‘Cats’ is voor de vierde maal in Nederland te zien en de grootste verdienste van deze productie zal zijn dat het waarschijnlijk een nieuwe generatie publiek weet te interesseren in (musical) theater. Niet onbelangrijk voor de toekomst.
Naast het aanboren van nieuw publiek en nieuw talent is er verder niet veel nieuws onder de zon. De productie volgt trouw het originele regieconcept van Trevor Nunn, de kittige choreografie van Gillian Lynne, het flonkerende lichtplan van David Hersey en de speelse vuilnisbelt-setting (gezien vanuit het perspectief van katten) van John Napier.
Stage Entertainment heeft een ijzersterk ensemble weten te verzamelen, die bijna allemaal de kans krijgen en nemen om te schitteren. Iedereen zal tussen deze verzameling katten wel een favoriet hebben. Voor mij stalen Anouk van Nes (Bomballerien) en de Engelse Mark John Richardson (Dr. Diavolo) de show. Als zij op het podium zijn blijf je gefocust op hun formidabel gedetailleerde kattencreaties. Elke beweging, elke mimiek klopt. Ze zijn verleidelijk, arrogant, duivels en dragen hun kostuum alsof het een tweede huid is.
Richardson stopt letterlijk de show met zijn adembenemende danstechniek tijdens ‘Dr. Diavolo’. Met zijn pirouetten, sprongen en splitten in de lucht transporteert deze performer je even naar een andere dimensie. Een prestatie van wereldklasse.
Dit kan helaas niet gezegd worden van de invulling van de oudere katten. ‘Herrinering’ is niet het hoogtepunt dat het zou moeten zijn. Niet omdat Anita Meijer (Grisabella) het niet goed zingt, maar omdat ze het als een popnummer zingt. Het is haar nog niet gelukt om de tragische dimensie in haar rol overtuigend over de voetlichten te brengen, waardoor de Spielberg-achtige climax van de show je vrij koud laat en je vooral door de techniek in vervoering raakt. Ook Marco Bakker (Oom Deuteronium) lijkt zijn draai nog niet te hebben gevonden.
De verstaanbaarheid/articulatie is vaak vrij slecht, maar de musical heeft het nooit echt van taal moeten hebben (dit is niet bepaald ‘The Waste Land’ van T.S. Eliot). Het is de muziek en de beweging die de show voortduwen. Zo weet Gino Emnes (Tuk-stuk-rukker) toch nog indruk te maken, ondanks dat hij praktisch onverstaanbaar is. Mijn buurvrouw zal hem sowieso niet gauw vergeten omdat hij even langs kwam om haar af te likken.
De choreografie van Lynne heeft niet het niveau van oude meesters als Jerome Robbins, Bob Fosse, Michael Bennett of van de jongere generatie als Susan Stroman, Matthew Bourne, Rob Ashford, Peter Darling. De combinaties van dans en zang weten het publiek echter voldoende te boeien en geeft elke kat een individueel karakter.
‘Cats’ is een typisch cultureel product van de jaren ‘80: de presentatie is belangrijker dan de inhoud. De musical wordt niet voor niets aangehaald in toneelstukken als ‘Angels in America’ en ‘Six Degrees of Separation’ om de staat van de (Amerikaanse) cultuur te illustreren. Het enige wat ‘Cats’ te vertellen heeft is dat katten net zoals jij en ik zijn. Dit is ongetwijfeld voldoende voor het grote publiek in tijden van grote angst. Deze recensent snakt echter naar wat meer inhoud in musicals in een seizoen van puur escapisme.