Ik zag Hair op 19 oktober, de dag voor de première. Hier een verslag:
De interviews met de oude hippies zijn best vermakelijk, maar duren te lang. Dat is jammer, want ik wil al die mensen zien die op het toneel zitten! Ik ben niet geïnteresseerd hoe oude hippies de hippietijd vonden, ik ben geïnteresseerd hoe jonge mensen die hippietijd naar het hier en nu kunnen halen. Want dat is mij beloofd. Een eigentijdse Hair.
De lichten gaan aan, de televisies gaan uit; de hele cast is gekleed in Hippiekleding. Een “eigentijdse Hair” dus… denk ik meteen…
Dat is ongeveer de laatste kritiek die in mijn hoofd opkomt. Want ineens gebeurt het; ik wordt geraakt. Echt, recht in mijn hart, of ik voel het in mijn middenrif, maar er gebeurt iets en ik kan het niet stoppen. Ik kan alleen nog maar denken aan hoe geweldig deze productie is en hoe leuk het moet zijn om daar in te staan. Hoe liefdevol we naar elkaar zouden moeten zijn. Ik word in de uren daarna verliefd op de hele cast (met speciale eervolle vermeldigen op dat gebied naar Oren en Marcel…) Ik ken een aantal mensen uit de cast vrij goed en ik begrijp niet dat de hele cast het niet met elkaar doet. Als je dit toch maakt. En zà³ goed uit kunt dragen… Dan wil je toch vierentwintig uur per dag De Liefde Toelaten?
Ik blijf ontroerd, de hele voorstelling lang. Mijn ‘raakgevoel’ in mijn middenrif wordt zelfs steeds heftiger naarmate de voorstelling vordert. Ik vind de trip niet te lang, dat mag. Ik vind Jelka van Houten fantástisch, vooral in Easy to be Hard. Ik vind het niet meer erg dat er Idolsmeisjes in zitten. Ze doen het zelfs hartstikke goed. Ik zie het door de vingers dat de Idolsjongen (ik noem geen namen…) écht niet kan acteren en tà³ch twee (!) spelrollen heeft gekregen.
Het maakte me allemaal niets meer uit.
Hair heeft misschien weinig verhaal, en misschien was het fout van Oren Schrijver om te zeggen dat ze zich meer op het verhaal gingen concentreren, terwijl dat niet echt gebeurd. Maar de kracht zit juist dáár. De muziek en de teksten brengen, mits het goed gedaan wordt, een gevoel teweeg. Het flinterdunne verhaaltje kon ook de film niet vullen, het gevà³el vult de film. En gevoel vulde ook deze productie. Ik kon tijdens en na het applaus alleen maar huilen.
Het is lang geleden dat alle kritische kijk op theater tijdens het zien van een stuk uit mij wegvloeide, maar Hair heeft het voor elkaar gekregen. Nu pas, drie dagen later, kan ik zeggen dat het écht niet kan wat die Idolsjongen staat te doen en dat het toch eigenlijk echt wel raar is dat iedereen in hippiekleding is…
Misschien is het bij Hair wel een kwestie van twee opties; 1: je vind het helemaal top, ze raken je, ze slepen je mee in hun verhaal en je wordt er gelukkig van, 2: je krijgt er niks van mee, het gaat langs je heen en je vindt het saai.
Ik kies voor optie 1.
Ik vind dat theater moet raken. Het hoeft geen verhaaltje te vertellen, het moet me in andere dingen iets mee kunnen geven. Als je mij 2,5 lang buikgevoel geeft, dan is dat geslaagd.
Dit is theater zoals het moet zijn.