Afgelopen zondag ben ik met een vriend van me opgeklommen vanuit het gezellige brabant naar het ziltige scheveningen voor een vierde keer Tarzan. Zelf heb ik nu echt meer met de eerste akte. De beste nummers van de show zitten voor mijn gevoel in de eerste helft.
Britt Koole speelde Kala. Prachtige stem, zuiver, maar qua spel red ze het niet bij Chaira. Ze is veel te jong nog.
Raymond Kurvers speelde Korchak. Hij was fantastisch. Vocaal minder sterk dan Jeroen, maar zijn spel was sterk. Prachtig om te zien hoe hij zich groot probeert te houden tegenover Kala bij Als De Maan Bij De Sterren, maar langzaam toch breekt…
Ralf Machenbach (zo spel je het geloof ik) speelde een fantastische jonge Tarzan. Vocaal goed, spel goed, movement goed. Ik stond echt versteld.
Het viel me de afgelopen drie keer op dat Ron een vreemde soort ‘kraakje’ in z’n stem heeft bij de reprise van Bij Mij Moet je Zijn. Alsof het te hoog gaat voor z’n stem, maar dat hield nu echt aan in de rest van de voorstelling. Verloren Verleden was echt erg om te horen.
Een van de leuke momenten was tijdens de ontmoeting van de Gorillafamilie met Professor Porter en Jane. Ik zat op de tweede rij ietwat aan de zijkant en de dame voor mij had haar jas op de rand van de orkestbak gelegd. Een van de apen zag dat toen ze aan de rand van het podium zat. Vervolgens is ze met de jas gaan spelen. De jas ging het podium op en het gedeelte van de zaal waar ik zat kwam echt niet meer bij… Het was weer even een geinig momentje.
Vervolgens ging ook het koper in het orkest nog een aantal keer de mist in. Liet de techniek het even afweten bij Het Zijn Geen Vreemden…
Ik heb wel genoten… 😊