Di-Rect doet Tommy worden we min of meer gewaarschuwd. Tommy was al eens verfilmd en er was al een musicalversie van gemaakt en zowel Jan Rot als Jos Thie vonden dat maar niks. Bij deze versie van Tommy hebben we dus te maken met een ‘echte’ rockopera. Toch mag dat geen excuus zijn voor het gebrek aan verhaal. We moeten het niet zien als musical, het is een rockopera, maar even zo goed is het een muzikale vertelling. Wie het programmaboek niet gelezen heeft zal hetzelfde denken als Who-bassist John Entwistle: “Ik had geen idee waar Tommy over ging”.
Tommy is een zuiver rockconcert met een paar theatrale invloeden. Frontman Tim Akkerman zingt een prima Tommy, al is duidelijk dat hij niet gewend is om in het Nederlands te zingen. Spike van Soest speelt de rol van neef Nico als een extreme nicht en het publiek gaat uit z’n dak. Naast hen staan Marcel Veenendaal en Caroline Dest die de overige rollen voor hun rekening nemen. Marcel heeft een prachtige stem, maar vooral wanneer Caroline Dest haar stem laat horen wordt je van je stoel geblazen. Een vrouw met een fenomenale strot. Vooral in het tweede, meer melodieuze, deel van Tommy is het genieten geblazen van de razende achtbaanrit die Tommy heet.
De vertaling van Jan Rot is dik op orde. Net als vorig jaar met Hair laat hij horen dat ook geijkt materiaal goed kan klinken in het Nederlands, zonder vertaald te klinken. Het is jammer dat het geluid niet altijd van de beste kwaliteit is, waardoor veel liedteksten verloren gaan. Dat maakt een poging tot het volgen van het verhaal sowieso al lastig, hoe graag je ook zou willen.
Liefhebbers van het oorspronkelijke album van The Who zullen genieten van deze uitvoering, want muzikaal zit het helemaal goed met deze Tommy. De energie knalt van het podium en de rockmuziek vult het hele theater.
Zonder pauze duurt deze uitvoering van Tommy maar vijf kwartier verdeeld over twee delen. Verwacht niets wat richting musical gaat, maar als je gaat voor een stampend rockconcert zit je hier absoluut goed: Di-Rect zweept de zaal op en het dak mag er af.
