Interview

Zwartbloed: een repetitie vol humor en horror

Zwart Bloed is een voorstelling voor de avontuurlijke musicalganger. De combinatie van horror en humor maakt het uniek, het is specifiek op de actrices en de locatie geschreven en streeft naar een nieuwe vorm.

Op 2 maart gaat de nieuwe musical “Zwart Bloed” (ZB) in première. MusicalWorld bezocht onlangs een repetitie en had een exclusief interview met Daniel Cohen (regisseur/schrijver), Frans Heemskerk (componist) en de actrices Sabine Beens en Sabine Dekker.

Het Verhaal
De musical draait om een tweeling, Vera en Simone, die ooit kindersterretjes waren bij de Nederlandse Revue. Na vele jaren keren ze terug naar het theater van hun gloriedagen om een nieuwe start te maken. De zussen verschillen echter in mening over wat er met het theater, dat ze van hun vader geërfd hebben, moet gebeuren en maken elkaar het leven zuur. Simone, de zakelijke van de twee, is bereid over lijken te gaan om haar plan te realiseren, terwijl de labiele Vera (net ontslagen uit een inrichting) hunkert naar het verleden. Beide dragen ze donkere geheimen met zich mee en de onderhuidse jaloezie is om te snijden. Dit kan alleen maar slecht eindigen.

Genesis
Het idee voor ZB kwam tot stand nadat Beens en Dekker waren benaderd om de donderdagavonden in het intieme art-decotheater Het Perron te vullen.Twee jaar geleden zijn ze afgestudeerd aan de Frank Sanders Academie voor musicaltheater, waar ze werden gestimuleert nieuw repertoire te ontwikkelen. Ze wilden dus geen liedjesprogramma, maar een nieuw stuk maken, dat zich ook echt in Het Perron zou afspelen. Cohen en Heemskerk, beide verbonden aan de academie, werden hierna benaderd om speciaal een stuk op hun en de locatie te creëren.
Het bovenstaande resulteerde in een flinke brainstormsessie van de vier met als uitkomst dat Cohen graag zijn twee passies wilde combineren, namelijk de griezelfilm en de musical. Hij stelde voor een parodie te maken op de “psycho thrillers” uit de jaren ‘60, waarbij de nadruk lag op de “horror of the personality”. In deze films ging het niet om bovennatuurlijke monsters, maar het monster in de mens zelf. Films als “What Ever Happened to Baby Jane?” en “Psycho” werden geanalyseerd, waarna er kenmerkende thema’s uit werden gedestilleerd tot een stuk. Omdat het genre draait om het kat-en- muis-spel tussen twee personages leent het zich volgens Cohen heel goed voor theater. Cohen, “Het draait om psychlogische vernederingen. Het gaat om emoties.” Hij wil het genre parodieren, maar streeft er tegelijkertijd ook naar om uiteindelijk het publiek te emotioneren door de tragiek van het verhaal.

Het Schrijfproces
Het schrijven van het script en de muziek ging gelijk op en om de zoveel tijd was er een reading om materiaal uit te proberen. In dit vroege stadium werden de actrices en componist al gepakt door het spannende verhaal en eindigde deze sessies meestal in frustratie. Ze wilden namelijk weten hoe het verhaal verder ging, maar dat wist de scrijver zelf ook nog niet.
Heemskerk, die de voorstelling niet alleen begeleidt maar ook een rol in het stuk speelt, heeft muzikaal voornamelijk geprobeerd de muziek te laten passen bij wat Cohen geschreven had. De tekst was er meestal eerst, met uitzondering van twee nummers, maar zelfs tijdens de repetities wordt er nog geschaaft of geschrapt.
Schrijver en componist werden vanwege het materiaal gedwongen om nummers op een onconventionele manier te schrijven. Meestal beginnen personages in een musical te zingen als een emotie zo groot wordt dat gesproken tekst niet meer voldoet, maar dat zou niet werken in ZB. Alle karakters houden namelijk dingen geheim. Vaak weten ze zelf niet wat er in hun omgaat of willen ze dat niet weggeven. Dit dwong de schrijvers ertoe om op een hele andere manier muziek en teksten te schrijven

Uitdaging
Voor Beens en Dekker is de voorstelling een flinke uitdaging, omdat ze gedurende de hele avond op zijn. Ze waren dan ook uitgeput na de eerste doorloop. Sabine: “Je weet nog niet zo goed waar je meer energie moet geven en waar minder.” Gelukkig zijn de actrices goed op elkaar ingespeeld omdat ze in dezelfde klas zaten op de academie en dus al vele malen met elkaar gespeeld hebben.
De actrices hebben veel haarfijne schakelingen te spelen. Op een gegeven moment moeten ze wel twee tot drie flashbacks achter elkaar uitbeelden en zijn er diverse plotwendingen die je niet ziet aankomen. Dit dwingt ze om telkens een andere kant op te moeten gaan. Ook komen, vaak in een seconde, onverwachte kanten van de personages boven water en veranderen de verhoudingen tussen de zussen in een oogopslag. Pas geleidelijk aan kom je erachter hoe dit tot stand is gekomen. Kortom het stuk zit vol met extreme omslagen die veel van de cast vraagt. De uitdaging voor Cohen is om een musical te maken met momenten van schrikken, lachen en uiteindelijk ontroering.

Uniek
ZWART BLOED is een voorstelling voor de avontuurlijke musicalganger. De combinatie van horror en humor maakt het uniek, het is specifiek op de actrices en de locatie geschreven en streeft naar een nieuwe vorm. In een tijd van jukebox-musicals, waar het verhaal flinterdun is, en musicals gebaseerd op films, waar je al precies weet hoe het verhaal verloopt, is het een verademing als er een echt nieuw musicalverhaal wordt gecreëerd. Haast je dus naar Het Perron om deel uit te maken van deze spannende voorstelling.

29 September 2006
N.v.t.
Betty Asfalt Complex
Zwart Bloed